Η θειά η Ψωροκώσταινα , οι Ικέτιδες του Αισχύλου και το άσυλο ανιάτων.

Εψές  το βράδυ ήρθε στο σπίτι η θειά μου η ψωροκώσταινα μετά από πολύ καιρό.

Πες πες, κουβέντα την κουβέντα, στερεύοντας από τα νέα πήγαμε στα παλιά.

Κι ακου να δεις η αθεόφοβη στα 90 φεύγα και καβατζωμένο το αλτσχάϊμερ τι θυμήθηκε.

Γράφει η Εύη Καραμανίδου (Μέλος της προσωρινής Πολιτικής Γραμματείας του Μετώπου για μια ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ)

Παλιά μου λέει, πολύ παλιά, ήταν 50 τσούπρες που έφυγαν άρον άρον από τον τόπο τους  γιατί δεν ήθελαν να τις...

κουτουπώσουν επισήμως οι 50 ξάδελφοι τους. Δε λέω, συνέχισε η θεία, θα τις παίρναν με παπά και με κουμπάρο αλλά αυτές  το 'σκασαν από την Αίγυπτο και ζήτησαν βοήθεια και άσυλο από το βασιλιά  κι αυτός τις δέχτηκε και έζησαν αυτές καλά και μεις καλύτερα.

          

Ρε θειά πας καλά; Αυτή είναι η τραγωδία του Αισχύλου ΙΚΕΤΙΔΕΣ και αφορά την ασυλία που προσέφερε ο βασιλιάς του Άργους Πελασγός στις 50 Δαναΐδες που συνοδευόμενες με τον πατέρα τους από την Αίγυπτο κατέφυγαν εκεί ως ικέτισσες προκειμένου να αποφύγουν αιμομεικτικούς γάμους με τα ξαδέλφια τους. Η δε αποδοχή του Πελασγού με την σύμφωνη γνώμη του λαού του Άργους,  αποδεικνύει περίτρανα στις μέρες μας ότι το άσυλο είναι ιερή και αδήριτη πραγματικότητα που μεταφέρεται μέσα στο χρόνο από γενιά σε γενιά.

         

Ούτε που μου έδωσε σημασία η θειά και συνέχισε τα δικά της.

          

Και τι θαρρείς είπε, μόνο ο Πελασγός ήταν; Θυμάσαι τον Κύλωνα; Παλιός κι αυτός, Ναι αυτός ντε που θέλησε να πάρει την εξουσία με επανάσταση, και τα 'κανε μαντάρα και ύστερα οι Αθηναίοι καθάρισαν όλο του το σόι .

          

Ρε θειά έλεος. Αυτό είναι το Κυλώνειο άγος, όπου οι Αθηναίοι παρόλο που οι οπαδοί του Κύλωνα κατέφυγαν ως ικέτες στο βωμό της Πολιάδος Αθηνάς και άρα προστατευμένοι από τους θεούς, τους εξαπάτησαν υποσχόμενοι αναίμακτη παράδοση και εν συνεχεία τους σκότωσαν . Μα αυτή η πράξη τους είχε ως αποτέλεσμα να πέσει λοιμός στην πόλη και θεωρήθηκε θεία δίκη γιατί το να εισέλθει κάποιος στο άσυλο προκειμένου να συλλάβει ή να σκοτώσει θεωρείτο μέγιστη ιεροσυλία.

          

Στον κόσμο της η θειά η ψωροκώσταινα συνέχισε.

          

Για πάγαινε να δεις είπε μες τη μαγκιά, τι έκανε ο Ραμσής ο Β'; ο Φαραώ ντε,  αυτός της Αιγύπτου που παραχώρησε άσυλο σε ένα Χετταίο βασιλιά τον Ούρι Τέσαπ με το όνομα, όταν αυτός εκθρονίστηκε από το θρόνο του...

          

Για πάγαινε δες στα μέσα της δεύτερης χιλιετίας προ Χριστού -μέσα στον στόμφο βγήκε από τα χείλη της το π. Χ- συμφωνίες Χετταίων βασιλιάδων στις οποίες αναφέρουν ότι όταν ένας πρόσφυγας έρχεται στην χώρα τους δεν θα επιστρέφεται πίσω. Δεν είναι σωστό, λέει, να εκδιώκονται πρόσφυγες από την χώρα των Χετταίων.

          

Βρε της θειάς και δεν της το 'χα.

          

Και συνέχισε τον ασταμάτητο...

Εγώ γράμματα δεν ξέρω πολλά, είπε, αλλά από Θρησκευτικά σκίζω. -Κλασσική Ελληνίδα γριά- Για θυμίσου τι ζήτησε ο θεός από τον Μωϋσή στην Παλαιά Διαθήκη.... Να ονοματίσει έξι πόλεις σαν καταφύγια για τα παιδιά του Ισραήλ και για τους ξένους και τους διαμένοντες ανάμεσά τους .

Το θείο βρέφος με την Παναγία και τον Ιωσήφ σαν πρόσφυγες δεν έφυγαν για Αίγυπτο;

          

Μπράβο ρε θειά εξπέρ σε βρίσκω στα θρησκευτικά.

Τι το 'θελα, ποιός είδε τη θειά την Ψωροκώσταινα και δεν φοβήθηκε.

          

Εμένα θα μου πεις; Να σου πω εγώ για το άσυλο. Στην Κλασσική εποχή και στην Ελληνιστική και στην Ρωμαϊκή και στην Βυζαντινή, το άσυλο είχε την ιδιότητα του άβατου, του ιερού. Ο ικέτης που προσέφευγε σε ιερό άσυλο ήταν προστατευμένος από οποιασδήποτε μορφή βίας έστω κι αν ήταν στασιαστής, δολοφόνος  τύραννος κ.λ.π. κ.λ.π.

          

Την έβλεπα λίγο αλαφιασμένη, κάπου ταξίδευε ο νους της  και για να ηρεμήσει, της είπα, πως στις μέρες μας, τελούν σε ισχύ ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών που προστατεύουν τα θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου, την αξιοπρέπειά του, την αξία της προσωπικότητάς του  κ.λ.π.  κ.λ.π. 

Και το δικαίωμα κάποιου να ζητήσει άσυλο διασφαλίζεται από το άρθρο 14 της Οικουμενικής Διακήρυξης του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα Δικαιώματα.

          

Και κει που στεκόταν σοβαρή ακούγοντας, γυρνάει το μάτι της γριάς  και ουρλιάζοντας  ρωτάει.

Και με τον Οτσαλάν τι έγινε ;

          

'Ααααα δεν ξέρω, πολλά τα ρωτάς ρε θειά . Κάτσε να διαβάσεις και λίγο να ξεστραβωθείς, όλα έτοιμα τα θες, μασημένη τροφή. Στείλε γράμμα στην τελική  στον  Θεόδωρο και ρώτα τον.

          

Έλεος με αυτές τις θειές , ότι θέλουν θυμούνται και σε πρήζουν και με το αλτσχάϊμερ .

Και κει που λέω εντάξει τελειώσαμε, να σου την πάλι. Τι έγινε με τους Τούρκους στρατιωτικούς,  ρωτάει, τους δώσαμε άσυλο;

          

Εεε, χμ, οι απόψεις διίστανται. Και ναι και όχι. Άλλα αποφάσισε ο Άρειος Πάγος, άλλα θέλουν οι κυβερνώντες καταθέτοντας και αίτηση ακύρωσης της θετικής απόφασης. Άλλα απαιτούν οι χουντότουρκοι από απέναντι,  άλλα επιτάσσει το κράτος δικαίου, άλλα λένε οι γραφές , άλλα λόγια να αγαπιόμαστε δηλαδή.

          

Μάλιστα είπε με χαμηλωμένη φωνή. Οι στρατιωτικοί της γείτονος, ζητήσαν άσυλο γιατί κινδυνεύει η ζωή τους . Το ίδιο έκαναν και δεκάδες άλλοι που ζήτησαν άσυλο στην Γερμανία.

    

Στην Γερμανία, συνέχισε, δεν άνοιξε ρουθούνι και οι απέναντι δεν ζήτησαν καμία έκδοση των «πραξικοπηματιών» από το Βερολίνο.  Και μείς εδώ αλληθωρίζουμε στο διεθνές δίκαιο, στις αδιαπραγμάτευτες κατακτήσεις ολάκερου του πανανθρώπινου πολιτισμού, στην  αυτονόητη παροχή προστασίας, σε  ότι διαμόρφωσε  ο πολιτισμός ανά τους αιώνες, σε ότι επιτάσσει η δημοκρατία.....  το πετάξαμε στον κάδο της ανακύκλωσης,  και ακολουθούμε μια δειλή και συνάμα επικίνδυνη πολιτική που ανάθεμα σε τι  δυσπρόσιτα  μονοπάτια μας οδηγεί  και σε τι γκρεμό πάει να μας ρίξει.

Και που πήγε η αξιοπρέπεια της χώρας ε; Σε ποιά σαλόνια αυνανίζεται; Με τι σκοπό; Και σε ποιούς κλείνει νωχελικά το μάτι;

          

Και να ξέρεις, είπε στο τέλος η θειά, γνωστή βωμολόχα από το παρελθόν, ο Ελληνάρας ο γνωστός Ελληνάρας όχι ο 'Έλληνας, είναι σαν το τρίτο το μακρύτερο, άμα το χαιδεύεις μακραίνει και άμα το μαλώνεις  μαζεύεται, κι αυτό το γνωρίζουν οι σουλτάνοι αιώνες τώρα και πράττουν κατά πως θέλουν και κατά πως τους συμφέρει και όσο ο Ελληνάρας, όχι ο Έλληνας, θα μαζεύεται τόσο οι σουλτάνοι θα ξετσουτσουνιάζουν.

Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια της θειάς μου της ψωροκώσταινας, έφυγε χωρίς να με χαιρετίσει. Σκυφτή, προβληματισμένη και με  μάτια γεμάτα θλίψη.