«ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ»: Η κατάρα της Δημοκρατίας

Σχέδιο Καλλικράτης: Ο προθάλαμος της εισόδου της Ελλάδας στα μνημόνια κατοχής, στην αλλοίωση της πληθυσμιακής σύνθεσης και στην ομοσπονδοποίηση των Βαλκανίων(;).

Έχετε αναρωτηθεί τι εξυπηρετεί το Πρόγραμμα Καλλικράτης, όπως ονομάζεται ο ελληνικός νόμος 3852/2010, (με την έναρξη των μνημονίων. Τυχαίο?) με τον οποίο μεταρρυθμίστηκε η διοικητική διαίρεση της Ελλάδας το 2011 και επανακαθορίστηκαν τα όρια των αυτοδιοικητικών μονάδων;

Γράφει ο Βαγγέλης Αλιφέρης

Ο «Καλλικράτης» θεωρείται συνέχεια του «Καποδίστρια» (Ν.2539/97), υπό την έννοια ότι αμφότεροι εισήχθησαν από κυβέρνηση του ίδιου κόμματος (ΠΑΣΟΚ) και διέπονται από παρόμοια φιλοσοφία αναγκαστικής συνένωσης των υπαρχόντων μικρών δήμων και κοινοτήτων σε μεγαλύτερους.

Από αυτές και μόνο τις δύο παραγράφους, διαπιστώνουμε την ύπαρξη...

ορολογίας, πανομοιότυπης με αυτήν της μνημονιακής επιβολής στην Ελλάδα, αλλά κυρίως, την ορολογία μιας κεκαλυμμένης εφαρμογής του στο μεταναστευτικού, αλλά και της ιμπεριαλιστικής πολιτικής στα Βαλκάνια:

Α) Μεταρρύθμιση, Β) Διοικητική διαίρεση, Γ) Επανακαθορισμός ορίων, Δ) Αναγκαστική συνένωση.

Συνεχίζουμε…

Βασικές πτυχές του προγράμματος είναι η μείωση του αριθμού των δήμων και των νομικών τους προσώπων κατά περίπου 2/3, η αντικατάσταση των 57 νομαρχιών ως δευτεροβάθμιων ΟΤΑ από τις 13 περιφέρειες, η σύσταση των αποκεντρωμένων διοικήσεων, οι αλλαγές στον τρόπο χρηματοδότησης των ΟΤΑ, η αύξηση της θητείας των αυτοδιοικητικών οργάνων από 4 σε 5 έτη και η ανακατανομή των αρμοδιοτήτων κάθε βαθμού.

Αλήθεια, πως εξυπηρετεί την Δημοκρατία στην πράξη, η μείωση των αντιπροσώπων του λαού που τον εκπροσωπούν, σε επίπεδο Δήμων; Και μάλιστα κατά -66,6%; Γιατί έγινε αυτό; Ας μην ξεχνάμε, πως υπήρξαν εντονότατες διαμαρτυρίες  αυτοδιοικητικών, πριν ακόμα την ψήφισή του από την... "Βουλή του ΠΑΣΟΚ"...!

Ο Δήμαρχος και ο Κοινοτάρχης, ήταν οι κοντινότεροι των πολιτών σύνδεσμοι, μεταξύ Δήμου – Κοινότητας και Κεντρικής Εξουσίας. Τι ή μάλλον ποιους εξυπηρετεί αυτή η ραγδαία συρρίκνωση των “μεσαζόντων” αυτών; Με δεδομένο, την ανισοκατανομή της εκπροσώπησης του λαού στο κοινοβούλιο, λόγω εκλογικής νομοθεσίας (ενισχυμένη αναλογική, όριο 3% για την είσοδο πολιτικού φορέα στην Βουλή και κυρίως, το Bonus των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα, λες και πρόκειται για τα χωράφια του παππού τους που μοιράζονται μεταξύ τους), σε συνδυασμό βεβαίως και με την υψηλότατη αποχή, η οποία σε πολλές περιπτώσεις αγγίζει μαζί με το λευκό και το άκυρο το 50%, η αναντιστοιχία της λαϊκής βούλησης και της κυβερνητικής πολιτικής που ασκείται από την εκάστοτε “εξουσία της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας”, βρίσκεται σε χαοτική μεταξύ τους απόσταση.

Επανερχόμενοι στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, αν αντί για έναν (1) Δήμαρχο Πατρέων και έναν (1) Δήμαρχο Μυκηνών – Άργους, Κώστα Πελετίδη και Δημήτρη Καμπόσο αντίστοιχα, είχαμε δεκάδες ή και εκατοντάδες από αυτούς τους Πατριώτες στην Πελοπόννησο, μπορείτε με ευκολία να σχηματίσετε στο μυαλό σας την φάτσα του κολλητού του Γερμανού Επιτρόπου Ιωακείμ Φούχτελ, (αρμόδιου για θέματα του Γερμανικού “Lander” - Ελλάς), του Περιφερειάρχη Πελοποννήσου Πέτρου Τατούλη, όταν θα επιχειρούσε να μετατρέψει την Πελοπόννησο σε Ειδική Οικονομική Ζώνη, βρίσκοντας σθεναρή αντίσταση από αυτούς. Ασχέτως όμως και από την κομματική γραμμή του κάθε Δημάρχου και Κοινοτάρχη στο προηγούμενο (και του “Καποδίστρια”) αυτοδιοικητικό πλαίσιο, η μικρή απόσταση μεταξύ δημότη και τοπικού άρχοντα, που έκανε τον  άρχοντα να νιώθει καυτή την ανάσα του πολίτη στο σβέρκο του, τον έθετε σε διαδικασία δεύτερης και τρίτης σκέψης, προτού σηκώσει την πέννα με το “ξερό” του και βάλει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του σε κείμενα και δεσμεύσεις που αντιστρατεύονται το Δημόσιο συμφέρον. Που υποδουλώνουν το μέλλον των πολιτών και των παιδιών τους. Το μέλλον του τόπου τους.

Τι ποιο τρανταχτό παράδειγμα σήμερα, από το δίδυμο της (Εθνικής) συμφοράς, Μπουτάρη – Καμμίνη…! (βλέπε Σκόπια, τζαμί, Gay Pride κλπ) Στοιχεία τα οποία, κάθε άλλο παρά διατηρούν και ενδυναμώνουν τις αρχές, τις αξίες και τα ιδανικά του λαού μας και κατ' επέκταση την κοινωνική συνοχή. Από κοντά βέβαια κι ο Πρόεδρος της ΚΕΔΕ (Κεντρική Ένωση Δήμων Ελλάδος) Γιώργος Πατούλης, και Δήμαρχος Αμαρουσίου, που κινείται στον αστερισμό του ευρώ και της “Τ.Ε.” (Τραπεζοευρωπαϊκή Ένωση) και που δεν χάνει ευκαιρία να δηλώσει υποταγή σε ό, τι πιο βάρβαρο και αντιλαϊκό προτείνεται από το διευθυντήριο της, αρκεί να διαχειρίζεται και αυτός, τα κονδύλια δις ευρώ που έρχονται από εκεί…!

Κάνοντας μία αναγωγή τώρα του αποτελέσματος του Δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου του 2015, όπου το 63% τάχθηκε υπέρ της έλλειψης χαρτιού υγείας της Βούλτεψη, παρόλο που και οι Ευρωπαίοι ηγέτες και οι θεσμοί επιδόθηκαν σε μια αξεπέραστη καμπάνια εκβιασμού και εκφοβισμού του ελληνικού λαού, εξάγουμε τα εξής συμπεράσματα:

Από τους 1.304 Δήμους και Κοινότητες (σχέδιο Καποδίστρια), μειώθηκαν με το σχέδιο Καλλικράτη, στους 325. Δηλαδή, 980 περίπου λιγότερους…! Αυτό σημαίνει, ένας (1) τοπικός άρχοντας ανά 7.668 δημότες (1/7.668) με το παλαιό σύστημα, ενώ με το νέο, ένας (1) τοπικός άρχοντας ανά 30.769 δημότες (1/30.769).

Αν συνυπολογίσουμε και την τεράστια χιλιομετρική απόσταση που χωρίζει τα Δημοτικά Διαμερίσματα (πρώην αυτόνομες πόλεις και χωριά) των Καλλικρατικών – εκτρωματικών αυτών δήμων, τότε οι πιθανότητες να συναντηθούν και να ανταλλάξουν  οι δημότες, έστω και μία καλημέρα με τον Δήμαρχό τους, εκμηδενίζονται. Και μαζί με αυτό, εκμηδενίζεται και η πίεση που ασκούσαν οι δημότες προς αυτόν. Διότι και φτάνουμε στο δια ταύτα, πως να εφαρμόσεις (και ως Δήμαρχος ή Κοινοτάρχης) μνημόνια εξαθλίωσης στο μέτρο που σου αναλογούν, όταν 2 στους 3 Δημάρχους, θα αρνούνταν ή θα αντιστέκονταν σε αυτά, ακόμη κι αν αυτή η αντίσταση, προερχόταν κάτω από την πίεση των συνδημοτών και των συγχωριανών τους και που σήμερα, απλά, δεν υπάρχουν…;

Έτσι, δημιουργήθηκε μία νέα διοικητική δομή, όπου ο “άρχοντας” μπορεί πλέον να εφαρμόζει ανεπηρέαστος την οποιαδήποτε αντιλαϊκή πολιτική επιθυμεί, αφού οι δημότες του θα βρίσκονται διασκορπισμένοι αφενός σε μεγάλες μεταξύ τους αποστάσεις και άρα οι συνεννοήσεις (και λόγω του μεγάλου αριθμού) θα είναι ιδιαίτερα δύσκολες, αφετέρου, όπως συμβαίνει αρκετά συχνά μάλιστα, θα διέπονται από εντελώς διαφορετικά τοπικά συμφέροντα…! Ο πύργος της Βαβέλ σε όλο του το μεγαλείο…!!!

Όμως, το ίδιο δεν συμβαίνει και με το επονομαζόμενο και ως “μεταναστευτικό” σχέδιο; Πολλές και διαφορετικών συμφερόντων, πολιτισμών, θρησκειών, αξιών, ηθών και εθίμων υπεράριθμες ομάδες, κάτω από ένα κοινό διοικητικό πλαίσιο (κράτους – πολιτείας); Αν κάποτε υπήρχαν κάποια κοινά σημεία που ένωναν τον Ελληνικό λαό, αυτά εξανδραποδίζονται και στηλιτεύονται, προς χάριν των κακώς εννοούμενων πλέον όρων, “αλληλεγγύης” και “δικαιωμάτων”.

“Αλληλέγγυοι” και “δικαιωματζήδες”, που πλημμύρισαν την Ελληνική επικράτεια, στελεχώνοντας τις εκατοντάδες ΜΚΟ που ξεφύτρωσαν ή εισήχθησαν στα πέτρινα χρόνια των μνημονίων, γιγαντώθηκαν και αφέθηκαν ανεξέλεγκτα να δρουν πέρα και έξω από κάθε νομιμότητα και κρατικό έλεγχο. Αυτό κι αν είναι το μακρύ χέρι του ιμπεριαλισμού, της παγκοσμιοποίησης και εντέλει της υποδούλωσης…!

Έχοντας αναδείξει λοιπόν το σχέδιο πάνω στο οποίο εδράζεται ο “Καλλικράτης”, αλλά και το παρόμοιο πλαίσιο της “μεταναστευτικής” πολιτικής που εφαρμόζεται στην Ελλάδα, γίνεται ευδιάκριτος πια και ο σχεδιασμός για τα Βαλκάνια.

Μετά την διάλυση και “αποκόλληση” εθνών (και εδαφών) από την πρώην Γιουγκοσλαβία και αφού “φρόντισαν” να τους προσδώσουν επίσημα μορφή έθνους – κράτους, επιχειρούν σε πρώτη φάση τώρα, να συνενώσουν Βαλκανικά εδάφη (Μακεδονία-Σκόπια), αρχικά και με όχημα την ενιαία εθνότητα και γλώσσα (Μακεδονική λένε) βάσει και του δεδηλωμένου αλυτρωτισμού των Σκοπιανών (Σύνταγμα – σχολικά εγχειρίδια), αλλά και μελλοντικά ενδεχομένως, το σύνολο των Βαλκανικών χωρών, κάτω από το πρίσμα μιας Βαλκανικής ομοσπονδίας, ανομοιογενούς πληθυσμού, αδύνατης συνύπαρξης και λόγω μεγάλων ιστορικών και όχι μόνο διαφορών, που όμως, θα μπορούσε να λειτουργήσει άψογα η μεταξύ τους συνεργασία, αν η κάθε χώρα ξεχωριστά σύναπτε συνεργασίες στους τομείς που υπήρχαν κοινά συμφέροντα και απέρριπτε άλλες, που θα ήταν ετεροβαρείς είτε για την μία είτε για την άλλη.

Κατ’ επέκταση, μπορεί να γίνει η ίδια αναγωγή και στο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή και της Ευρωαμερικανικής Ένωσης, όπως είχε αφεθεί να διαρρεύσει προ καιρού, αρχής γενομένης από την δημιουργία κοινού νομίσματος ΕΕ και ΗΠΑ. Σίγουρα πάντως, μέσω της TTIP και της ήδη υπογραφείσας CETA. Ειδικά για την ΕΕ, βιώνουμε με τον πιο επώδυνο τρόπο την αδυναμία συνύπαρξης κάτω από ένα και μόνο διοικητικό πλαίσιο – δομή – έκτρωμα, διαφορετικών συμφερόντων λαών. Την οικονομική Ένωση. Φανταστείτε τι μας περιμένει με την διακαώς επιζητούμενη και επιμόνως προωθούμενη από αυτούς ολοκλήρωση και της πολιτικής ένωσης…!

Καταλήγοντας, ένα από τα πιο καίρια ερωτήματα που θα πρέπει να απαντηθούν από τον ίδιο τον Ελληνικό λαό, είναι το πως επιθυμεί ο ίδιος να “διοικηθεί” (υπό την έννοια ποιας διοικητικής δομής της Αυτοδιοίκησης και όχι μόνο).

Επιθυμεί ένα απόμακρο έως απρόσωπο διοικητικό σύστημα, μακριά από τον "σύνδεσμό" του με την Κεντρική Εξουσία, χωρίς δικαίωμα λόγου, αφού στην ουσία δεν εισακούεται ακόμη κι αν προτείνει κάτι ή επιθυμεί ένα άλλο, σαφώς προσανατολισμένο σε μία Δημοκρατία όπου συμμετέχει, έχει λόγο για τον τόπο του και αναλαμβάνει και τις ευθύνες που του αναλογούν;

Όπως και να ‘χει, θα πρέπει να του δοθεί η ευκαιρία να απαντήσει ο ίδιος, μέσα από την ανάπτυξη των διαφορετικών προτάσεων και του ισότιμου διαλόγου.

Πρωτίστως όμως, θα πρέπει να απαιτήσει ο διάλογος αυτός να ανοίξει τώρα…

Προτού παγιωθεί το διοικητικό μοντέλο του φιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης…

Δηλαδή, της απόλυτης και χωρίς δυνατότητα επιστροφής, σκλαβιάς…!