Το έκτρωμα των Πρεσπών, εκτός από την αυτοτέλεια της
γεωπολιτικής του διάστασης, είναι δεμένο αναπόσπαστα ΚΑΙ με την στρατηγική
επιλογή παραχώρησης πραγματικής κυριαρχίας στους Αμερικανούς, εντός της
Ελληνικής επικράτειας...
του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
μέλους της ΠΓ του "Μετώπου ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ"
και της "Πανελλαδικής πρωτοβουλίας για την
υπεράσπιση της Δημοκρατίας και της Πατρίδας μας"
Είναι όμως εναρμονισμένο ΚΑΙ με εκφυλιστικές
διεργασίες χρόνων που συντελούνται κατευθυνόμενα μέσα στην Ελληνική
κοινωνία, με προφανή επιδίωξη την δραματική μετάλλαξη της πραγματικής
φυσιογνωμίας της, και πρωτίστως των εθνικών της αντανακλαστικών. Για
την ακρίβεια…
- Το
έκτρωμα των Πρεσπών, επιβλήθηκε ως γεωπολιτικό προαπαιτούμενο για
την ευόδωση των στρατηγικών σχεδιασμών των ισχυρών με επίκεντρο την
Βαλκανική. Ενώ…
- Η
πέραν πάσης προσδοκίας εθνική υπαναχώρηση που το
επισφράγισε, είναι προϊόν ΚΑΙ της υπερεκτίμησης για την έκταση της
μετάλλαξης, την οποία ανέμεναν ότι θα είχε επιφέρει αυτή η
χορογραφημένη εκφυλιστική διεργασία μέσα στην Ελληνική κοινωνία.
Από την άλλη μεριά, οι επιπτώσεις αυτού του
εκτρώματος δεν λειτουργούν αυτοτελώς. Συνυπάρχουν αναγκαστικά
σε ένα περιβάλλον πολυσύνθετων εθνικών προκλήσεων, η παρουσία των οποίων
συνιστά ένα...
ενιαίο πλέγμα πιεστικών απειλών, η
αντιμετώπιση του οποίου δεν σαλαμοποιείται, δεν κατακερματίζεται, δεν
μπορεί να προκύψει ως αποτέλεσμα ανερμάτιστων και αποσπασματικών πολιτικών.
Και φυσικά ουδείς μπορεί να σταθεί απέναντι σ αυτές τις
προκλήσεις αξιόπιστα, αν δεν αποφασίσει να σπάσει αυγά… Και
κυρίως αν δεν απαλλαγεί οριστικά και...
αμετάκλητα, από την μπαγαπόντικη λογική του ‘’Και
με τον χωροφύλαξ… Και με τον αστυφύλαξ’’.
Το λέμε αυτό, γιατί η χώρα μας εισέρχεται πραγματικά
σε μια απρόβλεπτη γεωπολιτική περιδίνηση, και όλα δείχνουν πωςσκοτεινά
και εμφανή κέντρα, επιχειρούν να σπρώξουν την κοινωνία στον εφιάλτη του Εθνικού
διχασμού.
Πρόκειται για μια εξέλιξη που μας ανησυχεί ιδιαίτερα, γιατί
ο τρόπος με τον οποίο εμπλέκεται στην κορυφαία εθνική ατζέντα,ενδέχεται να
υπαγορεύεται και από άλλες σκοτεινές πλευρές, ιδιαιτέρως επικίνδυνες (απόκτημα
της ηττοπαθούς και ενδοτικής διπλωματίας), που είναι πολύ πιθανόν να
"σκάσουν" την επόμενη περίοδο, και να έχουν πραγματικά απρόβλεπτες
προεκτάσεις...
Πορεία εκφυλισμού...
Στην ιστορία… Όποτε συντελέστηκαν κορυφαίες
ιστορικές ανατροπές, αυτές κατά κανόνα συνοδεύτηκαν και από θεαματικές
πολιτικές μεταλλάξεις. Στις μέρες μας, αυτές οι μεταλλάξεις
προσλαμβάνουν πλέον δομικά χαρακτηριστικά, και στις πλείστες όσες
των περιπτώσεων συνοδεύονται και από εκτεταμένα εκφυλιστικά φαινόμενα στη
φυσιογνωμία των πολιτικών σχηματισμών που τις υφίστανται.
Οι παραδοσιακά συντηρητικές δυνάμεις εντάχτηκαν με
σημαντική ομολογουμένως χρονοκαθυστέρηση σε αυτή την εκφυλιστική
διαδικασία, σε σχέση με της δυνάμεις που εμφανίζονται να έχουν
μαρξιστικές καταβολές, και οι οποίες στη νεότερη
ιστορία, υπήρξαν μήτρες παραγωγής εκφυλιστικών ρευμάτων, από
την κλασική σοσιαλδημοκρατία και τον Ευρωκομμουνισμό,
έως και τον μονίμως εξαλλασσόμενο ‘’πολιτιστικό Μαρξισμό’’, ο
οποίος, μετά τα πρώιμα βήματά του την περίοδο του Μεσοπολέμου, επανέρχεται
επικαιροποιημένος…
Περισσότερο επιρρεπής να ταυτιστεί, και ολιγότερο
αδύναμος να δραπετεύσει από τα ψευδοουμανιστικά ‘’τυράκια’’ του
Παγκοσμιοποιητικού ‘’δικαιωματισμού’’ με όλα του τα συμπαρομαρτούντα.
Και αυτή η εκφυλιστική διεργασία, δεν περιορίζεται απλά
σε μια στρεβλή και συχνότατα ατελέσφορη διαχείριση προσλαμβανουσών και
προκλήσεων…
- Επεκτείνεται μοιραία
και στα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά του πολιτικού προσωπικού…
- Εκδηλώνεται νομοτελειακά άλλοτε
με το απροσδιόριστο και άλλοτε με το ερμαφρόδιτο -ως
χαρακτηριστικό στοιχείο- που νοθεύει την ταυτότητα των πολιτικών
προσεγγίσεων… Και φυσικά…
- Ερμηνεύει
τον σύγχρονο πολιτικό αχταρμά, ο οποίος στο χώρο κυρίως της Αριστεράς,
εκδηλώνεται άλλοτε με αδιέξοδες ιδεοληπτικές εμμονές και άλλοτε με εφήμερα
παραπλανητικά τσαλαβουτήματα, που δεν αναιρούν τις εμμονές,
αντιθέτως επιχειρούν να συγκαλύψουν πραγματικές καταστάσεις, οι
οποίες ερωτοτροπούν με τη λογική του‘’ότι αρπάξουμε’’.
Όποιος λοιπόν αναρωτιέται για το τι
ακριβώς αναζητά ο κ. Τατσόπουλος στην ΝΔ, την οποία μέχρι χθες
καθύβριζε, η απάντηση είναι απλή…
- Ότι
μπορεί να αναζητά στην Αριστερά ο κ. Κ. Λαπαβίτσας, ο οποίος δεν υπήρξε και τόσο
εγκωμιαστικός στην πολιτική του κριτική για τα στελέχη της... ή η
κ. Βαλαβάνη με την πολύ ιδιαίτερη αντίληψη για τον
"Πατριωτισμό" και τη σχέση του με την κατοχική φορολογία... ή ο
κ. Θ. Τζήμας ο οποίος στο όνομα του κίβδηλου
‘’αντιεθνικισμού’’ δεν δίστασε να εκπέμψει ακραίο διχαστικό λόγο
αναφερόμενος στις εν εξελίξει μαθητικές κινητοποιήσεις για τη Μακεδονία,
αφορίζοντας συλλήβδην τους μαθητές για τη συμμετοχή τους σ αυτές…
- Ότι
μπορεί ν αναζητά στους πάντες ο κ. Β. Οικονόμου... ή ο κ. Θ.
Παπαχριστόπουλος... ή ο κ. Ψαρριανός... ή η
κ. Ραχήλ Μακρή, και τόσοι άλλοι... οι οποίοι είδαν την πολιτική να
εκφράζεται μέσα από το γνωστό: ‘’Εμείς γι αλλού κινήσαμε κι αλλού
η ζωή μας πάει’’…
Όλα τα παραπάνω, δεν γράφονται για να λύσουμε το
γρίφο της κότας και του αυγού, μέσα από απέραντες φιλοσοφικές αναζητήσεις.
Γράφονται διότι ως κοινωνία πλέον, οφείλουμε να
αποφασίσουμε αν θέλουμε Πολιτική με ‘’Π’’ κεφαλαίο… ή αν θέλουμε πολιτική με
ολίγην από γιουβέτσι. Δυστυχώς η απάντηση δεν είναι αυτονόητη. Και
πάντως δεν είναι αυτονόητη για το σύνολο τωνπαροικούντων την Ιερουσαλήμ.
Υβριδική επίθεση...
Η παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, υπήρξε από μόνη
της προϊόν αυτής της εκφυλιστικής διεργασίας. Υπήρξε όμως
ταυτόχρονα και αποτέλεσμα συγκεκριμένου σχεδιασμού που
αποδείχτηκε εκ των πραγμάτων πως είναι εφικτό να υπάρξει, και πως μπορεί να
τροποποιεί τους όρους των πολιτικών εξελίξεων.
- Όχι
δεν αναφερόμαστε αποκλειστικά και μόνο στα κοινωνικά
ερείπια που παρέδωσε στην ιστορία το δόγμα του σοκ,
για να διαχειριστούν τις ψευδαισθήσεις τους…
- Όχι
δεν αναφερόμαστε αποκλειστικά και μόνο στη συντονισμένη
επιχείρηση του εκτεταμένου αποσυμβολισμού που προηγήθηκε, και η
οποία παρέδωσε και αυτή με τη σειρά της στην ιστορία μια
καρικατούρα συνεκτικής κοινωνίας, για να διαχειριστεί τις σοβαρές
εθνικές προκλήσεις που έμελλε ν ακολουθήσουν…
Μιλάμε για το συνδυασμένο αποτέλεσμα αυτής
της ιδιότυπης υβριδικής επίθεσης… Που γκρέμιζε οράματα και
οικοδομούσεκαθεστώς… Που κατασκεύαζε προσκυνημένα υποχείρια αλλά και
κάθε λογής πολιτικούς σαλτιμπάγκους… Που αποκαθήλωνετην
πολιτική και την αντικαθιστούσε με την πολιτική οπερέτα…
Και όλα αυτά σε ένα κρεσέντο θεατρινισμών και υποκρισίας, μέχρι
που δόθηκε η εντολή να καθηλωθούν στο κρεβάτι του Προκρούστη ΚΑΙ η
πατρίδα ΚΑΙ η εθνική μας αξιοπρέπεια.
- Γι
αυτόν ακριβώς το λόγο τραγουδήσαμε αγκαλιασμένοι με τον
Τσαβούσογλου το ”We are the world”…
- Αυτός
είναι ο λόγος που φτάσαμε σε μια ελληνοαλβανική διαπραγμάτευση
με ‘’ατζέντα ιστορικών εκκρεμοτήτων’’…
- Γι
αυτόν ακριβώς το λόγο καταρρίψαμε το επί 25 χρόνια
αδιαπραγμάτευτο και οδηγηθήκαμε στο έκτρωμα των Πρεσπών.
Αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα, είναι πως δυστυχώς δεν έχουμε
αντιληφθεί, ότι το έκτρωμα των Πρεσπών, ΔΕΝ είναι το τέλος της Ιστορίας, ΑΛΛΑ
η αρχή γενικευμένων ιστορικών ανατροπών που θα τροποποιήσουν τη φυσιογνωμία της
χώρας, τη θέση και τορόλο της, ενδεχομένως
και τα σύνορά της, σε ένα γεωπολιτικό περιβάλλον που αναμορφώνεται εκ
θεμελίων.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον είμαστε υποχρεωμένοι να
κρίνουμε και τις τραγικές φιγούρες της πολιτικής… Και μόνο μέσα σε
αυτό το περιβάλλον οφείλουμε να ερμηνεύσουμε τις συμπεριφορές όλων απέναντι στα
τεκταινόμενα.
Το πρόβλημα για παράδειγμα, δεν είναι απλά ότι
η Νέα Δημοκρατία έχει αυτόν τον απίθανο τύπο για αρχηγό, και
ότι ερωτοτροπεί με Τατσόπουλους, Ψαρριανούς και τα λοιπά πολιτικά υποπροϊόντα
μιας τραγικής περιόδου που ανέδειξε τέρατα.
Το πρόβλημα είναι ότι ΑΥΤΟ το κόμμα… Με
ΑΥΤΟΝ τον ηγέτη… έχει ήδη ενσωματωθεί με το προϊόν μιας πολλαπλής
μειοδοσίας,κι αυτό ως εξέλιξη είναι τραγική…
- Τραγική
διότι πλέον οποιαδήποτε συζήτηση σήμερα αφορά στις μεγάλες
εθνικές προκλήσεις, δεν είναι μια συζήτηση θεωρητική – απεραντολογική,
αλλά σχετίζεται ευθέως με την υπόσταση και εν τέλει με τη
βιωσιμότητα της ίδιας μας της πατρίδας…
- Τραγική
διότι είναι πλέον ολοφάνερο πως οι κυρίαρχοι στο πολιτικό
στερέωμα, ενέδωσαν, προσκύνησαν, απεδέχθησαν έναν ρόλο εθνικά
μειοδοτικό, και χειρίζονται κορυφαίες εθνικές υποθέσεις, όντες οι
ίδιοι δέσμιοι των εξευτελιστικών υπογραφών και των ολέθριων επιλογών τους…
- Τραγική
τέλος διότι η Αριστερά που όφειλε να βρίσκεται στον αντίποδα αυτών
των επιλογών, καταγίνεται με καταστροφικές και παραλυτικές
εσωτερικές ισορροπίες… Αποδομεί συστηματικά τα πολιτικά της
χαρακτηριστικάαυτοϋποβαθμιζόμενη σε κοινή "επιτροπή
αγώνα"… Και ενσωματώνεται με φανατισμό, στο εκφυλιστικό
παιχνίδι του «δικαιωματισμού», πότε για τους ομοφυλόφιλους, πότε για
τους τραβεστί, και πότε για τις λοιπές, δήθεν περιθωριοποιημένες αλλά
απολύτως συστημικές και συστημικά πρωταγωνιστικές ομάδες, ρευστοποιώντας
έτσι τα ιστορικά της χαρακτηριστικά, και συμβάλλοντας σε έναν
ιδιότυπο ιδεολογικό εκβιασμό - εκφασισμό του πολιτικο-ορθισμού
της νέας εποχής.
Κατά τα λοιπά το παραμύθι του ‘’αντιεθνικισμού’’ καλά
κρατεί…
Μόνο που σε αυτό το παραμύθι, δικαιώνονται πολιτικά
διαστροφικές και ιδεοληπτικές εμμονές, και όχι ο ιστορικός
πολιτικός της ρόλος.
Με επίκεντρο αυτό το παραμύθι, οριοθετούνται
εσωτερικοί ανταγωνισμοί, ισορροπίες και αντιπαραθέσεις, που σχετίζονται με
την ιδιαίτερη φυσιογνωμία του ‘’μαγαζιού’’ και όχι με τις πραγματικές
ανησυχίες της κοινωνίας.
Και εν τέλει, στο θέατρο αυτού του παραμυθιού, πιστοποιείται
η απροθυμία αλλά κυρίως η συλλογική ανικανότητα του χώρου, να
επωμιστεί ευθύνες απέναντι στην πατρίδα και στην ιστορία.
Ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίστηκε η Αριστερά, την εθνική πρόκληση με τη δολοφονία Κατσίφα, υπήρξε
από κάθε άποψηαπαράδεκτος.
- Όχι
μονάχα γιατί ταυτίστηκε με τις κεντρικές επιλογές της καθ
όλα ένοχης πολιτικής ηγεσίας του τόπου…
- Αλλά
κυρίως γιατί απενοχοποίησε τις εγκληματικές ευθύνες της Αλβανικής
πολιτικής ηγεσίας, νομιμοποιώντας το επικίνδυνο εθνικιστικό της
παραλήρημα, και αποδεικνύοντας την καθολική της ανεπάρκεια να
διαχειριστεί κρίσιμες εθνικές υποθέσεις…
Στο όνομα ενός κίβδηλου ‘’αντιεθνικισμού’’ ταυτίστηκε
αντικειμενικά και ανεξάρτητα από προθέσεις, με τον πλέον επικίνδυνο εθνικιστικό
μεγαλοϊδεατισμό που αποτελεί τον κορυφαίο παράγοντα αποσταθεροποίησης
σε ολόκληρα τα Βαλκάνια.
Και στη συνέχεια ήρθαν οι μαθητικές κινητοποιήσεις
για το προδοτικό έκτρωμα των Πρεσπών. Παράλληλα δυνάμωσαν οι ιδεοληπτικές
φωνές των εμμονικών που δαιμονοποίησαν τον μαθητικό αγώνα.
Η δεύτερη σοβαρή πρόκληση για την Αριστερά, μόλις
είχε προσλάβει ιστορική διάσταση.
Δυστυχώς και αυτή τη φορά, οι εσωτερικές ισορροπίες
αποδείχτηκαν περισσότερο σημαντικές, και η ίδια η Αριστερά απέδειξε
ότι διατηρεί μια ιδιαιτέρως ασταθή σχέση με τον ιστορικό της ρόλο.
Αφορισμοί… Απαξίωση… Προσβλητικοί χαρακτηρισμοί… Και ένα
συλλήβδην ‘’εθνικιστικό’’ τσουβάλιασμα… Ήταν μερικά μόνο από τα
στοιχεία που ενσωματώθηκαν σε απαράδεκτες πολιτικές ανακοινώσεις, από
μια Αριστερά που όφειλε επιτέλους να μπει μπροστά, αντί να
κυνηγά εμμονικά να δαγκώσει την ουρά της.
Μόνο που αυτό πλέον, δεν συνιστά στιγμιαίο λάθος που
μπορεί να εκληφθεί ως προϊόν μιας εσφαλμένης εκτίμησης. Συνιστά
ιστορική στάση απέναντι σε μια ιστορική εθνική πρόκληση… Και εδώ η
Αριστερά απέδειξε την απόλυτη ανεπάρκεια και την συλλογική ανικανότητά της.
Είναι προφανές πως αυτή η επιλογή θα αποτελέσει
θρυαλλίδα εξελίξεων...
Δύο κορυφαία ιστορικά λάθη μέσα σε ένα διάστημα μικρότερο του ενός μηνός, συνιστούν
ασυγχώρητο ολίσθημα, που δεν περνά απαρατήρητο από την Ελληνική
κοινωνία.
Ευρισκόμενη αντιμέτωπη με αυτές τις προκλήσεις, η
Αριστερά είχε την ευκαιρία αλλά και την υποχρέωση να συγκρουστεί με τα πολιτικά
σκύβαλα του εθνομηδενισμού που συντηρεί στον κόρφο της… Να τα
αποπέμψει οριστικά… Και να αναβαθμίσει τη σχέση της με την κοινωνία. Δεν
το έπραξε.
Παραδόθηκε στον εθνομηδενισμό… Γύρισε την πλάτη
στην αλήθεια… Κέρασε περιφρόνηση και ασέβεια τη νεολαία που επέλεξε να
αντισταθεί.
Αυτή η Αριστερά… Που θέλει να αναγνωρίζει στη
νεολαία δικαίωμα ψήφου… Που θέλει να υπερασπίζεται το δικαίωμα ενός
δεκαπεντάχρονου να αποφασίζει ακόμη και για το βιασμό της φύσης και την αλλαγή
του φύλου του…
Δεν τολμά να αναγνωρίσει στη μαθητική νεολαία το δικαίωμα
να αγωνιά, να ανησυχεί, να υπερασπίζεται την πατρίδα της και
την Ιστορία, και να βγαίνει στους δρόμους καταγγέλλοντας το προδοτικό
έκτρωμα των Πρεσπών…
Αυτή η Αριστερά που τολμά να χαρακτηρίσει ‘’Εθνικιστικές
και Μισαλόδοξες’’ τις κινητοποιήσεις της νεολαίας μας, και την
προτρέπει να ξαναμπεί στο κλουβί της, και ν ασχολείται ΜΟΝΟ με
τα οξύτατα προβλήματα της εκπαίδευσης, και
ΜΟΝΟ με την οικονομική στήριξη και αναβάθμιση του Δημόσιου σχολείου… Δεν
μπορεί να έχει καμία θέση στο μυαλό και στις καρδιές των ανθρώπων.
Αλλά σε αυτή την Αριστερά, δεν μπορούν να έχουν καμία
θέση και οι πραγματικοί αγωνιστές που νοιάζονται πραγματικά για το
αύριο αυτού του τόπου.
Με αυτή την Αριστερά που οδηγείται σούμπητη στην
αυτοκτονική πολιτική χρεοκοπία, δεν μπορεί να οικοδομηθεί το μέτωπο του
λαού για τη Δημοκρατική – Πατριωτική Εξουσία.
Μια Αριστερά που εκβιάζεται από τον Εθνομηδενισμό και
υποκύπτει στις νοσηρές ορέξεις και απαιτήσεις του… Δεν είναι
και δεν θα γίνει ποτέ η Αριστερά της προσδοκίας.
Απέναντι σ αυτά τα φαινόμενα λοιπόν, ο καθένας οφείλει να
αναλάβει τις ευθύνες του. Η συζήτηση περί διαγραμμάτων δεν μπορεί να
συνεχιστεί… Οι πρακτικές συγκάλυψης και πολιτικού παραμυθιάσματος με
δήθεν πατριωτικές κορώνες, που όμως δεν τολμούν να κατονομάσουν το
πρόβλημα και υποκρίνονται πως δεν το βλέπουν, ισοδυναμούν με πολιτική
δολιότητα, και παραπέμπουν σε απόλυτη πολιτική συνενοχή…
Όταν οι ηγεσία της Αριστεράς κάνει την ολέθρια επιλογή
της… Τότε όλοι οι υπόλοιποι οφείλουν να κάνουν επιλογή ευθύνης και
όχι συμβιβασμού και κουκουλώματος. Η άλλη λύση, είναι να ακολουθήσουν
τις ολέθριες επιλογές μέχρι το τέλος.
Το βέβαιο είναι πως όποιος κατουρά στη θάλασσα… Το
βρίσκει στο αλάτι…
Σε ότι αφορά εμάς πάντως, στηρίξαμε τη δύσκολη
επιλογή της ανηφόρας… Και το κάναμε συνειδητά… Τον κατήφορο όμως
δεν θα τον συγκαλύψουμε. Για κανέναν…
Σχετικά μας άρθρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου