Η παγκοσμιοποίηση σε αντεπίθεση - Είναι αήττητη;;;

Δεν είναι παραγωγικό, το να παραμένει κανείς με τρόπο εμμονικό σε «αντισυστημικές»διαπιστώσεις… Και προφανώς δεν αρκεί απλώς να καταγράφεται η «αμφισβήτηση» ως στοιχείο σημαντικό – ακόμη και πρωταγωνιστικό – στις κοινωνικές διεργασίες που συντελούνται στο σύγχρονο κόσμο…

του Κ.ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

μέλους της ΠΓ του "Μετώπου ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ"

Η «αμφισβήτηση» βεβαίως, όπως και η εκάστοτε «αντισυστημικότητα» στις αντιλήψεις των κοινωνιών, ανέκαθεν υπήρξε καταλυτική προϋπόθεση για πολιτικές μεταβολές ή και ανατροπές στον ρου της ιστορίας. 

Αλλά η κατεύθυνση αυτών των ανατροπών και πρωτίστως η φυσιογνωμία τους, δεν προσδιορίζεται από την «αντίθεση» και την αμφισβήτηση γενικώς, αλλά από την ταυτότητα της θέσης, της άποψης, αλλά και της ενότητας ενός συστήματος αντιλήψεων το οποίο ενστερνίζονται οι φορείς της.

Έτσι… Η ολίγη «αντισυστημικότητα» -για παράδειγμα- του «πράσινου» Μπέλεν, αποδείχτηκε τελικά επαρκής για να στερήσει την προεδρία της Αυστρίας από την μπόλικη «αντισυστημικότητα» του  ακροδεξιού υποψηφίου Χόφερ και αυτό για ελάχιστες ψήφους. 

Η «αντισυστημικότητα» επομένως ως προσδιοριστικό χαρακτηριστικό, δεν αποτελεί πλήρες ταυτοτικό στοιχείο για την ιδιαίτερη πολιτική φυσιογνωμία αυτού που εκπροσωπεί ο Αυστριακός πρόεδρος. Εκτός πια αν πιστεύουμε ότι υπάρχει απόλυτη πολιτική ταυτοσημία, ανάμεσα στον Μπέλεν και στον Χόφερ.

Ο «αντιευρωπαϊσμός» ή άλλως ο «ευρωσκεπτικισμός» αναδεικνύεται επίσης σε μια έννοια που γοητεύει μια σειρά από πολιτικούς, αναλυτές και δημοσιογράφους, αλλά όπως σε όλα τα «αντί», έτσι κι εδώ ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες.

• Δεν ταυτίζονται… 
• Δεν αμφισβητούν τα ίδια πράγματα… 
• Δεν αποσκοπούν στα ίδια ζητούμενα… Και εν τέλει... 

Δεν χαρακτηρίζονται από την ίδια πολιτική συνέπεια λόγων και έργων, ο «αντιευρωπαϊσμός - ευρωσκεπτικισμός» των Βρετανών, με τον...  
«αντιευρωπαϊσμό» όσων εξειδικεύουν το «αντί» τους, απλά ως αντίθεση στην Γερμανοκρατούμενη Ευρώπη, ούτε βεβαίως με τον «αντιευρωπαϊσμό» των Κομμουνιστών, οι οποίοι υπήρξαν άλλωστε και οι πρώτοι διδάξαντες.

Ομοίως και η ρητορική της «αντιπαγκοσμιοποίησης» δεν αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων επαρκής. 

Όχι μονάχα γιατί ο καθένας μέσα στην κοινωνία την αντιλαμβάνεται με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο – ενίοτε και συνομωσιολογικό – αλλά πρωτίστως γιατί ακόμη και οι κορυφαίοι της εκφραστές, στο βαθμό που λειτουργούν ως πολιτικοί εκπρόσωποι δομημένων συμφερόντων, δεν έχουν πάντα μια καθολική και απολύτως συνεπή στάση απέναντι στο πρόβλημα. Είναι τα ίδια τα συμφέροντα που εκπροσωπούν, αυτά τα οποία τους εμποδίζουν να την έχουν.

Και αν η μετανάστευση της παραγωγής σε αναδυόμενες βιομηχανικές χώρες με φτηνά παραγωγικά κοστολόγια, οδήγησε σε καταστροφή μικρομεσαία τμήματα και την παραδοσιακή εργατική τάξη, οι επιλογές ανάκλησης αυτής της κατάστασης, σχεδόν πάντα συνυπάρχουν και βαδίζουν παράλληλα, με εκείνες που την επέβαλαν σε προγενέστερο χρόνο.

Από την άλλη μεριά, οι αναδυόμενες βιομηχανικές χώρες, δεν είναι μονάχα παραγωγικά χωνευτήρια της σύγχρονης εποχής. Είναι ταυτόχρονα και καταναλωτικές αγορές προϊόντων, με πολλαπλές δυνατότητες οργάνωσης της δικής τους εμπορικής άμυνας, και αυτό είναι μια κατάσταση η οποία μοιραία τροφοδοτεί με δεύτερες σκέψεις όλους τους εμπλεκόμενους, πράγμα που «νερώνει» κατά πολύ την πολιτική συνέπεια των διακηρύξεών τους.

Στον σύγχρονο κόσμο έτσι κι αλλιώς, τόσο οι πολιτικές ηγεσίες όσο και οι ίδιες οι κοινωνίες, βρίσκονται αντιμέτωπες με πολυσύνθετες προκλήσεις. 

Έτσι… Οι εύκολες στοιχίσεις πίσω από τους χάρτινους συστημικούς ήρωες,παραμένουν κατά κανόνα προσφιλής επιλογή των αφελών, οι οποίοι στις μέρες μας, μετουσιώνουν με τρόπο απόλυτο τον ορισμό του «χρήσιμου ηλιθίου».

Όχι μονάχα γιατί επιμένουν να βλέπουν εμμονικά τη φωτεινή πλευρά του φεγγαριού και μόνο αυτή (και αυτό είναι το καρότο), αλλά πρωτίστως γιατί η δράση και η στάση τους, συμβάλλει καταλυτικά στην συντήρηση λογικών και αντιλήψεων διχασμού μέσα στην κοινωνία. 

Το τίμημα της ανταπόκρισης που βρίσκει ο λόγος τους μέσα σε πολιτικά καθυστερημένα στρώματα του πληθυσμού, δεν έχει έρθει ακόμη η ώρα να αποτιμηθεί, αλλά όταν αποτιμηθεί θα είναι βαρύτατο και θα εκπλήξει τους πάντες (και αυτό φυσικά είναι το μαστίγιο).

Δεν είναι μονάχα διαστροφικό… Είναι πάνω απ όλα επικίνδυνο να καλλιεργείς στην κοινωνία την αντίληψη, πως αρκεί να στοιχηθεί επιπόλαια πίσω από έναν επουσιώδη, παράγωγο ή δευτερεύοντα σκοπό, παραγνωρίζοντας πως το πιο πιθανό είναι να την «πουλήσει» το μέσο (δηλαδή ο κατασκευασμένος ηγέτης) που εμπιστεύτηκε άκριτα, στον επόμενο βηματισμό της.

Είναι λοιπόν φανερό, ότι στις τρέχουσες ιστορικές συνθήκες, σοβαρή πολιτική δεν μπορεί να υπάρξει με αποσπασματική αντίληψη και μεθοδολογία στη δράση. 

Και όσο αυτό καθίσταται αδιαφιλονίκητη διαπίστωση, τόσο αμφιλεγόμενος είναι ο ρόλος και η σκοπιμότητα όλων εκείνων που πρωταγωνιστούν σε καιροσκοπισμό, με προφανή στόχο το βιασμό της αλήθειας.

Από την άλλη μεριά, ο «οικονομισμός» στην «αντιπαγκοσμιοποιητική» αλλά και στην «ευρωσκεπτικιστική» αντίληψη, είναι όχι απλά εμφανής αλλά κυρίαρχος στις πλείστες όσες περιπτώσεις των εκφραστών της. 

• Αφορμή και άλλοθι, οι τραπεζικές υπερεξουσίες που θεμελιώνονται και «καταπίνουν» τα πάντα στο διάβα τους… 
• Φυσική συνέπειά τους, η οικονομική αναμόρφωση και η επιλεκτική παραγωγική αποδόμηση των εθνικών οικονομιών και εν τέλει η καταστροφή των κοινωνιών… 
• Νομοτελιακό συνεπακόλουθό τους, η επανενεργοποίηση ισχυρών ενδοσυστημικών αντιθέσεων, με επίδικο την νομή του ελέγχου και των κέντρων της εξουσίας, χωρίς ωστόσο να αμφισβητούνται στη βάση και στην ουσία τους, τα περιβάλλοντα που εξέθρεψαν το παγκοσμιοποιητικό τέρας.

Να συμφωνήσουμε επομένως ότι ο προσδιορισμός του «αντί» δεν αποτελεί από μόνος του ΟΥΤΕ ικανή ΟΥΤΕ αναγκαία συνθήκη, για την οριοθέτηση της ταυτότητας των ανατροπώνπου έχουν πραγματική ανάγκη οι κοινωνίες στο σύγχρονο κόσμο.

Και φυσικά να υπενθυμίσουμε πως είναι διαφορετικά τα ταυτοτικά χαρακτηριστικά του «αντί» από το οποίο εμφορούνται οι πολιτικοί πρωταγωνιστές στο πλαίσιο ενός συστημικού ανταγωνισμού για τη νομή της εξουσίας, και ως τέτοια ουδόλως σχετίζονται με τη φυσιογνωμία του «αντί» από το οποίο εμπνέονται και το οποίο έχουν ανάγκη η λαοί, για να τροποποιήσουν ριζικά τη μοίρα τους και τη ζωή τους.

Είναι αήττητη η παγκοσμιοποίηση;;;

Προφανώς και δεν είναι. Η ανατροπή της ωστόσο είναι μια διαδικασία πολυσύνθετη, κυρίως εξ αιτίας του τρόπου με τον οποίο έχει δομηθεί, και ο οποίος της επιτρέπει να δημιουργεί έναν διαρκώς μετασχηματιζόμενο μηχανισμό άμυνας και αυτοσυντήρησης, στο επίπεδο των θεσμών αλλά και των γεωπολιτικών εξαρτήσεων.

Από αυτή την άποψη, η συνεπής αντιπαγκοσμιοποιητική – αντισυστημική πάλη, δεν μπορεί να είναι ελπιδοφόρα όσο θα διεξάγεται με όρους συστημικούς, με κανόνες που δεν θα δραπετεύουν από το σύστημα που την εξέθρεψε, και με λογικές που θα εγκλωβίζουν τις κοινωνίες και θα τις ενσωματώνουν σε συγκρούσεις και αντιθέσεις που στοχεύουν πρωτίστως στην νομή των εξουσιών.

Να λοιπόν γιατί οι Ορμπάν και οι Σαλβίνι, οι Λεπέν και οι λοιποί εκκολαπτόμενοι χάρτινοι «ήρωές» μας, μπορεί να χαιδεύουν τ αυτιά των αφελών με τις αποσπασματικές – πυροτεχνηματικές επιλογές τους, αλλά στην ουσία τους είναι αμιγώς συστημικά υποπροϊόντα,εγκλωβισμένα στη ματαιοδοξία τους, και λειτουργούν ως πλήρως ενσωματωμένα άλλοθι σε ένα σύστημα που μετατρέπει τη δική τους αποσπασματική ανεπάρκεια, σε δική του επιθετική στρατηγική.

Το νέο σύμφωνο του ΟΗΕ για την μετανάστευση, είναι η πλέον χαρακτηριστική απόδειξη της οργανωμένης συστημικής αντεπίθεσης, που μετατρέπει πρωτίστως την Ευρώπη σε ένα απέραντο Κολοσσαίο, με πρωτόγνωρους ιστορικά κανιβαλισμούς.

Η μετανάστευση πλέον, παύει να είναι προϊόν των πολέμων, των επεμβάσεων και της φτώχειας των υποανάπτυκτων περιοχών, και αναβαθμίζεται σε δικαίωμα των πληθυσμών να μετακινούνται ανεξέλεγκτα σε ολόκληρο τον πλανήτη. Έτσι…

• Οι εγκληματίες Αμερικανονατοϊκοί εισβολείς απενοχοποιούνται και πάντως η εγκληματική δράση τους περνά σε δεύτερο πλάνο…

Το καινούριο στοιχείο είναι ότι «κατασκευάζεται» μια νέα μεταναστευτική κουλτούρα η οποία θεμελιώνεται πλέον με όρους διεθνούς δικαίου…

• Οι χώρες υποδοχής μετατρέπονται σε σύγχρονα κολαστήρια και στο όνομα των παραγωγικών αναγκών ο δημογραφικός εθνισμός αντικαθίσταται βίαια από την σύγχρονη εμπορική δημογραφία…
• Οι χώρες προέλευσης ουσιαστικά «αδειάζουν» από το πλέον δυναμικό κομμάτι των πληθυσμών τους, αφού οι μεταναστευτικές ροές αφορούν πρωτίστως σε ηλικίες από 16 έως και 45 ετών, και αυτό τις καθιστά, όχι απλά ευάλωτες σε ξένες επεμβάσεις, αλλά τις μετατρέπει σε πάμφηνο εμπόρευμα που θα πλιατσικολογηθεί επιπλωμένο (δηλαδή το γεωπολιτικό του αποτύπωμα μαζί με τον πραγματικό του πλούτο)…
• Τα σύνορα των χωρών θα γνωρίσουν πρωτοφανείς πιέσεις, όχι απλά από μικρές επαναλαμβανόμενες ομάδες προσφύγων και μεταναστών αλλά από μαζικές και ανεξέλεγκτες μετακινήσεις πληθυσμών, πράγμα που θα τροφοδοτήσει μοιραία και οξύτατες διαπολιτισμικές συγκρούσεις.

Πρόκειται δηλαδή ουσιαστικά για μια νέα κατάσταση, της οποίας η εκρηκτική παρεκτροπή, θα τροφοδοτήσει με τη σειρά της με όλα τα απαραίτητα άλλοθι, τη διαδικασία τροποποίησης των όρων της διεθνούς τάξης και φυσικά θα δρομολογήσει διεργασίες για τη μετατροπή ακόμη και του συστήματος των κανόνων της διεθνούς ασφάλειας.

Περισσότερα για το σύμφωνο του αίσχους στο βίντεο που ακολουθεί από το 13:50 έως το 51:40

Αυτό δηλαδή που στην τρέχουσα ρητορική προσδιορίζεται ως παγκοσμιοποίηση, οργανώνει τη γενικευμένη του αντεπίθεση με εργαλείο ΚΑΙ το διεθνές δίκαιο, επιδιώκοντας την δημιουργία καινούριων δυσκολοξεπέραστων τετελεσμένων, και μιας συνολικά νέας κατάστασης, χρησιμοποιώντας αδίστακτα τους ίδιους τους λαούς ως ζωντανή του ασπίδα.

Ο πλανήτης δηλαδή βρίσκεται αντιμέτωπος με μια πρωτοφανή στρατηγικού χαρακτήρα επίθεση, η οποία είναι προφανές ότι δεν αντιμετωπίζεται με τους θεατρινισμούς του Σαλβίνι… Ούτε με τα καμώματα του Ορμπάν… Ούτε φυσικά με τις υβριδικές μεταλλάξεις της Λεπέν κοκ.

Την ίδια στιγμή, τα «αδέσποτα» κινήματα, έχουν μια ξεχωριστή θέση σε αυτή την πολυσύνθετη διεργασία.

Ξεχωριστή για τους αφελείς, που αντί να συνειδητοποιούν πως η δική τους πολιτική ανεπάρκεια, είναι πλήρως αναντίστοιχη με τα πραγματικά προβλήματα που απασχολούν τις σύγχρονες κοινωνίες και να συναισθανθούν το μέγεθος της ευθύνης τους… Αρκούνται σε εκδηλώσεις γοητείας υπερθεματίζοντας το «αδέσποτο» και καταγινόμενοι με έναν αδιέξοδο μιμητισμό…

Ξεχωριστή βεβαίως και για τους χορογράφους, που έχουν πλήρη επίγνωση πως το «αδέσποτο» κατά κανόνα είναι ΚΑΙ ευάλωτο… ΚΑΙ χειραγωγίσιμο… ΚΑΙ εκτρέψιμο σε ατραπούς που θα διατηρούν στο απυρόβλητο το πραγματικό διακύβευμα της πολιτικής ανατροπής.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον λοιπόν, καλό είναι να περικοπούν δραστικά οι φλυαρίες και να στρωθούμε όλοι μας στη δουλειά.

Είναι φανερό πως οι απαντήσεις σε μια γενικευμένη στρατηγική αντεπίθεση, είναι πολιτικές.Και πολιτική απάντηση δεν είναι η γλαφυρότητα της αγανάκτησης επειδή απλώς αυτή είναι βολική.

Πολιτική απάντηση είναι αυτή που θα συνειδητοποιεί και θα συμβάλει, στην οργάνωση της  καθολικής κοινωνικής αντεπίθεσης που θα αμφισβητήσει τον πυρήνα των πολιτικών και την διαχρονικότητα των παραδοσιακών πολιτικών ηγεσιών.

Αν την απάντηση σε αυτή την κρίσιμη ιστορική εποχή, δεν την δώσουν με τρόπο μαζικό… με στίγμα πολιτικό… με προσανατολισμό απολύτως ξεκάθαρο… και με οριογραμμή την πραγματική πολιτική ανατροπή και εν τέλει την ίδια την εξουσία… 

Τότε απλά απάντηση δεν θα υπάρξει…

Ο πραγματικός αντίπαλος δεν είναι παιδικό παιχνίδι, πολύ περισσότερο για την Ελληνική κοινωνία της οποίας η αισιοδοξία έχει καταρρακωθεί… Η εθνική της υποδομή έχει υποθηκευτεί… Και ο γεωπολιτικός ακρωτηριασμός της πατρίδας της, δεν είναι πλέον θεωρητικό ενδεχόμενο αλλά πραγματική και επείγουσα απειλή.

Αυτή η κοινωνία και αυτή η πατρίδα, δεν έχει ανάγκη από την περατζάδα, κορτάκηδων και καιροσκόπων, που αναζητούν εναγωνίως πολιτική κολεγιά, για να μπουν στο μισθολόγιοτου συστήματος.

Τα απόνερα μιας φαύλης πολιτικής διεργασίας που δεν αντιλαμβάνονται το χαρακτήρα της επίθεσης... Όπως κι εκείνα που αντιμετωπίζουν με δισταγμό και αναποφασιστικότητα το πλαίσιο της συνολικής πολιτικής αντεπίθεσης... 

Είναι παράγοντες που ανακυκλώνουν το πρόβλημα και τα αδιέξοδα και ως τέτοιοι δεν μπορούν να είναι και ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΛΥΣΗΣ.