Το "στρατηγικό δόγμα" που αναπαράγει μειοδοσία και κατασκευάζει Κοτζιάδες

Οι θλιβερές ομολογίες του Ν. Κοτζιά για τη λογική η οποία τροφοδότησε τη διαχείριση που οδήγησε στο έκτρωμα των Πρεσπών είναι αποκαλυπτικές. Όχι μονάχα για την προσωπική πολιτική και εθνική του ανεπάρκεια...

του Κ.ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

μέλους της ΠΓ του "Μετώπου ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ"

Αλλά πρωτίστως για τη μοιραία κατάληξη που επιφυλάσσει η ιστορία, σε μια εξωτερική πολιτική που δομείται με υλικά την αναποφασιστικότητα, τα φοβικά σύνδρομα, και τη διαχειριστική πολιτική ατολμία...

Μην έχετε καμία απολύτως αμφιβολία. Όλα τα παραπάνω είναι η μαγιά του άθλιου αφηγήματος που θέλει την Ελλάδα "Να μη διεκδικεί τίποτε αλλά και να μην παραδίδει τίποτε και σε κανέναν"...

Το συγκεκριμένο αφήγημα, το κατασκεύασε η μεταπολιτευτική ελίτ προκειμένου να αναζητήσει τη δική της περπατησιά αγοράζοντας χρόνο μέσα στο πιεστικό διεθνές περιβάλλον, και με εμφανή την πρόθεση να ευνουχίσει τα λαϊκά αντανακλαστικά από την τραγωδία της Κύπρου.

Ωστόσο σύντομα μετεξελίχθηκε από "σύμβολο ουδετερότητας" σε φερετζέ συγκάλυψης της σταδιακής κατάρρευσης της εξωτερικής πολιτικής, και εν τέλει κατέστη συνώνυμο επιλογών εθνικής μειοδοσίας.

Το βαρύ του αποτύπωμα, από τα Ίμια μέχρι τη Μαδρίτη, και από τα ζεϊμπέκικα στις κουμπαριές μέχρι και τους αγαπούληδες του σχεδίου Ανάν, χρησιμοποιήθηκε για να προσδώσει νομιμοποίηση σε πρακτικές και... επιζήμιες επιλογές πολιτικών ανδρείκελων που θα έπρεπε να κριθούν σε ειδικά δικαστήρια με το έσχατο των ερωτημάτων...

Και ταυτόχρονα λειτούργησε ως πόρνη - μήτρα αναπαραγωγής αντίστοιχης συμπτωματολογίας και αντίστοιχων πολιτικών πρωταγωνιστών, που έμελλε να διαχειριστούν κρίσιμες υποθέσεις στην πιο κρίσιμη ιστορική δεκαετία για τη χώρα. Από τα μνημόνια μέχρι το φιάσκο της ελληνοτουρκικής προσέγγισης, κι από το ανάθεμα του ελληνοαλβανικού διαλόγου, μέχρι το καταστροφικό έκτρωμα των Πρεσπών.

Είναι το δόγμα που τελικά μετασχηματίστηκε σε "Η Ελλάδα δεν διεκδικεί ούτε τα αυτονόητα και παραδίδει τα πάντα"...

Στα απόνερα αυτού του δόγματος έρχεται και ο κ. Κοτζιάς να "χτίσει" το δικό του "μανιφέστο"μειοδοσίας, και το επιχειρεί προλογίζοντας το βιβλίο του Σπ. Σφέτα: "Οι μεταλλάξεις του Μακεδονικού - Ο μακρύς δρόμος προς τις Πρέσπες"...

Μνημείο μειοδοσίας λοιπόν ο πρόλογος του πρώην υπουργού. Μειοδοσίας αλλά και θράσους.Διότι αν η εικόνα που αποπνέει, δεν παραπέμπει σε έναν παντελώς ανίκανο πολιτικό διαχειριστή, τότε παραπέμπει σίγουρα σε άνθρωπο με περίσσευμα θράσους, αφού οι λόγοι που επικαλείται για να δικαιολογήσει το "δια ταύτα" των Πρεσπών, είναι μερικές μόνο από τις αιτίες που θα έπρεπε να τον είχαν αναγκάσει να ακολουθήσει έναν διαμετρικά αντίθετο δρόμο. Λέει λοιπόν ο κ. Κοτζιάς μεταξύ άλλων...

• Πρώτον: Ότι ο Αχμέτι, φυσικός ηγέτης των Αλβανών της FYROM, τον προειδοποίησε πως αν δε λυθεί το ονοματολογικό, θα υπάρξει επιθετική μετάλλαξη του αλβανικού μεγαλοϊδεατισμού στη Βαλκανική. 

Μόνο αφελής ή ανίκανος θα μπορούσε να "μασήσει" ένα τέτοιο παραμύθι, και να θεωρήσει πως η αυτελής στρατηγική της Αλβανίας, θα ακυρωνόταν από τον γλοιώδη συλλογισμό του κ. Κοτζιά, που υπήρξε βούτυρο στο ψωμί της. 

Μόνο αφελής ή ανίκανος δεν θα μπορούσε να διαβλέψει τη σκοπιμότητα ενός τέτοιου ισχυρισμού, στη λογική της εξυπηρέτησης του Αλβανικού μεγαλοϊδεατισμού ΚΑΙ εντός της επικράτειας των Σκοπίων (άλλωστε έσπευσε ήδη να επιβεβαιώσει αυτή την αλήθεια ο ίδιος ο κ. Ράμα με σχετικές δηλώσεις του). 

Το αποτέλεσμα έχει ήδη αρχίσει να ενσωματώνεται στην κλιμάκωση της Αλβανικής επιθετικότητας, αλλά παρ όλα αυτά… περί άλλων τυρβάζει ο κ. Κοτζιάς.

• Δεύτερον: Ότι συνεργάτης του Γκρούεφσκι τον ενημέρωσε για τους ισχυρούς δεσμούς που οικοδομεί η Τουρκία, και ότι η μη επίλυση του ονοματολογικού, θα οδηγούσε στο διαμελισμό των Σκοπίων, και σε περίσφιξη της Ελλάδας από την τουρκική δαγκάνα στην περιοχή.

Προφανώς μόνο αφελής ή ηλίθιος θα μπορούσε να έχει μασήσει αυτό το συλλογισμό, παραβλέποντας και την αυτοτέλεια της τουρκικής στρατηγικής αλλά και την αβανταδορία που τις διασφαλίζουν οι εταίροι και προστάτες μας, και η οποία με τη σειρά της ανατροφοδοτεί το θράσος και την επιθετικότητά της...

Η αναθεωρητική επιθετικότητα αποτελεί δομικό στοιχείο της Τουρκικής εξωτερικής πολιτικής… Υπερβαίνει κατά πολύ το Βαλκανικό μικρόκοσμο στον οποίο ένοιωσε να μεγαλουργεί ο κ. Κοτζιάς… Και προφανώς δεν χαλιναγωγείται από την πολιτική συμπεριφορά της Ελλάδας, πολύ δε περισσότερο όταν αυτή αποπνέει μειοδοσία και ενδοτισμό, εκεί που όφειλε να καταδείξει στους πάντες ασυμβίβαστη αποφασιστικότητα.

• Τρίτον: Ότι το ίδιο το πρόβλημα με το όνομα είχε κακοφορμίσει, και ως εκ τούτου έπρεπε να δρομολογηθεί η λύση του.

Το για ποιον είχε κακοφορμίσει είναι όμως ένα ερώτημα, το οποίο δεν απαντά ο κ. Κοτζιάς.

Αντιθέτως επιλέγει να δικαιολογήσει τις επιλογές του…

• Πότε λαθροχειρώντας για το τι κατά τη γνώμη του θα έκανε το ΝΑΤΟ, σε περίπτωση μη συμφωνίας - παραβλέποντας ωστόσο τις δεσμεύσεις της ενδιάμεσης συμφωνίας...
• Και πότε παραμυθιάζοντας εαυτόν και αλλήλους, για το καθεστώς "αναγνώρισης" από τις 140 χώρες, υποκρινόμενος πως δεν γνωρίζει τη διεθνή πρακτική, ούτε τις πραγματικές αιτίες για τις οποίες την ανασφάλεια την είχαν μόνο οι Σκοπιανοί και ουδείς άλλος.

Και βέβαια όλα τα παραπάνω, διανθισμένα με μπόλικα ψεύδη και αυθαίρετες ερμηνείες για τη συνθήκη του Βουκουρεστίου... Αλλά και με μια σειρά απερίσκεπτους συλλογισμούς τόσο για τη Βουλγαρία όσο και για τις λοιπές βαλκανικές χώρες, οι οποίοι προφανώς δεν αντέχουν σε σοβαρή κριτική, μιας και σε αυτούς τους συνειρμούς, ούτε Γιαπωνέζος τουρίστας στην περιοχή δεν θα κατέφευγε.

Σε κάθε περίπτωση πάντως, το μανιφέστο Κοτζιά, εκτός από ομολογία ενοχής και παραλήρημα υποτέλειας στο οποίο μόνο μια ιδεοληπτική παρέα θα μπορούσε να καταφύγει, είναι και δεικτικό της ανάγκης για την ουσιαστική τροποποίηση του κεντρικού στρατηγικού δόγματος που εγκλωβίζει την πατρίδα μας σε επικίνδυνα αδιέξοδα, και λειτουργεί αντικειμενικά ως θερμοκοιτίδα αναπαραγωγής πράξεων εθνικής μειοδοσίας, και άλλοθι καθαγιασμού των θλιβερών τους πρωταγωνιστών και εμπνευστών.

Σε ένα περιβάλλον στο οποίο συναντώνται οι αντιπαρατιθέμενες στρατηγικές των ισχυρών και οι επιθετικοί εθνικισμοί που είναι βαθιά ριζωμένοι μέσα στο χρόνο, η θεμελίωση της εθνικής ασφάλειας απαιτεί διαφορετικές προσεγγίσεις, μακριά από μίζερους συμβιβασμούς και ηττοπαθείς αντιλήψεις που προδίδουν φοβικά σύνδρομα και διαρκή ατολμία. Σ αυτό το περιβάλλον, αυτό που απαιτείται πρωτίστως, είναι…

• Εξωτερική πολιτική με δυναμισμό και διακριτή ταυτότητα.
• Πολιτική ικανή να συνδυάσει το πραγματικά αδιαπραγμάτευτο της εδαφικής ακεραιότητας με το αναγκαίο της υψηλής εποπτείας των συμφερόντων του Έθνους.
• Πολιτική που δεν θα συμβιβάζεται με τετελεσμένα που ροκάνισαν ιστορικά, εθνικά και στρατηγικά δικαιώματα στο όνομα του ηττοπαθούς εξευμενισμού των γειτόνων.
• Πολιτική αποφασισμένη να επιβάλει τη στρατηγική της επανεκκίνηση,αξιοποιώντας στο έπακρο τα δικαιώματα που διασφαλίζει στη χώρα το διεθνές δίκαιο… Ενεργοποιώντας τις (κατά Κοτζιά) «ανενεργές» συνθήκες που αφορούν στον ζωτικό εθνικό χώρο. Και ταυτόχρονα… Καταγγέλλοντας τα εκτρώματα μειοδοσίας και ενδοτισμού με τα οποία παραχωρήθηκε το δικαίωμα να μιλούν για «ζωτικά συμφέροντα» εντός της Ελληνικής επικράτειας, οι βουλιμικοί γείτονές μας.

Το «δεν διεκδικώ τίποτε» προϋποθέτει τον απόλυτο σεβασμό της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας… και το «δεν παραδίδω τίποτε» θεμελιώνεται μέσα από την αποφασιστικότητα για την οριστική εγκατάλειψη των πρακτικών που επιτρέπουν και νομιμοποιούν το ροκάνισμα της εθνικής κυριαρχίας… Είναι η «ταμπακιέρα» την οποία επιχειρεί επιμελώς να γυρίσει ανάποδα ο κ. Κοτζιάς…

Θα επανέλθουμε...