Νέες παράμετροι... Σύνθετη η εξίσωση... Συγκεκριμένες οι ευθύνες για το Δημοκρατικό - Πατριωτικό κίνημα

Οι λαοί έχουν απέναντί τους ολοκληρωμένες στρατηγικές ανατροπής… Βρίσκονται αντιμέτωποι με μηχανισμούς αποφασισμένους να τις επιβάλλουν… Και οι πατρίδες τους αναγορεύονται σε υποψήφια θύματα που ροκανίζονται, από απροκάλυπτες αλλά και από νέου τύπου υβριδικές απειλές...

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

μέλους της ΠΓ της ΔΗ.ΠΟ.Σ "ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ"

Ένα επικίνδυνο μείγμα διμερών ή πολυμερών στρατηγικών συμφωνιών αλλά και μεταμοντέρνων υπερεθνικών ενοποιήσεων, πρόκειται να σηματοδοτήσει ανακατατάξεις αλλά και βίαιες ανατροπές, που θα ανασυνθέσουν το γεωπολιτικό χάρτη την επόμενη δεκαετία.

Η παρέμβαση Τσίπρα στην 55η Διάσκεψη για την Ασφάλεια, δεν ήταν τυχαία. Αποτυπώνει και εμφορείται από ένα συγκεκριμένο σύστημα αντιλήψεων για τις διεργασίες που βρίσκονται σε εξέλιξη στην Ευρώπη και όχι μόνο, και το οποίο σύστημα αντιλήψεων, εδράζεται στο τρίπτυχο: 

"Περιφερειακές - παγκόσμιες προκλήσεις... Αντι-εθνικισμός... Γεωπολιτικός αντι-απομονωτισμός - πολυμέρεια"...

Και φυσικά για την επικοινωνιακή διαχείριση αυτής της αντίληψης, δεν δίστασε να καταφύγει για ακόμη μια φορά, σε δύο στερεότυπα μεθοδολογικά δεκανίκια...

• Στην γνωστή αμερικανιά περί τοποθέτησης στη "σωστή πλευρά της ιστορίας". Και...
• Στην επίκληση του μοντελισμού των Πρεσπών, ο οποίος επιχειρείται πάση θυσίανα αναγορευτεί σε... πρότυπο διευθέτησης διμερών και περιφερειακών εκκρεμοτήτων.

Η συγκεκριμένη παρέμβαση εκ μέρους ενός πλήρως χειραγωγούμενου πολιτικού ο οποίος συμπεριφέρεται πρωτίστως ως ατζέντης, θέτει επί τάπητος ορισμένα πολύ κρίσιμα ζητήματα,τα οποία κανένας σοβαρός πολιτικός σχεδιασμός δεν έχει το δικαίωμα να αγνοήσει...

• Πρώτον: Η Διάσκεψη του Μονάχου πραγματοποιείται σε μια συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία κατά την οποία, ένα ευρύτατο πακέτο διμερών και περιφερειακών διενέξεων απασφαλίζεται, και η εκτεταμένη γεωστρατηγική ανασύνταξη για την οποία έχουμε προειδοποιήσει με σαφήνεια, επιταχύνεται πλέον με τρόπο δραματικό, ενδεχομένως και απρόβλεπτο.
• Δεύτερον: Στο περιβάλλον της εκτεταμένης περιφερειακής αποσταθεροποίησης που εγκαινιάζεται, θα επιχειρηθεί μια περαιτέρω αφαίμαξη των εθνοκεντρικών πολιτικών και των εθνικά δομημένων λειτουργιών των κρατών, και αυτό που επιδιώκεται, είναι να προετοιμαστούν ιδεολογικά οι κοινωνίες προκειμένου να υποδεχτούν ως φυσιολογική εξέλιξη την διαρκή αποδομητική επίθεση που όλα δείχνουν πως θα κλιμακωθεί την αμέσως επόμενη περίοδο.
• Τρίτον: Οι συγκεκριμένες εξελίξεις συνδέονται πλέον ευθύτατα και με εκφυλιστικές πολιτικές διεργασίες, στο πλαίσιο της προσαρμογής του πολιτικού προσωπικού σε μία μεταμοντέρνα αντίληψη για την πολιτική και για τον χαρακτήρα της πολιτικής αντιπαράθεσης.

Έτσι...

Η αποκαθήλωση της εθνικής ατζέντας πατρονάρεται ως κορυφαίο εκσυγχρονιστικό βήμα, απολύτως αναγκαίο για τις προσαρμογές στην νέα εποχή...

Η πατριωτική ρητορική εξοβελίζεται και μια οργανωμένη επιχείρηση υπονόμευσης και εκφυλισμού εκ των έσω, της ιδέας για τη συγκρότηση ενός γνήσια λαϊκού πατριωτικού κινήματος, έχει ήδη αρχίσει να αποκαλύπτει το αποκρουστικό της πρόσωπο και την δόλια παρακαταθήκη των εργαλείων που σχεδιάζει να αξιοποιήσει.

Και ένα επικίνδυνο μείγμα διμερών ή πολυμερών στρατηγικών συμφωνιών αλλά και μεταμοντέρνων υπερεθνικών ενοποιήσεων, πρόκειται να σηματοδοτήσει ανακατατάξεις αλλά και βίαιες ανατροπές, που θα ανασυνθέσουν το γεωπολιτικό χάρτη την επόμενη δεκαετία.

Όπως αντιλαμβάνεστε, όλες οι παραπάνω, είναι μερικές μόνο από τις σύνθετες προκλήσεις με τις οποίες βρίσκονται αντιμέτωπες οι πατριωτικές δυνάμεις και στη χώρα μας.

Όλες οι παραπάνω, είναι μερικές μόνο από τις παραμέτρους μιας σύνθετης εξίσωσης, η οποία δεν αντιμετωπίζεται με μικρομεγαλισμούς και φερετζέδες. Και ο λόγος είναι απλός...

Σε αυτές τις συνθήκες, καμία νέα αρχή δεν μπορεί να έχει προδιαγραφές που να την κατατάσσουν προκαταβολικά στον προθάλαμο της ήττας, λόγω της φτήνειας των αντιλήψεων και των σχεδιασμών που την οριοθέτησαν.

Αυτή τη φορά, δεύτερη ευκαιρία δεν θα υπάρξει. Και η ευθύνη όσων νομίζουν πως το ρωμαλέο πατριωτικό κίνημα θα χτιστεί με πρώτη ύλη το χειροκρότημα και όχι έναν στρατηγικό σχεδιασμό νίκης, θα είναι ιστορική.

Και ο στρατηγικός σχεδιασμός νίκης δεν θεμελιώνεται με μισόλογα, με ισορροπιστικές γελοιότητες, με μασημένα συνθήματα, και με τα μάτια στραμμένα στην επιχορήγηση.

Οι λαοί έχουν απέναντί τους ολοκληρωμένες στρατηγικές ανατροπής… Βρίσκονται αντιμέτωποι με μηχανισμούς αποφασισμένους να τις επιβάλλουν… Και οι πατρίδες τους αναγορεύονται σε υποψήφια θύματα που ροκανίζονται, από απροκάλυπτες αλλά και από νέου τύπου υβριδικές απειλές.

Απέναντι σ' αυτές τις απειλές... Τι;;;

Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα πρέπει να έχει ταυτότητα, πληρότητα, καθαρότητα, στρατηγική διορατικότητα, και σε κάθε περίπτωση να βρίσκεται μακριά απ’ όλους αυτούς που τις κρίσιμες στιγμές επέδειξαν προθυμία στην υποταγή σε εκβιασμούς, και ανικανότητα στο να αναλάβουν ευθύνες.