Η «σωτηρία» του λαού, είναι συνάρτηση της σωτηρίας της Πατρίδας και του Έθνους. Όχι των τραπεζών .

Το σύνολο του εθελόδουλου πολιτικού προσωπικού, καθώς και η μεγάλη πλειοψηφία του δημοσιογραφικού και οικονομικού κατεστημένου της χώρας μας, διατείνεται με ιδιαίτερη θέρμη, πως με την “σωτηρία των τραπεζών”, θα επέλθει αυτοδικαίως (και αυτομάτως), η σωτηρία της Ελλάδας…

Γράφει ο  ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΑΛΙΦΕΡΗΣ 

Πέραν του δεδομένου, υπερτονισμένου και (αυτό)-υπερεκτιμημένου «ΕΓΩ» όλων αυτών των οσφυοκαμπτών, με την μονίμως λυγισμένη μέση σε στάση… “διαπραγμάτευσης”, διακατέχονται και από άγνοια, έως και απέχθεια, για την αρχαία, την νεοελληνική, αλλά και την ξένη γραμματεία και των όσων, με ποιητικό τρόπο, αναφέρουν για την Πατρίδα.

Αγνοούν (ή κάνουν πως αγνοούν), ακόμη και την ετυμολογία της ίδιας της λέξης, όπως αυτή περιγράφεται από τα ηλεκτρονικά λεξικά. 

Η ταύτιση δε της Πατρίδας με το «ΕΓΩ» τους, σε συνδυασμό  και με την ταύτιση της Πατρίδας με τις Τράπεζες είναι τέτοια, που αν κανείς κάνει μια απλή αντικατάσταση των λέξεων Έθνος, Πατρίδα, Λαός, Χώρα, Πολίτες κοκ, με την λέξη «ΤΡΑΠΕΖΕΣ», βλέπει την πραγματική έννοια των όσων δηλώνουν.

Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, είναι αυτό, Υπουργών και Βουλευτών, που ενώ ανακοινώνονται περαιτέρω μειώσεις μισθών, συντάξεων και κοινωνικών επιδομάτων και ανακεφαλαιοποιήσεις των Τραπεζών, αυτοί βγαίνουν αυτάρεσκα στο... “γυαλί” και με περίσσιο θράσος, δηλώνουν πως έσωσαν (και εξακολουθούν να σώζουν) την χώρα για μια ακόμη φορά.

Το ίδιο ακούσαμε προσφάτως και από δημοσιογράφο, “έγκριτης” εφημερίδας, αλλά και από εκπρόσωπο επαγγελματικού φορέα (πρόεδρο Επιμελητηρίου). Αυτή τη φορά βέβαια πιο καθαρά, αφού βλέπετε δεν υφίσταται σε αυτούς, ο κίνδυνος του… “πολιτικού κόστους” όπως στους Βο(υ)λευτές, στη ίδια όμως πάντα κατεύθυνση: “Οι πλειστηριασμοί”, μας είπαν, “θα δώσουν την απαραίτητη ανάσα ρευστότητας στις τράπεζες, οι οποίες θα αποφύγουν το ενδεχόμενο κατάρρευσης, το οποίο αν συμβεί, θα επιφέρει την καταστροφή ΚΑΙ της χώρας…” Η διασύνδεση και ο παραλληλισμός κι εδώ, της χώρας με τις τράπεζες, είναι εμφανής.

Το «ΕΓΩ» ως πρόβλημα, συνυπάρχει και στους επίδοξους “Σωτήρες” μας, μνημονιακούς ή μη, αφού ποιος μπορεί να ξεχάσει τον περιβόητο διάλογο μεταξύ βουλευτού της ΝΔ και πολίτη, σε τηλεοπτικό πάνελ και στην εκπομπή «ΕΝΙΚΟΣ» του Νίκου Χατζηνικολάου: “…Και για σένα αγωνιζόμαστε Κώστα. Και ας μην το πιστεύεις. Και να σου πω και κάτι; Ό, τι και να μου πεις και να μην θες να ακούσεις την απάντηση, σου υπόσχομαι ότι «ΕΓΩ», θα συνεχίσω να αγωνίζομαι, γι’ αυτό ακριβώς. Και θα δεις που στο τέλος και εσύ θα ωφεληθείς”. Αμέσως μετά, πήρε τον δρόμο για την Βουλή, όπου και ψήφισε υπέρ μίας ακόμη ανακεφαλαιοποίησης των ΤΡΑΠΕΖΩΝ. Έτσι, για να σε σώσει… Κώστα…!

Κανονικά τώρα, θα έπρεπε να περιλάβω και τους διάσπαρτους αντιμνημονιακούς “σωτήρες”, που το «ΕΓΩ» τους είναι πάνω από την Πατρίδα και την σωτηρία της, αλλά δεν θα το κάνω, προς χάριν του κλίματος συνεργασίας που φαίνεται να διαπερνά οριζόντια ένα μεγάλο τμήμα του εξωκοινοβουλευτικού κόσμου. Επιφυλάσσομαι όμως για μετά τα αποτελέσματα των διεργασιών αυτών.

Ας δούμε όμως πως περιγράφεται η Πατρίδα στην νεοελληνική γραμματεία, σε εποχές δύσκολες αλλά αγνές. Εποχές, που η λέξη ΠΑΤΡΙΔΑ ταυτιζόταν με το «ΕΜΕΙΣ» και όχι με το «ΕΓΩ». Με το «ΕΘΝΟΣ» και με τον «ΛΑΟ» και όχι με τις «ΤΡΑΠΕΖΕΣ»…

Τι είναι η πατρίδα μας;

Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είν' οι κάμποι;

Μην είναι τ' άσπαρτα ψηλά βουνά;

Μην είναι ο ήλιος της, που χρυσολάμπει;

Μην είναι τ' άστρα της τα φωτεινά;

Μην είναι κάθε της ρηχό ακρογιάλι

και κάθε χώρα της με τα χωριά;

κάθε νησάκι της που αχνά προβάλλει,

κάθε της θάλασσα, κάθε στεριά;

Μην είναι τάχατε τα ερειπωμένα

αρχαία μνημεία της χρυσή στολή

που η τέχνη εφόρεσε και το καθένα

μια δόξα αθάνατη αντιλαλεί;

Όλα πατρίδα μας! Κι αυτά κι εκείνα,

και κάτι που 'χουμε μες την καρδιά

και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου αχτίνα

και κράζει μέσα μας: Εμπρός παιδιά!

Ιωάννης Πολέμης

από το Αναγνωστικό Ε΄ Δημοτικού, Αθήνα 1964

Όλα αυτά είναι η ΠΑΤΡΙΔΑ μας. Εμπρός παιδιά…!

Μα…, αν κάνω λάθος διορθώστε με, δεν αναφέρει πουθενά το παραμικρό για «Τράπεζες». Απεναντίας, αναφέρει όλα αυτά τα στοιχεία που με… “ένα νόμο, ένα άρθρο, σε ένα βράδυ”, πέρασαν στο ΥΠΕΡ-ΤΑΜΕΙΟ ( πέραν του ΤΑΙΠΕΔ) για τα επόμενα 99 χρόνια...!

Είναι λοιπόν τόσο ξεδιάντροποι πολιτικοί αλήτες; Είναι τόσο προδότες του λαού τους; Είναι τόσο ραγιάδες; Είναι τόσο προσκυνημένοι; Είναι τελικά τόσο ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ…;;;

Και όμως είναι…

Το αποδεικνύει με τον πιο απλό τρόπο, η ίδια η ετυμολογία της λέξης “Πατρίδα”:

«…Πατρίδα ονομάζεται η χώρα στην οποία γεννήθηκε κάποιος ή από την οποία κατάγεται ο ίδιος και η οικογένειά του ή το χωριό ή η περιοχή γέννησης ή καταγωγής του. Οι άνθρωποι που ζουν στην πατρίδα έχουν συνήθως ως κοινά τη γλώσσα, τα έθιμα και συμφέροντα που στις σύγχρονες κοινωνίες καθορίζονται από κοινό νόμισμα και κοινή πολιτική για σχεδόν όλα τα θέματα (πχ κοινό σύνταγμα και νόμους), κώδικες επικοινωνίας και κοινά συμφέροντα.»

Βλέπουμε και εδώ, την ταύτιση της Πατρίδας με τον τόπο γέννησης ή καταγωγής κάποιου, την κοινή γλώσσα, τα ήθη και τα έθιμα. Πουθενά «ΤΡΑΠΕΖΕΣ»…!

Αναφορές υπάρχουν και στην ξένη γραμματεία, όπου αξίζει κανείς να αφιερώσει λίγο χρόνο να το διαβάσει εδώ, μεταφρασμένο:

(…Πατρίδα: Το κείμενο αυτό είναι η μετάφραση από τα γαλλικά του λήμματος PATRIE, το οποίο συμπεριλαμβάνεται στην Εγκυκλοπαίδεια του Ντιντερό και του Ντ’ Αλαμπέρ (Encyclopedie de Diderot et d’ Alembert). Το λήμμα αυτό γράφτηκε την 1η Δεκεμβρίου 1765, από τον Louis de Jaucourt (D.J.).)

Και αναφέρει σε κάποιο σημείο:

“…Οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι δε γνώριζαν τίποτα πιο αγαπητό και πιο ιερό από την πατρίδα.

Έλεγαν ότι χρωστούν τα πάντα σ’ αυτή. Ότι δεν υπάρχει τίποτε άλλο για το οποίο να αξίζει κανείς να πάρει εκδίκηση, εκτός από την πατρίδα και τον πατέρα.

Ότι δεν πρέπει κανείς να έχει άλλους φίλους εκτός από τους φίλους της πατρίδας.

Ότι, απ’ όλους τους οιωνούς, ο καλύτερος είναι να μάχεται κανείς γι αυτήν.

Ότι είναι ωραίο, ότι είναι γλυκό να πεθάνει κανείς για να την υπερασπιστεί.

Ότι οι ουρανοί δεν αποκαλύπτονται παρά μόνο σε σ’ αυτούς που την έχουν υπηρετήσει. Κατ’ αυτόν τον τρόπο μιλούσαν οι δικαστές, οι πολεμιστές και ο λαός.”

Όσο λοιπόν και να προσπαθούν κάποιοι δολίως, να ανανοηματοδοτήσουν, κατά την συνήθη πρακτική τους, την λέξη ΠΑΤΡΙΔΑ στα μυαλά και στις καρδιές μας, του λέμε τούτο:

ΠΛΑΝΑΣΘΑΙ ΠΛΑΝΗΝ ΟΙΚΤΡΑΝ… δόλιοι (και εκ του… ‘’η δόλια η μάνα μου’’)

Ας παραδειγματιστούμε και από την περίπτωση της Ισλανδίας και της απόπειρας μεταφοράς του χρέους των τραπεζών (900% του ΑΕΠ) προς τον λαό της…!!!

Ολοκληρώνω την αναφορά μου σε ΑΥΤΗΝ, με τούτο:

“…Ο Κορνήλιος Καστοριάδης (Η ελληνική ιδιαιτερότητα: Από τον Όμηρο στον Ηράκλειτο, Σεμινάρια 1982-1983, 2007, εκδ. Κριτική) επισημαίνει πως στην ομηρική ποίηση επιτεύχθηκε η μετάβαση από τα κατορθώματα του Ενός στην υποχρέωση απέναντι στους Πολλούς. Ο Πολυδάμας προειδοποιεί τον Έκτορα ότι οι οιωνοί δείχνουν πως δεν θα πρέπει να μονομαχήσει και ο ήρωας δίνει τη γνωστή απάντηση: «Εις οιωνος Άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρης» - «Υπάρχει μόνο ένας καλός οιωνός, να αμύνεσαι υπέρ της πατρίδας σου» (Ιλιάδα, Μ, 243).”

Και σε παράφραση της αξιολύπητης δήλωσης της ευρωβουλευτίνας της ΝΔ (ναι, για μια ακόμη φορά από την… “πατριωτική” παράταξη) σας δηλώνω: …ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ, ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΑΝ “ΚΑΟΥΝ”, ΝΑ ΚΑΟΥΝ, ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΜΙΑ ΣΥΝΟΧΗ ΚΑΙ ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΝΩΜΕΝΗ ΠΑΤΡΙΔΑ...

ή 
(…Τουλάχιστον, η ΕΕ αν “καεί”, να καεί, για να υπάρξει μία συνοχή και μία πραγματικά ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ)

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ…!