Πρώτον: η Μακεδονία ΕΙΝΑΙ ελληνική, όπως και η Κρήτη, η Ήπειρος, η Πελοπόννησος, το Αιγαίο και κάθε ελληνική γωνιά. Δεν την θέτεις εν αμφιβόλω θέτοντάς την σε δημοψήφισμα.
Γράφει ο Γιώργος Ιεροδιάκονος
Δεύτερον: η Ελλάδα –και εν προκειμένω, η Μακεδονία- ανήκει στο ελληνικό Έθνος. Όχι στον λαό! Αντιλαμβάνεστε την διάκριση; Λαός είναι η συγκυριακή σύνθεση των κατοίκων μιας χώρας σε μια δοσμένη χρονική περίοδο. Έθνος όμως, είναι ο ίδιος ο λαός στην ιστορική διαχρονία του. Είναι οι παππούδες μας, οι μακρινοί μας πρόγονοι, οι γενεές που δεν έχουν γεννηθεί ακόμα... Η Μακεδονία λοιπόν, δεν ανήκει μόνο σε εμάς τους ζωντανούς για να την παζαρεύουμε με δημοψηφίσματα. Ανήκει και στους νεκρούς και στους αγέννητους!
Τρίτον: η Δημοκρατία, και πολύ περισσότερο, η υπέρτατη μορφή άσκησή της, υπάρχει για να... διασφαλίζει κατ’ αρχήν το ίδιο το δημοκρατικό πολίτευμα, και κυρίως για να υπερασπίζεται τα θεμελιώδη και αδιαπραγμάτευτα κυριαρχικά δικαιώματα, και όχι για να επιτρέπει τη μετατροπή τους σε φτηνό όχημα εξυπηρέτησης φτηνών σκοπιμοτήτων και καιροσκοπικών αντιλήψεων του κάθε κακομοίρη.
Τέταρτον: όταν μια κυβέρνηση απεργάζεται την εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων σε ξένες Δυνάμεις, την ανατρέπεις εδώ και τώρα. Με κάθε μέσον! Οργανώνεις τον λαό σε παράταξη μάχης. Δεν τον εφησυχάζεις με συλλογή υπογραφών.
Πέμπτον: Άντε και μάζεψες έναν κάποιον αριθμό υπογραφών. Μετά; Τι τις κάνεις; Σε ποιον απευθύνεις το αίτημα για δημοψήφισμα; Σ’ αυτούς που καταγγέλλεις ως προδότες; Πώς είναι δυνατόν, από την μια να επικαλείσαι το Άρθρο 120 περί σφετερισμού εξουσίας, και την ίδια στιγμή να αναγνωρίζες τον θεσμικό τους ρόλο απευθύνοντάς τους τα όποια αιτήματα; Οποία αντίφασις!
Έκτον: κι αν αύριο μας ζητήσουν την παραχώρηση της Θεσσαλονίκης, με αντάλλαγμα το κούρεμα του δημοσίου χρέους; Τι κάνεις τότε; Μαζεύεις πάλι υπογραφές για διενέργεια δημοψηφίσματος; Είναι ποτέ δυνατόν να τίθενται τέτοια διλήμματα στον λαό;
Ας δούμε λοιπόν πού βρισκόμαστε. Έχουμε μια κυβέρνηση –ή σωστότερα, ένα συμπαγές πολιτικό Σύστημα (ένα καθεστώς)- που έχει βαλθεί να ξεπουλήσει τα πάντα προς όφελος ξένων δυνάμεων. Κι εμείς τι κάνουμε; Απευθύνουμε έκκληση συνετισμού; Ή οργανώνουμε τον λαό σε αγώνα μέχρι εσχάτων;
Όχι! Δεν καταλογίζω κακές προθέσεις σε κανέναν συναγωνιστή (αν και ορισμένοι κινούνται από πολύ ταπεινά κριτήρια). Υπάρχει όμως τεράστιο θέμα πολιτικής ρηχότητας και ανεπάρκειας οργανωτικής. Βαλτώσαμε στα τετριμμένα! Επιτροπές και παραεπιτροπές (φυσικά, με την αφεντομουτσουνάρα μας στην κορυφή), δελτία τύπου και πύρινες ανακοινώσεις που διαβάζουμε μόνο εμείς, άντε και καμιά εκδήλωση με «ειδήμονες» ομιλητές, και δώστου ξανά στα ίδια και τα ίδια –χρόνια τώρα- με τα ίδια ανακυκλώσιμα, φθαρμένα υλικά. Αλλά, δεν τρέχει τίποτα! Εμείς κάναμε το καθήκον μας. Ο λαός φταίει, που δεν κουνιέται από τον καναπέ του. Τί λέτε μωρέ;
Η κρισιμότητα της κατάστασης και οι προκλήσεις των καιρών, δεν μας επιτρέπουν άλλες αναβολές. Αλλά ούτε και ξεπλήμματα ξεθωριασμένων φορέων, αντιλήψεων και πρακτικών, που μόνο κακό κάνουν στον αγώνα. Η Ιστορία απαιτεί σύνεση, πολιτική ωριμότητα και αγώνα μέχρι εσχάτων. Αγώνα οργανωμένο όμως! Όχι στον γάμο του Καραγκιόζη. Ούτε ότι του φανεί του κάθε ...λολοστεφανή.
Πάμε τώρα στο μακεδονικό. Ή μάλλον, όχι μόνο εκεί. Δείτε την ολοκληρωτική κατοχή της χώρας. Και ανασκουμπωθείτε λίγο. Αφήστε κατά μέρους τις παλιές λογικές. Ξεχάστε και τα οφίτσια σας, που έτσι κι αλλιώς πρόκειται για απατηλούς θώκους στο επίπεδο μιας παρέας. Δείτε λίγο πιο μακριά από το κάδρο. Η ιστορία θα γραφτεί έτσι κι αλλιώς, Με ή χωρίς τις «αυθεντίες»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου