ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΟΠΛΟΚΑΤΟΧΗ ΚΑΙ ΠΑΛΛΑΪΚΗ ΑΜΥΝΑ

Η εκχώρηση του αποκλειστικού δικαιώματος οπλοκατοχής σε μια πολιτική ελίτ και στα εκτελεστικά της όργανα (τα σώματα ασφαλείας), δεν είναι ένδειξη δημοκρατίας. Είναι ακριβώς το αντίθετο. Είναι η παντελής έλλειψη δημοκρατίας!

Γράφει ο Γιώργος ιεροδιάκονος

Αφορμή για την συγγραφή του παρόντος, αποτέλεσε το πρόσφατο περιστατικό με τον 88χρονο που υποχρεώθηκε να χρησιμοποιήσει το όπλο του, προκειμένου να προστατέψει εαυτόν, την οικογένεια και την περιουσία του από τους εισβάλλοντες ληστές.

Δεν θα επεκταθώ περισσότερο στο συγκεκριμένο περιστατικό για να μην αναλώνω παραγράφους και σελίδες σε μακρόσυρτους προλόγους και μπαίνω κατ’ ευθείαν στο ζήτημα. Το θέμα λοιπόν, συνοψίζεται στο χιλιοειπωμένο ερώτημα:...

οπλοκατοχή ή όχι;

Το ερώτημα για να απαντηθεί πρέπει προηγουμένως να ξεκαθαριστεί από ποια σκοπιά τίθεται. Από την δημοκρατική, ή την ολιγαρχική; Διότι, διαφορετικά προσεγγίζει το δίλημμα μια δημοκρατική πολιτεία και διαφορετικά μια δεσποτική. Διότι, δεν είναι διόλου τυχαίο που, σε όποιες χώρες ιστορικά ανέλαβαν την διακυβέρνηση ολοκληρωτικά καθεστώτα, ή κατοχικές, ξένες Δυνάμεις, το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να κατάσχουν τα όπλα από τους ιδιώτες και να ποινικοποιήσουν την οπλοκατοχή.

Τα παραδείγματα άπειρα, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Από την σπαρτιατική ηγεμονία μετά τον πελοποννησιακό πόλεμο, οπόταν οι νικητές αφόπλισαν τις υποτελείς πόλεις-κράτη, μέχρι και την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, η οποία επίσης επέβαλε την απαγόρευση οπλοκατοχής για τα υποτελή έθνη. Το ίδιο και οι ευρωπαϊκές Ηγεμονίες του Μεσαίωνα, τα ευρωπαϊκά Πριγκιπάτα αργότερα, μέχρι και τα σύγχρονα εθνικά κράτη της γηραιάς Ηπείρου. Μέχρι και η Σοβιετική Ένωση προέβη σ’ αυτή την «ενδεδειγμένη» πράξη, αφοπλισμού των ιδιωτών.

Η ποινικοποίηση της οπλοκατοχής επιβάλλεται πάντοτε από εκείνους που επιχειρούν να καθυποτάξουν την ατομική, πολιτική και Εθνική ελευθερία. Ένα άοπλο Έθνος, είναι ένα υποδουλωμένο Έθνος.

Άπειρα επίσης και τα παραδείγματα λαϊκών εξεγέρσεων, των οποίων πάντοτε η πρώτη πράξη εκδήλωσής τους ήταν η έφοδος κατά των φρουραρχείων και των οπλοστασίων του Κράτους. Το ίδιο έγινε και το 64 μ.Χ. στην Ιουδαία, με την επανάσταση του Μαναήμ, το ίδιο και στην εξέγερση των Θεσσαλονικέων το 490 μ.Χ. Οι πρώτοι, επιτιθέμενοι κατά του οπλοστασίου του Ηρώδη και οι δεύτεροι κατά του φρουραρχείου της πόλης. Πρώτο μέλημα τους δηλαδή, ήταν η απαλλοτρίωση όπλων από τους δυνάστες που τους απαγόρευαν να έχουν δικά τους.

Ουσιαστικά, η τελευταία φορά στην ιστορία που επιτρεπόταν στους πολίτες να φέρουν οπλισμό, ήταν κατά την περίοδο της δημοκρατίας στην κλασική Αθήνα με τον θεσμό του πολίτη-οπλίτη. Για έρθει μετά από 2.000 χρόνια απόλυτου σκοταδισμού, να υιοθετηθεί αυτός ο δημοκρατικός θεσμός από τους «πατέρες» της Αμερικανικής ανεξαρτησίας.

Κυριολεκτικά, ένας από τους κυριότερους λόγους για τους οποίους μεγαλούργησαν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, είναι το Σύνταγμα της χώρας. Ένα Σύνταγμα επανάσταση για την εποχή που εκπονήθηκε, αποτελεί μέχρι σήμερα ένα σύγχρονο μνημείο ελευθερίας.

Αμέσως μετά την επιτυχία της αμερικανικής επανάστασης του 1776, οι πατέρες του αμερικανικού έθνους είχαν να αντιμετωπίσουν πλέον τους «Φεντεραλιστές», οι οποίοι οραματίζονταν μια ισχυρή κεντρική διοίκηση, υπερεξουσίες του προέδρου, ασφυκτικό έλεγχο των (12 τότε) Πολιτειών και το κυριότερο, αφοπλισμό των πολιτών και θέσπιση ενός τακτικού στρατού υπό τον έλεγχο της ομοσπονδιακής κυβέρνησης. Ο Φεντεραλιστής Νώε Γουέμπστερ έγραφε: «Για να καταφέρει να κυβερνήσει ένας τακτικός στρατός πρέπει πρώτα να αφοπλίσει τους πολίτες, κάτι που γίνεται σε όλα σχεδόν τα βασίλεια της Ευρώπης. Η ανώτατη διοίκηση στην Αμερική δεν μπορεί να επιβάλει άδικους νόμους όταν όλοι οι πολίτες οπλοφορούν».

Απέναντί τους, οι αντιφεντεραλιστές προέβαλλαν την λογική μιας αδύναμης κεντρικής κυβέρνησης, ως εγγύηση για την ελευθερία των πολιτών. Κρίσιμο σημείο της διαμάχης ήταν ποιος έχει την στρατιωτική ισχύ στο νέο κράτος. Οι αντιφεντεραλιστές υποστήριζαν ότι οι πολίτες που φέρουν όπλα, μπορούν να αντισταθούν όχι μόνο σε έναν εξωτερικό εχθρό, αλλά κυρίως σε ένα επίδοξο δικτάτορα.

Στο τέλος, παρά την σφοδρή αντίδραση των «Φεντεραλιστών», πέτυχαν να ενταχθεί στο Σύνταγμα του 1787 η «Χάρτα Δικαιωμάτων των Πολιτών», που εμπεριέχει τις γνωστές συνταγματικές τροπολογίες και, κυριότερα την δεύτερη τροπολογία, που λέει ότι: «μια καλά ρυθμιζόμενη πολιτοφυλακή είναι αναγκαία για ένα ελεύθερο κράτος και το δικαίωμα των πολιτών να κατέχουν και να φέρουν όπλα δεν πρέπει να φαλκιδευτεί».

Ορίζεται μάλιστα σαφώς, ότι αυτό το δικαίωμα αφορά, όχι μόνο για να προστατεύονται πρωτίστως από κάποιον εξωτερικό εισβολέα, αλλά από έναν μελλοντικό εσωτερικό δυνητικό δυνάστη, ήτοι ένα κράτος που θα υποπέσει στον ολοκληρωτισμό.

Το παράδειγμα του αμερικανικού Συντάγματος, ακολούθησαν στη συνέχεια κι άλλα κράτη. Όπως η Ελβετία, όπου όλοι οι πολίτες, ηλικίας 18-34 ετών, αφού εκπληρώσουν την στρατιωτική τους θητεία, εφοδιάζονται με ένα επιθετικό τυφέκιο ή πιστόλι, το οποίο κρατούν μονίμως στο σπίτι τους, για την περίπτωση που κληθούν να υπερασπιστούν την πατρίδα τους. Κι εδώ αξίζει να δούμε τον βαθμό εγκληματικότητας σ’ αυτή τη χώρα, για να αντιληφθούμε γιατί κινείται σε τόσο χαμηλά επίπεδα, σε αντίθεση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπου απαγορεύεται η οπλοκατοχή. Διότι, πολύ απλά, στην Ελβετία ο μέσος πολίτης εκπαιδεύεται σε αυτήν την κουλτούρα ευθύνης.

Το Ισραήλ επίσης, αν και δεν φημίζεται για τις δημοκρατικές ευαισθησίες του, προσεγγίζει το ζήτημα στις αντικειμενικές του διαστάσεις, προτάσσοντας το δικαίωμα –αλλά και το καθήκον- όλων των κοινωνικών τάξεων να φέρουν περήφανα ένα όπλο, με το οποίο ασκούνται σε αυστηρό πλαίσιο από το κράτος.

Ακόμα και στο ελληνικό σύνταγμα (άρθρο 4, παρ. 6), ορίζεται πως «κάθε Έλληνας που μπορεί να φέρει όπλα είναι υποχρεωμένος να συντελεί στην άμυνα της πατρίδας, σύμφωνα με τους ορισμούς των νόμων». Κι όμως! Παρά του συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος -αλλά και υποχρέωσης- των Ελλήνων πολιτών στην άμυνα της πατρίδας, εν τούτοις οι αναφερόμενοι νόμοι και πληθώρα υπουργικών αποφάσεων, που συνταγματικά θα έπρεπε να καθορίζουν το ρυθμιστικό πλαίσιο αυτού του δικαιώματος, έρχονται παντελώς αυθαίρετα, να το περιορίσουν έως εκμηδενίσουν.

Το επιχείρημα ότι ένας εγκληματίας δεν θα παρανομήσει αν απαγορεύεται η οπλοφορία, είναι τρομακτικά έωλο. Ο εγκληματίας θα εγκληματήσει ούτως ή άλλως και θα βρει τρόπο να προμηθευτεί όπλο. Στις πολιτείες της Νέας Υόρκης και της Καλιφόρνια, όπου οι πολιτειακοί νόμοι είναι δρακόντειοι σε σχέση με τις υπόλοιπες πολιτείες αναφορικά με την έκδοση CCW (άδεια κεκαλυμμένης οπλοφορίας), τα ποσοστά εγκληματικότητας είναι σε δυσθεώρητα επίπεδα σε σχέση με την υπόλοιπη χώρα. Αντιθέτως, σε πολιτείες όπως η Γιούτα, η Αριζόνα, το Τέξας, η Ιντιάνα και τόσες άλλες, όπου η πολιτική οπλοφορία είναι διαδεδομένη, η εγκληματικότητα βρίσκεται πάντοτε σε χαμηλά επίπεδα.

Από την άλλη, στη Βραζιλία, όπου νόμιμη άδεια οπλοφορίας μπορούν να έχουν μόνο αστυνομικοί και άτομα σε επαγγέλματα υψηλού κινδύνου, τα εγκλήματα με όπλα είναι πέντε φορές περισσότερα απ’ ότι στις ΗΠΑ. Στην Βρετανία επίσης, από τη στιγμή που ο Τόνι Μπλερ αποφάσισε τον πλήρη αφοπλισμό της κοινωνίας των πολιτών, η εγκληματικότητα χτύπησε κόκκινο.

Τα παραδείγματα, βέβαια, είναι πολλά. Όπως οι περιοριστικοί νόμοι της Γαλλίας στο ζήτημα της οπλοκατοχής, που άφησαν ουσιαστικά τους Γάλλους πολίτες έρμαια στα τρομοκρατικά χτυπήματα στο Παρίσι. Αν υπήρχαν νομίμως οπλοφορούντες πολίτες στο Μπατακλάν, θα θρηνούσαμε τόσα θύματα; Το πιθανότερο είναι πως όχι. Αντίθετα, στην Τσεχία από τότε που θεσπίστηκε το νομικό πλαίσιο περί πολιτικής οπλοφορίας, η εγκληματικότητα έπεσε.

Η υστερία, λοιπόν, δεν πρέπει να κατευθύνεται εναντίον της οπλοφορίας αυτής καθ’ εαυτής. Αυτά που πρέπει να απαιτούνται από μια ευνομούμενη Πολιτεία είναι ένα πολύ αυστηρό νομοθετικό πλαίσιο για το ποιοι είναι ικανοί να φέρουν όπλα, η πολύ τακτική ψυχιατρική παρακολούθησή τους, ο τακτικός έλεγχος για το πού φυλάσσονται αυτά τα όπλα (κλειδωμένα σε ασφαλές σημείο εντός της οικίας, μη προσβάσιμα από ανήλικα παιδιά) και η εκπαίδευση του πολίτη από τα σχολικά χρόνια του για το πόσο σοβαρό προνόμιο, αλλά και τεράστια ταυτοχρόνως ευθύνη, αποτελεί ένα τέτοιο δικαίωμα. Κανείς δεν πρέπει να ξεχνά ότι ο πολίτης-οπλίτης ήταν αυτός που κράτησε την Ελλάδα ελεύθερη κατά τη διάρκεια των Περσικών Πολέμων.

Η απαγόρευση των όπλων είναι τόσο ανόητη, όσο το να απαγορεύσεις τα μαχαίρια, επειδή μπορεί να κόψεις το δάκτυλό σου. Δεν είναι τα όπλα που σκοτώνουν, αλλά οι άνθρωποι! Η εγκληματικότητα δεν συνδέεται τόσο με το δικαίωμα οπλοκατοχής ή όχι, αλλά με τις ιδιαίτερες πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες που επικρατούν σε κάθε χώρα. Επομένως, η απαγόρευση δεν λύνει κανένα πρόβλημα. Ίσα-ίσα που ωφελεί τους επίδοξους εγκληματίες, που έχουν μπροστά τους άοπλους, άβουλους και, ως εκ τούτου, ανυπεράσπιστους πολίτες.

Η απαγόρευση της οπλοκατοχής όμως, οδηγεί στην απαγόρευση της ατομικής, πολιτικής και εθνικής ελευθερίας. Ένα άοπλο Έθνος είναι ένα υποδουλωμένο Έθνος. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που μετά την επιβολή του 1^ου μνημονίου στην Ελλάδα, η κυβέρνηση Παπανδρέου διέταξε την αφαίρεση του οπλισμού των Μονάδων Εθνοφυλακής στην περιοχή της κεντρικής και δυτικής Μακεδονίας. Ο αφοπλισμός της Εθνοφυλακής ήρθε ως προϋπόθεση για την «δανειακή διευκόλυνση» εκ μέρους των «εταίρων», διότι τόσο η ελληνική κυβέρνηση, όσο και οι Ευρωπαίοι ηγέτες -κυρίως οι δεύτεροι- έπρεπε να αποσοβήσουν και το παραμικρό ενδεχόμενο δυναμικής αντίστασης του λαού.

Επιβάλλεται λοιπόν, οι πολίτες μιας δημοκρατικής χώρας, όχι απλά να κατέχουν όπλα, αλλά και να ασκούνται σ’ αυτά από την εφηβική τους ηλικία -θεσμικά και οργανωμένα, βέβαια- έτσι ώστε η έννοια «πολίτης-οπλίτης» της δημοκρατικής αρχαιότητας να καταστεί ξανά αξιακός τρόπος ζωής. Κι αυτό το δικαίωμα της οπλοκατοχής, θα πρέπει να είναι σαφώς συνταγματικά κατοχυρωμένο με τον θεσμό του Σώματος Παλλαϊκής Άμυνας.

Στα πλαίσια του Σώματος Παλλαϊκής Άμυνας, όλοι οι ενήλικοι πολίτες θα πρέπει να δύνανται να έχουν στο σπίτι το ατομικό τους όπλο για την προάσπιση τόσο του ασύλου της εστίας τους, όσο και της νομιμότητας στην πόλη, αλλά και για την προάσπιση του δημοκρατικού πολιτεύματος. Τα όπλα αυτά θα πρέπει να παρέχονται αδασμολόγητα στους πολίτες-οπλίτες, με την υποχρέωση βεβαίως, να τα δηλώσουν στις Αρχές. Τα δε ζητήματα δράσης, συντονισμού και εκπαίδευσης του Σώματος Παλλαϊκής Άμυνας, αλλά και γενικά των πολιτών-οπλιτών, θα πρέπει να ρυθμίζονται με σαφήνεια με σχετικό νόμο από το κοινοβούλιο.

Ειδικά για την χώρα μας, λόγω της θέσης στην οποία βρίσκεται γεωγραφικά, η ανάγκη ανάπτυξης οργανωμένων Σωμάτων Παλλαϊκής Άμυνας σε κάθε Δήμο –και ιδιαίτερα στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου και στις παραμεθόριες περιοχές της βορείου Ελλάδος- καθίσταται τόσα αναγκαία, όσο σε καμιά άλλη χώρα στον πλανήτη.

Με τον εξ ανατολών επίδοξο επιβουλέα ευρισκόμενο μονίμως με το δάκτυλο στην σκανδάλη και τον μεγαλοϊδεατισμό και τις αλυτρωτικές βλέψεις των βορείων γειτόνων μας, εφησυχασμός και εθνική αυτοκτονία καθίστανται έννοιες ταυτόσημες.

Ειδικότερα μάλιστα, με την έξαρση των μεταναστευτικών ροών και την, συνεχώς αυξανόμενη, έκρηξη της εισαγόμενης εγκληματικότητας, το να εμμένει κάποιος σε πολιτικές αποκλειστικής ανάθεσης της αντιμετώπισής της σε Σώματα πραιτοριανών, ενέχουν αν μη τι άλλο, και την εγγενή ανασφάλεια κρατούντων έναντι του υποτελή λαού τους.

Σε τελική ανάλυση, οι ελλοχεύοντες κίνδυνοι για τον λαό, ως απότοκοι αυτών των πολιτικών, δεν είναι μόνο εξωγενείς, αλλά κυρίως προέρχονται ακριβώς από εκείνους που έχουν τους ιδιαίτερους ταξικούς τους λόγους να κρατούν τον λαό τους αφοπλισμένο.

Η ανάγκη λοιπόν, ανάπτυξης ενός οργανωμένου θεσμού Παλλαϊκής Άμυνας, είναι τόσο κραυγαλέα αδήριτη, όσο και το ιστορικό χρέος του καταδυναστευόμενου λαού να ανατρέψει ανεπιστρεπτί την πολιτικο-οικονομική κάστα που τον κρατά σε ομηρία και μόνιμη καταστολή. Και μάλιστα, με πλήρη επίγνωση των επιπτώσεων στον τομέα της εθνικής ασφάλειας.