Προφανώς οι εξελίξεις που δρομολογούνται στα ενεργειακά με την οριστικοποίηση του κάθετου διαδρόμου τροφοδοσίας της Ευρώπης με LNG, η δυναμική την οποία εμφανίζει ο επιχειρησιακός σχεδιασμός της ExxonMobil σε θαλάσσια οικόπεδα Ελληνικού και Κυπριακού ενδιαφέροντος και κυρίως η αναβίωση του σχήματος 3+1, είναι εξαιρετικά σημαντικές, κινούνται σε θετική κατεύθυνση και τροφοδοτούν μια αλυσίδα πολυδύναμων ευκαιριών την οποία πρέπει να σπεύσει να αξιοποιήσει στο έπακρο η Ελληνική πολιτική τάξη…
Η επανένταξη του αγωγού EastMed στην περιφερειακή Ημερήσια Διάταξη και η αυτονόητη οργανική του σύνδεση με τον IMEC, είναι το ισχυρό ταυτοτικό στοιχείο της νέας υπό διαμόρφωση περιφερειακής Αρχιτεκτονικής και η Ελλάδα οφείλει να κατανοήσει επαρκώς την σημασία της συγκεκριμένης εξέλιξης, η οποία ΔΕΝ έχει διάσταση μόνον οικονομική, αλλά ένα ευρύτερο γεωστρατηγικό αποτύπωμα, σε ένα περιβάλλον με πολλούς πρωταγωνιστές και με πλήρως επικαιροποιημένους ρόλους. Και αυτό ακριβώς είναι το σημείο κλειδί…
Η ανάγκη δηλαδή να κατανοήσουμε ότι, το Διατλαντικό Ενεργειακό Συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στο Ζάππειο με τις άκρως ενδιαφέρουσες ειδήσεις που τροφοδότησε, ΔΕΝ συνιστά επιβράβευση της έτσι κι αλλιώς ανερμάτιστης πολιτικής της κυβέρνησης Μητσοτάκη, οι υπουργοί της οποίας αλλά και ο ίδιος προσωπικά, μέχρι πριν από ελάχιστο καιρό κινούνταν στην γραμμή Βαρουφάκη, εκτοξεύοντας αναθέματα και αφορισμούς για τον ενεργειακό πλούτο της χώρας, αλλά την επίσημη πρώτη της κλιμάκωσης επί του πεδίου, του περιφερειακού σχεδιασμού των ΗΠΑ μέσα από τον οποίο επιδιώκεται μια ιδιότυπη αναβίωση του δόγματος το οποίο εμφύσησε στο ΝΑΤΟ ο πρώτος Γενικός Γραμματέας του, ο Αγγλος λόρδος Χέιστινγκς Ισμέι. Σύμφωνα λοιπόν με αυτήν την αναθεωρημένη εκδοχή, ο συγκεκριμένος περιφερειακός σχεδιασμός των ΗΠΑ επιδιώκει...
να κρατά: «Τους Αμερικανούς μέσα, τους Ρώσους έξω, τους Κινέζους μακριά και τους Ευρωπαίους κάτω».Αντί λοιπόν να σπεύδουμε να δικαιώσουμε για ακόμη μια φορά την παραδοσιακή Ελληνική επιπολαιότητα που εξαντλείται εφήμερα στο επίπεδο των πανηγυρισμών, αυτό που απαιτείται είναι να φροντίσουμε να υποδεχτούμε τις εξελίξεις, έχοντας πλήρη επίγνωση αυτού που διακυβεύεται και κυρίως αποφασιστικότητα, σχέδιο και όραμα προκειμένου να προωθήσουμε με αυτοπεποίθηση, κρίσιμες εθνικές προτεραιότητες, αξιοποιώντας στο έπακρο το περιβάλλον των νέων ευκαιριών.
Ας γίνουμε σαφέστεροι…
Οι Αμερικανοί προωθούν επί του πεδίου τον περιφερειακό τους σχεδιασμό και αυτό σημαίνει πρωτίστως τρία πράγματα:
- Α. Κλείδωμα των στρατηγικών τους ανταγωνιστών σε μια προσπάθεια δραστικού περιορισμού της δυνατότητάς τους να παρεμβαίνουν στις περιφερειακές εξελίξεις…
- Β. Οριοθέτηση μιας γραμμής ανάσχεσης ικανής να ανακόψει τον ευρύτερο στρατηγικό τους σχεδιασμό για διεύρυνση της επιρροής και διάχυση του ελέγχου. Και…
- Γ. Κατανομή ρόλων στο πλαίσιο μιας προσπάθειας ελεγχόμενης ανακατανομής της περιφερειακής ισχύος, που να καθηλώνει αποτελεσματικά κάθε συμμαχική φιλοδοξία γεωστρατηγικής αυτονόμησης.
Οποιαδήποτε απόπειρα του Ελληνικού πολιτικού προσωπικού να προσεγγίσει τις πρόσφατες εξελίξεις στον ενεργειακό τομέα, έξω από το παραπάνω πλαίσιο, τροφοδοτεί και αναπαράγει ολέθριες αυταπάτες το κόστος των οποίων θα είναι βαρύτατο.
Καμιά αμηχανία λοιπόν δεν υπάρχει στην Άγκυρα εξ αιτίας αυτών των εξελίξεων και καμιά απολύτως στρατηγική απώλεια δεν καταγράφεται, επειδή αυτό επέλεξαν να αναπαράξουν αυτοϊκανοποιούμενα το Ελληνικό πολιτικό και μιντιακό κατεστημένο.
Η ψύχραιμη και στρατηγικά σκεπτόμενη πολιτική ηγεσία της Άγκυρας, έχει επίγνωση ότι αυτό που συντελείται αυτήν την στιγμή, είναι η έναρξη μιας διεργασίας που σχετίζεται με την ανάθεση ρόλων στο πλαίσιο του Αμερικανικού περιφερειακού σχεδιασμού και αυτή η διεργασία μόλις ξεκίνησε.
Έχει επίσης επίγνωση ότι αυτό που ανατέθηκε στην Ελλάδα, είναι ένας ρόλος αυτονόητος, κομμένος και ραμμένος στα δεδομένα της Γεωγραφίας της και προσαρμοσμένος πλήρως στο πανηγυρτζίδικο πολιτικό προσωπικό της, που είναι πρόθυμο να συμβιβαστεί με οτιδήποτε του προσφέρεται, χωρίς να διεκδικεί τίποτε και χωρίς να σχεδιάζει παρεμβάσεις στο περιβάλλον της επόμενης μέρας.
Το τρίτο πράγμα για το οποίο έχει επίγνωση η πολιτική ηγεσία της Άγκυρας, είναι το γεγονός ότι έχει προεξασφαλίσει ήδη, από το κατ’ ανάθεσην σόου του προέδρου Τραμπ, την στρατηγική αναβάθμιση του περιφερειακού της ρόλου και αυτό είναι «κρατούμενο» με προοπτική περαιτέρω διεύρυνσης στα χέρια μιας πολιτικής ηγεσίας που έχει εξαιρετικά ανεπτυγμένη τεχνογνωσία στην διαχείριση των στρατηγικών εκβιασμών.
Επομένως, πριν σπεύσουμε να πανηγυρίσουμε, ερμηνεύοντας αυθαίρετα και με περισσή διασταλτικότητα τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών, θα πρέπει να έχουμε υπ’ όψιν μας τα εξής:
Πρώτον: Οι θετικές εξελίξεις που καταγράφονται, παραμένουν σαφώς οριοθετημένες στο περιβάλλον του Αμερικανικού περιφερειακού σχεδιασμού και η κυρίαρχη διάστασή τους, σε αυτήν την φάση τουλάχιστον και σε ότι αφορά τον ρόλο που έχει ανατεθεί στην χώρα μας, είναι πρωτίστως οικονομική – εμπορική. Για να αναβαθμιστούν και κυρίως για να προσλάβουν γεωπολιτικό πρόσημο, θα πρέπει η πολιτική ηγεσία της χώρας να αναλάβει πρωτοβουλίες συγκεκριμένες, συνδυασμένες, τολμηρές και με δεδηλωμένη την αποφασιστικότητά της να διεκδικήσει τα αυτονόητα και τέτοια είναι η διασφάλιση της σύμφωνης γνώμης ΚΑΙ των Αμερικανών, για οριοθέτηση ζωνών και επέκταση χωρικών υδάτων για παράδειγμα. Αυτό ΔΕΝ το έχουμε. Και όσο δεν το έχουμε, οι πανηγυρισμοί και οι μεγαλοστομίες που εκδηλώνονται, δεν είναι παρά ο φερετζές ενός απαράδεκτου παρασκηνιακού συμβιβασμού που θα κοστίσει.
Δεύτερον: Η Άγκυρα ΔΕΝ τελείωσε με το «έχει λαμβάνειν» σε μια διαδικασία που μόλις ξεκίνησε και βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, διότι η περιφερειακή ατζέντα ΔΕΝ είναι ΟΥΤΕ μονοδιάστατη, ΟΥΤΕ μονοθεματική και αυτό το γνωρίζουν πάρα πολύ καλά οι Τούρκοι. Η Ελλάδα λοιπόν αντί να πανηγυρίζει επειδή προσέφερε οικόπεδο, αυτό που οφείλει να κάνει, είναι να φροντίσει να περισσέψουν ελάχιστα στο επίπεδο των ρόλων που να μπορούν να διεκδικηθούν από την αναθεωρητική Τουρκία. Αυτό όμως απαιτεί σχέδιο, αποφασιστικότητα και στοχευμένες περιφερειακές συνεργασίες που θα αναδεικνύουν επάρκεια στην διαχείριση ρόλων και πριν απ’ όλα αυτό που απαιτείται είναι η ουσιαστική στρατηγική αναβάθμιση της συνεργασίας με την Κύπρο και το Ισραήλ. Δυστυχώς όμως, αυτόν τον προσανατολισμό ΔΕΝ τον έχουμε. Και όσο δεν τον έχουμε, οι εξελίξεις αναμένεται να αιφνιδιάσουν τους αφελείς.
Τρίτον: Η πρωτοβουλία της «ανεξάρτητης» Τουρκικής Δικαιοσύνης, η οποία εξέδωσε εντάλματα σύλληψης για τον Νετανιάχου και για άλλους Ισραηλινούς αξιωματούχους, ΔΕΝ είναι και ΔΕΝ θα πρέπει να εκλαμβάνεται ως σπασμωδική απάντηση της Τουρκικής πολιτικής ηγεσίας, στις εξελίξεις που σχετίζονται με τα ενεργειακά. Είναι μια πρωτοβουλία υψηλού ρίσκου μεν απέναντι στο Ισραήλ, η οποία όμως σπεύδει να αξιοποιήσει το γεγονός ότι κύκλοι των Αμερικανών, ερωτοτροπούν με την ιδέα στοχοποίησης του Ισραήλ για «εγκλήματα πολέμου», προσβλέποντας στον δραστικό περιορισμό της περιφερειακής ισχύος του και φυσικά προσπαθεί να διαχειριστεί επιθετικά το γεγονός ότι η κυβέρνηση Τραμπ, διολισθαίνει σταθερά σε έναν επικίνδυνο κατήφορο, με χειρισμούς που αποδομούν το πλαίσιο ισχύος που διασφαλίζουν οι παραδοσιακές δοκιμασμένες στρατηγικές συμμαχίες των ΗΠΑ και το επιχειρεί γνωρίζοντας ότι οι στρατηγικά απερίσκεπτοι ηγέτες της Ευρώπης, δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτή η ανατροπή θα φέρει ολόκληρη την Δύση αντιμέτωπη με πολύ δυσάρεστες εκπλήξεις, σε μια εποχή κλιμάκωσης του Αναθεωρητισμού και της επιθετικότητας του πολιτικού Ισλάμ.
Επίλογος…
Η νέα περιφερειακή σκακιέρα, έχει εν πολλοίς οριοθετηθεί. Το παιγνίδι ΔΕΝ παίζεται με τους γνωστούς κανόνες, αλλά εξελίσσεται σχεδόν κατ΄ αποκλειστικότητα σε ένα ανελέητο κυνηγητό ευκαιριών, εκβιασμών και ανορθολογισμού ως προς τις αποφάσεις. Σε αυτό το σκηνικό, ο άβουλος και ο συμβιβασμένος ΔΕΝ έχει κανέναν απολύτως μέλλον. Καμιά απολύτως προοπτική.
Ο Τραμπ και η ανερμάτιστη διαχείριση που υιοθετεί και εφαρμόζει, ήρθε και θα παρέλθει. Αυτό που θα μείνει πίσω, θα είναι τα θεμελιώδη των ανταγωνισμών. Η ρηχότητα της στρατηγικής σκέψης του Τραμπ, παρέχει και ευκαιρίες. Οι στρατηγικά σκεπτόμενοι τις αντιλαμβάνονται και σπεύδουν να τις αξιοποιήσουν. Οι υπόλοιποι, όταν αφυπνιστούν, θα έχουν εγκλωβιστεί σε ένα νεοψυχροπολεμικό περιβάλλον με πολύ δυσμενέστερους όρους εξάρτησης από αυτούς που ίσχυσαν κατά το παρελθόν.
Σε αυτό το περιβάλλον, η κρατούσα ανικανότητα, ΔΕΝ θα επιτρέψει την επανεμφάνιση ενός νέου Δόγματος Τρούμαν στην νέα εποχή και για να μην υπάρχουν αυταπάτες, ας έχουμε όλοι υπ’ όψιν μας ότι νέο σχέδιο Μάρσαλ ΔΕΝ πρόκειται να υπάρξει…
Το παγκόσμιο χρέος έφτασε μόλις τα 337,7 τρισεκατομμύρια δολάρια το δεύτερο τρίμηνο του 2025… Για όσους δεν αντιλαμβάνονται τι σημαίνει αυτό… Καλά κρασιά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου