Ένα ανέλπιστο συγκυριακό πλεονέκτημα που δεν πρέπει να επιτρέψουμε να ακυρωθεί

Οι αντιδράσεις για την συμφωνία των Πρεσπών συνεχίζονται αμείωτες σε όλη την χώρα. Μέσα από αυτές αποτυπώνεται η κατηγορηματική αντίθεση του λαού μας, στο συγκεκριμένο τερατούργημα, που ήδη άρχισε να ενεργοποιεί παράγοντες εκτεταμένης αποσταθεροποίησης σε ολόκληρη την Βαλκανική, και νέα αρνητικά τετελεσμένα στους κόλπους της Διεθνούς διπλωματίας…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Ήδη ο κ. Τουσκ, κατά την διάρκεια των κοινών του δηλώσεων με τον κ. Ζάεφ, "κατήργησε" στην πράξη τους "βόρειους" επιθετικούς προσδιορισμούς του κ. Κοτζιά, και φυσικά το ίδιο έκανε και ο κ. Ζάεφ στην αντιφώνησή του,καταργώντας με τη σειρά του τις πέτσινες "ετικέτες", και αποδεικνύοντας έτσι πως η ντε φάκτο επιβολή του "Μακεδονισμού" με την απαράδεκτη ελληνική βούλα και σφραγίδα, ήταν απλώς ζήτημα ελάχιστων ωρών, όπως ήδη άλλωστε έχουμε προειδοποιήσει.

Οι αντιδράσεις λοιπόν στο εσωτερικό της χώρας κλιμακώνονται. Και όσο θα κλιμακώνονται, είναι προφανές πως θα συνυπάρχουν σε αυτές, με εμφανή την προσπάθειά τους να «ξεχωρίσουν», και ακραίες φωνές όπως και ακραίες συμπεριφορές μικρών ομάδων, που θα προσφέρουν με την στάση και την συνθηματολογία τους, χρήσιμα άλλοθι στην επιχείρηση κατασυκοφάντησης αυτών των αντιδράσεων, από μια κυβέρνηση που κλυδωνίζεται υπό το βάρος των συνεπειών μιας πράξης εθνικής μειοδοσίας.

Προφανώς αυτό δεν συμβαίνει επειδή αυτοί οι ελάχιστοι περίεργοι τύποι είναι παντοδύναμοι για να μπορούν κάθε φορά να βάζουν τη δική τους μαύρη πινελιά στις λαϊκές κινητοποιήσεις.

Αυτό συμβαίνει γιατί από το «γήπεδο» των κινητοποιήσεων, λείπει η οργανωμένη... συγκροτημένη... συντονισμένη μαζική... και κυρίως λείπει συντεταγμένη παρουσία όλων αυτών των δυνάμεων που θα μπορούσαν να... 

περιθωριοποιήσουν τους φορείς των κραυγών, και εν τέλει να προσδώσουν διαφορετικό χρώμα, διαφορετικά συνθήματα, διαφορετική ταυτότητα και πραγματικά αντιστασιακή - δημοκρατική - πατριωτική φυσιογνωμία, σε κάθε μεγάλη και μικρή πράξη πολιτικής αντίστασης.

Και λείπει, όχι γιατί δεν υπάρχουν σε επάρκεια οι δυνάμεις αυτές που θα μπορούσαν να σύρουν σε συγκεκριμένη κατεύθυνση το άρμα της πολιτικής αντίστασης με αιτήματα ΚΑΙ πολιτικής ανατροπής...

Λείπει γιατί ενώ υπάρχουν, και μάλιστα υπάρχουν σε υπερεπάρκεια, ένα μέρος από αυτές τις δυνάμεις επιμένει να αυτοακυρώνεται στην περιδίνηση παραλυτικών ιδεολογημάτων, και ένα άλλο μέρος, επιμένει να μη δραπετεύει από την εσωστρέφεια, και κυρίως επιμένει να καταγίνεται με αδιέξοδες και επίσης παραλυτικές ομφαλοσκοπήσεις, έχοντας τα μάτια πρωτίστωςστραμμένα σε πρόσκαιρους και εφήμερους προσεταιρισμούς και στις εκλογικές διεργασίες… και δευτερευόντως ή και καθόλου στο κίνημα της αντίστασης του οποίου τα πολιτικά χαρακτηριστικά είναι αυτά που σε τελευταία ανάλυση θα προσδώσουν ποιοτικά χαρακτηριστικά, και στις πολιτικές διεργασίες. 

Και το χειρότερο όλων, είναι πως παρά τις όποιες αγαθές προθέσεις των πρωταγωνιστών, αυτή η επικίνδυνη ομφαλοσκόπηση, ενεργοποιεί εξ ίσου επικίνδυνες κερκόπορτες, των οποίων το πολιτικό αποτύπωμα καθίσταται μη αναστρέψιμο στον ιστορικό πολιτικό χρόνο.

Άλλωστε μόλις προχθές υπήρξαμε μάρτυρες της προσχηματικής επίκλησης "στοιχείων" της διαπραγμάτευσης των προηγούμενων, μέσα από τα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα, τα οποία «στοιχεία», αν και δεν συνιστούσαν νομικοπολιτικό τετελεσμένο, εν τούτοις χρησιμοποιήθηκαν στοχευμένα για να αιτιολογήσουν απαράδεκτες και ανεπίτρεπτες υπαναχωρήσεις εκ μέρους του κ. Κοτζιά.

Αυτός λοιπόν είναι και ο λόγος που στεκόμαστε επικριτικά, απέναντι στοξαφνικό εφεύρημα που ζητά να τεθεί σε δημοψήφισμα η συγκεκριμένη συμφωνία. Πρόκειται για μια πρόταση, που ανεξάρτητα από τις προθέσεις των εμπνευστών...

• Μετατοπίζει το κέντρο βάρους της προσοχής από το παράτυπο και αντισυνταγματικό του τρόπου με τον οποίο οδηγηθήκαμε στο έκτρωμα των Πρεσπών. Και ταυτόχρονα...
• Αποστοχοποιεί το απαράδεκτο της συγκεκριμένης συμφωνίας...

Προσφέροντας της δια της πλαγίας, ένα κέλυφος απενοχοποίησης και νομιμότητας, πράγμα που μοιραία την αναβαθμίζει, από απαράδεκτο και παράτυπο δημιούργημα, σε ντοκουμέντο με υπόσταση νομικοπολιτική, με την κοινωνία να αποδέχεται την εγκυρότητά της, αλλά να καλείται να την αμφισβητήσει ως επιθυμητή επιλογή.

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι αποποιούμαστε, περιφρονούμε και αυτομάτως αχρηστεύουμε... 

• Το ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑ... 
• Στην ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΥΓΚΥΡΙΑ... 
• Το οποίο οδήγησε στην προσυπογραφή ενός ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ... 

Το οποίο όμως κείμενο -ΤΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ- σήμερα που μιλάμε, συγκυριακά ΣΤΕΡΕΙΤΑΙ ΤΗΣ ΔΕΔΗΛΩΜΕΝΗΣ... Και άρα είναι και πρέπει να αντιμετωπίζεται ως θεσμικά και τυπικά ανυπόστατο.

Καταλαβαίνετε τώρα πως ένα ανέλπιστο πλεονέκτημα που διαμορφώθηκε ως συνέπεια του συγκεκριμένου συσχετισμού, κινδυνεύει να ακυρωθεί εξ αιτίας ρηχών και επιπόλαιων πολιτικών προσεγγίσεων;;;

Πέραν αυτών, το αίτημα για δημοψήφισμα είναι επίσης ένα αίτημα απολύτως αναντίστοιχο με την φυσιογνωμία των εξελίξεων και παντελώς αποστασιοποιημένο από τον καμβά πάνω στον οποίο συντελούνται πράξεις πολιτικής αντίστασης, κι αυτός είναι οι πλατείες και οι γειτονιές όλης της χώρας.

Πρόκειται δηλαδή για ένα αίτημα που επιχειρεί να μεταλαμπαδεύσει με τρόπο αυθαίρετο, το μεγαλείο μιας κορυφαίας δημοκρατικής διεργασίας, σε μια αυτοκτονική πολιτικά συμπεριφορά και αντίληψη, που θεωρεί πως τα πάντα είναι διαπραγματεύσιμα και τελούν υπό την αίρεση ακόμη και της λαϊκής ετυμηγορίας.

Είναι μια ολέθρια αντίληψη… κατάφωρα λαθεμένη… με προεκτάσεις μη αναστρέψιμες… οι οποίες παράγουν αμετακίνητα ιστορικά τετελεσμένα.

Το δημοψήφισμα ως υπέρτατη διαδικασία έκφρασης της λαϊκής ετυμηγορίας, δεν υφίσταται για να μας θυμίζει πως έχει δικαίωμα λόγου επί παντός επιστητού.

• Υφίσταται για να οχυρώνει –όσο μπορεί να οχυρώνεται- την αστική Δημοκρατία…
• Υφίσταται για να θεμελιώνει το ειδικό βάρος της λαϊκής έκφρασης απέναντι σε σοβαρές προσκλήσεις που έχουν διάσταση πανεθνική…

Αλλά δεν υφίσταται για να αποθεμελιώνει ή να επαναβεβαιώνει μέσα από μια στρεβλή αντίληψη για την έννοια της λαϊκής κυριαρχίας, τα θεμελιώδη, τα θέσφατα, τα αδιαπραγμάτευτα, τα δομικά στοιχεία που αφορούν στην υπόσταση του Έθνους και της Πατρίδας μας.

Όλα αυτά είναι παράγοντες που στοιχειοθετούν και συναποτελούν, ένα στιβαρό σύστημα αμετάβλητων και αδιαπραγμάτευτων αξιών και κανόνων, το οποίο μια κοινωνία έχει ΜΟΝΟ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ να το περιφρουρεί και να το υπερασπίζεται, ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΝΕΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑ να θέτει την ισχύ του υπό την κρίση του εαυτού της, διότι οτιδήποτε τίθεται στην κρίση ενός δημοψηφίσματος…

• Παύει να είναι αδιαπραγμάτευτη σταθερά. Και…
• Παραδίδεται βορά σε επικίνδυνες λογικές που επιδιώκουν την μεθοδική αποδόμησή του.

Βεβαίως… Η επίσης αυθαίρετη απόπειρα σύγκρισης και αντιστοίχισής αυτής της πρότασης, με το Κυπριακό δημοψήφισμα, συνιστά έναν εξ ίσου επικίνδυνο συλλογισμό ο οποίος παραβλέπει τα αυτονόητα.

Η Κύπρος είναι μια χώρα που τελεί υπό κατοχή. Η Τουρκική εισβολή… η Κατοχή… Και η παραμονή Τουρκικών στρατευμάτων στο νησί… έχουν επί της ουσίας αναστείλει και κρατούν σε αναστολή τους αυτονόητους και στοιχειώδεις κανόνες στη λειτουργία, στην έκφραση της υπόστασης και στη λήψη αποφάσεων.

Η Κυπριακή κυβέρνηση, κλήθηκε να διαχειριστεί μετά από διαπραγμάτευση, ένα πλαίσιο πολιτικής λύσης, το οποίο προορίζεται να αντικαταστήσει το καθεστώς της στρατιωτικής Κατοχής, και αυτό είναι μια εντελώς διαφορετική κατάσταση η οποία ουδόλως αντιστοιχίζεται με την εκτρωματική διαπραγμάτευση της Ελληνικής Κυβέρνησης η οποία σε συνθήκες Ειρήνης και πάντως ΜΗ ΕΝΟΠΛΗΣ κατοχής, εκχωρεί κυριαρχικά και θεμελιώδη δικαιώματα σε ένα γειτονικό κράτος, ικανοποιώντας τον αλυτρωτισμό του χωρίς όμως η χώρα μας να καταδυναστεύεται υπό το καθεστώς της βίαιης και ένοπλης παρουσίας του.

Στην Κύπρο, μέσα από το δημοψήφισμα, δεν αποφασίζεται σε συνθήκες Ειρήνης η εκχώρηση θεμελιωδών και αδιαπραγμάτευτων, αλλά επιχειρείται ο συμβιβασμός που θα οδηγήσει σε πολιτική λύση, μέσω της οποίας γίνεται προσπάθεια να ανακτηθούν απώλειες συνεπεία της εισβολής και της στρατιωτικής κατοχής.

Μιλάμε για εντελώς διαφορετική κατάσταση, στην οποία ο λαός επιχειρεί να θεμελιώσει την εθνική και κρατική του υπόσταση, και δεν καλείται να καταστεί συνένοχος στην εκποίηση θεμελιωδών κυριαρχικών του δικαιωμάτων χωρίς την απειλή της τουφεκιάς.

Και εν κατακλείδι… Η κοινωνία των Σκοπίων διεκδικεί τρόπους και μεθόδους να υπεξαιρέσει και να αποκτήσει δικαιώματα νομής και κυριότητας πάνω σε Ελληνικά εθνικά θεμελιώδη, και αυτή την πειρατεία -η οποία είναι και προϊόν της ανοχής μας- την θέτει σε δικό της εσωτερικό δημοψήφισμα.

Η Ελληνική κοινωνία όμως, ως τι θα κληθεί να αποφανθεί αν είναι διατεθειμένη να διαμοιράσει, αυτό που υποχρεούται άνευ όρων και σε κάθε περίπτωση να υπερασπίζεται;;;

Προσοχή λοιπόν στις κερκόπορτες… Θα συνιστά έγκλημα αν τις μετατρέψουμε εν αγνοία μας την αγάπη μας για τη Δημοκρατία, σε ιστορική πληγή για τον Ελληνισμό, παρασυρμένοι από την άκριτη λαγνεία της «δημοκρατίας»... Μιας δημοκρατίας χωρίς εθνισμό, και χωρίς αδιαπραγμάτευτους κανόνες.