Για όσο ακόμη θα αναπνέουμε θα λέμε... ΗΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΜΕΙΣ ΕΚΕΙ.

Καρντάσια επανέρχομαι με νεώτερο ανακοινωθέν για τις θειές. Την ψωροκώσταινα και την φτωχομάνα. 

Ξεσάλωσαν οι θειές και δρόμο πήραν δρόμο αφήσαν, ροβόλησαν στην πρωτεύουσα. Εις μάτην να τις μεταπείσω, δεν άκουγαν κουβέντα.

Βρε που θα πάτε γριές γυναίκες, βρε θα ταλαιπωρηθείτε τόσες ώρες δρόμο, βρε είναι πολλά τα χιλιόμετρα, βρε έχετε να πάρετε τα χάπια σας , βρε θα γίνουν φασαρίες (το λένε τα τρολιά) τι θα σας κάνω, βρε θα το δείξει το τελεβίζιο αράξτε επί του καναπέως να το δείτε πανοραμικά, βρε...βρε....βρε.... Τίποτα . Φόρεσαν τα επί δεκαετίας χιλιοφορεμένα καλά τους ταγιεράκια , έβαλαν  τα χάπια τους στην τσάντα, κουλούρια Θεσσαλονίκης σε μιαν άλλη και την έκαναν.

Γράφει η Εύη Καραμανίδου

(Μέλος της προσωρινής Πολιτικής Γραμματείας του "Μετώπου για μια ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ")

  Απίστευτες οι θειές , νύχτα να ταξιδεύουν και σαν τις βρήκε το ξημέρωμα στην
πρωτεύουσα να τις θωρείς αεικίνητες και γελαστές σαν εικοσάχρονα κοριτσόπουλα να τραβάνε κατά Σύνταγμα. Που διάολο πήγαν τα πονίδια τους που με αυτά με πρήζουν μέρα νύχτα ένας θεός το ξέρει. Κι όχι τίποτα σταμάτησαν μπροστά σε μια βιτρίνα , έβαλαν το κραγιονάκι τους (γριές ξεγριές το θηλυκό είναι θηλυκό και στα εκατό του) έπρηξαν ένα μικροπωλητή με το ανάλογο παζάρι,  ακριβά τις έχεις τις σημαίες  κάνε κάτι καλύτερο , με μια σκατοσύνταξη ζούμε , στην Θεσσαλονίκη ήταν φθηνότερες... Από που είσαι του ρώτησαν ; Εκείνος μονάχα τις κοίταζε αποσβολωμένος από την πολυλογία τους, αχ τζιέρι μου ξέρουμε εμείς από προσφυγιά, του είπαν χωρίς να περιμένουν απάντηση , γρήγορα να επιστρέψεις στα χώματά σου και να έρθει η ειρήνη στον τόπο σου . Απ΄ ότι πήρε το μάτι μου τελευταία στιγμή του έδωσαν παραπάνω κι ούτε που ζήτησαν ρέστα.

 Και να σου οι θειές χαμένες στο ανθρώπινο τσουνάμι να γίνονται ένα με όλους, από τα πιτσιρίκια στα καρότσια μέχρι τις συνομήλικες τους. Να τραγουδάνε το ΜΗ ΛΗΣΜΟΝΑΤΕ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΟΥ και να κλαίνε σαν μωρά παιδιά και δώστου να ανεμίζουνε τη σημαία που αγόρασαν από τον πλανόδιο και δώστου να στηρίζονται στα ντουβάρια γιατί τα πονίδια δεν τις άφηναν λεπτό. 

Και να ακούνε την φωνή του Μίκη, του Μίκη τους, του Μίκη της Ελλάδας και να χαμογελάνε και να παίρνουν κουράγια πως τίποτα δεν χάθηκε.

 Μην τα πολυλογώ καρντάσια στο γυρισμό μου έψαλαν τα εξ αμάξης. Που τις είδες τις φασαρίες ε; Είδες  να κάηκε τίποτα; Είδες να έσπασε κάποιος κάτι; Είδες να έπεσε ξύλο πουθενά; Ένας λαός ενωμένος δεν ήταν στο Σύνταγμα; Ένας λαός που κατέβηκε για να διαδηλώσει για τα αυτονόητα δεν ήταν  στο Σύνταγμα; Τι ασχολείσαι με τα τρόλια μου είπαν , αυτοί τα παίρνουν και  ο λαός  τους γράφει, ξέρεις που... 

 Εμείς γριές γυναίκες είμαστε τόσα ξέρουμε τόσα λέμε και για να πάμε στο Σύνταγμα δώσαμε τα μαζεμένα που ήταν για το ρεύμα και τα μαζεμένα που ήταν για το πετρέλαιο και  τα μαζεμένα που ήταν για τα  φάρμακα. 

 Κομμάτια να γίνει θα βάλουμε και μια ζακέτα παραπάνω -είναι αυτή η ρημάδα η υγρασία που τσακίζει κόκαλα στη Σαλονίκη- θα φάμε ξαναζεσταμένη φασολάδα όλη τη βδομάδα κι άμα τους κοτάει ας κόψουν και το ρεύμα. 

Εμείς ένα ξέρουμε σαν γριές γυναίκες που  'μαστε, τον Μίκη να τον αφήσουν ήσυχο , τα λάθη του είναι λάθη του, οι αλήθειες του όμως είναι όλων μας. Δικές μας αλήθειες και συνάμα πανανθρώπινες .Τίποτα άλλο. 

 Και για να μην ξεχνιόμαστε, για όσο ακόμη θα αναπνέουμε θα λέμε  ΗΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΜΕΙΣ ΕΚΕΙ.