Όταν η συμφορά συμφέρει, λογάριαζε τηνε για πόρνη....

Όταν οι ευχές για  χρόνια πολλά παρά τις καλύτερες των διαθέσεων είναι εν δυνάμει λίγα. Όταν τα χρόνια τα καλά παρά  τις καλύτερες των διαθέσεων είναι εν δυνάμει καταθλιπτικά.

'Όταν τα καλά Χριστούγεννα είναι  ευχή τυπική και όχι ουσιαστική, φορτωμένη κατ' άλλους με ενοχές και  κατ' άλλους  με οίκτο και συμπόνοια.

Γράφει η Εύη Καραμανίδου

(μέλος της προσωρινής Π.Γ του

"Μετώπου για μια "ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ")

Όταν ως αντιστάθμισμα της αλληλεγγύης η ελληνική κοινωνία αποδέχεται την ελεημοσύνη, τα πάσης φύσεως κοινωνικά μερίσματα και το τζογάρισμα των ανεξάρτητων αρχών.

Όταν η ολική απουσία  ντροπής εκ μέρους των κυβερνώντων εκδηλώνεται από συνεχείς ριπές θράσους και  διαρκείς, μονότονες παρτιτούρες αμετροέπειας .

Όταν το κιτς έχει μεταβάλει την Ελληνική κοινωνία σε περιοδεύοντα  θίασο που σέρνει το αδύναμο σαρκίο του μέσα σε σκοτεινούς διαδρόμους ημιθανών νοσοκομείων, σε παγωμένες αίθουσες προκάτ διδακτικών αιθουσών, σε σκοτεινά καφενεία που οι ελπιδοφόρες συζητήσεις αρχίζουν και τελειώνουν με το όνειρο. Το όνειρο όχι της ζωής αλλά  της επιβίωσης.

Το πρόβλημα είναι πως ο αδύναμος θα σταθεί στα πόδια του, θα σταθεί δηλαδή όρθιος προκειμένου να παλέψει για τα αυτονόητα. Ο φόβος και η συνήθεια δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητα συναισθήματα . Η συνειδητοποίηση τόσο του φόβου όσο και της συνήθειας μπορεί να πυροδοτήσει ταραχές λόγω έλλειψης της κατάλληλης οργάνωσης.

Σε μια κοινωνία όπως η Ελληνική που κυβερνάει ο τρόμος, που οι κοινωνικές συμπεριφορές άγονται και φέρονται με μοναδικό γνώμονα την συγκομιδή υπολειμμάτων, σε μια κοινωνία που  μεταλλάσσεται  σε άμορφη μάζα, που η πνευματική της διαδρομή καθορίζεται και εξελίσσεται από τα συμφέροντα της γνωστής φάρας των πραιτωριανών που κινούν τα νήματα επί δεκαετίες στον τόπο. 

Στην Ελλάδα του κοσμοκαλόγερου και των απόμαχων αυτής. Των απόμαχων με τις χιλιοπετσοκομένες συντάξεις. Των απόμαχων που κάποιοι αποφάσισαν να τους βαφτίσουν εν μία νυχτί πρωταγωνιστές  στην ταινία  Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν.

Στην Ελλάδα που το κάρφωμα και η  ρουφιανιά έχει εξελιχθεί στο εθνικό σπορ των εργαζομένων της που για μια θέση στον ήλιο (;) μετά  την έλευση σωρείας ρωγμών σε έννοιες όπως,  αξιοπρέπεια, φιλότιμο, αδελφοσύνη.. .όλα αυτές που ήταν αποκτήματα και βαριά κληρονομιά των προηγούμενων και  χρέος απόδοσης προς τους επόμενους, εκτέθηκαν σε μολυσματικές αρρώστιες άκρως επικίνδυνες και ιδιαιτέρως θνησιγενείς. 

Στην Ελλάδα που αυτομαστιγώνεται, όχι για να επέλθει η κάθαρση αλλά επειδή δεν μπόρεσε να πείσει εκείνον τον τραγικό που πήδηξε από το 6ο όροφο και δεν πήρε μαζί του καμιά δεκαριά από εκείνους τους κακούς που του κοψαν τον 13ο μισθό, που κλείνει ερμητικά τα παραθύρια της μην τύχει και δει να περνάει απ' έξω η δυστυχία, που προφασίζεται το κακό το μάτι και την κακιά της μοίρα και λαμογιάζει νυχθημερόν προκειμένου να σώσει τα ήδη χαμένα από καιρό.

Σ' αυτή την Ελλάδα έρχεται ο ποιητής και απαγγέλλει. ...Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας, που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν την φθορά....

Είναι αυτή η Ελλάδα που καλείται να πληρώσει το τίμημα της μετριότητας, να επαναποκτήσει την ταυτότητα που έχασε στις λέσχες των λωτοφάγων της . 

Είναι αυτή η Ελλάδα που πρέπει να κόψει την θηλιά από το λαιμό της, να ξαναβρεί τον προορισμό της και τα οράματά της, να εκτιμήσει τους ανθρώπους της και τις δυνατότητες τους. Να κάνει την υπέρβαση και να αλλάξει ρότα . 

      Τι λέει ο ποιητής;  Όταν η συμφορά συμφέρει, λογάριαζε τηνε για πόρνη......