Τι Ελλάδα θέλουμε;

Mια επίσκεψή μου για δουλειές στο κέντρο της Αθήνας και συγκεκριμένα στην πλατεία Ομονοίας μέχρι την πλατεία Βάθη και γύρω απο κει, με έβαλε σε σκέψεις και περισυλλογή.

Γράφει η Ηλέκτρα Αντωνοπούλου - Πανάγου

Γροθιά στο στομάχι οι εικόνες που είδα, με στενοχώρησαν πραγματικά.

Παντού κλεισμένα μαγαζιά, παντού μιζέρια, φτώχεια, βρωμιά...

Ελληνικά δεν άκουγες...ελάχιστοι άλλωστε ήταν οι Έλληνες και αυτοί σιωπηλοί, αρκετοί ουσιοεξαρτημένοι και πολλοί ξένοι που έχουν κατακλύσει την περιοχή, σε έκαναν να αισθάνεσαι ξένος στον ίδιο σου τον τόπο.

Ο περιβάλλον χώρος παρατημένος, βρώμικος, ανάλογος της φτώχιας που απέπνεε η εικόνα...

Εικόνα σοκαριστική για κάθε πολιτισμένο άνθρωπο.

Έντονη η μυρωδιά της αποσύνθεσης, της σήψης.

Απλές σκέψεις και ερωτήματα αυθόρμητα μου γεννήθηκαν...

Που πήγε η βόλτα στην Αριστοτέλους που τραγουδήθηκε;

Που πήγε η παλιά Αθήνα, που τριγυρίζαμε φοιτητές;

Πως θα αντέξει η περιοχή τόσα ετερόκλητα πολιτισμικά στοιχεία και ποιά θα επικρατήσουν έναντι ποιών;

Πως θα μπορέσει να κινηθεί όλος αυτός ο κόσμος σε ένα περιβάλλον, όταν αυτό το περιβάλλον δεν μπορεί να υποστηρίξει ούτε τους δικούς του ανθρώπους;

Πως θα ζήσουν και υπό ποιές συνθήκες τόσοι Έλληνες που... έχουν καταστραφεί από την οικονομική κρίση των τελευταίων χρόνων στην χώρα και τόσοι ξένοι που σαν να μην είναι άνθρωποι, τους έχουν στοιβάξει σωρηδόν ανάμεσά μας χωρίς να τους έχουν ρωτήσει αν θέλουν να μείνουν εδώ;

Μήπως οι Ἐλληνες αναγκαστούν να φύγουν, όσοι ακόμη έχουν μείνει , από τις εκεί κατοικίες τους και αυτό τι θα σημάνει;

Τέλος πως αναγκάστηκαν-αποφάσισαν να έρθουν εδώ τόσοι άνθρωποι και πως κάποιοι εδώ δέχτηκαν ανεξέλεγκτα τόσες ανθρώπινες ροές να κατακλύσουν την χώρα μας, μια χώρα σε οικονομική κρίση που δεν μπορεί να φροντίσει ούτε τους δικούς της ανθρώπους;

Γιατί είναι αδύνατον να μπορέσει να ζήσει με αξιοπρέπεια και με τα απαραίτητα τα προς το ζην, ο οποιοσδήποτε υπό τέτοιες συνθήκες, με άμεσο αποτέλεσμα οι κοινότητες που οικοδομούνται έτσι να απομονωθούν με όλα όσα επιφέρει η οικονομική ανέχεια και ο κοινωνικός αποκλεισμός...

Μήπως οι ιθυνοντες θα έπρεπε να ξανασκεφτούν το θέμα και να αποφασίσουν αλλιώς;

Γιατί δεν μπορώ να πιστέψω πως θα επιτρέψουν να συνεχιστεί αυτή η οικτρή κατάσταση στα πέριξ της Ομονοίας (και όχι βέβαια μόνο εκεί) και δυό βήματα από τον Παρθενώνα παγκόσμιο μνημείο πολιτισμού.