Η Ευρώπη, φαίνεται ότι έχει απωλέσει την ιδιότητα του συμπρωταγωνιστή – συνδιαμορφωτή στα περιφερειακά τεκταινόμενα - ακόμη και σε εκείνα που την αφορούν άμεσα - και αυτή η απώλεια τείνει να καταστεί μη αναστρέψιμη στην περίπτωση που ευοδωθούν τελικά οι σχεδιασμοί Τραμπ αναφορικά με την νέα Ευρασιατική Αρχιτεκτονική, την νέα Αρχιτεκτονική ασφαλείας, αλλά και ευρύτερα με την νέα ισορροπία της ισχύος στο διεθνές σύστημα…
Οι συστημικοί αναλυτές από όλο το πολιτικό φάσμα, έσπευσαν από την πρώτη στιγμή να αποδώσουν αυτήν την εξέλιξη, σε μια υποτιθέμενη απροθυμία ή ακόμη και αμέλεια των Ευρωπαίων ηγετών να λάβουν υπ’ όψιν τους και κατ’ επέκταση να αποκωδικοποιήσουν έγκαιρα και σωστά, τα μηνύματα τα οποία εξέπεμπαν οι κύκλοι του Αμερικανικού κατεστημένου που στήριξαν την επανεκλογή Τραμπ στην Αμερικανική προεδρία.
Η συγκεκριμένη αξιολόγηση είναι εξαιρετικά επιεικής και φυσικά ΔΕΝ επιβεβαιώνεται ΟΥΤΕ από τις εξελίξεις και τις υποτιθέμενες πρωτοβουλίες που αναλαμβάνονται, αλλά ΟΥΤΕ και από την αλληλουχία των σπασμωδικών αντιδράσεων πανικού στις οποίες καταφεύγει, χωρίς ιδιαίτερη περίσκεψη, η Ευρωπαϊκή πολιτική ηγεσία, είτε στο σύνολό της, είτε με τις αυθαίρετες, βεβιασμένες, αποσπασματικές και εν τέλει διχαστικές πρωτοβουλίες Μακρόν.
Δεν πρόκειται λοιπόν για αμέλεια ή για απροθυμία πολιτικών ηγετών που μπορούσαν μεν, αλλά για κάποιον περίεργο λόγο απλώς ολιγώρησαν και δεν ασχολήθηκαν με αυτό που έπρεπε να ασχοληθούν, την ώρα που είχαν την υποχρέωση να το κάνουν.
Η Ευρωπαϊκή πολιτική ελίτ, ευνουχισμένη πλήρως σε ένα νοσηρό περιβάλλον που συντήρησε τον παρασιτισμό και την αναπαραγωγή χαρτογιακάδων, επιβεβαίωσε και συνεχίζει να επιβεβαιώνει με τον πλέον απόλυτο τρόπο, ότι...
- Σοβαρότατο έλλειμμα πολιτικών ηγετών…
- Προκλητικότατο πλεόνασμα εκφυλιστικών συμπεριφορών…
- Κυριαρχία του γεωπολιτικού παρασιτισμού…
- Απόλυτη ανυπαρξία σοβαρής στρατηγικής σκέψης…
- Ανισομέρεια… Ανταγωνιστικές πολιτικές. Και φυσικά…
- Κατάφορα υποτελείς σχέσεις μεταξύ χωρών - μελών πολλαπλών ταχυτήτων…
Πρόκειται για ένα καταστροφικό μείγμα δεδομένων, αντιλήψεων, επικίνδυνων πρακτικών αλλά και θεσμικών αγκυλώσεων, που τροφοδότησε λογικές παραλυτικού εφησυχασμού και εν τέλει συνέβαλε στην σταδιακή αποδόμηση του γεωπολιτικού status το οποίο ανέδειξε την μεταπολεμική Ευρώπη σε πρωταγωνιστικό δρώντα της ψυχροπολεμικής εποχής.
Η δεύτερη εκλογή Τραμπ, έφερε την Ευρώπη και πρωτίστως την Ευρωπαϊκή πολιτική ηγεσία στο σύνολό της, αντιμέτωπη με μια νέα πραγματικότητα την οποία δυσκολεύεται να αντιληφθεί και αποδεικνύεται στην πράξη πλήρως ανέτοιμη αλλά και ανίκανη να την διαχειριστεί σοβαρά, υπεύθυνα, με δυναμισμό, με αποφασιστικότητα και πάνω απ’ όλα αποπνέοντας σταθερά και έναντι πάντων, το κύρος το οποίο οφείλει να αποπνέει ένας σοβαρός γεωπολιτικός δρων, τον οποίο υποχρεούνται να υπολογίζουν οι πάντες και ουδείς έχει την δυνατότητα να αγνοεί.
Επιχειρώντας να καταγράψουμε ορισμένες μόνο από τις κρίσιμες παραμέτρους οι οποίες συνθέτουν αυτήν την νέα πραγματικότητα, θα μπορούσαμε ενδεικτικά να αναφέρουμε τις εξής:
- Α. Εγκαινιάζεται μια νέα αντίληψη για τους όρους που διαμορφώνουν το ισοζύγιο της Ισχύος, για τις μεθόδους που αφορούν στην διαχείριση των προκλήσεων που σχετίζονται με την νέα Αρχιτεκτονική ασφαλείας, αλλά και μια παράλληλα νέα ανάγνωση των σύνθετων γεωπολιτικών δεδομένων που φαίνεται να κυριαρχούν σήμερα στο διεθνές σύστημα…
- Β. Υιοθετούνται διαφορετικοί ρυθμοί αλλά και μια εντυπωσιακή αποφασιστικότητα αναφορικά με την διαδικασία της λήψης των αποφάσεων που σχετίζονται με την διαχείριση ανταγωνιστικών αντιθέσεων ή ακόμη και σοβαρών περιφερειακών συγκρούσεων…
- Γ. Προωθείται ένας ριζικός ανασχεδιασμός παρεμβάσεων με πρόθεση να επιδράσουν καταλυτικά στην Αρχιτεκτονική της παγκόσμιας σκακιέρας, αλλά και μια νέα αντίληψη αναφορικά με την ανάθεση των ρόλων στο πλαίσιο ενός πλήρως επικαιροποιημένου μοτίβου αναγκών, προτεραιοτήτων και στρατηγικών ιεραρχήσεων…
- Δ. Κυριαρχεί η τάση για επιθετική ενσωμάτωση της διάχυτης πλέον ηγεμονικής αντίληψης, που βάζει την σφραγίδα της στην Αμερικανική Εξωτερική πολιτική και ενισχύει φαινόμενα αναθεωρητικής προσέγγισης του συνόλου των θεσμικών και συστημικών κεκτημένων, πάνω στα οποία στήριξε την μεταπολεμική και μεταψυχροπολεμική της στρατηγική η συλλογική Δύση…
Στο περιβάλλον αυτής της νέας πραγματικότητας, οι Ευρωπαίοι ηγέτες επιχειρούν να οργανώσουν την δική τους γεωπολιτική περπατησιά ως δήθεν «απάντηση» στον απαξιωτικό τρόπο με τον οποίο τους αντιμετωπίζει η νέα Αμερικανική διοίκηση και το επιχειρούν αρνούμενοι να κοιτάξουν κατάματα την νέα πραγματικότητα που έχει ήδη διαμορφωθεί. Πιο συγκεκριμένα…
- Α. Από τα κρίσιμα δεδομένα που συνθέτουν αυτήν την νέα πραγματικότητα, το πρώτο πράγμα το οποίο αρνούνται πεισματικά να συνειδητοποιήσουν οι απερχόμενοι αλλά και οι σε αποδρομή ευρισκόμενοι ηγέτες της ΕΕ, , είναι τον δυναμισμό με τον οποίο εμφανίζονται και διεκδικούν ρόλο πρωταγωνιστικό στα πολιτικά πράγματα της Ευρώπης, οι πολιτικές δυνάμεις του Ευρωσκεπτικισμού και πάνω απ’ όλα τα κόμματα της ταυτοτικής Δεξιάς, τα οποία διεκδικούν αδιαπραγμάτευτα και με απαιτήσεις, κυβερνητικό ρόλο στο νέο πολιτικό σκηνικό.
- Β. Το δεύτερο πράγμα το οποίο επίσης αρνούνται να αποδεχτούν, είναι το γεγονός ότι η δυναμική άνοδος του Ευρωσκεπτικισμού και κυρίως της ταυτοτικής Δεξιάς στην Ευρώπη, είναι προϊόν των δικών τους καταστροφικών πολιτικών και άλλων επιλογών, που μετέτρεψαν το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα, σε θερμοκοιτίδα παραγωγής πολιτικών εκτρωμάτων, θεσμικού εκφυλισμού, πολιτισμικών και αξιακών εκβιασμών, επιδιώκοντας έτσι να ευνουχίσουν την φυσιογνωμία των κοινωνιών και να στραγγαλίσουν την αξιοπρέπεια και τα πρωτογενή δικαιώματα των λαών τους.
- Γ. Με το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα να έχει παραδοθεί ήδη στην περιδίνηση της θεσμικής του αποδόμησης και με την παρατεταμένη στρατηγική του ανυπαρξία να «μεγαλουργεί», οι αυτοκαταστροφικοί χαρτογιακάδες της Ευρώπης, αρνούμενοι να αποτιμήσουν τις τριτοκοσμικού χαρακτήρα συνέπειες των επιλογών τους, επιμένουν να θεωρούν ότι η Ευρώπη την οποία απαξίωσαν, παραμένει κρίσιμη συνιστώσα ισχύος στον στρατηγικό σχεδιασμό της συλλογικής Δύσης.
Να λοιπόν γιατί έχασαν και τα αυγά αλλά και τα καλάθια, όταν βρέθηκαν αντιμέτωποι με την ταπείνωση και την απόλυτη απαξίωση που τους προσέφερε ο Αμερικανός αντιπρόεδρος, ο οποίος μεταξύ άλλων φρόντισε να καταστήσει σαφές, ότι για την νέα Αμερικανική εξωτερική πολιτική, η ΕΕ όπως την κατήντησαν, ΔΕΝ αποτελεί συνιστώσα ισχύος, αλλά ένα περιφερειακό ισοδύναμο, με δευτερεύοντα ρόλο στην νέα συστημική Αρχιτεκτονική.
Είναι λοιπόν φανερό γιατί ΑΥΤΗ η Ευρώπη με ΑΥΤΟΥΣ τους πολιτικούς ηγέτες, που πρωτοστάτησαν στην εκβιαστική ενσωμάτωση εκφυλιστικών ιδεολογημάτων στην πολύπλοκη Ευρωπαϊκή κουλτούρα, ενώ δεν δίστασαν την κρίσιμη ώρα να προσφέρουν τους λαούς και τον τόπο τους, βορά στον Αμερικανικό γεωπολιτικό εκβιασμό, επιμένει σήμερα να εκλαμβάνει τις εξελίξεις στην Ουκρανία ως ένα ιδιότυπο Ευρωπαϊκό στοίχημα το οποίο θα πρέπει να κερδίσει με κάθε κόστος και αδυνατεί να κατανοήσει ότι για την νέα Αμερικανική Εξωτερική πολιτική, η Ουκρανία πλέον δεν είναι παρά μια γεωπολιτική Ιφιγένεια που αναμένεται να θυσιαστεί, προκειμένου να εξασφαλιστούν ευρύτερα γεωστρατηγικά οφέλη…
Και το πρόβλημα ΔΕΝ είναι εάν συμφωνούμε ή εάν καταδικάζουμε αυτήν την επιλογή. Το πρόβλημα είναι ότι ως Ευρώπη αδυνατούμε να την κατανοήσουμε και εξ αιτίας των πολιτικών που υπονόμευσαν την Ευρωπαϊκή θεσμική υπόσταση και ισχύ, δεν έχουμε και απολύτως καμιά δυνατότητα παρέμβασης στον σκληρό πυρήνα των επιλογών της νέας Αμερικανικής διοίκησης.
Γιατί συμβαίνουν όλα τα παραπάνω…
Διότι απλούστατα, για την νέα Αμερικανική διοίκηση, η αναβίωση του Ηγεμονισμού φαίνεται ότι είναι μια διαδικασία ΜΗ αναστρέψιμη και η πληρέστερη έκφραση αυτού του Ηγεμονισμού στο περιβάλλον ενός πολυπολικού και με διάχυτα τα νεοαυτοκρατορικά χαρακτηριστικά κόσμου, προϋποθέτει τρία πράγματα:
1. Την αντικατάσταση μέρους ή του συνόλου των κανόνων και των παραδοχών που κυριάρχησαν στις παραδοσιακές συμμαχικές δομές ή στην καλύτερη περίπτωση διασφάλιση της οργανικής συνύπαρξής τους με έναν νέο επικαιροποιημένο, άτυπο μεν αλλά σε κάθε περίπτωση ισχυρό κώδικα συμπόρευσης, προκειμένου να είναι στους πάντες ξεκάθαρο το ποιος είναι το αφεντικό σε αυτήν την σχέση…
2. Τον ριζικό επαναπροσδιορισμό των συντεταγμένων στρατηγικού ενδιαφέροντος στην διεθνή σκακιέρα, ούτως ώστε να λαμβάνονται υπ’ όψιν τα νέα δεδομένα, οι αναδυόμενοι κίνδυνοι, οι νέες δυνατότητες και να αναπροσαρμόζονται αντίστοιχα οι τακτικές και η στρατηγική διαχείριση των προκλήσεων. Και φυσικά…
3. Την ανάθεση ρόλων ούτως ώστε το περιφερειακό παίγνιο να καταστεί ευέλικτο και κυρίως διαχειρίσιμο, στο πλαίσιο ενός ενιαίου, ολοκληρωμένου και ευρύτερου στρατηγικού σχεδιασμού, γεγονός που προϋποθέτει την υπέρβαση των παραδοσιακών (δηλαδή των υπαρχόντων) σχημάτων και την εισαγωγή μιας νέας αντίληψης που θα εξασφαλίζει την αποτελεσματική διαχείριση της περιφερειακής στρατηγικής.
Το Ουκρανικό αναδεικνύεται σε θρυαλλίδα ανατροπών στην κυρίαρχη στρατηγική σκέψη των ΗΠΑ…
Όχι μονάχα επειδή η κορύφωσή του συντελείται σε μια χρονική περίοδο κατά την οποία φαίνεται ότι το μεταψυχροπολεμικό status έχει κατακτήσει ορισμένα κρίσιμα standards, τα οποία προσφέρονται για την εξαγωγή σχετικά ασφαλών συμπερασμάτων αναφορικά με την πραγματική κατάσταση του μεταψυχροπολεμικού κόσμου στο επίπεδο της ισχύος, αλλά κυρίως διότι αυτά τα συμπεράσματα υπήρξαν εξόχως αποκαλυπτικά και η ανάγκη της έγκαιρης όσο και εποικοδομητικής αξιοποίησής τους, θα πρέπει να θεωρείται εξαιρετικά επείγουσα. Καταγράφουμε:
Α. Η αλήθεια για την πραγματική εικόνα των Ρωσικών ενόπλων δυνάμεων, καθώς και η ικανότητα των Ρώσων επιτελών να διαχειριστούν επιτυχώς ακόμη και τα αυτονόητα στο επίπεδο των συμβατικών επιχειρήσεων, απομυθοποιήθηκε πλήρως. Η δυνητική μετάπτωση της Ρωσίας σε παρακολούθημα της Κινεζικής στρατηγικής και η απόλυτη εξάρτησή της από περιφερειακές δυνάμεις (Β. Κορέα, Ιράν, Τουρκία κλπ) προκειμένου να μπορέσει να διαχειριστεί στοιχειωδώς τις άμεσες και παράπλευρες απαιτήσεις της στρατιωτικής σύγκρουσης, είναι εξελίξεις αρκούντως αποκαλυπτικές γι’ αυτό που συμβαίνει πραγματικά στην μέχρι πρότινος συστημική υπερδύναμη και αυτές οι εξελίξεις δεν θα μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητες από τους Αμερικανούς στρατηγιστές.
Και μπορεί ο Ρώσος πρόεδρος να επιδίδεται ήδη σε πρόβα πανηγυρισμών για την «νίκη» του σε βάρος της Ουκρανίας, αλλά πλέον οι πάντες είναι σε θέση να γνωρίζουν ότι η επόμενη μέρα του πολέμου, βρίσκει μια Ρωσία γεωπολιτικά αποδυναμωμένη και περισσότερο ευάλωτη σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη φορά στο παρελθόν και αυτή είναι μια κατάσταση την οποία επιχειρεί να «δεσμεύσει» ο Τραμπ, πριν αναγκαστεί εκ των πραγμάτων να την εκποιήσει ο Πούτιν στους Κινέζους, με δέλεαρ την Ρωσική πυρηνική «προίκα».
Ο Τραμπ λοιπόν, προσφέρει στον Πούτιν αυτά που θα ήθελε να ακούσει, διότι αυτό που αποσκοπεί είναι να εμποδίσει την εργαλειοποίηση μιας πυρηνικής δύναμης από την Κίνα ή στην καλύτερη περίπτωση να την ενσωματώσει σε έναν πρόσθετο αναχωματικό δακτύλιο της Δυτικής Αρχιτεκτονικής... Τόσο απλά...
Προφανώς, ουδείς είναι σε θέση να γνωρίζει εάν το παιγνίδι αυτό θα του βγει, διότι, μεταξύ άλλων, ουδείς είναι σε θέση να γνωρίζει, εάν υπάρχουν και ποιο είναι το περιεχόμενο πιθανών παρασκηνιακών συνομιλιών μεταξύ Πεκίνου και Μόσχας...
Το μόνο βέβαιο είναι ότι για να ενδώσει ο Πούτιν, θα πρέπει τα κίνητρα να είναι ισχυρά και αδιαφιλονίκητα... Τόσο για τον ίδιο, όσο και το υπερφίαλο ρωσικό αφήγημα το οποίο έχει υποστεί πρωτοφανές στραπάτσο στους Ουκρανικούς λασπότοπους...
Β. Η Ευρώπη, σ’ ένα πρωτοφανές κρεσέντο νηπιακής έως παντελώς ανύπαρκτης στρατηγικής σκέψης, έπεισε εαυτόν ότι κινδυνεύει από μια πιθανή Ρωσική εισβολή στα εδάφη της, εγκλωβίστηκε σε αυτό το σαθρό και ανυπόστατο αφήγημα και παρέδωσε τα πάντα και πρωτίστως την ίδια την αξιοπρέπεια των ηγετών της στο επιτελείο του Μπάιντεν, προκειμένου να αντιμετωπίσει προκαταβολικά την παραμύθα της επικείμενης Ρωσικής εισβολής, από μια Ρωσία ανίκανη να υπερασπιστεί σε τακτικό επίπεδο, ακόμη και το προαύλιο του Κρεμλίνου από τους Ουκρανούς κομμάντο. Είναι φανερό ότι μια Ευρώπη που την μετέτρεψε σε κουρελόπανο ο Μπάιντεν, δεν θα μπορούσε ποτέ να την πάρει στα σοβαρά ένας θρασύς και εξαιρετικά αποφασιστικός Τραμπ.
Άλλωστε οι πρωτοβουλίες Μακρόν και κυρίως η επιταχυνόμενη προσπάθειά του να αναβιώσει μια στρατηγικού χαρακτήρα Γαλλοβρετανική προσέγγιση, επιβεβαιώνουν ότι η Ευρώπη έχει πάψει πλέον να συμπεριφέρεται ως πρωταγωνιστικός δρων και μεταλλάσσεται σταδιακά σε διαφιλονικούμενο οικόπεδο με αβέβαιη την μελλοντική της φυσιογνωμία.
Γ. Η Τουρκία επιβεβαίωσε για πολλοστή φορά ότι είναι ένας γεωπολιτικός δρων με φιλοδοξίες, με αποφασιστικότητα, με θράσος, με νεοαυτοκρατορικές βλέψεις και κυρίως με ανύπαρκτη μπέσα. Σε αυτήν την Τουρκία, ουδείς μπορεί να επενδύσει με εμπιστοσύνη εάν θέλει να κοιμάται με το κεφάλι του ήσυχο.
Δ. Η «προτιμησιακή» μετατόπιση με την οποία ερωτοτροπεί ο μετασοβιετικός κεντρασιατικός χώρος ο οποίος σταδιακά άρχισε να εγκαταλείπει την επισφαλή Ρωσική πατρωνία και να αναζητεί ασφαλέστερο καταφύγιο στο περιβάλλον του Τουρκικού μεγαλοϊδεατισμού. Πρόκειται για μια μεταστροφή με εξαιρετική γεωπολιτική σημασία, την οποία μόνον αφελείς στρατηγιστές θα μπορούσαν να αγνοήσουν και από αυτήν την άποψη, η Αμερικανορωσική επαναπροσέγγιση που προσβλέπει - σύμφωνα πάντα με τους σχεδιασμούς του Τραμπ - σε έναν ελεγχόμενο επιμερισμό ρόλου σε μια Ρωσία αποκομμένη πλήρως από την Κινεζική επιρροή, είναι φανερό ότι αποσκοπεί στο ροκάνισμα του Τουρκικού πατήματος και της δυνατότητας της Τουρκίας να παγιώσει τον γεωπολιτικό έλεγχο στην ευρύτερη περιοχή του κεντρασιατικού χώρου.
Ε. Το Ιράν το οποίο θεώρησε ότι οι εξελίξεις στο Ουκρανικό, δημιουργούσαν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία προκειμένου να ενεργοποιήσει την Χαμάς και να αντιμετωπίσει το Ισραήλ θυσιάζοντας μέχρι και τον τελευταίο Άραβα αφελή που έκανε το λάθος να επενδύσει στην πατρωνία του, το απετόλμησε αλλά τελικά ταπεινώθηκε. Τα παραστρατιωτικά του δεκανίκια αποδεκατίστηκαν και το θεοκρατικό του καθεστώς, έχει οδηγηθεί στα πρόθυρα της κατάρρευσης, μετά από κάμποσους ανέξοδους λεονταρισμούς και φλύαρες μεγαλοστομίες.
Στ. Οι Χούθι κλιμάκωσαν τις παρεμβάσεις τους επί Μπάιντεν αποδεικνύοντας ότι έχουν την δυνατότητα να συμπεριφέρονται ως παράγοντας αποσταθεροποίησης στην ευρύτερη περιοχή, φαίνεται όμως ότι επί Τραμπ – προς το παρόν τουλάχιστον – μπορούν να εκλαμβάνονται ως ένα εξαιρετικά χρήσιμο διαπραγματευτικό εργαλείο που πιέζει υπολογίσιμα και με κόστος την Αίγυπτο προκειμένου να αποδεχτεί τον ρόλο που της επιφυλάσσεται στο πλαίσιο της περιφερειακής πρότασης Τραμπ για την αποσυμφόρηση του Ισραήλ και την προώθηση των ευρύτερων περιφερειακών σχεδίων.
Αυτά λοιπόν είναι τα δεδομένα…
Και αυτά τα δεδομένα, τροφοδοτούν – αυτήν την περίοδο τουλάχιστον – με ανεξάντλητο πολιτικό καύσιμο την ευρεία αναθεωρητική ατζέντα του Τραμπ. Εμπόδιο ή έστω πρόσθετη δυσκολία στην επιθετική προώθηση αυτής της ατζέντας, είναι οι περιφερειακές συγκρούσεις οι οποίες αισθάνεται να του δεσμεύουν πολύτιμο διπλωματικό - και όχι μόνο - κεφάλαιο, ενώ παράλληλα δημιουργούν ευνοϊκά πεδία για το ξεδίπλωμα της στοχευμένης αντεπίθεσης εκ μέρους του κορυφαίου στρατηγικού ανταγωνιστή των ΗΠΑ δηλαδή της Κίνας. Στην ζυγαριά κόστους – οφέλους…
Η Ουκρανία είναι η Ιφιγένεια που θα παραμείνει δεδομένη, διότι σε διαφορετική περίπτωση θα αφανιστεί και το γνωρίζει καλά. Δεν τον απασχολεί λοιπόν η κακομεταχείριση της Ουκρανίας και ο απόλυτος εξευτελισμός του Ζελένσκι... Διαπιστευτήρια στον Πούτιν με σκοπό την γεωπολιτική του ακύρωση είναι όλα αυτά...
Η Ε.Ε είναι κομπάρσος με μηδενικό ρόλο στον σχεδιασμό του Τραμπ. Μια πρόκληση ήταν αρκετή για να καθηλωθούν οι "ηγέτες" της σε εσωστρέφεια προσπαθώντας εναγωνίως να αποδείξουν ότι η Ε.Ε δεν είναι ελέφαντας του παραμυθιού...
Ο Βανς την προκάλεσε, την ξεφτίλισε, την καθήλωσε και τώρα την άφησε να ψάχνει να βρει γωνία στο δεκάρικο, με την πολιτική αβεβαιότητα να διαχέεται και να απειλεί την ίδια της την υπόσταση...
Αυτό που σίγουρα κατάφερε ο Τραμπ είναι να τροφοδοτεί με αφορμές τον πολιτικό πουριτανισμό, για να μπορεί να κάνει ανενόχλητος το παιγνίδι του... Ευκολάκι...
Καλά τα κατάφερε... Οι πάντες ασχολούνται με τον καθωσπρεπισμό και ουδείς προβληματίζεται σοβαρά για το πού πάει το πράγμα...
Θα επανέλθουμε αναγκαστικά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου