Το Αμερικανικό δόγμα εθνικής ασφάλειας και η επικίνδυνη ενσωμάτωση της χώρας στις αμφιλεγόμενες πτυχές του

Μάθαμε να το αποκαλούμε «δόγμα ασφαλείας των ΗΠΑ». Στην ουσία όμως, ποτέ δεν αποτελούσε μια αποσπασματική αποτύπωση αντιλήψεων του εκάστοτε ενοίκου του Λ. Οίκου, και ας προβάλλεται ως τέτοια από τα κυρίαρχα ΜΜΕ…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Ήταν και παραμένει η επικαιροποιημένη στρατηγική προσέγγιση του βαθέως αμερικανικού κατεστημένου, μέσα από την οποία επαναβεβαιώνονται ή αποσαφηνίζονται:

• Οι αυτοτελείς προτεραιότητες που σχετίζονται με την ίδια την υπόσταση των ΗΠΑ ως ηγεμονικής πλανητικής δύναμης…
• Οι στρατηγικές τους ιεραρχήσεις αναφορικά με τις ζώνες ειδικού γι αυτές πλανητικού ενδιαφέροντος. Και…
• Οι διασυμμαχικές τους σχέσεις οι οποίες επαναπροσδιορίζονται, στα πλαίσια μιας διαρκώς μεταβαλλόμενης  αρχιτεκτονικής, που προσδίδει ιδιαίτερη ταυτότητα στις διεθνείς σχέσεις συνολικότερα.

Τα καινούρια στοιχεία, στην παρούσα ιστορική στιγμή που δημοσιοποιείται το νέο «δόγμα ασφαλείας των ΗΠΑ», είναι τέσσερα, επομένως και η γεωπολιτική εξίσωση  στην οποία αναζητούνται απαντήσεις, είναι ΚΑΙ πολυπαραγοντική ως προς τις μεταβλητές της, αλλά ΚΑΙ πολυσύνθετη ως προς τη συλλογιστική της επίλυσής της.

• Το πρώτο εξ αυτών, είναι το οριστικό κλείδωμα της πολυπολικής φυσιογνωμίας της γεωστρατηγικής υπόστασης του πλανήτη. 

Το μεσοδιάστημα της Αμερικανικής μονοκρατορίας, παρήλθε οριστικά, επομένως στον όποιο Αμερικανικό σχεδιασμό, δεν...
υπάρχουν μονάχα περιφερειακοί ανταγωνιστές, αλλά συνυπάρχουν και ισχυροί παίκτες με στρατηγικές στοχεύσεις ευρύτερες.

• Το δεύτερο στοιχείο, σχετίζεται με το ίδιο το περιβάλλον στο οποίο εδράζεται το νέο Αμερικανικό «δόγμα ασφαλείας». Και αυτό το περιβάλλον αποτυπώνεται μέσα από έναν απολογισμό ήττας, αναφορικά με κορυφαίες στρατηγικές επιλογές που προηγήθηκαν. 

Η κατάρρευση των προσδοκιών που επενδύθηκαν στην «Αραβική Άνοιξη», καθώς και αυτών που προσέβλεπαν στην μεταπολεμική νομή της Συρίας, είναι οι κορυφαίες, και οι επιπτώσεις τους ευρύτερες, τόσο στη Μέση Ανατολή όσο και στη Βόρεια Αφρική που αναδιατάσσει τη γεωπολιτική της υπόσταση.

• Το τρίτο στοιχείο, αφορά στη δυναμική της φυγόκεντρης αποδόμησης που παρατηρείται στις παραδοσιακές υπερεθνικές συμμαχίες, ως αποτέλεσμα της σύγκρουσης στρατηγικών και των εγγενών αντιθέσεων, που είναι σύμφυτες με την υπόστασή τους.
• Το τέταρτο στοιχείο τέλος σχετίζεται με την ίδια την πολυζωνικότητα στρατηγικού ενδιαφέροντος, αφού πλέον οι «μαύρες γεωστρατηγικές τρύπες» δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται στα πλαίσια της όποιας στρατηγικής αυτοτέλειας, αλλά μοιραία στη συνάρτησή τους, με το βαθμό προώθησης συνολικότερων στρατηγικών σχεδιασμών.

Έτσι για παράδειγμα, το Κορεάτικο πρόβλημα δεν μπορεί να αποσυνδεθεί από τη στρατηγική σημασία που προσλαμβάνει για τους Αμερικανούς, η δυνατότητα ελέγχου των δυο θαλασσών. 

Και βεβαίως το Μεσανατολικό στη νέα του διάσταση θέτει επί τάπητος μια διπλή ενότητα από προβλήματα που αφορούν ΚΑΙ στους ενεργειακούς σχεδιασμούς που είναι σε εξέλιξη, αλλά ΚΑΙ στην αναδιάταξη των στρατηγικών συμμαχιών, που επαναπροσδιορίζονται στο σύνολό τους.

Το Ελληνικό ενδιαφέρον για τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζεται το νέο «δόγμα ασφαλείας» των ΗΠΑ, δεν εξαντλείται στο επίπεδο της εγκυκλοπαιδικής του αποτύπωσης, αλλά αυτή τη φορά – περισσότερο από κάθε άλλη φορά στο παρελθόν – επεκτείνεται στην ανάγκη επίγνωσης του πολύ ιδιαίτερου τρόπου με τον οποίο ενσωματώνεται η χώρα μας, στις αμφιλεγόμενες πτυχές του.

• Εκεί που η Ελλάδα σπρώχτηκε τα προηγούμενα χρόνια ν αναζητήσει αναβαθμισμένο συμμαχικό αποκούμπι, σήμερα υπερενισχύεται ένα περιβάλλον εξόχως συγκρουσιακό.
• Τα στρατηγικά δεκανίκια (πχ  Ισραήλ) που εξελήφθησαν εν πολλοίς ως πανάκεια, αναγορεύονται σε πυρακτωμένοι στόχοι στα καινούρια γεωπολιτικά κεφάλαια που ανοίγουν μετ επιτάσεως στην ευρύτερη περιοχή.

Η στρατηγική ανασύνταξη που προδιαγράφεται ως ανάγκη ύψιστης προτεραιότητας μέσα από το καινούριο Αμερικανικό «δόγμα ασφαλείας», σύρει την Ελλάδα σε συμφωνίες και επιλογές που ισοδυναμούν ακόμη και με εθνικές παραχωρήσεις έναντι των άσπονδων γειτόνων της (βλ. Αλβανία, Σκόπια αλλά και Τουρκία). Και είναι φανερό πως οτιδήποτε κλειδώσει κάτω από συνθήκες ανάλογες, δεν ενσωματώνει καμία απολύτως δυνατότητα μεταμέλειας στο μέλλον.

Και βεβαίως η κατακλείδα όλων των παραπάνω, είναι η επικίνδυνη αναθεωρητική ρητορική που υπερθερμαίνεται πολλαπλά, και η οποία δεν εκφέρεται μονάχα από το πολιτικό προσωπικό της επιθετικής Τουρκίας με τον τρόπο που την γνωρίσαμε. 

• Αποτελεί και αυτή οργανικό μέρος του νέου Αμερικανικού δόγματος… 
• Επιχειρείται να επιβληθεί εν πολλοίς ως τετελεσμένο… 
• Στην περίπτωση της Ιερουσαλήμ μεταφέρεται ακόμη και μέσα στα πλαίσια του ΟΗΕ και του Συμβουλίου Ασφαλείας, με τρόπο εκβιαστικό και στα πλαίσια ευρύτερων στρατηγικών συγκρούσεων… 

Και όλα αυτά  συνιστούν μια νέα κατάσταση, με την Ελλάδα να μοστράρει ως βολικό αναλώσιμο στο περιθώριο όλων αυτών των επικίνδυνων διεργασιών.

Είναι λοιπόν φανερό, πως η δημοσιοποίηση δια χειλέων Τραμπ του νέου δόγματος ασφαλείας των ΗΠΑ, επιβεβαιώνει  τους νέους πρόσθετους κινδύνους στους οποίους ενσωματώνεται η χώρα.

Κυρίως όμως υπογραμμίζει την ανάγκη της άμεσης, πλήρους και οριστικής απεμπλοκής της από το περιβάλλον  των δεσμεύσεων που  διαμορφώνεται κατ εντολή και απαίτηση των «συμμάχων», και της επαναχάραξης μιας κυρίαρχης, εθνικά ανεξάρτητης εξωτερικής πολιτικής, με αδιαπραγμάτευτες εθνικές και αναπτυξιακές προτεραιότητες, που μόνο η ανάδειξη μιας Δημοκρατικής - Πατριωτικής Εξουσίας μπορεί να δρομολογήσει.