Η έκρηξη της μεταναστευτικής κρίσης στα σύνορα της Πολωνίας, προφανώς είναι κατευθυνόμενη και απολύτως χορογραφημένη…
Ωστόσο, δεν έχει καμία απολύτως αξία να συνεχίσουμε να συζητούμε για το προφανές, αφού το πραγματικά ανησυχητικό - ανησυχητικότερο ίσως ακόμη και από αυτήν καθ’ εαυτή την εξέλιξη της συγκεκριμένης υπόθεσης, που φαντάζει μάλλον αβέβαιη - είναι η εμμονική άρνηση της Ευρωπαϊκής πολιτικής ελίτ να αντιμετωπίσει την συγκεκριμένη πρόκληση με την ενδεδειγμένη σοβαρότητα και να βγάλει τα αναγκαία συμπεράσματα για την αποτελεσματική διαχείριση όλων όσων πρόκειται να ακολουθήσουν.
Η Ευρωπαϊκή πολιτική ηγεσία, έσπευσε ατυχώς να τοποθετηθεί με μυωπική μονομέρεια απέναντι στο δίπολο Ρωσία – Λευκορωσία, την στιγμή που οι πάντες γνωρίζουν ότι η «τεχνογνωσία», το «υλικό» και η ακαταμάχητη πρόθεση της γεωπολιτικής εργαλειοποίησης του μεταναστευτικού, έχει ενσωματωθεί αμετάκλητα στην στρατηγική «κουλτούρα» της Τουρκίας. Το γνωρίζει βεβαίως ΚΑΙ η Πολωνία και ας μην τολμά - σε αυτήν την φάση τουλάχιστον - να την κατονομάσει και να τοποθετηθεί απέναντι στο ευκαιριακό στρατηγικό της δεκανίκι, αν και είναι αυτή η οποία δέχεται ισχυρότατη πίεση στα σύνορά της, με ότι μπορεί αυτό να σημαίνει για την επόμενη μέρα στο εσωτερικό της αλλά και στην ευρύτερη περιοχή. Ήδη παρατηρείται ανησυχητική συγκέντρωση στρατιωτικών δυνάμεων και από τις δύο πλευρές των συνόρων και αυτή η εξέλιξη καθιστά προς το παρόν ιδιαίτερα δύσκολη την διαχείριση της κατάστασης.
Η Ρωσία και η Λευκορωσία προφανώς δεν απενοχοποιούνται για την κλιμάκωση της μεταναστευτικής κρίσης στα Πολωνικά σύνορα. Είναι λογικό, αλλά και με όρους ψυχρής γεωπολιτικής προσέγγισης, θεωρείται ταυτόχρονα ΚΑΙ αναμενόμενο, το να επιδιώκουν αμφότερες την πολιτική και κοινωνική αποσταθεροποίηση της Ευρώπης, αφού στο πλαίσιο του διαμορφωθέντος μεταψυχροπολεμικού στρατηγικού ανταγωνισμού, υφίστανται και οι δύο, Ευρωπαϊκές κυρώσεις, αντιμετωπίζουν και οι δύο ένα...
Το να καταγγέλλονται λοιπόν αυτές οι χώρες, επειδή κατάφεραν να ενσωματώσουν στο στρατηγικό τους οπλοστάσιο την γεωπολιτική προστυχιά ενός «συμμάχου» της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών, προκειμένου να υπερασπίσουν ΚΑΙ δια της υβριδικής οδού τα ιστορικά ζωτικά και στρατηγικά τους συμφέροντα, και την ίδια στιγμή να παραμένει στο απυρόβλητο (αλλά και σκανδαλωδώς χρηματοδοτούμενος) ο γεωστρατηγικός «μπαταχτσής» της παρέας, δηλαδή η Τουρκία, είναι σχιζοφρενικά αφελές, αυτοκαταστροφικό, ανερμάτιστο, συνιστά ομολογία ήττας και ως τέτοια, μόνο ειρωνικά σχόλια μπορεί να προκαλέσει.
Η Ευρώπη σύρεται άβουλα πίσω από τους περιφερειακούς τυχοδιωκτισμούς των Αμερικανών αλλά και τον Γερμανικό οικονομικό τακτικισμό και αυτό ανατροφοδοτεί και ενδυναμώνει τους όρους της γεωπολιτικής της αυτοπαγίδευσης.
Το πρώτο πράγμα λοιπόν που οφείλει να συνειδητοποιήσει η Ευρωπαϊκή πολιτική ελίτ, είναι πως η προσπάθειά της να συρρικνώσει τον χώρο του στρατηγικού ενδιαφέροντος της Ρωσίας ροκανίζοντας το αποτύπωμα των ιστορικών ζωτικών της συμφερόντων, θα έχει κόστος για την ίδια το οποίο θα είναι σημαντικό και κυρίως δυσκολοδιαχειρίσιμο.
Η Ευρώπη οφείλει, παρά και ενάντια στη θέληση των Αμερικανών, να επενδύσει σε ένα στρατηγικό μορατόριουμ με την Ρωσία, που θα διαμορφώσει τους όρους της στρατηγικής τους συνύπαρξης και θα εγγυάται το αμετάβλητο της ιστορικής και φυσικά της πολιτισμικής της φυσιογνωμίας.
Το δεύτερο πράγμα το οποίο οφείλει να κάνει, είναι να απογαλακτιστεί πλήρως από τον Γερμανικό οικονομικό τακτικισμό και να σφυρηλατήσει μια επικαιροποιημένη στρατηγική μακράς πνοής που θα επικεντρώνεται σε πολιτικές στήριξης και περαιτέρω ενίσχυσης των ταυτοτικών χαρακτηριστικών των Εθνών της. Σε πολιτικές που δεν θα αγνοούν αλλά αντιθέτως θα ενσωματώνουν δημιουργικά στον σκληρό πυρήνα τους, την προγενέστερη και άκρως οδυνηρή ιστορική της εμπειρία.
Η Ευρώπη δεν μπορεί να συνεχίσει να παραμένει όμηρος των αυταπατών της για δήθεν συμπόρευση και για αναζήτηση μορφών γεωπολιτικής ενοποίησης με τον νεο-οθωμανισμό. Η Τουρκία ήταν, είναι και θα παραμένει ξένο σώμα για την Ευρώπη. Παράγοντας μαρασμού, αποδυνάμωσης, θεσμικής παράλυσης και κοινωνικής οπισθοδρόμησης και όχι ενισχυτικό στοιχείο της οικονομικής και πολιτικής της ενδυνάμωσης.
Το τρίτο κρίσιμο ζήτημα γύρω από το οποίο η Ευρωπαϊκή πολιτική ηγεσία θα πρέπει να αναθεωρήσει και μάλιστα εκ θεμελίων την συνολική της στάση, σχετίζεται με την δεσπόζουσα αντίληψη που αφορά στην μεταναστευτική της πολιτική. Η καθολική παράδοση της Ευρώπης στους νεολογισμούς μιας κακώς νοούμενης «πολιτικής ορθότητας» και η ταυτόχρονη υπερεκτίμηση της υποτιθέμενης δυνατότητας των πολιτικών της δομών να διαχειριστούν ελεγχόμενα και να υποτάξουν πλήρως στους κανόνες της αγοράς (και με τις λιγότερες δυνατές κοινωνικές επιπτώσεις) τα ανεξέλεγκτα μεταναστευτικά ρεύματα που εισβάλλουν από παντού, έχουν αναγορεύσει την Ευρωπαϊκή Ήπειρο, σε δημοφιλή προορισμό μαζικά μετακινούμενων ισλαμικών πληθυσμών, προερχομένων από την Αφρική αλλά και την Ασία.
Η Ευρώπη οφείλει να συνειδητοποιήσει ότι δεν βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα διαχειρίσιμο ανθρωπιστικό πρόβλημα, αλλά με την ενορχηστρωμένη και εν τέλει βίαιη εισβολή μιας απολύτως ανταγωνιστικής πολιτισμικής κουλτούρας, που εκδηλώνεται μαζικά και η οποία σε συνθήκες επιθετικού και ανεξέλεγκτου ριζοσπαστισμού, αποτελεί πραγματική απειλή για την γεωπολιτική σταθερότητα και την κοινωνική συνοχή των χωρών της.
Αυτός είναι και ο λόγος που κάθε απόπειρα αντιευρωπαϊκής υβριδικής εργαλειοποίησής της, πλαισιώνεται εύκολα και από χιλιάδες ανθρώπους που είναι φορείς ενός δικού τους κώδικα αξιών, φανατικοί στην πλειοψηφία τους, απρόθυμοι αλλά και παντελώς ακατάλληλοι να ενσωματωθούν σταδιακά στις Ευρωπαϊκές κοινωνίες.
Επίλογος…
Τα διαδραματιζόμενα αυτές τις ημέρες στα σύνορα της Πολωνίας, υπενθυμίζουν στους πάντες το αυτονόητο. Ότι δηλαδή η Ρωσία και η Λευκορωσία αντιστρατεύονται στρατηγικά κυρίαρχες επιλογές της ΕΕ, γι’ αυτό και εναπόκειται στις Ευρωπαϊκές πολιτικές ηγεσίες να αναζητήσουν ένα modus vivendi ικανό να σέβεται και να συνυπολογίζει αμοιβαία τα ιστορικά ζωτικά και στρατηγικά συμφέροντα όλων των μερών, σε ένα ευρύ τόξο συνάντησης ανταγωνιστικών στρατηγικών στο πλαίσιο μιας νέας ισορροπίας ισχύος και να διασφαλίζει - ταυτόχρονα με αυτό - και την αναγκαία περιφερειακή σταθερότητα στα νέα ανταγωνιστικά περιβάλλοντα που έχουν διαμορφωθεί.
Ωστόσο… Είναι φανερό πως οι χιλιάδες μετανάστες Ισλαμιστές, δεν έφτασαν στα σύνορα της Πολωνίας πετώντας ούτε βεβαίως και κολυμπώντας στα (ανύπαρκτα) πελάγη ευτυχίας καμίας αμφιλεγόμενης διαδρομής. Έφτασαν εκεί χάρη στην πολύτιμη βοήθεια και πρόστυχη όσο και μπαμπέσικη, αλλά κυρίως εχθρική απέναντι ΚΑΙ στην Πολωνία αλλά ΚΑΙ στην Ευρώπη, συμπεριφορά της ανέντιμης και ύπουλης Τουρκίας.
Γι’ αυτό και επιμένουμε ότι τα διαδραματιζόμενα αυτές τις ημέρες στα σύνορα της Πολωνίας, αυτό που κυρίως υπενθυμίζουν στους πάντες, είναι πως η Τουρκία ήταν, είναι και θα παραμείνει εις το διηνεκές, ένας ορκισμένος εχθρός της Ευρωπαϊκής κουλτούρας και της Ευρωπαϊκής κοινωνίας. Ήταν, είναι και παραμένει, ένας αδίστακτος και ύπουλος περιφερειακός μπαμπέσης, απέναντι στον οποίο η Ευρώπη, δεν έχει λόγο να αναζητά κανένα modus operandi, εξωραΐζοντας έτσι με την αφέλειά της, τους όρους ακόμη και αυτού του γεωπολιτικού της ακρωτηριασμού.
Αντιθέτως αυτό που έχει υποχρέωση να κάνει μετά και από αυτήν την εξέλιξη, είναι να σταματήσει να παραμυθιάζει εαυτόν και αλλήλους με φλυαρίες για κυρώσεις, θολώνοντας έτσι τα νερά και βγάζοντας από το κάδρο των αυταπόδεικτων και πρωταγωνιστικών ευθυνών του, τον νεο-οθωμανό νταβατζή του ανεκπλήρωτου ονείρου της.
Αν δεν αξιοποιήσουν στρατηγικά ούτε αυτήν την πρόκληση - ευκαιρία οι Ευρωπαϊκές χώρες, προκειμένου να διαδραματίσουν ρόλο ουσιαστικό στον επαναπροσδιορισμό των ισορροπιών στην Ευρασία, ακυρώνοντας τα σχέδια του περιφερειακού νταβατζή, τότε πάρα πολύ σύντομα θα βρεθούν οι πάντες αντιμέτωποι με πολύ δυσάρεστες εκπλήξεις.
Η εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού, με τον Ερντογάν να κάνει το δικό του παιχνίδι, δεν προσφέρεται για πειραματισμούς, ούτε βεβαίως για φοβικές, ψευδοουμανιστικές και άτολμες προσεγγίσεις. Η Ευρώπη βρίσκεται αντιμέτωπη με μια συντονισμένη υβριδική επίθεση την οποία χορογραφεί ένας υποτιθέμενα στρατηγικός της σύμμαχος και εταίρος και οι παρεμπίπτουσες απειλές αφορούν ευθέως στην κοινωνική συνοχή και την εθνική ασφάλεια των χωρών της.
Αν δεν αντιμετωπίσει το πρόβλημα ως τέτοιο και την Τουρκία ως ορκισμένο και αμετανόητο εχθρό, τότε είναι βέβαιο πως θα κληθεί να παραδώσει τα κλειδιά για να ανοίξουν οι πύλες της κολάσεως…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου