Καθολική νομικοπολιτική και διπλωματική ανασύνταξη πριν ξεπεράσουμε το σημείο μηδέν

Το βέβαιο είναι πως στις Ελληνοαλβανικές σχέσεις, αυτό που καλούμαστε να θερίσουμε, δεν έπεσε από τον ουρανό…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

μέλους της ΠΓ του "Μετώπου ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ"

και της "Πανελλαδικής Πρωτοβουλίας για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας και της Πατρίδας μας"

Είναι προϊόν της ατολμίας, της αναποφασιστικότητας, και της πολιτικής απερισκεψίας, πάνω στην οποία δομήθηκε διαχρονικά η εξωτερική πολιτική της χώρας. 

Είναι προϊόν μιας αντίληψης για την εξωτερική πολιτική, που αναπαράγει εμμονές, αυθαίρετα κατασκευασμένα θέσφατα και αδιέξοδα ιδεολογήματα. 

Είναι προϊόν μιας αντιπαραγωγικής άποψης για την Εξωτερική πολιτική, που δείχνει να μην έχει επίγνωση, ΟΥΤΕ του γεωπολιτικού περιβάλλοντος και των δυναμικών όσο και διαρκών μεταλλάξεών του, αλλά ΟΥΤΕ και της δυναμικής με την οποία ενσωματώνονται σ αυτό, οι κυρίαρχες στρατηγικές επιδιώξεις των ισχυρών αλλά και των γειτόνων.

Στην πατρίδα μας, δυστυχώς αυτό που κυριαρχεί ως αντίληψη, είναι το ανάθεμα και οι αφορισμοί για το «τι δεν θέλουμε να είμαστε», και επί της ουσίας, ουδέποτε μας απασχόλησε σοβαρά αυτό που οφείλουμε να αποπνέουμε, σε ένα περιβάλλον προκλήσεων, συγκρούσεων, δρώντων εθνικισμών, και διαρκών πιέσεων που ξεχωρίζουν πρωτίστως για την ιστορική συνέχεια και συνέπειά τους.

Πρόκειται για μια άκρως αγαθοβιόλικη σχέση με την εξωτερική πολιτική, που εν τέλει ρευστοποιεί συστηματικά, την ίδια την εθνική ατζέντα. 

• Κι ενώ όλοι οι άλλοι επενδύουν στη στρατηγική διαχείριση της επόμενης μέρας... 
• Η Ελληνική διπλωματία, από τον πολιτικό της προϊστάμενο μέχρι τον τελευταίο διπλωματικό υπάλληλο, είναι οι μοναδικοί απολύτως προβλέψιμοι διαχειριστές του απόλυτου τίποτε, τόσο στην εκάστοτε διμερή όσο και στη διεθνή σκακιέρα.

Το… «Δεν διεκδικούμε τίποτε από κανέναν, αλλά και δεν παραχωρούμε ούτε σπιθαμή σε οποιονδήποτε», διανθισμένο με μπόλικη πίστη και αφοσίωση στον Ευρωπαϊσμό», έχει γίνει πλέον το πιο σύντομο ανέκδοτο για να γελάνε μ αυτό, ακόμη και τα πόμολα στη διεθνή διπλωματία… 

Όλοι πλέον γνωρίζουν καλά πως εκχωρούμε τα ΠΑΝΤΑ στο όνομα μιας... κίβδηλης αντίληψης για την "καλή γειτονία" και δεν διεκδικούμε ούτε το αυτονόητο δικαίωμα στο σεβασμό και στην εθνική αξιοπρέπεια.

Ο εμμονικός «αντιεθνικισμός» ως κυρίαρχη αντίληψη και ενοχικό ανάθεμα, έχει καταστήσει απολύτως ασαφή τα όρια ανάμεσα στον πραγματικό δηλητηριώδη εθνικισμό και στην εθνική μειοδοσία. Και μάλιστα σε βαθμό που η εξυπηρέτηση κάθε αλλότριου πραγματικού εθνικισμού, να εκλαμβάνεται ως πράξη ευθύνης που απενοχοποιεί πολιτικές συμπεριφορές, νομιμοποιεί ανεπίτρεπτες υπαναχωρήσεις, «κλειδώνει» καινούρια επικίνδυνα τετελεσμένα που μεγιστοποιούν τα προβλήματα της επόμενης μέρας.

Ο παρασιτικός προστατευτισμός τέλος, ο οποίος πλασάρεται ως η μεταμοντέρνα αντίληψη της δουλοπρεπούς υποτέλειας, σύμφωνα με την οποία, «εκχωρώντας επικράτεια στους ισχυρούς, προστατεύουμε την εθνική μας κυριαρχία», αποδεικνύεται πολλαπλή αυτοπαγίδευση που τελικά βαθαίνει την εξάρτηση και αναπαράγει ένα περιβάλλον πλήρους αποδυνάμωσης της χώρας.

Αυτό το σύστημα αντιλήψεων, ως μείγμα, καταφανούς ατολμίας, ιδεοληπτικών εμμονών, και προκλητικής δουλοπρέπειας, συνθέτει το προφίλ μιας χώρας που στερείται στρατηγικής,στερείται πολιτικού προσωπικού που να διαθέτει αποφασιστικότητα, στερείται ουσιαστικής εναλλακτικής, στην περίπτωση που η τροπή των εξελίξεων «δραπετεύσει» από τον καθωσπρεπισμό και την τήρηση του διπλωματικού πρωτοκόλλου.

Απέναντι λοιπόν σε μια Αλβανία που η κλιμάκωση της επιθετικότητάς της, τουλάχιστον από το 2009 και μετά, συνιστά ένα τσουνάμι προκλητικότητας, θράσους και παντελούς έλλειψης κάθε δεοντολογίας στη διπλωματική σκακιέρα, η Ελληνική εξωτερική πολιτική έρχεται να διαπρέψει για την προβλεψιμότητά της, την διαχειριστική ατολμία της και πρακτικές που την αυτοπαγιδεύουν απέναντι σε έναν γείτονα που διαθέτει στρατηγική, θράσος, και διαχρονικές επιδιώξεις που δεν έχουν υποσταλεί.

Η Ελλάδα στην μεταψυχροπολεμική γεωπολιτική εποχή, μπήκε έχοντας σημαντικά συγκριτικά πλεονεκτήματα, που όφειλε να διαχειριστεί με τρόπο σχεδιασμένο και αδιαπραγμάτευτο, για να θεμελιώσει ρόλο και αδιαφιλονίκητη υπόσταση... 

ΟΧΙ σε βάρος άλλων, αλλά με σεβασμό απέναντι στους πάντες και φυσικά ΥΠΕΡ της ουσιαστικής θεμελίωσης μιας αδιαμφισβήτητης εθνικής κυριαρχίας. Στην πράξη όμως τα ακύρωσε όλα. 

• Ακύρωσε την υποτιθέμενη στρατηγική της ανωτερότητα στο πλαίσιο των πολυδιαφημισμένων «συμμαχιών» και «στρατηγικών συνεργασιών» στις οποίες συμμετέχει…
• Ακύρωσε τα όποια συγκριτικά πλεονεκτήματα προγενέστερων συμφωνιών ή προπλασμάτων συμφωνιών, με τις οποίες θεμελίωνε και θεσμικά ένα πλήρες πακέτο κυριαρχικών και αυτονόητων δικαιωμάτων…
• Ακύρωσε ακόμη και το συγκριτικό πλεονέκτημα μιας δομημένης κυριαρχίας με λειτουργική υπόσταση, που τουλάχιστον στο θεαθήναι την καθιστούσε πρωταγωνίστρια στη Βαλκανική…

Ακύρωσε τα πάντα, για να συρθεί τελικά πίσω από το νεοπαγές κρατίδιο των Σκοπίων που αναζητούσε βιώσιμη περπατησιά σε ένα ασαφές γι’ αυτό περιβάλλον…

Τα ακύρωσε για να συρθεί πίσω από την πολλαπλά σπαρασσόμενη Αλβανία, που και αυτή αναζητούσε τη δική της περπατησιά μέσα από σημαντικές εσωτερικές έριδες και κλυδωνισμούς…

Ακύρωσε τα πάντα για να συρθεί πίσω από την Τουρκία, υπαναχωρώντας στη Θράκη… αποδεχόμενη το γκριζάρισμα του Αιγαίου… Φλυαρώντας για το δικαίωμά της να ασκήσει τα προβλεπόμενα από το Διεθνές Δίκαιο «όταν αυτή το αποφασίσει»…

Και όσο ακύρωνε συγκριτικά πλεονεκτήματα… Όσο φλυαρούσε υπαναχωρώντας… Τόσο ροκάνιζε τα πόδια της…. Το δίκιο της… Την αξιοπρέπειά της… Την υπόληψη και την αξιοπιστία του λόγου της… Εκπέμποντας την εικόνα του φαφλατά, που ουδείς είχε υποχρέωση να πάρει σοβαρά υπ’ όψιν του.

Σε αυτό ακριβώς το μοτίβο, δομήθηκαν και οι σχέσεις της με την μεταψυχροπολεμική Αλβανία.

Η Αλβανία εισήλθε στη μεταψυχροπολεμική εποχή, έχοντας συγκεκριμένους διπλωματικούς και γεωπολιτικούς γρίφους να επιλύσει:

• Είχε την Μεγάλη ιδέα της και την επιθυμία για την ενοποίηση του Βαλκανικού Αλβανικού χώρου…
• Είχε το αγκάθι της Ελληνικής μειονότητας που η παρουσία της έσπαζε τα δυναμικά θεμέλια του επιθετικού της σχεδιασμού, και βάλθηκε να την αποδυναμώσει… Να την αποδομήσει… Να ροκανίσει τη θεσμική της οχύρωση… Να αποσυνθέσει εν τέλει την ίδια της την υπόσταση.

Όταν ο Ράμα πρωτοστάτησε στην ακύρωση της υπογεγραμμένης συμφωνίας για τις θαλάσσιες ζώνες το 2009 με την αβάντα της Τουρκίας, η Ελληνική εξωτερική πολιτική παραληρούσε εκθειάζοντας την Ευρωνατοϊκή προοπτική της Αλβανίας, πληρώνοντας γραμμάτια δουλοπρέπειας και υποταγής στους «στρατηγικούς» της συμμάχους…

Όταν οι Τσάμηδες με την ανοχή της Αλβανικής πολιτικής εξουσίας κλιμάκωναν τις προκλήσεις τους μέσα και έξω από την αλβανική επικράτεια σε βάρος των Ελλήνων πολιτικών,η Ελλάδα είχε παραδοθεί στον οργασμό του Ευρωπαϊκού ονείρου για μια Αλβανία που θα μεταμορφωνόταν σε υπόδειγμα του διπλωματικού σαβουάρ βιβρ…

Όταν τέθηκε σε πλήρη εφαρμογή το σχέδιο αφελληνισμού της Χιμάρας και του συνόλου των μειονοτικών περιοχών, με πρώτο θύμα τις περιουσίες των Ελλήνων, κατεδαφίζοντας σπίτια, υφαρπάζοντας εκτάσεις, τροποποιώντας τον διοικητικό χάρτη κλπ, η Ελλάδα απλώς αγρόν ηγόραζε...

Όταν κατά τη διάρκεια των αμφιλεγόμενων συνεννοήσεων Κοτζιά – Μπουσάτι, ο Αλβανός ΥΠΕΞ φρόντιζε να προειδοποιήσει και να δηλητηριάζει για τα μελλούμενα, ο κ. Κοτζιάς επέμενε στις αυταπάτες του και στο καρκίνωμα της μυστικής διπλωματίας...

Αυτό ήταν το περιβάλλον πάνω στο οποίο καρκινοβατούσαν οι αυταπάτες και τα ψευδή αφηγήματα όλων. Μόνο που αυτό το περιβάλλον... 

• Δεν είναι περιβάλλον συνεννόησης… 
• Δεν είναι περιβάλλον ειλικρινών σχέσεων και καλής γειτονίας… 

Είναι ένα περιβάλλον ετεροβαρές, μέσα στο οποίο οι Έλληνες πολιτικοί «ταΐζουν» τις αυταπάτες τους, και η Αλβανική πολιτική ηγεσία εκτρέφει το τέρας που κάποια στιγμή αφυπνίζεται, για να γεννήσει Βουλιαράτες.

Αυτό το περιβάλλον, είναι ένα περιβάλλον εκφυλισμού και αφόρητων πιέσεων για την Ελληνική μειονότητα που απειλείται πλέον φανερά με ξεριζωμό. 

Αυτούς τους ανθρώπους, που αποτελούν μέρος του Εθνικού κορμού, ΠΟΙΟΣ,  με ΠΟΙΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ και με ΠΟΙΕΣ λοιπές ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΕΣ τους προστάτευσε;;;

Τα γεγονότα στις Βουλιαράτες λοιπόν, δεν ήταν δώρο ενός κακού Θεού που τα έριξε από τον ουρανό, ούτε αποτέλεσμα της δράσης ενός «τρελού», όσο και αν μπορεί να καταλογίσει κανείς στοιχεία υπερβολής στη συμπεριφορά του δολοφονημένου.

Κανένας «τρελός»… ακόμη και αν είναι οπλισμένος… Δεν μπορεί να είναι αποτελεσματικότερος από μια συγκροτημένη πολιτεία που διαθέτει μηχανισμό καταστολής… Μηχανισμό αποτροπής… Μηχανισμό και μέσα που όφειλε να χρησιμοποιήσει αποτελεσματικά για να τον ΑΚΥΡΩΣΕΙ και όχι για να τον ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΕΙ, πράγμα το οποίο ΔΕΝ ΕΠΡΑΞΕ η Αλβανική πολιτεία, και δεν το έπραξε ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ.

Το πολιτικό περιβάλλον λοιπόν που οδήγησε στις Βουλιαράτες, καλλιεργήθηκε μέσα από μια διαδρομή αλλεπάλληλων εθνικών υπαναχωρήσεων που τροφοδοτούσαν την Αλβανική εθνικιστική βουλιμία, η οποία ενσωματωνόταν επικίνδυνα στην επίσημη κρατική πολιτική, και αυτό ήταν ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ της Αλβανικής πολιτικής ηγεσίας.

Επομένως, οι εξελίξεις σ αυτό το μικρό Ελληνικό χωριό, αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της Αλβανικής εξωτερικής πολιτικής, που υιοθετεί τον ακραίο δολοφονικό εθνικισμό ως εργαλείο στρατηγικής διαχείρισης και δημιουργίας νέων επικίνδυνων γεωπολιτικών τετελεσμένων.

Και η ανάγκη να μιλήσουμε για όλα αυτά, είναι αυτονόητη... Είναι αδήριτη... Είναι εθνικά αναγκαία... Είναι ιστορικά επιβεβλημένη... Και δεν επιδέχεται αναβολή. 

Τις Βουλιαράτες και το επικίνδυνο απόστημα που μόλις ενεργοποιήθηκε, δεν τις προσπερνά κανείς κρύβοντας το πρόβλημα κάτω από το χαλί, ούτε αρκούμενος σε μια περί διαγραμμάτων συζήτηση, για το "τεχνικό" μέρος της δολοφονίας.

Αυτό ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ πολιτική... ΕΙΝΑΙ πολιτικαντισμός και ευθυνοφοβία... ΕΙΝΑΙ συνενοχή σε εθνικό έγκλημα, γιατί αν ο κατήφορος που έφερε τα πράγματα σε αυτό το σημείο δεν ανακοπεί με πολιτική απαίτηση... Τότε οι μέρες που έρχονται θα είναι πολύ δύσκολες για τον τόπο μας και το λαό μας.

Αυτός είναι και ο λόγος, που η αποτίμηση όλων όσων συνέβησαν (και συνεχίζουν να συμβαίνουν) στις Βουλιαράτες, πρέπει να είναι ΠΟΛΙΤΙΚΗ και μόνο ΠΟΛΙΤΙΚΗ.

Και η πολιτική αποτίμηση, οφείλει να είναι νηφάλια, απολύτως ρεαλιστική και σταθμισμένη, και ως τέτοια δεν μπορεί να ετεροκαθορίζεται από την ταυτότητα και τις αντιδράσεις μικρών ή μεγαλύτερων ομάδων πολιτών που αντιδρούν στο έγκλημα. 

Γιατί σε αυτή την περίπτωση, ή φοβικά δεν θα διατυπώνεται… ή με φοβικά μισόλογα διατυπωμένη, θα είναι μια περί διαγραμμάτων προσέγγιση, που δεν θα είναι ΟΥΤΕ υπεύθυνη… ΟΥΤΕ πολιτική.

Μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις λοιπόν, η πολιτική οφείλει να είναι παρούσα, όχι για να απεραντολογεί για τις πράξεις ενός ανδρός γενικά και αόριστα, αλλά για να αξιολογεί τις πολιτικές συμπεριφορές πολιτικών ηγεσιών και δομημένων κρατικών υποστάσεων.

Οφείλει να είναι παρούσα, όχι σε ρόλο τροχονόμου που να καταγράφει χειρισμούς και επιδιώξεις τρίτων, αλλά σε ρόλο πρωταγωνιστικό που θα τροποποιεί και θα παρεμβαίνει καταλυτικά στις εξελίξεις, πολύ δε περισσότερο όταν αυτές σχετίζονται με την υπόσταση της ίδιας της χώρας.

Στην υπεύθυνη πολιτική προσέγγιση επίσης, δεν υφίσταται, ΚΑΙ δεν μπορεί να γίνεται αποδεκτή η έννοια της «ΟΥΔΕΤΕΡΟΤΗΤΑΣ». 

Υφίσταται μόνο η μοιραία επιλογή που πρέπει να γίνει, ανάμεσα στην αλήθεια, και στην αποδοχή της Αλβανικής στρατηγικής επιλογής που αποσκοπεί στο να ενσωματώσει πλήρως το εθνικιστικό μίσος στην φυσιογνωμία της εξωτερικής της πολιτικής. 

Και δυστυχώς είναι πάρα πολλοί οι ιδεοληπτικοί ή απερίσκεπτοι, έκαναν την επιλογή να μην συμπαραταχθούν με την αλήθεια.

• Ο Κατσίφας εκτελέστηκε με πολιτική εντολή... Το αμφισβητεί κανένας όταν πρώτος ο Ράμα φρόντισε να το ομολογήσει;;;
• Η εντολή δόθηκε από το ανώτατο πολιτειακό επίπεδο της γειτονικής χώρας... Υπάρχει δεύτερη γνώμη επ αυτού, ειδικά μετά την συντονισμένη επιχείρηση προκλητικής συγκάλυψης των επιβεβαιωτικών στοιχείων;;;
• Η εντολή εκτέλεσης, ενσωματώνεται μοιραία στην εξωτερική πολιτική της Αλβανίας, και αυτό ουδείς δικαιούται να το παραβλέψει... Άλλωστε οι πολιτικοί χειρισμοί που ακολούθησαν, απλά το επιβεβαιώνουν.
• Οι εντολείς έχουν απόλυτη επίγνωση του βαρύτατου συμβολικού φορτίου που ενσωματώνεται στην απόφασή τους, και όμως έδωσαν την μοιραία εντολή...
• Η δολοφονία είναι πολιτική... Είναι εθνικιστική... Και αποτελεί μέρος μιας επικίνδυνης περί των πραγμάτων αντίληψης, η οποία εκπέμπει πολλαπλά μηνύματα, τα οποία επίσης δεν μπορούν να αγνοηθούν...

Η πολιτική απόφαση για τη δολοφονία Κατσίφα, συνιστά:

• Πράξη σκοπούμενης ταπείνωσης για την Ελλάδα... Θα το αποσιωπήσουμε;;;
• Προάγγελο κλιμάκωσης του πογκρόμ σε βάρος της εθνικής μας μειονότητας... Θα το παραβλέψουμε;;;
• Ευθεία αμφισβήτηση των κανόνων του Διεθνούς δικαίου... Θα το "καταπιούμε";;;
• Πρόδρομο φαινόμενο για όλα όσα πρόκειται να γίνουν και να οδηγήσουν σε εκτεταμένη αποσταθεροποίηση ολόκληρη την Βαλκανική... Δεν θα μιλήσουμε γι αυτό;;;

Συνιστά ωστόσο και αφορμή για την αναγκαία αφύπνιση του πολιτικού προσωπικού της χώρας, αλλά και για την αναγκαία επανεξέταση μιας ηττοπαθούς, ανερμάτιστης και αδιέξοδης εξωτερικής πολιτικής, που η συνέχισή της τροφοδοτεί την γεωπολιτική βουλιμία των αντιπάλων.

Η εθνικιστική δολοφονία στις Βουλιαράτες, δεν εμπίπτει σε ζητήματα που σχετίζονται με το κοινό ποινικό δίκαιο.

• Είναι μια δολοφονία πολιτική, που εκτελέστηκε στο πλαίσιο της επιθετικής αμφισβήτησης του δικαιώματος της Ελληνικής Εθνικής μειονότητας, να ασκεί τα αυτονόητα και θεμελιωμένα.
• Η συνενοχή της Αλβανικής πολιτικής ηγεσίας στο εθνικιστικό έγκλημα, υπήρξε καταφανής... Πολλαπλά επιβεβαιωμένη... 

Και ως τέτοια, όχι μόνο δεν επιδέχεται συγκάλυψη, αλλά αντιθέτως επιβάλει την πλήρη και υποδειγματική καταγγελία της σε όλα όλα τα διεθνή φόρα, με ευθύνη της χώρας μας πουοφείλει να οργανώσει την καθολική νομικοπολιτική και διπλωματική της αντεπίθεση, αντί να συνεχίσει να ροκανίζει τα πόδια της και την υπόστασή της.

Οι Ευρωνατοϊκοί "σύμμαχοί" μας, όχι μόνο αδιαφορούν για αυτή την πρωτοφανή πρόκληση, αλλά με τη συνολική τους στάση συγκαλύπτουν και επικροτούν στην Αλβανική εθνικιστική κρατική εγκληματικότητα, αποκαλύπτοντας έτσι τις απώτερες επιδιώξεις τους και τους σχεδιασμούς τους στην Βαλκανική.

https://www.youtube.com/watch?reload=9&v=R7EJ66I3gt0&fbclid=IwAR1rPx3Z7Anx6vhqxgziK4fIqZHV5Ae2jibeYkwNM28Gz_RiLgH88CcBcVk 

Είναι φανερό λοιπόν,πως όλοι οι εμπλεκόμενοι, έχουν σχέδια και στρατηγικές επιδιώξεις για την επόμενη μέρα. 

• Εμείς τι ακριβώς κάνουμε σ αυτό το επικίνδυνο πανηγύρι εκτός από διαπιστώσεις και αυτοκτονικούς αφορισμούς;;;
• Πως θα αποτρέψουμε τις πιθανολογούμενες δυσάρεστες εξελίξεις για τον ελληνισμό, αν δεν αποτολμήσουμε να δώσουμε την πραγματική ταυτότητα στις συμπεριφορές των άλλων;;; 
• Υπό ποία έννοια συνιστά στάση ευθύνης να κλιμακώνονται γύρω μας στρατηγικοί σχεδιασμοί, κι εμείς να καταγινόμαστε με το... αδόκιμο της συμπεριφοράς του δολοφονημένου Κατσίφα;;; 
• Δέκα χρόνια τώρα το οργανωμένο πογκρόμ στα μειονοτικά χωριά, ποια καλοσχεδιασμένη νομικοπολιτική και διπλωματική παρέμβαση το απέτρεψε;;;
• Δέκα χρόνια τώρα, δεν υπήρχε για κανέναν το άλλοθι κανενός Κατσίφα... Για ποιό λόγο θα πρέπει να παγιδευτούμε σήμερα στην προσχηματική και κίβδηλη Αλβανική ρητορική;;;

Αυτά είναι κύριοι τα πραγματικά δεδομένα...

Οι διαστάσεις αυτού του εθνικιστικού εγκλήματος, είναι βαθύτατα πολιτικές, και ουδείς δικαιούται να τις περιορίζει στην "τεχνική" ιατροδικαστική και προσχηματική τους διάσταση.

Και απέναντι σ' αυτά τα δεδομένα, δεν υπάρχει χώρος για ποντιοπιλατικές τακτικές.

Η στάση όλων απέναντι στο πρόβλημα, είναι στάση ευθύνης απέναντι σε μια εθνική πρόκληση, και ουδόλως σχετίζεται με τις τεχνικές λεπτομέρειες του φονικού.

Σχετίζεται αποκλειστικά και μόνο με το πραγματικό κίνητρο που μετέτρεψε ένα κράτος σε δολοφόνο.

Ανεύθυνη προσέγγιση... Σημαίνει ανεύθυνη στάση... Σημαίνει απροθυμία, ανικανότητα, απόλυτη ακαταλληλότητα στη διαχείριση εθνικών υποθέσεων.

Όποιος έχει κάτι να πει, ας το κάνει τώρα, απαιτώντας και επιβάλλοντας την καθολική νομικοπολιτική και διπλωματική ανασύνταξη της Εξωτερικής πολιτικής της χώρας, σε μια εποχή που οι απειλητικές προκλήσεις κλιμακώνονται επικίνδυνα. 

Διαφορετικά ας παραιτηθεί οριστικά από το δικαίωμα στον πολιτικό λόγο και στην φλυαρία της απόλυτης εθνικής ανευθυνότητας. 

Αν η ανάγκη να κουβεντιάσουμε υπεύθυνα και πολιτικά για όλα τούτα, απαιτώντας τις απαραίτητες προσαρμογές που θα βοηθήσουν τη χώρα να δραπετεύσει από την ηττοπάθεια,τη δουλοπρέπεια και το συμβιβασμό, συνιστά "εθνικιστική" των πραγμάτων αντίληψη... 

Τότε τα αλλεπάλληλα εκβιαστικά, διπλωματικοπολιτικά και ενδεχομένως και επιχειρησιακά χτυπήματα που δέχεται η χώρα και οδηγείται σε διαρκείς στρατηγικές υπαναχωρήσεις τι είναι;;; 

Ο θρίαμβος του Διεθνισμού και της μεταμοντέρνας αντίληψης για το διάλογο στις διεθνείς σχέσεις;;; Νισάφι πια... Κάπου πρέπει να βάλουμε ένα όριο...