Είναι φανερό ότι το κεφάλαιο «ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση», έχει κλείσει οριστικά. Το άθλιο κυβερνητικό του παρελθόν, η ανάδειξη του Κασσελάκη στην ηγεσία αυτού του μορφώματος και ο καθολικός αξιακός εκφυλισμός στον οποίο πρωτοστατεί, αναγορεύοντας σε υπέρτατη αξία τον τρόπο με τον οποίο βιώνει τον έρωτα και τους αλλεπάλληλους γάμους του μετά του καλού του, μετέτρεψαν το συγκεκριμένο πολιτικό μαγαζί σε ένα χαλαρό απολιτίκ κλαμπ χαβαλετζήδων, που συσπειρώνει γύρω του διάφορους περίεργους και αυτοκαταστροφικούς τύπους, οι οποίοι, εν είδει λαού, φαίνεται ότι απολαμβάνουν την πολιτική υπεραξία που μπορεί να παράξει ένα δίευρο, όταν χρησιμοποιηθεί για να αγοράσει δικαίωμα ψήφου από το πανέρι της λαϊκής…
Στον αντίποδα αυτού του πολιτικού ξεπεσμού και πάντα μέσα σε αυτό το πολυδιασπασμένο συνονθύλευμα παρκαρισμένων πολιτικών καιροσκόπων, γεννιέται και ευδοκιμεί η Πολακιάδα. Είναι η συστηματική και επίμονη προσπάθεια, μέσω της οποίας επιχειρείται εν είδει πολιτικού αχταρμά, να αναβιώσει ένας ιδιότυπος Αυριανισμός, κομμένος και ραμμένος στην ρεβανσιστική ψυχοπαθολογία του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν αποκλείεται από αυτήν την προσπάθεια να προκύψει μια γραφική σέχτα που...
Στον ΣΥΡΙΖΑ βεβαίως, έχουν μεταπηδήσει και μια σειρά φιλόδοξα πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ, τα οποία θεωρούν εαυτούς γεννημένους για να κυβερνούν και να σώζουν πατρίδες και ως εκ τούτου δεν άντεξαν στον πειρασμό γι’ αυτό και μετά την εκλογική συντριβή του ΠΑΣΟΚ, έσπευσαν να μετακομίσουν, εκεί που υπήρχε ακόμη ενεργό άρωμα εξουσίας. Η ζωή βέβαια είχε διαφορετικά σχέδια. Το λαδάκι στο καντήλι της εξουσίας σώθηκε κάπως απρόσμενα και βιαστικά και το όνειρο όλων αυτών άρχισε σταδιακά να μετατρέπεται σε εφιάλτη.
Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη, αλλά και ευρύτερα της νέας γενιάς των πολιτικά εκφυλισμένων στελεχών, δεν μπορεί να ξαναγίνει ισχυρός πόλος συσπείρωσης διότι απλούστατα δεν διαφαίνεται ότι μπορεί να διασφαλίσει εξουσία, πόστο και αρμοδιότητες στους «κυνηγούς τίτλων», ενώ παράλληλα δεν έχει πλέον την δυνατότητα να εμπνεύσει ψηφοφόρους ότι θα μπορούσε εν δυνάμει να αποτελέσει δύναμη αλλαγής και πολιτικής ανατροπής. Η διαβεβαίωση Ανδρουλάκη σύμφωνα με την οποία «το ΠΑΣΟΚ δεν θα ξαναπληγώσει τους πολίτες», προφανώς δεν ήταν μια τυχαία δήλωση, αλλά το προβληματικό και ερμαφρόδιτο κυβερνητικό παρελθόν του συγκεκριμένου κόμματος, έχει ροκανίσει ήδη την αξιοπιστία της συγκεκριμένης διαβεβαίωσης.
Σε κάθε περίπτωση πάντως και μετά την απόλυτη εκφυλιστική κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ, ένα ΠΑΣΟΚ μειωμένων κυβερνητικών προσδοκιών ως αυτοτελής πολιτική δύναμη και αφού ολοκληρώσει την διαδικασία των εν εξελίξει εσωκομματικών του κλυδωνισμών, φαίνεται ότι προορίζεται για έναν συμπληρωματικό ρόλο στην πολιτική διοίκηση, που θα λύσει προβλήματα κυβερνησιμότητας και τυπικής πολιτικής σταθερότητας, με ανάθεση ρόλου σε φιλόδοξα πολιτικά του στελέχη, αλλά μέχρι εκεί. Η συμβολή αυτού του κόμματος στην παραγωγή πολιτικής σκέψης, θα είναι σταθερά μειούμενη, εφάμιλλη της υποδεέστερης πολιτικά γενιάς στελεχών, που αναδεικνύονται σε μια άλλη εποχή και θα κληθούν να επανδρώσουν τα πολιτικά του επιτελεία.
Το ΚΚΕ, δεν είναι ο άλλος πόλος που θα μπορούσε να αντικαταστήσει με σοβαρότητα και δυναμισμό την αντιπολιτευτική κατάρρευση, προκειμένου να ασκήσει ουσιαστική πολιτική αντιπολίτευση στο επικίνδυνο πολιτικό πακέτο που προωθεί η εκφυλιστικά τροποποιημένη «συντηρητική παράταξη» της οποίας αυτήν την περίοδο ηγείται ο Κυριάκος Μητσοτάκης, στον οποίο φαίνεται ότι έχει ανατεθεί συγκεκριμένος ρόλος και αποστολή, μέσα στην ευρύτερη πολιτική διεργασία. Αυτό δεν σημαίνει ότι το ΚΚΕ δεν ασκεί πολιτική αντιπολίτευση.
Μέσα στην κοινωνία την ασκεί ενστερνιζόμενο απολυτότητες και υπεραπλουστεύσεις σε μια λογική ιδιότυπου ταξικού δικαιωματισμού που συνήθως καθιστά ασαφή και αλληλοκαλυπτόμενα τα όρια ανάμεσα στην συνδικαλιστική και στην πολιτική δράση. Ενώ στο επίπεδο της πολιτικής, η εκπεφρασμένη αντίθεσή του σε απαράδεκτες και εθνικά επικίνδυνες κυβερνητικές επιλογές, εκπορεύονται πρωτίστως από την ιδεοληπτική του προσέγγιση παρά από αδιαπραγμάτευτη εθνική στάση (βλέπε Μακεδονικό) γεγονός που καθιστά τις αντιθέσεις του, αμφιλεγόμενες, ασταθείς και επισφαλείς στο βάθος του χρόνου.
Το ΚΚΕ, είναι ένας ιδιότυπος πόλος πολιτικής γραφικότητας, που κατέχει πλέον καλά την τεχνογνωσία της συστημικής πολιτικής επιβίωσης, που βιώνει το δικό του όνειρο, στον δικό του απομονωμένο μικρόκοσμο και επιδίδεται επιτυχώς στο παιγνίδι της πολιτικής περιχαράκωσης, για να συντηρεί τα δικά του πολιτικά στεγανά, μακριά από «μολυσματικές» επιρροές και επικίνδυνες εξωγενείς επιδράσεις. Δεν δίνει δεκάρα τσακιστή για την συμμετοχή – με όποιον τρόπο – στην κυβερνητική εξουσία, διότι αυτό ισοδυναμεί με ευθύνη, που αποκαθηλώνει το μονοπώλιο στην κριτική «για όλους και για όλα» και τέτοια ευθύνη δεν είναι διατεθειμένο να αναλάβει, παραιτούμενο από την ανέξοδη φλυαρία και κριτική.
Το εύσχημο πρόσχημα για να αποκοιμίζει τα μέλη και τους οπαδούς του, είναι η δήθεν άρνησή του να διαχειριστεί κυβερνητική εξουσία για λογαριασμό μιας άλλης τάξης που δεν είναι η εργατική. Και κάπου εκεί επικεντρώνεταιι η υπνοθεραπεία, διότι οι αφελείς δεν πρέπει να συνειδητοποιήσουν – εκ του αποτελέσματος πλέον – ότι τα επιτεύγματα από την «Υπαρκτή» διαχείριση της κυβερνητικής και συνολικά της κρατικής εξουσίας, με πρόσημο αυθεντικά «εργατικό», υπήρξαν καταστροφικά ΚΑΙ στην κοινωνία… ΚΑΙ στις διεθνείς σχέσεις… ΚΑΙ στην Γεωπολιτική στην οποία πρυτάνευσε η ιδεοληψία, η προχειρότητα και ο τσαρλατανισμός…
Το λοιπό πολιτικό μπακάλικο, αυτοαποκαλείται «πατριωτικός χώρος». Καμία σχέση με την σοβαρότητα, την πολιτική ωριμότητα, την ευθύνη στην διαχείριση των προκλήσεων που θα έπρεπε να τον διέπει για να εμπνέει και να συσπειρώνει την κοινωνία γύρω του. Είναι ένας χώρος ο οποίος «κατασκευάστηκε» στον αστερισμό του λαϊκισμού, του καιροσκοπισμού και της ανέξοδης πυροτεχνηματικής συνθηματολογίας, μακριά και έξω από σοβαρές πολιτικές διεργασίες, ικανές να διασφαλίσουν την πολιτική του επάρκεια και να κάνουν την διαφορά, τόσο στην διαχείριση των κρίσιμων εθνικών υποθέσεων και των προκλήσεων της καθημερινότητας στην πατρίδα μας, όσο και στην σοβαρότητα της παρουσίας και του αποτυπώματός της σε όλα τα διεθνή φόρα.
Από όλα τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι, η ανάγκη της γενικευμένης πολιτικής ανασύνταξης που θα οδηγήσει στην δημιουργία και την υπερενίσχυση μιας συγκροτημένης πολιτικής δύναμης, με δημοκρατικά – πατριωτικά χαρακτηριστικά, στην βάση μιας ολοκληρωμένης πολιτικής, προγραμματικής και αξιακής συμφωνίας, που θα υπερβαίνει τα όρια της πολιτικής διαχείρισης και θα αποτελέσει το πρόπλασμα μιας Νέας Μεγάλης Ιδέας, είναι κατεπείγουσα, όπως κατεπείγουσα είναι και η αναγκαιότητα να ριζώσει αυτή η ιδέα και η πολιτική της έκφραση, μαζικά με πυρήνες που θα αναπαράγουν και θα στηρίζουν την λογική της και στο τελευταίο χωριό της πατρίδας μας, προκειμένου να την αναδείξουν σταδιακά σε οδικό χάρτη ολόκληρου του Ελληνισμού.
Αυτό το κορυφαίο πολιτικό στοίχημα, δεν κερδίζεται με ευχολόγια, με αφορισμούς και με αναθέματα. Κερδίζεται με συγκεκριμένο σχέδιο, με ξεκάθαρες αποφάσεις, με προσωπικές δεσμεύσεις, με προσήλωση σε χρονοδιαγράμματα, με απόλυτη πολιτική ετοιμότητα διότι οι μέρες παραμένουν πονηρές και οι νύχτες είναι γκαστρωμένες, με αδιαπραγμάτευτους πολιτικούς στόχους και με την διασφάλιση μιας συγκεκριμένης πολιτικής και οργανωτικής λειτουργίας, που θα ενισχύει τον ρόλο του και την ικανότητα της πολιτικής παρεμβατικότητάς του.
Ο καταλύτης που θα επιταχύνει αυτήν την εξέλιξη, θα πρέπει να αποτελείται από την αφρόκρεμα των ικανών και αποφασισμένων, να αντισταθούν και να ακυρώσουν την πληθώρα των θεσμικών, πολιτικών και κατασταλτικών εμποδίων που θα επιστρατεύσει το σύστημα και οι μηχανισμοί του, για να υπονομεύσουν αυτήν την προσπάθεια.
Ας τους αναζητήσουμε… Ας τους αναδείξουμε… Και ας τους αναθέσουμε με αποφασιστικότητα την ευθύνη να διαχειριστούν την εμπιστοσύνη μας για να αλλάξουν την μοίρα αυτής της χώρας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου