Προσοχή στην πέμπτη φάλαγγα. Είναι παρούσα... Δρα ύπουλα και αποπροσανατολιστικά

Για να τελειώνουμε λοιπόν και με την αθλιότητα Μιχαλολιάκου η οποία δυστυχώς αναπαράγεται... Επενδύει στην πολιτική εξαπάτηση... Και το κάνει συνειδητά...

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

μέλους της ΠΓ του "Μετώπου ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ"

Πρώτον: Το αίσχος των Πρεσπών, είναι ως προς την διατύπωσή του, ο ορισμός της καταδολίευσης σε βάρος της ίδιας της χώρας, και σε αυτή την δόλια όσο και ανέντιμη επιλογή, κατέφυγε συνειδητά το επικίνδυνο δίδυμο Τσίπρα - Κοτζιά... Κατέφυγε συνειδητά και ΔΕΝ ΕΚΒΙΑΣΤΗΚΕ...

Δεύτερον: Η διαδρομή του αίσχους των Πρεσπών προς την Βουλή, είναι αυτό που πρέπει να ανακοπεί πάση θυσία. Είναι ο μόνος τρόπος απεμπλοκής της χώρας από τις καταστροφικές συνέπειες, ώστε να ανοίξει ο δρόμος της πραγματικής επαναδιαπραγμάτευσης από μηδενική βάση αλλά με απόλυτο σεβασμό στην ιστορική παρακαταθήκη και στις εθνικές προτεραιότητες...

Τρίτον: Η ανακοπή αυτής της εξέλιξης (της πορείας δηλαδή του εκτρώματος προς τη Βουλή) μπορεί να προκύψει ΜΟΝΟ με άμεση κατάρρευση της κυβέρνησης, διάλυση της Βουλής και προκήρυξη εκλογών. Οποιαδήποτε άλλη προσέγγιση, συντηρεί και αναπαράγει απλώς... ολέθριες αυταπάτες...

Τέταρτον: Το ευφυολόγημα που πλασάρεται περί δήθεν δυνατότητας της χώρας να προβεί σε ακύρωση της εν λόγω συμφωνίας, ακόμη και... 

μετά την επικύρωσή της, και ότι δήθεν αρκεί η προς τούτο πολιτική αποφασιστικότητα μιας επόμενης κυβερνητικής και κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, είναι έωλο και αποπροσανατολιστικό. Μια συνθήκη μπορεί να καταργηθεί αποκλειστικά και μόνο με τρεις τρόπους...

Α. Μονομερώς. Όμως η καταγγέλλουσα χώρα που θα καταφύγει σε αυτήν την μέθοδο, αυτομάτως θέτει εαυτόν εκτός των προβλεπομένων από το Διεθνές Δίκαιο.

Φυσικά μπορεί να επιλέξει να το πράξει, αν διαθέτει τη δυνατότητα να το υποστηρίξει ως στρατηγική επιλογή... Και φυσικά αν κρίνει ότι είναι κυρίως ωφελημένη, από τα νομικοπολιτικά τετελεσμένα που έχουν δημιουργηθεί εξ αιτίας της συγκεκριμένης συνθήκης.

Πρόκειται για επιλογή που δεν είναι εύκολη για μια χώρα πλήρως εξαρτημένη και με την εθνική της κυριαρχία πλήρως εκχωρημένη. Για μια χώρα με πολλαπλές δεσμεύσεις υποτέλειας, ακόμη και από το ίδιο το περιβάλλον των στρατηγικών προτεραιοτήτων που επέβαλαν τη συγκεκριμένη συμφωνία.

Πρόκειται επομένως για μια επιλογή με πολλαπλές συνέπειες... Και οι προϋποθέσεις που μπορούν να την καταστήσουν επιλογή προτεραιότητας, αγγίζουν ευθέως ΚΑΙ το ζήτημα της ταυτότητας της ΕΞΟΥΣΙΑΣ, αλλά ΚΑΙ τη φυσιογνωμία των διεθνών συμμαχιών που θα στηρίξουν ένα τέτοιο εγχείρημα, με το αποτέλεσμα βεβαίως να παραμένει αβέβαιο, ΚΥΡΙΩΣγια τις παρελκόμενες συνέπειες και τα καινούρια νομικοπολιτικά τετελεσμένα τα οποία ΗΔΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ το συγκεκριμένο τερατούργημα.

Β. Με πόλεμο. Εδώ το Διεθνές Δίκαιο "παραχωρεί" προτεραιότητα στο Δίκαιο που "παράγεται" από την ισχύ των εμπολέμων.

Έτσι... Τα μεταπολεμικά δεδομένα... Η ισχύς των πρωταγωνιστών, όπως και... Το συνολικό περιβάλλον που θα έχει διαμορφωθεί, θα είναι αυτά που θα κρίνουν τη βιωσιμότητα του μεταπολεμικού στάτους.

Η Γιουγκοσλαβία για παράδειγμα, "γέννησε" επτά νέες κρατικές οντότητες ως αποτέλεσμα επιχειρησιακού διαμελισμού που επεβλήθη έξωθεν...

Οι δύο Γερμανίδες ενώθηκαν με την κοσμογονική αλλαγή της κατάρρευσης του Σοσιαλισμού κοκ. 

Δεν μιλάμε λοιπόν σε καμία περίπτωση για αποφάσεις που προέκυψαν εξ αιτίας ισχυρών πολιτικών βουλήσεων κλπ κλπ...

Γ. Με τη χρήση των προβλεπομένων του Διεθνούς Δικαίου, όπως αυτά ορίζονται στη σχετική συνθήκη της Βιέννης, περί του Δικαίου των Συνθηκών.

Είναι η μοναδική διαδρομή σε καθεστώς ΜΗ ΠΟΛΕΜΟΥ, που διασφαλίζει την διακράτηση των πλεονεκτημάτων για την προσφεύγουσα χώρα, με επίδικο την ακύρωση των συμπεφωνηθέντων που τη ζημιώνουν.

Είναι η μοναδική επιλογή που, σε περίπτωση ευόδωσης, δρομολογεί και την ανάκληση του συνόλου ή του μεγαλύτερου μέρους των παρελκόμενων συνεπειών, και φυσικά δεν διασφαλίζει (σε περίπτωση ευόδωσης) διεθνές κύρος σε όποιες παρελκόμενες συνέπειες ενδεχομένως δεν ανακληθούν εξ αιτίας της όποιας αυθαίρετης αντιμετώπισης του οποιουδήποτε.

Τα άρθρα 42 και 45 της συνθήκης της Βιέννης ωστόσο, όπως και τα άρθρα 49 έως 52 είναι σαφή. Δεν αναγνωρίζουν ρόλο στην αβλεψία, στη λάθος ερμηνεία, στον από λάθος κακό χειρισμό κλπ κλπ κλπ. και φυσικά τίποτε απ όλα αυτά δεν αναγορεύουν σε ισχυρό λόγο ανάκλησης μιας Συνθήκης.

Οι προβλέψεις της Συνθήκης περί Δικαίου των Συνθηκών είναι σαφείς. Μιλούν για πλάνη του προσφεύγοντος μέρους... Για απάτη... Για δωροδοκία κατά τη διαπραγμάτευση... Για άσκηση βίας... Μιλούν ακόμη για ευθεία σύγκρουση των προβλεπομένων με κάποιον ή κάποιους γενικούς κανόνες του Διεθνούς Δικαίου κλπ.

Τα παραπάνω συνιστούν λόγους ακύρωσης μιας συνθήκης, αλλά τέτοια πράγματα δεν συνέβησαν... Δεν αποδεικνύεται από πουθενά ότι συνέβησαν...

Μετά πανηγυρισμών και παρουσία υψηλών διεθνών εκπροσώπων και καμερών, οι πρωταγωνιστές των Πρεσπών, προσυπέγραψαν το αμετάκλητο των συμφωνηθέντων... 

Προσυπέγραφαν και πανηγύριζαν. Και κανείς δεν έκανε αυτά που όφειλε να κάνει, για να μην υπάρξει αυτή η αποφράδα εξέλιξη.

Η υπόθεση της Μακεδονίας, άρα και η πατρίδα μας, προδόθηκε...

Αυτό υπήρξε συνειδητή επιλογή μιας δουλοπρεπούς πολιτικής ηγεσίας η οποία επιλογή συντελέστηκε σ ένα περιβάλλον παντοδυναμίας των ισχυρών, και επισφράγισε σειρά στρατηγικών και άλλων υπαναχωρήσεων...

Ολα τούτα, καλώς ή κακώς δεν εμπίπτουν στα προβλεπόμενα των διεθνών συνθηκών και σε κανενός είδους επιδιαιτησία.

Ας αφήσουμε λοιπόν τις ψευδεπίγραφες αιτιάσεις, που λειτουργούν ως παραπλανητικό χωνευτήρι του προβλήματος, άρα και της εθνικής μειοδοσίας που έχει συντελεστεί.

Όποιος θέλει πραγματικά να αχρηστέψει το έκτρωμα...

Όποιος το χαρακτηρίζει εθνική προδοσία και το εννοεί...

Η μοναδική επιλογή που έχει είναι να οδηγήσει σε άμεση κατάρρευση την πρόθυμη να το επικυρώσει συγκυριακή πλειοψηφία, που παραδέρνει στη σήψη, στην πολιτική συναλλαγή και στον εκφυλισμό, προκειμένου να δρομολογηθούν εξελίξεις σε διαφορετική πολιτική κατεύθυνση.

Όλα τα άλλα είναι απλώς... Συνενοχή από την πίσω πόρτα...