Η Εξωτερική πολιτική την οποία φαίνεται ότι υιοθετεί η διοίκηση Τράμπ, ΔΕΝ είναι μονοδιάστατη ΟΥΤΕ ως προς τον χαρακτήρα και το περιεχόμενο των επιδιώξεών της, ΟΥΤΕ βεβαίως ως προς τα μέσα και τις τακτικές που επιστρατεύονται από τους Αμερικανούς επιτελείς - και πρωτίστως από τον ίδιο τον Τραμπ - προκειμένου να διασφαλιστεί η αποτελεσματικότερη δυνατή εφαρμογή της στην πράξη…
Η Αμερικανική Εξωτερική πολιτική, προβάλλεται ήδη ως μια ολιστική παρέμβαση στα διεθνή και περιφερειακά δρώμενα, που εκδηλώνεται με ιδιαίτερο δυναμισμό, με κυνισμό και αποφασιστικότητα, αλλά και με έναν συνδυασμό πρωτοβουλιών που εργαλειοποιούν πλήρως την προβολή της ισχύος σε όλες της τις εκφάνσεις, ενώ οι στοχεύσεις αυτής της πολιτικής, δεν εξαντλούνται στο επίπεδο της όποιας ευνοϊκής επιμέρους και αποσπασματικής αποτίμησης, αλλά επεκτείνονται σε μια ευρύτερη επιδίωξη που αποσκοπεί στην επαναδιατύπωση των κανόνων του παιγνιδιού και κυρίως του τρόπου ανάγνωσης των προβλέψεων του διεθνούς δικαίου.
Αυτός είναι και ο λόγος που κατά την άποψη του γράφοντος, η Εξωτερική πολιτική την οποία υιοθετεί η διοίκηση Τραμπ, ΔΕΝ θα πρέπει να προσεγγίζεται με τα παραδοσιακά ερμηνευτικά εργαλεία, διότι απλούστατα μια τέτοια τακτική, το μόνο που θα αναπαράξει θα είναι τα αδιέξοδα.
Ταυτόχρονα θα πρέπει να επισημανθεί, ότι οι κρατικοί δρώντες, μεταξύ των οποίων και η χώρα μας, ΔΕΝ είναι δυνατόν να συνεχίσουν να φυγομαχούν εκτοξεύοντας αφορισμούς και αναθέματα για μια Εξωτερική πολιτική με την οποία δεν συμφωνούν, διότι απλούστατα μια τέτοια τακτική ΔΕΝ είναι λύση. Αυτό που οφείλουν να κάνουν είναι να την αναλύσουν διότι τους αγγίζει, να την κατανοήσουν διότι...
υφίστανται τις επιπτώσεις από την εφαρμογή της στην πράξη, να διεκδικήσουν ρόλο που μπορεί να ενσωματώνεται στον περιφερειακό σχεδιασμό στον οποίο αποβλέπει αυτή η πολιτική και φυσικά να διαμορφώσουν ή να επικαιροποιήσουν το δικό τους Εθνικό όραμα για το περιβάλλον της επόμενης μέρας.Σε ότι αφορά στον σκληρό πυρήνα της, η νέα Αμερικανική Εξωτερική πολιτική διέπεται πρωτίστως από την απόφαση της διοίκησης Τραμπ για ολική επαναφορά της ηγεμονικής αντίληψης, για την οποία άλλωστε ο ίδιος ο πρόεδρος προϊδέασε κατά την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, ενώ στο πεδίο της εφαρμογής αυτής της πολιτικής, υιοθετούνται μέθοδοι προσωπικής του εμπνεύσεως και «επιχειρηματικής» κοπής, στο πλαίσιο ενός νέου συγκρουσιακού μοτίβου που μεταλαμπαδεύεται στο στενό πολιτικό του επιτελείο και προς το παρόν τουλάχιστον, φαίνεται ότι εξασφαλίζει την αμέριστη ανοχή του βαθέως Αμερικανικού κατεστημένου, το οποίο αναζητεί τρόπους επιθετικής διαφυγής από τα πολλά και ανατροφοδοτούμενα συστημικά του αδιέξοδα.
Το δεύτερο πράγμα που οφείλουμε να παρατηρήσουμε, είναι το γεγονός ότι κατά την άσκηση της νέας Αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, φαίνεται ότι ιεραρχούνται προτεραιότητες που ανησυχούν και προβληματίζουν, διότι υπερβαίνουν την πεπατημένη, ΚΑΙ σε ότι αφορά στην μεθοδολογία τους, αλλά ΚΑΙ ως προς το επιδιωκόμενο αποτέλεσμά τους.
Η νεοαυτοκρατορική αντίληψη από την οποία φαίνεται ότι εκπορεύεται το νέο Αμερικανικό δόγμα διαχείρισης της ισχύος στο πλαίσιο του διεθνούς συστήματος, τοποθετεί στο κέντρο της προσοχής της δυο κρίσιμα στοιχήματα Γεωστρατηγικής, πλήρως αλληλοεξαρτώμενα και αλληλοσυμπληρούμενα, στο πλαίσιο ενός ιδιότυπου και εξαιρετικά επικίνδυνου αναθεωρητισμού.
Το ένα, σχετίζεται με την αναδιατύπωση και επαναβεβαίωση των όρων που διέπουν την συγκρότηση, τις δομές και εν τέλει την διασφάλιση της βιωσιμότητας της ίδιας της δυτικής συμμαχίας. Εδώ οι Αμερικανοί, έχοντας πλήρη επίγνωση του αυξημένου τους ειδικού βάρους στα ζητήματα ασφαλείας πρωτίστως, με τα οποία βρίσκεται έτσι κι αλλιώς αντιμέτωπη η δυτική συμμαχία, απαιτούν και επιδιώκουν να επιβάλουν ανατροπές και πιθανότατα νέους κανόνες σε ένα συμμαχικό περιβάλλον πολλαπλών ταχυτήτων, που προκαλείται να επαναπροσδιορίσει το σύνολο του ρυθμιστικού θεσμικού πλαισίου που κανονικοποίησε την υπόσταση του σύγχρονου κόσμου, από τις αρχές του 20ου αιώνα και εντεύθεν. Πρόκειται για μια σταθερή και επίμονη προσπάθεια η οποία εγκαινιάζεται με ιδιαίτερο δυναμισμό, στρέφεται έναντι πάντων και μέσω αυτής η νέα Αμερικανική διοίκηση προσβλέπει σε συγκεκριμένα ωφελήματα, αλλά και σε έναν πλήρως αναβαθμισμένο ρόλο με πρόδηλα τα ηγεμονικά του χαρακτηριστικά που δεν θα αμφισβητείται από κανέναν στο πλαίσιο του όποιου ενδοσυμμαχικού ανταγωνισμού.
Για την επίτευξη του παραπάνω στόχου, ο ίδιος ο πρόεδρος Τραμπ επιστρατεύοντας την ιδιομορφία του αλλά και έχοντας εξασφαλισμένη την απόλυτη στήριξη του Αμερικανικού κατεστημένου, δεν διστάζει να υιοθετήσει μια εξαιρετικά επιθετική και πλήρως επικαιροποιημένη έκδοση της τακτικής του «Διαίρει και βασίλευε», που διχάζει και επαναδιαπραγματεύεται τους όρους της συνύπαρξης με εμφανώς αποδυναμωμένους έναντι αυτού εταίρους.
Στο πλαίσιο αυτής της θεώρησης, οι παραδοσιακές πολιτικές και οικονομικές καπιταλιστικές ενοποιήσεις, απλώς παραβλέπονται εάν η υπόστασή τους δεν παραπέμπει σε συγκροτημένη και υπολογίσιμη συλλογική ισχύ. Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζεται η Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά και ο ΟΗΕ είναι ενδεικτικός αυτής της τακτικής, ενώ κατά την άποψη του γράφοντος, η τακτική Τραμπ αναμένεται να είναι εξαιρετικά διαφοροποιημένη σε σχέση με την παραπάνω, σε ότι αφορά στον τρόπο της αντιμετώπισης μοντέλων και φόρουμ οικονομικής ισχύος όπως είναι οι G7, G20 κοκ, διότι εδώ είναι διαφορετικό το επίδικο και διαφορετικά τα κριτήρια με τα οποία θα επιδιώκεται να εξειδικεύεται ό όποιος ευρύτερου ενδιαφέροντος ρυθμιστικός ρόλος.
Το δεύτερο κρίσιμο στοίχημα, το οποίο έχει ήδη δρομολογήσει η διοίκηση Τραμπ, επεκτείνεται σε ζητήματα που αφορούν στην κυρίαρχη Αμερικανική αντίληψη για την ίδια την διεθνή τάξη, μέσα από έναν συνδυασμό περιφερειακών στρατηγικών, που φαίνεται ότι έχουν την τάση να μην ακολουθούν την πεπατημένη των προκατόχων της.
Σε ότι αφορά στην διαχείριση αυτών των προκλήσεων, η τακτική η οποία επιλέγεται, φαίνεται ότι εντάσσεται σε μια λογική σύμφωνα με την οποία:
Η πολυπολικότητα του σύγχρονου κόσμου αναγνωρίζεται.
Η αναγνώριση της πολυπολικής φύσης αυτού του κόσμου, συνδυάζεται με την παραδοχή ή εάν θέλετε την επίγνωση της τάσης η οποία χαρακτηρίζει την κυρίαρχη αντίληψη ισχυρών δρώντων, που συνίσταται στην επιδίωξή τους να αναβιώσουν το αυτοκρατορικό τους παρελθόν.
Η παραδοχή αυτής της νέας πραγματικότητας, είναι αυτονόητο ότι τροφοδοτεί με την σειρά της και μια διαφοροποιημένη αντιμετώπιση των άλλων πόλων περιφερειακής και συστημικής ισχύος, μέσα από την οποία επιδιώκεται:
- Η απόλυτη οριοθέτηση του κατ’ εξοχήν συστημικού αντιπάλου στο πλαίσιο της κορυφαίας στρατηγικής σύγκρουσης (βλέπε Κίνα)…
- Η ελεγχόμενη ουδετεροποίηση λοιπών δρώντων, προκειμένου να αποτραπούν επιλογές τους που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν πολλαπλασιαστικά στην γεωπολιτική ισχύ του συστημικού αντιπάλου (βλέπε Ρωσία, Ινδία κλπ)…
- Η επιλεκτική ανακατανομή ευρύτερου περιφερειακού ρόλου σε συγκεκριμένους συμμάχους, που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως εγγυητές συστημικής σταθερότητας και αποκεντρωμένης ισχύος, στο πλαίσιο μιας κατ’ ανάθεση γεωπολιτικής «υπεργολαβίας» με συγκεκριμένες αρμοδιότητες και οφέλη (βλέπε Ισραήλ).
Εάν λοιπόν αποδεχτούμε, ότι οι παραπάνω παραδοχές συνθέτουν το περίγραμμα της νέας Αμερικανικής Εξωτερικής πολιτικής την οποία έχει ξεκινήσει ήδη να υλοποιεί η διοίκηση Τραμπ, τότε θα πρέπει να συμφωνήσουμε:
- Ότι αυτή η πολιτική ΔΕΝ είναι μονοδιάστατη…
- Ότι παρά τις όποιες επικοινωνιακές της μεγαλοστομίες, είναι κατά βάσην μια πολιτική επιλεκτικής ανάθεσης ρόλων και αρμοδιοτήτων στο πλαίσιο μιας νέας αντίληψης που ΔΕΝ συνιστά στην πράξη ολική επαναφορά του δόγματος Μονρόε και μάλιστα στην πιο ακραία του εκδοχή 200 χρόνια μετά την υιοθέτησή του. Άλλωστε όπως ήδη έχουμε τονίσει σε σχετικό μας άρθρο, «η πραγματική πρόκληση για την νέα διοίκηση Τραμπ, ΔΕΝ είναι η μηχανιστική επαναφορά του Δόγματος Μονρόε ως εργαλείο ικανό να διασφαλίσει την πολλαπλή (ενεργειακή, γεωπολιτική, στρατηγική, οικονομική, θεσμική και άλλη) υπερενίσχυση της Αμερικανικής ηγεμονίας στο σύνολο του Δυτικού κόσμου, έναντι των στρατηγικών αντιπάλων της, αλλά η συνδυασμένη εφαρμογή του στην πράξη, με ένα πλήρως επικαιροποιημένο – πρωτίστως ως προς τις απαιτήσεις του – Δόγμα Τρούμαν, που θα μπορεί ωστόσο να μοιράζει ρόλους και αρμοδιότητες, προσαρμοσμένους απόλυτα στις ανάγκες της νέας περιφερειακής και συστημικής Αρχιτεκτονικής». Και…
- Ότι το γνωστό M.A.G.A. μπορεί να αναζητήσει την πληρέστερη έκφρασή του, ΜΟΝΟΝ μέσα από την αποτελεσματική διαχείριση των παραπάνω προκλήσεων.
Από αυτήν την άποψη - και σε ότι μας αφορά - θεωρούμε απαραίτητο να επαναλάβουμε ότι η νέα Αμερικανική εξωτερική πολιτική ΔΕΝ μπορεί να υιοθετείται όπως αντίστοιχα ΔΕΝ είναι δυνατόν να καταγγέλλεται, με γνώμονα την αισθητική μας ή με βάση το εάν μας αρέσει ή δεν μας αρέσει, σε ότι αφορά στην ουσία της ή στον τρόπο της άσκησής της. ΔΕΝ είναι αυτό το ζητούμενο και ΔΕΝ είναι δυνατόν να αρκούμαστε σε απλουστευτικές αξιολογικές προσεγγίσεις.
Προφανώς η ρητορική και οι εκδηλώσεις του Αναθεωρητισμού θα πρέπει να καταδικάζονται, διότι έχουμε μπει πλέον σε μια εποχή, το μέλλον της οποίας θα καταστεί απρόβλεπτο, εάν η ανεξέλεγκτη κλιμάκωση της ισχύος τεθεί στην διάθεση περιφερειακών δυνάμεων που υιοθετούν την ανεξέλεγκτη κλιμάκωση της ρητορικής του Αναθεωρητισμού, αλλά σε αυτήν την υποχρέωση ΔΕΝ τελειώνουν τα πάντα.
Ο Αναθεωρητισμός, δυστυχώς έχει καταστεί πλέον συνώνυμο της ισχύος και ενσωματώνεται σταθερά στην φαρέτρα των περιφερειακών και συστημικών δρώντων που νέμονται την ισχύ. Επομένως καλό θα ήταν ΚΑΙ σε ότι μας αφορά, να έχουμε επίγνωση τριών τουλάχιστον πραγμάτων:
- Οι πολιτικές που υιοθετεί η διοίκηση Τραμπ, συνιστούν συστημική αντίληψη για την διαχείριση της ισχύος, επομένως η κριτική μας τοποθέτηση απέναντι σε αυτές δεν μπορεί να εξαντλείται στα όρια του ρομαντισμού, διότι αυτό απλούστατα δεν ενδιαφέρει κανέναν…
- Η εναντίωσή μας στις λογικές του Αναθεωρητισμού και στις δυνάμεις οι οποίες τον κλιμακώνουν ανεξέλεγκτα, θα πρέπει να εκδηλώνεται με πολιτικές και αποφάσεις διεύρυνσης και ενδυνάμωσης της Εθνικής ισχύος, καθώς και της αποτελεσματικής απειλής χρήσης της και όχι με θεωρητικές φλυαρίες που δεν οδηγούν πουθενά. Και…
- Το ανακάτεμα που επιχειρείται στην «τράπουλα» της Μ. Ανατολής, παρά τα φαινόμενα ΔΕΝ είναι μια ασυνάρτητη και καιροσκοπική προσέγγιση στην οποία επιδίδεται η διοίκηση Τραμπ. Αντιθέτως, είναι μια εξαιρετικά «παραγωγική» διεργασία που θα τροφοδοτήσει εξελίξεις και ανατροπές. Ο συνδυασμός της με λοιπές ανατροπές που πιθανολογείται ότι θα δρομολογήσει η διευθέτηση του Ουκρανικού, δημιουργεί μια νέα κατάσταση, με πολλές και κρίσιμες παραμέτρους που μας ενδιαφέρουν επειδή ακριβώς μας αγγίζουν.
Η πολιτική τάξη της χώρας μας, οφείλει να διαβάσει σωστά τα τεκταινόμενα, να αφυπνιστεί από τον λήθαργο δεκαετιών, να διεκδικήσει λόγο για όσα σχεδιάζονται, αλλά και ρόλο στην Αρχιτεκτονική της επόμενης μέρας, προκειμένου να καταστεί η πατρίδα μας συμπρωταγωνιστής των εξελίξεων και όχι θύμα του κλιμακούμενου γεωπολιτικού και πολιτισμικού αναθεωρητισμού.
Υ.Γ1. Ο Νετανιάχου γνωρίζει επακριβώς γιατί χαμογελά και προφανώς δεν χαμογελά γιατί κάποιος αδίστακτος θείος Σαμ, θα αποτολμήσει απροκάλυπτα και με θράσος να καταλάβει την χώρα του και να υπεξαιρέσει μια περιοχή φιλέτο που μεταπίπτει δυνητικά στον διοικητικό και πολιτικό έλεγχο του Ισραήλ. Εμείς για ποιον λόγο ακριβώς χάσκουμε και επιδιδόμαστε σε φλύαρες και ανέξοδες αμπελοφιλοσοφίες; Ξέρει κανένας;;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου