Είναι μια σπανιότατη λέξη, που συναντάται μόνο στην ελληνική γλώσσα: Ελευθεροπρέπεια!

Ελευθεροπρέπεια! (ελευθερία+πρέπει).

Σημαίνει αυτό ακριβώς που λέει η λέξη: Μου πρέπει να είμαι ελεύθερος. Να υπάρχω και να ενεργώ ως ελεύθερος άνθρωπος. Ή ως ελεύθερο έθνος. Όπου το “πρέπει” δεν τίθεται επιτακτικά ή δικαιωματικά. Προσλαμβάνει την έννοια της αξιοσύνης. Μου αξίζει να είμαι ελεύθερος!

Του Γιώργου Ιεροδιάκονου

μέλους της ΠΓ του «Μετώπου ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ

και της «Πανελλαδικής πρωτοβουλίας για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας και της Πατρίδας μας»

Δεν είναι τυχαίο που μόνο εμείς (οι Έλληνες) έχουμε αυτή την λέξη. Την δημιούργησαν οι πρόγονοί μας για να προσδιορίσουν το ΕΙΝΑΙ τους. Εθνικά, πολιτικά, κοινωνικά, πολιτισμικά... αλλά και ατομικά.

Σε περιόδους κρίσεων την έχαναν αυτή την ιδιότητα. Όπως και τόσοι άλλοι λαοί και έθνη, που τους “κατάπιε” οριστικά η Ιστορία. Όχι όμως κι εμάς! Εμείς επιβιώσαμε. Και επιβιώσαμε για έναν και μοναδικό λόγο. Διότι στην... κρίσιμη καμπή της ιστορικής χοάνης, απλώναμε τα χέρια έξω από το στόμιο και κρατούσε ο ένας τον άλλο. Μην πέσουμε. Μην πέσει κανείς! Κι εκεί ακριβώς, έξω από το στόμιο της χοάνης, ξαναβρίσκαμε την χαμένη ελευθεροπρέπειά μας. Όχι μία και δύο φορές. Άπειρες! Κάθε φορά που το απαιτούσε η Ανάγκη...

Σε μια ανάλογη ιστορική καμπή βρισκόμαστε και σήμερα. Την χοάνη την βλέπουμε εκεί μπροστά μας, μαύρη σαν την άβυσσο, να σιμώνει, να σιμώνει… έτοιμη να μας καταπιεί. Και παραπέρα η ιστορική Ανάγκη, μας ξαναθέτει, για πολλοστή φορά στην πολυχιλιετή ιστορία μας, το αμείλικτο ερώτημα: Μάς αξίζει να ζούμε ελεύθεροι;

Δύσκολη απάντηση! Καθότι δεν είναι απλά ένα Ναι ή ένα Όχι. Απαιτεί πολύ περισσότερα πράγματα συνάμα. Απαιτεί αγώνες, θυσίες… Στάση ζωής και θανάτου!

Την βλέπετε την Ανάγκη; Νά τη. Εκεί είναι! Εκεί που ο χρόνος συρρικνώνεται μέχρι μηδενισμού. Περιμένει την απάντησή μας. Απαιτεί την απάντησή μας! Εδώ και τώρα!!! 

Διότι αύριο θα είναι πολύ αργά...