Η Αριστερά... Η στρατηγική φυσιογνωμία της... Και οι σύγχρονες εθνικές προκλήσεις

Είναι προφανές ότι η Αριστερά βρίσκεται αντιμέτωπη με κρίσιμα διλήμματα… Με καινούριες θεματικές προκλήσεις που ανακύπτουν αντικειμενικά…  Με την πιεστική ανάγκη για τον απαραίτητο επαναπροσδιορισμό στην μεθοδολογία που υιοθετεί για την προσέγγιση αυτών των προκλήσεων…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

μέλους της ΠΓ του "Μετώπου ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ"

και της "Πανελλαδικής πρωτοβουλίας για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας και της Πατρίδας μας"

Και εν τέλει είναι προφανές, πως η Αριστερά βρίσκεται αντιμέτωπη πρωτίστως με την ιστορική ανάγκη, για την ουσιαστική επανεπιβεβαίωση της στρατηγικής της φυσιογνωμίας. Οφείλει με δυο λόγια να επιλέξει... 

• Αν θα συνεχίσει να συμβιβάζεται με την ιδέα πως είναι μια δύναμη ικανή μόνο να πολιτικοποιεί την κοινωνική διαμαρτυρία, ή... 
• Αν (παράλληλα με αυτό) θα αναβαθμιστεί σε ουσιαστικό πολιτικό εμπνευστή και οργανωτή της πολιτικής ανατροπής, την οποία ωστόσο θα πρέπει να πείσει πως έχει την ικανότητα να την διαχειριστεί επιτυχώς ΚΑΙ ως δύναμη ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣπολιτικής εξουσίας.

Το κρίσιμο διακύβευμα, είναι βεβαίως η αναγκαιότητα να πείσει για όλα τούτα, ΟΧΙ τον ίδιο της τον εαυτό, ΑΛΛΑ την κοινωνία. 

Αυτή άλλωστε είναι ο ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ που θα αναθέσει αναβαθμισμένο πολιτικό ρόλο στην Αριστερά, και ταυτόχρονα αυτή είναι το ΕΡΓΑΛΕΙΟ με το οποίο θα επιτελέσει και θα θεμελιώσει η Αριστερά ως σύστημα εξουσίας, τις πολιτικές ανατροπές που έχει ανάγκη ο τόπος μας.

Η φυσιογνωμία των προκλήσεων…

Το πακέτο των σύγχρονων προκλήσεων, δεν έχει μονοδιάστατα και αμιγώς εθνογενήχαρακτηριστικά. Οι λαοί σήμερα βρίσκονται αντιμέτωποι με στρατηγικές περιφερειακής ακόμη και πλανητικής διάστασης και εμβέλειας, και μάλιστα από ένα ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΞΟΥΣΙΩΝ, πολλαπλά εκπαιδευμένο, ΚΑΙ μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», αλλά ΚΑΙμετά τις επιτυχίες, και βεβαίως τις ήττες του, αλλά και το συγκρουσιακό περιβάλλον των αντιθέσεών του, σε σειρά περιφερειακών πολέμων, συγκρούσεων και χορογραφημένων γεωπολιτικών ανατροπών.

Όταν λέμε πως στην τρέχουσα εποχή το «Έθνος – Κράτος» έχει στοχοποιηθεί επικίνδυνα, αυτό δεν σημαίνει πως... 

τίθενται απλά υπό αίρεση κάποιες επιμέρους λειτουργικές δομές του, ΕΙΤΕ στο επίπεδο της λήψης των αποφάσεων, ΕΙΤΕ σε αυτό της εκτελεστικής εξουσίας.

Αυτό που έχει στοχοποιηθεί, είναι η ίδια του η υπόσταση στην πρωτογενή δομή της. Είναι η ίδια η φυσιογνωμία της κοινωνίας πάνω στην οποία εδράζεται ως σύστημα πολιτικής και άλλης διοίκησης. Είναι τα χαρακτηριστικά που συνθέτουν  τον κώδικα των αντιλήψεων και των προσλαμβανουσών αυτής της κοινωνίας. Είναι το γεωπολιτικό αποτύπωμα της κυριαρχίαςτου. Είναι το αδιαπραγμάτευτα αποδεκτό για τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να ασκείται αυτή η κυριαρχία.

Και επειδή όλο αυτό συνιστά μια εντελώς ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ πολιτική η οποία υλοποιείται με εντελώς ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΤΡΟΠΟ... Δεν μπορεί να προσεγγίζεται νεφελωδώς και χωρίς διάθεση να δραπετεύσουμε από τη συνήθεια, στον τρόπο με τον οποίο δίνονται (αν τελικά δίνονται) οι οφειλόμενες απαντήσεις, και ο οποίος βεβαίως αντιστοιχίζεται απόλυτα με την προθυμία (ή την ατολμία μας) να ερμηνεύσουμε τα τεκταινόμενα με πραγματικούς όρους, χωρίς να παραδέρνουμε στην προσχηματικότητα και σ ένα σύμπλεγμα από διαχρονικές εμμονές.

Στην πατρίδα μας, όλες οι παραπάνω διεργασίες, υλοποιούνται με τρόπο πραγματικά εκτρωματικό, ΟΧΙ μονάχα στην γενικευμένη αποδομητική διαδικασία στην οποία έχει περιέλθει και τυπικά, μετά την επιβολή των μνημονίων, ΑΛΛΑ και σε όλα όσα σχετίζονται με τη διεθνή της θέση, την κυριαρχική της υπόσταση στο εγγύς και ευρύτερο γεωπολιτικό περιβάλλον, το ρόλο που της επιφυλάσσουν «φίλοι και σύμμαχοι» στο διεθνή τους σχεδιασμό κλπ.

Γι αυτό και όλα τα παραπάνω, δεν μπορούν να προσεγγίζονται ανεξάρτητα από τις αυθύπαρκτες προκλήσεις που την αφορούν έτσι κι αλλιώς... 

• ΕΙΤΕ γιατί αυτές προκύπτουν ως απότοκος των στρατηγικών επιλογών των γειτόνων της… 
• ΕΙΤΕ γιατί αποτελούν μέρος των στρατηγικών επιλογών των ισχυρών που αφορούν στην «γειτονιά» της… 
• ΕΙΤΕ γιατί την επηρεάζουν αναγκαστικά ως γεωπολιτική οντότητα οι σύγχρονες μεταβολές και ανατροπές στο διεθνές περιβάλλον.

Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι…

Η αναθεωρητική και συχνότατα επιχειρησιακή επιθετικότητα της Τουρκίας στο τόξο Θράκη – Αιγαίο – Κύπρος - Ανατολική Μεσόγειος…

Η ενεργοποίηση της στρατηγικής επιλογής για μια ευρύτατης γεωπολιτικής ανασύνταξης στη Βαλκανική με χορογράφους τους Ευρωνατοϊκούς «συμμάχους» μας…

Η υιοθέτηση του «παρασιτικού προστατευτισμού» ως δόγμα Εξωτερικής πολιτικής πάνω στο οποίο οικοδομούνται πολιτικές καταφανούς υποτέλειας…

Είναι παράγοντες που έχουν οδηγήσει στην απόλυτη κατάρρευση την Εξωτερική πολιτικήτης χώρας. Και κατάρρευση της Εξωτερικής πολιτικής… 

• Σημαίνει αποκαθήλωση εθνικών προτεραιοτήτων… 
• Σημαίνει υιοθέτηση πολιτικών που δρομολογούν εκτεταμένη ιστορική αναθεώρηση δεδομένων… 
• Σημαίνει στρατηγικό μεταμορφισμό της χώρας, που παύει πλέον να είναι αυθύπαρκτη γεωπολιτική οντότητα, και μεταμορφώνεται σε γεωπολιτική Ιφιγένεια, που απλά συμβιβάζεται με ότι της επιτρέψουν.

Ερωτήματα…

Σε αυτό το περιβάλλον… Με μια κοινωνία που μπορεί μεν να συμμετέχει λιγότερο, αλλά αντιλαμβάνεται πολύ περισσότερα σε σχέση με το παρελθόν απ΄ όλα όσα συμβαίνουν, και κυρίως ανησυχεί ακόμη και για την εδαφική ακεραιότητα της χώρας, μπορεί να έχει επαρκείς απαντήσεις η Αριστερά, εάν η ίδια εν συνόλω ή εάν η πλειοψηφία των στελεχών της παραμένει εμμονικά προσκολλημένη σε γενικόλογες απαντήσεις που σέρνονται από το παρελθόν, και σε προκλητική ατολμία αναφορικά με την αναγκαία και όσο γίνεται πιο ρεαλιστική προσέγγιση των γεγονότων;

Σε αυτό το περιβάλλον… Και έχοντας ως πεδίο της κοινωνικής της αναφοράς μια κοινωνία που αναζητεί εναγωνίως τρόπους να αμυνθεί, συνειδητοποιεί άραγε η Αριστερά πως έχει πολιτική υποχρέωση να ΜΗΝ ΤΣΙΜΠΗΣΕΙ το τυράκι που της σέρβιραν, ώστε να ΜΗΝ ΠΑΓΙΔΕΥΤΕΙ στη φάκα που της ετοίμασαν επιδιώκοντας την αυτοακύρωσή της μέσα από την ίδια την ατολμία και τα φοβικά της σύνδρομα;;;

Το ίδιο το σύστημα πάντως, αντιλαμβάνεται πλήρως, πως ΓΙΑ ΝΑ ευοδωθούν τα δόλια σχέδια του, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ τσακιστεί το πατριωτικό συναίσθημα και ο Εθνισμός των λαών. Και ξέρει πάρα πολύ καλά πως για να τσακιστεί αυτό το συναίσθημα, έχει στη διάθεσή του δυο χρηστικά εργαλεία, τα οποία επιδιώκει να χρησιμοποιήσει όσο του επιτρέπεται:

• Το ένα είναι τα ακροδεξιά και νεοναζιστικά μορφώματα που εκτελούν διατεταγμένη υπηρεσία με αποστολή να δηλητηριάσουν αυτό το πατριωτικό συναίσθημα, να το εκτρέψουν, και εν τέλει να το εκφυλίσουν, από παράγοντα συνοχής σε γραφική και αναποτελεσματική καρικατούρα.
• Το άλλο είναι τα φοβικά σύνδρομα της ίδιας της Αριστεράς, οι εμμονές και οι ιδεοληψίες της… Όλα όσα την εμποδίζουν να το απενοχοποιήσει (πρωτίστως στο μυαλό της)… Όλα όσα την σπρώχνουν να το αντιμετωπίζει φοβικά και με υπερβολικό δισταγμό, ενώ οφείλει να επενδύσει σ αυτό αναδεικνύοντας το δημοκρατικό του πρόσημο ως μοναδικό στην άδολη και ουσιαστική αυθεντικότητά του… Όλα όσα την οδηγούν να αντιμετωπίζει με σκεπτικισμό τους σύγχρονους πατριωτικούς αγώνες… Όλα όσα την σπρώχνουν να υιοθετεί ενίοτεκαι πρακτικές νοσηρής λογοκρισίας του επικαιροποιημένου πατριωτικού λόγου.

Το «σύστημα» τα χρησιμοποιεί και τα δυο… Επενδύει και στα δυο αυτά «χρηστικά εργαλεία»…

Το ερώτημα είναι πότε θα βρει τη δύναμη η Αριστερά να προσπεράσει το τυρί, κοιτάζοντας πίσω και πέρα από τη φάκα που της ετοιμάζουν για να ακυρώσουν το ρόλο της;;;

Και αυτό το ερώτημα δεν είναι θεωρητικό. Η πραγματική του αποτύπωση, σχετίζεται ευθέως με πλείστες όσες καθημερινές προκλήσεις.

Στην πολιτική για παράδειγμα, δεν είναι επαρκές να χαρακτηρίζεις τις πολιτικές επιλογές μιας τέτοιας κυβέρνησης, ως επιλογές δουλοπρέπειας και μειοδοσίας. Είναι τέτοιες, αλλά αυτή η διαπίστωση δεν αρκεί. 

Η πολιτική ευθύνη επεκτείνεται και στην ανάγκη, να δοθεί ταυτότητα και στις στρατηγικές επιλογές των άλλων (των «αντιπάλων» δηλαδή) οι οποίες ενώ ασκούνται με μαξιμαλισμό, τυγχάνουν μειοδοτικής και δουλοπρεπούς υποδοχής από την πλευρά της Ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.

Η Τουρκική εξωτερική πολιτική, έχει ταυτότητα και οφείλουμε να την αποδώσουμε. Το ίδιο και η εξωτερική πολιτική των Σκοπίων… Ομοίως και της Αλβανίας… 

Έχουν συγκεκριμένο στίγμα αυτές οι πολιτικές… Απολύτως συγκεκριμένα ζητούμενα… Έχουνφυσιογνωμία που προσδιορίζεται σαφώς από τα οριζόμενα με βάση ΚΑΙ τους κανόνες του Διεθνούς δικαίου… Έχουν διαχρονικότητα… Και κυρίως υποστηρίζονται από πολιτικές πρακτικές, που ενσωματώνουν αυτές τις πολιτικές στις αντιλήψεις των αντίστοιχων κοινωνιών.

Όταν οι ίδιες οι πολιτικές ηγεσίες αυτών των χωρών, φροντίζουν επί της ουσίας να προσδώσουν ταυτότητα, φυσιογνωμία και εθνισμό στις επιλογές τους, η Αριστερά δεν μπορεί να βαυκαλίζεται ονοματοδοτώντας με τρόπο αυθαίρετο τις αντιδράσεις του Ελληνικού λαού, παρατηρώντας τες από απόσταση και αφήνοντας όλους τους άλλους  στο απυρόβλητο.

Μπροστά σε αυτονόητες υποχρεώσεις, η Αριστερά, δεν μπορεί διαρκώς να πυροβολεί τα πόδια της. Δεν μπορεί διαρκώς να διαχειρίζεται κρίσιμες εθνικές υποθέσεις, με το βλέμμα στραμμένο στις εσωτερικές ανταγωνιστικές ισορροπίες της.

Οφείλει να πείσει την Ελληνική κοινωνία, πως διαθέτει θέληση και χέρια στιβαρά, αποφασισμένα να πάρουν τον έλεγχο στο τιμόνι της χώρας, και να μη την ρίξουν στα βράχια στην πρώτη φουσκοθαλασσιά.

Η Αριστερά δεν θα απείχε από μια διαδήλωση με κοινωνικά αιτήματα επειδή ενδεχομένως σε αυτήν θα συμμετείχαν και συντηρητικοί πολίτες.

Γιατί θα πρέπει να απέχει από μια διαδήλωση με εθνικά αιτήματα, που σχετίζονται με σύγχρονες εθνικές προκλήσεις και οι οποίες πλέον προσλαμβάνουν και χαρακτήρα απειλητικό για την ίδια την υπόσταση και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας;;;

Γιατί δεν θα πρέπει με τη συμμετοχή της, την πολιτική και οργανωτική εμπειρία της, να καταδείξει πως το μοναδικό πρόσημο του αγνού και άδολου πατριωτισμού είναι μόνο Δημοκρατικό, ΚΑΙ όταν υπερασπίζεται τη λευτεριά της πατρίδας του αλλά ΚΑΙ όταν υπερασπίζεται την μη αποκαθήλωση των εθνικών της θεμελιωδών και προτεραιοτήτων;;;

Η φοβική ανάλυση, οι εμμονές, η ιδεοληψία και η ατολμία εκεί όπου οφείλει να είναι καταλυτική η προσέγγιση στην αξιολόγηση των δεδομένων… Σηματοδοτούν ανεπάρκεια και οδηγούν σε πολιτικό τραγέλαφο τις πολιτικές εκτιμήσεις…

Και όταν μια δύναμη παραδίδεται σε αυτά, τότε αυτό που εκπέμπει απέναντι σε μια κοινωνία που μπορεί να μη μιλά πάντα, αλλά βλέπει τα πάντα, είναι ΕΛΛΕΙΨΗ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑΣ στην πολιτική διαχείριση κρίσιμων εθνικών θεμάτων, αλλά και ΟΜΟΛΟΓΙΑ αποφυγής της ευθύνης που θα έπρεπε να αναλάβει, όταν η κοινωνία αποφασίζει να της την αναθέσει.

Αυτό θέλουμε;;; Μια Αριστερά χρήσιμο ΑΠΟΚΟΥΜΠΙ στην πολιτική κριτική και στην διαμαρτυρία για τα κοινωνικά προβλήματα, αλλά ΠΛΗΡΩΣ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΗ να διαχειριστεί κρίσιμες εθνικές υποθέσεις;;; Αυτό είναι η Αριστερά;;; Και αν δεν είναι αυτό, τότε γιατί αυτό θα πρέπει να αποπνέει μέσα από την ατολμία στις προσεγγίσεις της;

• Θέλουμε μια Αριστερά που δεν θα αντιλαμβάνεται το πολυσύνθετο των σύγχρονων στρατηγικών προκλήσεων, και θα επιμένει δογματικά και ανακόλουθα να τις προσεγγίζει με αδιέξοδες ιδεοληπτικές εμμονές που την περιθωριοποιούν ΚΑΙ δεν την καθιστούν πρωταγωνιστή των εξελίξεων;;;
• Θέλουμε μια Αριστερά που θα διστάζει να διαχειριστεί με λόγο ευθύτητας τις κρίσιμες εθνικές προκλήσεις, φοβούμενη την πιθανότητα να διαταράξει λεπτές εσωτερικές ισορροπίες;;;

Και αν αυτό δεν αποτολμηθεί την ώρα της επιβεβλημένης πολιτικής κριτικής, πως θα αποτολμηθεί την κρίσιμη στιγμή που θα μπορούσε ενδεχομένως να κληθεί να πάρει κρίσιμες αποφάσεις από θέση ευθύνης;;; Το έχουμε σκεφτεί;;;

Νισάφι πια…

Δεν μπορεί να διακρίνουμε ανεξέλεγκτη ακροδεξιΐλα στις κινητοποποιήσεις για τη διαφύλαξη του ονόματος της Μακεδονίας, και να μην βλέπουμε ότι η συντονισμένη κρατική απόπειρα του σφετερισμού του από το γειτονικό κρατίδιο, είναι απαράβατος όρος έκφρασης του εθνικιστικού αλυτρωτισμού σε βάρος της χώρας μας…

Αλλά ακόμη και αν υπάρχει η καταφανής προσπάθεια ακραίων κύκλων να λερώσουν τη διάθεση της κοινωνίας να αντιδράσει στα τεκταινόμενα, η Αριστερά που οφείλει να αντιλαμβάνεται ότι αυτή είναι μια διατεταγμένη υπηρεσία για να εκφυλιστούν οι προσδοκίες αυτού του λαού, δεν όφειλε να είναι παρούσα με την οργάνωση, την πολιτική της εμπειρία και τα πατριωτικά συνθήματα για να προσδώσει χαρακτήρα και πρόσημο -σε ένα ΚΙΝΗΜΑ πιά- και όχι απλά σε μια ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ; Στο όνομα ποιάς ευθύνης ιστορικής επιλέγει να είναι απούσα;;;

Δεν μπορεί να συνηγορούμε άκριτα σε μια προσπάθεια κατασυκοφάντισης του δολοφονημένου Έλληνα μειονοτικού, και Έλληνα πολίτη, στις Βουλιαράτες ανακαλύπτοντας το «φασισμό» στο πρόσωπο ενός ανθρώπου που δεν καταδέχτηκε να ζητήσει τη βοήθεια ούτε ενός φίλου του σε ότι έκανε… που σήκωσε τη σημαία μόνος και εκτελέστηκε μόνος (και αυτό δεν έχει την τόλμη να το κάνει ένας φασίστας θρασύδειλος)...  

Και να μην βλέπουμε το φασισμό στην πιο χυδαία του μορφή, να ενσωματώνεται πλήρως στην κρατική πολιτική της γειτονικής Αλβανίας.

Ας είμαστε ξεκάθαροι… Ακόμη και στις ιστορικές μας αναφορές…

Το έπος της ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, υπήρξε μεγαλειώδες… ΥΠΗΡΞΕ υποδειγματικό… Και η συμβολή του υπήρξε καταλυτική στον ρου της Ιστορίας, γιατί οι πρωταγωνιστές, οργανωτές και αιμοδότες του, ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΑΝ φοβικοί, άτολμοι και μίζεροι στη διαχείριση της αλήθειας και της ιστορικής τους ευθύνης.

Ωστόσο… Δεν μπορεί και δεν θα αποτελεί αυτό το Έπος, ένα διαρκές πλυντήριο, μέσα στο οποίο θα στιβάζονται επαναλαμβανόμενες ανεπάρκειες, σε όποια μεταγενέστερη πρόκληση απαιτεί ανάλογη τόλμη στην πολιτική της διαχείριση.

Οφείλουμε τέλος να συνειδητοποιήσουμε, πως τουλάχιστον για την χώρα μας που βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα μέσα σε ένα περιβάλλον εκτεταμένων γεωπολιτικών ανατροπών, η πάλη για τα κοινωνικά προβλήματα προφανώς και έχει αδιαπραγμάτευτη σημασία και κορυφαία θέση, αλλά η φυσιογνωμία της επόμενης μέρας θα κριθεί από αυτές τις εκκολαπτόμενες γεωπολιτικές ανατροπές. 

Και αυτό είναι καινούριο ιστορικό στοιχείο που δεν μπορεί να παραβλέπεται στον πολιτικό σχεδιασμό της σύγχρονης πολιτικής δράσης.

Επομένως, η Αριστερά οφείλει να δραπετεύσει από την πεπατημένη της συνήθειας και της κοινωνικής «τεχνογνωσίας», και να συνειδητοποιήσει το πραγματικά πολυσύνθετο χαρακτήρα ενός συστήματος προκλήσεων και απειλών, όχι για να γίνει απλά περισσότερο εύστοχη στις αφηγήσεις της, αλλά κυρίως για να θέσει εαυτόν στο κάδρο των εξελίξεων.

Δεν θα παζαρέψει τον ουμανισμό της… Αλλά οφείλει να μην απεμπολήσει και την ικανότητα της ρεαλιστικής προσέγγισης και της διαλεκτικής ανάλυσης των γεγονότων.

Για την Αριστερά στις σύγχρονες συνθήκες, δεν μπορεί να υπάρχει μόνο η κλασική έννοια της προσέγγισης του αποτελέσματος, ούτε μονάχα η κλασική μεθοδολογία της προσέγγισης των αιτιών που το δημιουργούν.

Η Αριστερά οφείλει να δει ότι ο κόσμος μας αλλάζει, όχι μονάχα εξ αιτίας αντικειμενικών παραμέτρων που επιδρούν και επιβάλουν αυτές τις αλλαγές, αλλά κυρίως εξ αιτίας στρατηγικών επιλογών που σχεδιάζονται σε εμφανή αλλά και σε αφανή ισχυρά κέντρα. 

Το αποτέλεσμα που προκύπτει, είναι μια πολυσύνθετη εξίσωση με παραμέτρους που οφείλουν να ψηλαφηθούν με ευθύνη αντίστοιχη της σοβαρότητάς τους

Ο κόσμος μας φυσικά αλλάζει ΚΑΙ εξ αιτίας των αδιεξόδων στην καπιταλιστική ανάπτυξη, αλλά ο ρόλος της Αριστεράς ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ να τροχονομεί, ΟΥΤΕ να πρωτοστατεί απλά στην κριτική υποδοχή των επιλογών των  διαχειριστών της.

Ο ρόλος της είναι να τροποποιεί ΤΗΝ ΑΤΖΕΝΤΑ αλλά ΚΑΙ τους ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΟΡΟΥΣ της σύγχρονης αντιπαράθεσης η οποία ΔΕΝ ΕΧΕΙ μονάχα κοινωνικά χαρακτηριστικά.

Σε κάθε περίπτωση, η κρίσιμη εθνική ατζέντα, αναγορεύεται σε κορυφαίο στοίχημα, το οποίο δεν λειτουργεί ανταγωνιστικά αλλά παράλληλα με τις πολιτικές κοινωνικής εξαθλίωσης, και τα απαράδεκτα σχέδια θεσμικού μεταμορφισμού, μέσα από τα οποία επιδιώκεται η τροποποίηση της φυσιογνωμίας του κράτους, στα πρότυπα των απαιτήσεων των δανειστών.

Επομένως και η πολιτική δράση της Αριστεράς, δεν μπορεί να είναι μονοθεματική, και δεν μπορεί να περιορίζεται το «επαναστατικό» της πρόσημο σε μια θεματολογία με κοινωνική μονομέρια.

Ομοίως δεν μπορεί να μην επικαιροποιούνται οι πολιτικές της επεξεργασίες, πολύ δε περισσότερο σε μια συγκεκριμένη ιστορική εποχή, όπου το «ΦΑΙΝΕΣΘΑΙ» με το οποίο επιχειρείται να επενδυθεί η ερμηνεία συγκεκριμένων γεγονότων, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τα πραγματικά περιστατικά.

Και μπορεί μεν να είναι απλό το να αποκαλύψει κανείς τη βρωμιά που κρύβεται πίσω από τους πανηγυρισμούς όλων αυτών που πλασάρουν πως η «Ελλάδα πάτησε πόδι» στην Ανατολική Μεσόγειο κι αυτό αιφνιδίασε την Τουρκία που δεν το περίμενε... 

Αποκρύπτοντας ωστόσο πως η Ελλάδα δεν βρίσκεται εκεί υπερασπιζόμενη εθνικά συμφέροντα και κάτω από Εθνικές εντολές και οδηγίες, αλλά βρίσκεται για να υπερασπιστεί ενεργειακά σχέδια και Ευρωαμερικανικές εταιρείες, η παρουσία των οποίων ΔΕΝ ΕΓΓΥΑΤΑΙ την εδαφική της ακεραιότητα…

Είναι όμως και αναγκαίο, ο ρεαλισμός στην προσέγγιση να επεκταθεί και σε όλα εκείνα που επιχειρείται να πλασαριστούν ως αναβαθμισμένη ΔΗΘΕΝ ΟΥΜΑΝΙΣΤΙΚΗ αντίληψη των σύγχρονων μακελάρηδων που αίφνης θυμήθηκαν να συγκινηθούν για την προσφυγιά, και πρωτοστατούν να χρησιμοποιήσουν (και πάλι) των ΟΗΕ στα δόλια σχέδιά τους, με το περίφημο «Σύμφωνο για την κανονιστική ρύθμιση της μεταχείρισης των μεταναστών». Και είναι αναγκαίο να επεκταθεί σε αυτά και να τα αποκαλύψει…

• Πρώτον: Γιατί αυτοί που τα προωθούν, είναι οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές του μακελειού και των πολέμων, αλλά και οι πρωταίτιοι της φτώχειας και της ανέχειας που αποτελούν τις κύριες αιτίες της προσφυγιάς και της μαζικής μετανάστευσης. Και…
• Δεύτερον: Γιατί οι αιτίες της μετανάστευσης, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΝ ΑΥΤΕΣ. Είναι παράλληλα με αυτές, και μια κατευθυνόμενη αντίληψη μιας -τρόπον τινά- μεταναστευτικής ‘’κουλτούρας’’ που προωθείται στοχευμένα, απολύτως σχεδιασμένα, και με προφανή επιδίωξη να καταστήσει την οργανωμένη μετακίνηση πληθυσμών, ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ σύγχρονο πρόβλημα για τον πλανήτη. Ένα πρόβλημα, που δεν υπηρετεί τον έτσι κι αλλιώς ανύπαρκτο ουμανισμό των χορογράφων του, αλλά τα σκοτεινά τους σχέδια για την αποδόμηση των Εθνών.

Αυτός είναι και ο ΛΟΓΟΣ που ΔΕΝ ΣΤΗΡΙΖΟΝΤΑΙ οι χώρες με προγράμματα και πολιτικές ικανά να συγκρατήσουν τις εκροές των πληθυσμών τους. 

• ΟΧΙ μόνο γιατί ισχυρά συμφέροντα πλιατσικολογούν τον πλούτο τους… 
• Αλλά ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ συγκεκριμένες πολιτικές επενδύουν μακροπρόθεσμα στο να καταστεί η μαζική μετακίνηση πληθυσμών, σε κορυφαίο πρόβλημα για ολόκληρο τον πλανήτη, ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ, χώρες ολόκληρες αποδομούνται, αφού "αδειάζουν" κυριολεκτικά από το πιο ενεργητικό κομμάτι του πληθυσμού τους, που σπρώχνεται στη μετανάστευση, καθιστώντας έτσι τις ίδιες τους τις πατρίδες περισσότερο ευάλωτες στις βουλιμικές ορέξεις των ισχυρών .

Αύριο… Τα «ουμανιστικά» σύμφωνα με μια καινούρια απόφαση απλά θα ανακληθούν, και οι κοινωνίες θα μείνουν με την καυτή πατάτα στο χέρι, έχοντας όμως νομιμοποιήσει το έγκλημα, με την προσυπογραφή και των πολιτικών τους ηγεσιών.

Όμως αυτό, δεν είναι θέλημα Θεού… Είναι προϊόν συγκεκριμένων πολιτικών που το κατασκευάζουν… Και η Αριστερά δεν μπορεί να επιφυλάσσει στον εαυτό της το ρόλο του συμβιβασμένου αποδέκτη του προβλήματος, αλλά οφείλει να είναι ο καταλύτης που θα συμβάλει στην αποκάλυψη της πραγματικής του φυσιογνωμίας.

Η σύγχρονη Αριστερά επομένως, δεν μπορεί να παγιδεύεται με τρόπο μηχανιστικό σε αδιέξοδα ιδεολογήματα, διότι έτσι, αντί να αναγορεύεται σε φορέας της λύσης, γίνεται καταλύτης του προβλήματος. Καταλύτης και άθελά της εργαλείο, στα χέρια αυτών που το δημιουργούν.

Η σύγχρονη Αριστερά λοιπόν, οφείλει να αναδείξει ΚΑΙ αυτή την πλευρά. 

Και αυτό ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ διολίσθηση σε «αντιμεταναστευτικές πολιτικές», γιατί η πρώτιστη «αντιμεταναστευτική πολιτική» είναι η πολιτική που προκαλεί και ενθαρρύνει τη μετανάστευση, τον ξεριζωμό, και κυρίως είναι η πολιτική που εθελοτυφλεί και εν τέλει αποκρύπτει, ΤΟΣΟ τις πραγματικές επιδιώξεις, ΟΣΟ και όλα όσα θα ανακύψουν ως συνεπακόλουθα στις χώρες της «υποδοχής», ΚΑΙ για τους μετανάστες αλλά ΚΑΙ για τους ντόπιους πληθυσμούς. Αυτό τον ρόλο η Αριστερά, δεν πρέπει να αποδεχτεί να τον παίξει.

Σε διαφορετική περίπτωση... Θα έχει αποδομήσει τον ουμανισμό της... Θα έχει αποδυναμώσει την φυσιογνωμία του...  Και αντί να τον καταστήσει πρόκληση και έμπνευση για τις κοινωνίες, μέσα από τη διαχείριση  αληθειών... Θα τον έχει υποβαθμίσει σε αντικίνητρο  που θα παραπέμπει σε διαχείριση ιδεοληψιών, σκοπιμοτήτων, απερισκεψιών και προσχηματολογίας.

Η σύγχρονη Αριστερά με δυο λόγια, οφείλει να διαχειρίζεται τις κορυφαίες εθνικές προκλήσεις από τη θέση της μαχητικής αντιπολίτευσης, με τρόπο που να αποδεικνύει πόσο απαραίτητη και αναντικατάστατη είναι για τη σωτηρία της χώρας, η ανάδειξή της σε ισχυρό κυβερνητικό μέγεθος, χωρίς αστερίσκους, παρενθέσεις και λοιπές υποσημειώσεις.