Ποια νησιά του Αιγαίου θεωρούν δικά τους οι Τούρκοι

Με την ευκαιρία της επαναλαμβανόμενης ιταμότητας της Τουρκίας, αυτή τη φορά με την αμφισβήτηση της ελληνικότητας του νησιωτικού συμπλέγματος των Φούρνων και την ταυτόχρονη κινητικότητα ξανά, γύρω από τα Ίμια κι επειδή πολλά ακούγονται περί νησίδων και βραχονησίδων που διεκδικούν οι Τούρκοι, ας δούμε λοιπόν, περί τίνων ακριβώς πρόκειται. 

Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΙΕΡΟΔΙΑΚΟΝΟΣ (μέλος της προσωρινής Π.Γ.του "Μετώπου για μια ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ"

Η τουρκική πλευρά ισχυρίζεται για μια πλειάδα νησιών ότι ουδέποτε παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα από τις υπογραφείσες Συνθήκες και κατά κύριο λόγο από τη Συνθήκη της Λωζάνης. Έχει μάλιστα συστήσει λίστα 152 νησιών και βραχονησίδων, τα οποία, σύμφωνα με την Άγκυρα, δεν μνημονεύονται ονομαστικά από τη Συνθήκη της Λωζάνης και, ως εκ τούτου, ουδέποτε παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα από το Οθωμανικό κράτος. Οπότε, κατά συνέπεια, όλα αυτά τα νησιά ανήκουν δικαιωματικά στον φυσικό διάδοχο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, που είναι η Τουρκία. 

Ο κατάλογος των εν λόγω νησιών εμφανίζεται στην επίσημη τουρκική ρητορική και περιλαμβάνεται σε...

εγχειρίδιο που διαμοιράζεται στις τουρκικές Ακαδημίες Πολέμου μετά το επεισόδιο των Ιμίων. 

Ας δούμε λοιπόν ποιες είναι αυτές οι περιβόητες «βραχονησίδες» που θέλει να αμφισβητήσει η Τουρκία, διότι, όπως θα δούμε, δεν πρόκειται για κάποιες απλές βραχονησίδες, παρά ανήκουν σε νησιωτικά συμπλέγματα, των οποίων ο κεντρικός πυρήνας (που κατά βάσιν είναι και ο μεγαλύτερος σε έκταση) είναι κανονικό νησί, και μάλιστα κατοικημένο και, το σπουδαιότερο, σαφώς μνημονευόμενο στις υπογραφείσες Συνθήκες παραχώρησης. 

Ξεκινάμε με την «βραχονησίδα» Ανθρωποφάς, για την οποία συνέβησαν όλα αυτά τις

τελευταίες ημέρες. Πρόκειται για ένα από τα νησιά του Συμπλέγματος των Φούρνων. Μεταξύ αυτού και το «μητρικό» νησί (οι Φούρνοι, οι οποίοι και κατοικούνται), το Διαπόρι, ο Άγιος Μηνάς, δύο ακόμα νησίδες νότια του Αγίου Μηνά, το Μακρονήσι, η Πλάκα, το Πλακάκι, το Στρογγυλό, ο Μεγάλος Ανθρωποφάς, ο Μικρός Ανθρωποφάς, η Λιμενόπετρα, το Θυμανάκι, η Θύμαινα (η οποία επίσης κατοικείται), δύο ακόμα νησίδες βορείως της Θύμαινας κι άλλες δύο Βορειοδυτικά (το Πετροκάραβο και μια βραχονησίδα), το Αλατονήσι, η Καρνιαστή (σύμπλεγμα νησιών), το Αγριδιό, το Άνυδρο, το Πετροκάραβο 1, το Πετροκάραβο 2, και το Πετροκάραβο 3. 

Όλα αυτά τα νησάκια και βραχονησίδες, η Τουρκία τα θεωρεί δικά της, επειδή τάχα, δεν αναφέρονται ονομαστικά στη Συνθήκη της Λωζάνης. Ένας ισχυρισμός απολύτως ψευδής, καθότι το νησιωτικό σύμπλεγμα των Φούρνων αναφέρεται σαφέστατα στην Συνθήκη. Αναφέρεται φυσικά, ως Φούρνοι. Δεν ήταν δυνατόν να καταγραφόταν ένα προς ένα νησάκι και μία προς μία η κάθε βραχονησίδα. Η γενική ονομασία «Φούρνοι» ήταν αρκετή για να υποδηλώσει ρητά το παραχωρούμενο. 

Πάμε λοιπόν να δούμε μία προς μία τις υπόλοιπες αμφισβητούμενες νησίδες. 

Σύμπλεγμα νησιών Αρκοί: Αρκοί, Καλόβολος, Αγρελούσσα, Αβάθιστο, Μακρονήσι, νησίδα Ζούκα 1, νησίδα Ζούκα 2, βραχονησίδα Ν.Α. από Μακρονήσι, Σμινερονήσι, Ψαθονήσι, νησίδα δυτικά από Καλόβολο, Στρογγυλή, Μάραθος, Σπολάτος, Κόμαρος. 

Ακριβώς η ίδια περίπτωση με την προηγούμενη. Όλα αυτά τα νησάκια διεκδικούνται από την Τουρκια, με το αιτιολογικό ότι δεν αναφέρονται ονομαστικά στη Συνθήκη της Λωζάνης. Κι όμως αναφέρονται με την γενική ονομασια Αρκοί! 

Σύμπλεγμα νησιών Αγαθονησίου: Αγαθονήσι, Πίτα, Νερά, Στρογγύλη, Γλάρος, Ψαθονήσι, Κουνελονήσι, Πράσσος, νησίδα Ν.Δ. του Πράσσου, Νερονήσι, Κατσαγάνι, βραχονησίδα δυτικά από Αγαθονήσι, βραχονησίδα Ν.Δ. από Αγαθονήσι, βραχονησίδα βόρεια από Αγαθονήσι. 

Σύμπλεγμα νησιών Φαρμακονησίου: Μαραθονήσι, νησίδα δυτικά από Φαρμακονήσι, Ψέριμος, βραχονησίδα Βασιλική, νησίδα Ν.Δ. από Ψέριμο, Πλάτη, βραχονησίδα 1 νότια από Πλάτη, βραχονησίδα 2 νότια από Πλάτη, βραχονησίδα Νεκροθήκες, Πίτα, Μεγάλη Ίμια, Μικρή Ίμια, Καλόλιμνος, Πράσσος, Λυδία. 

Σύμπλεγμα νησιών Νισύρου: Περγούσα, 4 βραχονησίδες γύρω από Περγούσα, Στρογγυλή, Γυαλί, τρεις βραχονησίδες γύρω από Γυαλί, Παχειά, Κανδελιούσσα, Άγιος Άντώνιος. 

Σύμπλεγμα νησιών Αστυπάλαιας: Σύρνα, βραχονησίδα Σύρνα 1, βραχονησίδα Σύρνα 2, βραχονησίδα Σύρνα 3, Μεγάλος Αδελφός, Μικρός Αδελφός, βραχονησίδα δυτικά από Μικρό Αδελφό, Στεφάνια, Πλακίδα. βραχονησίδα 1 δυτικά από Πλακίδα, βραχονησίδα 2 δυτικά από Πλακίδα, Γιάννη, Μεσονήσι. 

  

Σύμπλεγμα Οινουσσών: Οινούσσες, βραχονησίδα βόρεια Οινουσσών, Βάτος, νησίδα δυτικά από Βάτο, Ποντικονήσι, Μανδράκι, Αρχοντόνησο, Γαβάθι, Πασάς, νησίδα δυτικά από Πασά, Πρασονήσι, δύο βραχονησίδες Β.Δ. και νότια του Πρασονησίου, νησίδα 1 έναντι Οινουσσών, νησίδα 2 έναντι Οινουσσών, νησίδα Ν.Δ. από Ποντικονήσι, βραχονησίδα 1 νότια από Οινούσσες, βραχονησίδα 2 νότια από Οινούσσες. 

Σύμπλεγμα Ψαρών, Αντίψαρων και Βενέτικου: Nησίδα Αντίψαρα και 26 μικρές βραχονησίδες, νησίδα νότια από Αντίψαρα και 4 βραχονησίδες, νησίδα Κουτσουλιά και 6 ακόμα βραχονησίδες, βραχονησίδα Βενέτικο και 2 βραχονησίδες. 

Σύμπλεγμα νησιών Κάρπαθου: Αυγό, δύο βραχονησίδες δυτικά από το Αυγό, Καμηλονήσι, Μεγάλο Σοφράνο, Μικρό Σοφράνο, 2 βραχονησίδες νότια από το Μικρό Σοφράνο, Σόχας, Καραβονήσια, νησίδα νότια από Καραβονήσια, Αστακίδα, Αστακιδόπουλο, νησίδα και βραχονησίδα βόρεια από Αστακιδόπουλο, νησίδα Β.Α. από Αστακιδόπουλο, Ουνιανήσια, νησίδα δυτικά από Ουνιανήσια. 

Σύμπλεγμα Σαμοθράκης - Ζουράφας: Νησίδα Ζουράφα, βραχονησίδα Ζουράφα 1 και βραχονησίδα Ζουράφα 2. Οι ψαράδες την ονομάζουν και «Λαδόξερα», λόγω του πετρελαίου που αναβλύζει και καθιστά την Ζουράφα σαν ελαιώδη ξέρα. Και ακριβώς, λόγω αυτού του πετρελαίου είναι που την λιγουρεύνται οι Τούρκοι. 

Σύμπλεγμα νησιών Κρητικού Πελάγους: Αυγονήσι, Δίας, δύο βραχονησίδες πλησίον Δίας, Πεταλίδι, Παξιμάδι, Διονυσάδες, Βραχονησίδα βόρεια από Διονυσάδες, Δραγονάδα, Πρασονήσι, Παξιμάδα. 

Πού το πάνε οι Τούρκοι 

Κυκλοφορούν χάρτες στο διαδίκτυο από τουρκικά blogs και sites, όπου οι βασικοί όγκοι των νησιωτικών αυτών συμπλεγμάτων, τα «μητρικά» νησιά δηλαδή, τα οποία και κατοικούνται, εμφανίζονται ως ελληνικά (ακριβώς επειδή κατοικούνται), οι δε περιβάλλουσες νησίδες όμως, ως τουρκικές. Εικόνα, πέρα για πέρα παράλογη, για τους λόγους που προαναφέραμε, αλλά και άλλον έναν, ακόμα πιο σοβαρό λόγο. Ότι ουσιαστικά, δεν υπάρχει καμία πρόσβαση από την Τουρκία σ’ αυτές τις νησίδες, αφού καλύπτονται από τα χωρικά ύδατα των μητρικών, κατοικημένων νησιών. Και έτι περισσότερο, λόγω της «ασπίδας προστασίας» που τους παρέχει η νησιωτική ζώνη του Ανατολικού Αιγαίου. 

Οπότε, εύλογα διερωτάται κανείς, γιατί τέτοια εμμονή σε κάποιες ψωρο-βραχονησίδες, στις οποίες δεν υπάρχει καν πρόσβαση; 

Διότι, πολύ απλά, δεν είναι τόσο οι βραχονησίδες που τους ενδιαφέρουν, αλλά ολόκληρα τα νησιωτικά συμπλέγματα που τις εμπεριέχουν. Κατ’ ακρίβειαν, διεκδικούν ΟΛΟΚΛΗΡΟ το Ανατολικό Αιγαίο! 

Άξια προσοχής είναι η περίπτωση των συμπλεγμάτων Λέβιθας και Κίναρου, το οποίο, εκτός από τα δύο μεγαλύτερα νησιά (Λέβιθα και Κίναρο), περιλαμβάνει άλλες δύο νησίδα βορείως και νοτίως της Λέβιθας, μια βραχονησίδα δυτικά από Κίναρο, καθώς επίσης και τις νησίδες Γλάρο και Μαύρα. 

Το συγκεκριμένο νησιωτικό σύμπλεγμα δεν βρίσκεται κοντά σε κάποιο κατοικημένο νησί. Βρίσκεται ανάμεσα Αμοργού, Αστυπάλαιας, Κω, Καλύμνου, Λέρου και Πάτμου, και σε αρκετή απόσταση απ’ αυτά. Οπότε, τι είναι αυτό που καθιστά τόσο σημαντική την διεκδίκησή τους; 

Μα ακριβώς αυτή ταύτη η θέση στην οποία βρίσκονται! Στο μέσον ακριβώς του Αιγαίου, συνδέει τα Δωδεκάνησα με τις Κυκλάδες και διατηρεί ολόκληρο το Αιγαίο ως συμπαγή, ενιαίο χώρο. Ε, αυτήν ακριβώς την ενότητα είναι που επιχειρούν να σπάσουν οι Τούρκοι. 

Ιδιαίτερη περίπτωση είναι οι βραχονησίδες Καλόγεροι. Κι αυτό διότι, επίσης δεν υπάγονται σε κάποιο ευρύτερο νησιωτικό σύμπλεγμα, ούτε βρίσκονται κοντά σε κάποιο μεγαλύτερο κατοικημένο νησί. Γιατί λοιπόν, επέλεξαν αυτές οι Τούρκοι, για να τις θέσουν υπό αμφισβήτηση; Γιατί ειδικά αυτές, ανάμεσα στις 2.500 άλλες, που βρίσκονται διάσπαρτες στο Αιγαίο; 

Η απάντηση είναι απλή, αρκεί να δείτε προσεκτικά το σημείο που βρίσκονται στον χάρτη. Βρίσκονται ακριβώς στο κέντρο του Αιγαίου. Και το κυριότερο, ακριβώς πάνω στον 25 μεσημβρινό! Δηλαδή, ακριβώς πάνω στην νοητή γραμμή που έθεσαν οι Τούρκοι, ως όριο που χωρίζει, υποτίθεται, το Ελληνικό από το Τουρκικό Αιγαίο. 

Μέχρι που είναι διατεθημένοι να το φτάσουν οι Τούρκοι; 

Στις 28 Ιανουαρίου 1920, το τελευταίο οθωμανικό κοινοβούλιο της ηττημένης στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ψήφισε έξι αποφάσεις που όρισαν τις κόκκινες γραμμές των συνόρων του νέου τουρκικού έθνους-κράτους. 

Το ψήφισμα αυτό, που ονομάστηκε «Όρκος του Έθνους», όριζε ως τουρκικά εδάφη ολόκληρη τη Θράκη, συμπεριλαμβανομένης και της Δυτικής, αλλά και της Βόρειας που σήμερα υπάγεται στη Βουλγαρία, τα Δωδεκάνησα, την Κύπρο, την Αντιόχεια, τις Συριακές επαρχίες του Χαλεπίου, της Ράκκα και της Χασάκα (δηλαδή το συριακό Κουρδιστάν), το ιρακινό Κουρδιστάν, τις επαρχίες της Μοσούλης και του Κιρκούκ, μέρος από της ιρανικής επαρχίας του Δυτικού Αζερμπαϊτζάν, τον σημερινό αζέρικο θύλακα του Νακχιβάν στα νότια της Αρμενίας και την Αζαρία της σημερινής Γεωργίας. 

Σ’ εκείνον ακριβώς τον «Όρκο του Έθνους» αναφέρεται πάντα ο Ερντογάν, όποτε αμφισβητεί με δημόσιες δηλώσεις του τη Συνθήκη της Λωζάνης. Το 2015 προλόγησε με ένα κείμενο φωτιά, την έκδοση ενός ογκώδους τόμου 1450 σελίδων, που εξέδοσε το «Κέντρο Στρατηγικών Ερευνών “Νέα Τουρκία”», αφιερωμένο στον «Όρκο του Έθνους». 

Γράφει σ’ αυτό το κείμενο ο Ερντογάν: 

«Η Βουλή των Οθωμανών κήρυξε τον Όρκο του Έθνους, δηλαδή τη διεκδίκηση των ελάχιστων εδαφών που θα μπορούσαμε να αποδεχθούμε. (…) Δεν έληξε ακόμα ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Εμείς θα συνεχίσουμε τον αγώνα και τις προσπάθειες μας. (…) Πρωταρχικός όρος του αγώνα μας είναι να μην ξεχαστεί ο Όρκος του Έθνους». 

Μας το λένε κατάφατσα οι Τούρκοι. Δεν μας το κρύβουν. Το φωνάζουν: Ερχόμαστε!!! Κι εμείς τι κάνουμε; Και εννοώ την πολιτική μας κάστα. Στρουθοκαμηλίζουμε! Ή στην καλύτερη περίπτωση, καταριώμαστε την μοίρα μας, που μας έλαχε ένας τόσο βάρβαρος γείτονας. Γιατί να μην συνορεύουμε, λέμε καμιά φορά, με τους Ελβετούς, τους Σουηδούς, τους οποιουσδήποτε άλλους; Σε ‘μάς έλαχαν οι ...σκατότουρκοι; 

Δυστυχώς, τίποτα δεν έχουμε διδαχθεί από την ιστορία μας. Διότι στην πραγματικότητα, όποιος κι αν κατοικούσε στα παράλια της Μικράς Ασίας, ακριβώς τις ίδιες βλέψεις θα είχε. Είτε ήταν Ελβετός, είτε Σουηδός, είτε η πιο καλακάγαθη φυλή του Αμαζονίου. Δυστυχώς για ‘μας, αλλά και γι’ αυτούς, ο πόλεμος που θα ξεκινήσουν θα είναι η μοναδική επιλογή! 

Δεν είναι απλά ότι η Τουρκία ασφυκτιά μέσα στα όρια που την έχουν τάξει. Το χειρότερο γι’ αυτήν είναι ότι βρέχεται από το καλύτερο υδάτινο οικόπεδο του πλανήτη (το Αιγαίο), στο οποίο όμως της επιτρέπεται μόνο να το ατενίζει σαν ηδονοβλεψίας. Καμία ουσιαστική πρόσβαση δεν έχει σ’ αυτό. Διότι, για κακή της τύχη, το Αιγαίο είναι διάσπαρτο από νησιά. Το χειρότερο όμως, είναι πως αυτά να νησιά διαθέτουν υφαλοκρηπίδα και χωρικά ύδατα. Κι ακόμα χειρότερο, κατοικούνται! Και το χείριστο είναι ότι αυτά τα νησιά φτάνουν μέχρι τα παράλιά της. Την ακουμπάνε, την πειράζουν, της βγάζουν την γλώσσα! Και υπάρχει ακόμα ένας πραγματικός εφιάλτης, που τους αναστατώνει τα βράδια. Το ενδεχόμενο μια μελλοντική κυβέρνηση της γείτονός της (της Ελλάδας), να ασκήσει πραγματικά τα κυριαρχικά της δικαιώματα στο Αιγαίο. Όπως, να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ν. μίλια. Ή, ακόμα χειρότερα, να ανακηρύξει μονομερώς ολόκληρο το Αιγαίο ως Αρχιπέλαγος. 

Δεν είναι η Τουρκία λοιπόν. Ή καλύτερα, δεν είναι επειδή είναι η Τουρκία. Είναι επειδή, δυστυχώς και για την Τουρκία, αλλά και για όλους τους γείτονές μας, το Αιγαίο ανήκει σε ‘μας. 

Αν για παράδειγμα, οι βαλκανικοί πόλεμοι έκλειναν, ω μη γένητο, με την Μακεδονία και την Θράκη στην κατοχή των Σέρβων ή των Βουλγάρων, ακριβώς τα ίδια προβλήματα θα είχαμε και με εκείνους. Διότι και εκείνοι, θα βρέχονταν μεν από το πολυπόθητο Αιγαίο, θα ήταν όμως εγκλωβισμένοι εκεί. Διότι, είπαμε, το Αιγαίο κατοικείται! Και όποιος λαός το κατοικεί, το ορίζει κιόλας! Και για να πάμε ακόμα πιο πίσω στην ιστορία, ακόμα και η ακατανίκητη τότε Περσική αυτοκρατορία, προδιέγραψε την οριστική κατάρρευσή της όταν επεκτάθηκε μέχρι τα Ιωνικά παράλια. 

Το Τουρκικό κράτος είναι καταδικασμένο επίσης να καταρρεύσει. Χίλιες φορές καλύτερα γι’ αυτούς, να κρατιόντουσαν μακριά από τα παράλια μετά την ήττα του Οθωμανικού κράτους και την αναδιανομή των εδαφών του. Να περιορίζονταν στα, οικεία σ’ αυτούς, εδάφη της Ανατολίας. Θα το παίρναν απόφαση τότε, ότι το Αιγαίο αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός γι’ αυτούς. Όπως το πήραν απόφαση και οι βόρειοι γείτονές μας. Θα ήταν κι εκείνοι πιο ήρεμοι. Πιο λογικοί. Πιο προσγειωμένοι. Ενώ τώρα είναι καταδικασμένοι να προβούν, αργά ή γρήγορα, στο απονενοημένο... 

Όχι, δεν είμαι υπέρ της αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάνης μ’ αυτά που λέω. Εξ άλλου, τέτοιου τύπου Συνθήκες, σπάνε μόνο μετά από γενικευμένο πόλεμο. Απλά υποστηρίζω ότι εκείνη η Συνθήκη, με τις μεσοβέζικες «λύσεις» της, θα σύρει την Τουρκία σε ακραία αψυχολόγητες κινήσεις. Ακόμα-ακόμα και σε πολεμικές ακροβασίες. Και θα τις πληρώσει πολύ ακριβά εκείνες τις ακροβασίες! Όποτε και όταν αυτές εκδηλωθούν...!