Ναι στον οφειλόμενο θαυμασμό αλλά και νηφαλιότητα στην πολιτική αξιολόγηση

Έχει κόστος το να τοποθετεί κανείς το κίνημα των ‘’κίτρινων γιλέκων’’ σε ένα διαφορετικό επίπεδο αξιολόγησης από αυτό στο οποίο ανήκει πραγματικά. Και αυτό το κόστος καλό είναι να μην κληθεί να το πληρώσει την επαύριον, ούτε το κίνημα ούτε η προσδοκία των ανθρώπων…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

μέλους της ΠΓ της ΔΗ.ΠΟ.Σ "ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ"

Αυτό προφανώς είναι μια διαπίστωση, η οποία ωστόσο δεν υποβαθμίζει το αυθεντικό των κινητοποιήσεων, το πραγματικό των οξυμμένων κοινωνικών προβλημάτων που τις τροφοδοτούν, ούτε βεβαίως την σημασία του πολιτικού αδιεξόδου στο οποίο έχουν περιέλθει οι πλατιές λαϊκές μάζες, οι οποίες αναζητούν την διέξοδο μέσα ΚΑΙ από την πολιτική τους χειραφέτηση.

Αυτό όμως είναι η μία πλευρά του νομίσματος. Η άλλη πλευρά σχετίζεται με την αναγκαία πολιτική αξιολόγηση, η οποία οφείλει να είναι νηφάλια, απαλλαγμένη από συναισθηματισμούς και παραμορφωτικούς μιμητισμούς, και προϊόν ορθολογικής πολιτικής στάθμισης, απολύτως πραγματικών δεδομένων.

Γιατί πρέπει να γίνεται αυτό;

Για τον απλούστατο λόγο, ότι ένας αγώνας κοινωνικός, ειδικά όταν προσλαμβάνει έκταση, επαναληψιμότητα και διάρκεια, και πολύ δε περισσότερο όταν... 

συντελείται σε μια χώρα η οποία διαθέτει εξεγερσιακή κουλτούρα, δεν είναι ένας αγώνας – θέαμα. 

Είναι μια κοινωνική διεργασία η οποία διαθέτει πρωταγωνιστές, παραμέτρους, πολιτικό περιβάλλον μέσα στο οποίο συντελείται, σχέση με το οργανωμένο κίνημα και την πολιτική, ζητούμενα και στόχους. Βεβαίως διαθέτει και αντιπάλους με ταυτότητα, ρόλο και συγκεκριμένη πολιτική – υπερεθνική αποστολή να επιτελέσουν.

Κυρίως όμως έχει μπροστά της όλα τα ενδεχόμενα ανοικτά. Της επιτυχίας… Της αποτυχίας… Του συμβιβασμού… Της αγωνιστικής υποθήκης που εγγράφει… Της δυνατότητάς της να κλιμακωθεί περαιτέρω… Ακόμη και της ίδιας της ανατρεπτικής προοπτικής.

Η πολιτική αξιολόγηση επομένως δεν μπορεί να αποσυνδέεται από την επόμενη μέρα, και προφανώς δεν μπορεί να φυλακίζεται σε συναισθηματικούς συμβολισμούς για τα οράματα τηςΖαν ντ Άρκ και άλλα τινά.

Κι αυτό γιατί κάθε τέτοια απόπειρα που σαγηνεύει το σήμερα, ενέχει τον κίνδυνο, ΕΙΤΕ να υποβαθμίσει παραμέτρους που θα πρέπει να ενισχυθούν για να επιδράσουν καταλυτικά στην έκβαση ενός πολιτικού αγώνα… ΕΙΤΕ να συμπαρασύρει σε μια συλλήβδην απαξίωση το σκληρό πυρήνα του εξεγερσιακού κώδικα, εκλαμβάνοντας ως δεδομένη την ύπαρξή του στη συγκεκριμένη ιστορική στιγμή, και ας ‘’πέρασε και δεν ακούμπησε’’ σε όλα όσα μέχρι αυτή τη στιγμή μπορεί κανείς να αποτυπώσει.

Η ‘’Συνέλευση των συνελεύσεων’’ λοιπόν που πραγματοποιήθηκε στην περιοχή του Κομερσύ, δεν μπορεί να διακρίνεται μονάχα για το συμμετοχικό της μεγαλείο. Στη σοβαρή πολιτική αξιολόγηση, θα πρέπει να συνυπολογίζονται πριν απ’ όλα τα πολιτικά στοιχεία που συνθέτουν την αντίληψη, τα μηνύματα, τα συνθήματα και τις υπόλοιπες πολιτικές της παραμέτρους.

• Το ότι μια κινητοποίηση – και μάλιστα μια διαρκής κινητοποίηση - ζητά βελτίωση της ζωής των ανθρώπων, είναι το αυτονόητο.
• Το ότι αυτή η κινητοποίηση συνδυάζεται και με την προβολή γενικότερων δημοκρατικών και θεσμικών αιτημάτων, είναι μοιραίο να συμβαίνει πολύ δε περισσότερο σε συνθήκες ξέφρενης και συνδυασμένης καταστολής.

Το αυστηρά πολιτικό αξιολογικό περιβάλλον ωστόσο, δεν το διαμορφώνουν οι περιγραφές, τα ευχολόγια και οι παρακινήσεις. Αυτό είναι κάτι που οριοθετείται από το πλαίσιο των πολιτικών στόχων… Από την ουσιαστικότητα της σχέσης με το οργανωμένο μαζικό κίνημα… Από την ικανότητα ανάδειξης ενός πολιτικού επιτελείου, ικανού να σπρώξει παραπέρα τον πολιτικό βηματισμό αυτού που συντελείται στη σημερινή Γαλλία.

• Ένα κίνημα όμως που αισθάνεται την ανάγκη να απολογηθεί για όσα το κατηγορούν…
• Ένα κίνημα που το κορυφαίο του πολιτικό αίτημα είναι «Να παραιτηθεί ο Μακρόν» και δεν καταδεικνύει την φυσιογνωμία της άλλης λύσης…
• Ένα κίνημα που ζητάει προτάσεις για την επόμενη ‘’Συνέλευση των συνελεύσεων’’…

Είναι ένα αξιοπρεπέστατο κίνημα αλλά απέχει πολύ από το να είναι η κοινωνική εξέγερση με τα πολιτικά χαρακτηριστικά, και αυτό παρά την μαχητικότητά του, το καθιστά ευάλωτο.

Για όλους αυτούς τους λόγους, και πέρα από τον οφειλόμενο θαυμασμό τον οποίο δικαιούνται οι Γάλλοι πολίτες που βρίσκονται σε διαρκή κινητοποίηση, η πολιτική σκέψη οφείλει να προσεγγίζει με νηφαλιότητα τα τεκταινόμενα και με όρους αποκλειστικά και μόνο πολιτικούς.

Πρωτίστως οφείλει να μη λησμονεί πως τα πράγματα είναι εύκολα στη νομή της δόξας, αλλά μια διαχείριση πιθανής ήττας, οφείλει να μην συμπαρασύρει στην απαξίωση και τα θεμελιώδη μιας εξέγερσης, η οποία ενδεχομένως απέχει πολύ από το να ξεκινήσει…