Η Ελλάδα, ίσως είναι η μοναδική χώρα στον κόσμο που έχει απέναντί της έναν δεδηλωμένο αντίπαλο με έμπρακτα διακηρυγμένες τις ευρύτατα αναθεωρητικές του προθέσεις, αλλά παρ’ όλα αυτά, η ίδια επιμένει να «διαβάζει» την τουρκική στρατηγική, κυρίως ως ένα απλό επικοινωνιακό αφήγημα, που μπορεί άλλοτε να το αγνοεί και άλλοτε να το προσαρμόζει στα μέτρα των δικών της ανοχών, ούτως ώστε να ταιριάζει πάντα, σε ένα κακώς νοούμενο «Ελληνικό μοντέλο» ερμηνείας, κατανόησης και διαχείρισης των περιφερειακών εξελίξεων και προκλήσεων…
του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥΈνα χαρακτηριστικό στοιχείο αυτού του «Ελληνικού μοντέλου» ανάλυσης και στρατηγικής διαχείρισης των προκλήσεων, είναι η συλλογιστική ποικιλομορφία με την οποία εκδηλώνεται στον δημόσιο λόγο και πρακτικά καλύπτει όλο το φάσμα των δυνητικών προσεγγίσεων. Από την διαχρονική φοβική διπλωματική και επιχειρησιακή ατολμία, στην οποία παραμένει καθηλωμένη η κυβερνητική πολιτική εδώ και κάμποσες δεκαετίες, έως και την νηφάλια εθνοκεντρική προσέγγιση που θεωρεί – και σωστά – πως εάν η πατρίδα μας δεν αλλάξει ρότα, δόγμα και αντίληψη, θα οδηγηθεί μοιραία στον γεωπολιτικό της ακρωτηριασμό.
Αυτή η συλλογιστική και ερμηνευτική ποικιλομορφία, παρά τα φαινόμενα, δεν παραπέμπει σε ένα περιβάλλον ευφορίας και παραγωγικού οργασμού για την στρατηγική σκέψη. Πρωτίστως διότι η ύπαρξη αυτής της ποικιλομορφίας, επιβεβαιώνει ότι η κυρίαρχη και επομένως η συστημική στρατηγική σκέψη στην χώρα μας, αδυνατεί να εμπνεύσει τους ανθρώπους που πραγματικά ανησυχούν και που εντέλει αρνούνται να αποδεχτούν ότι η σφραγίδα του ΕΛΙΑΜΕΠ, μπορεί να επικυρώσει επιλογές στρατηγικής επιβίωσης για τον Ελληνισμό. Έτσι, ο αδιαμφισβήτητος πλούτος στην παραγωγή ιδεών και προτάσεων που καταγράφεται καθημερινά στον Δημόσιο διάλογο, παραμένει κατά βάσην εξωσυστημικός και συχνότατα στοχοποιείται από συγκεκριμένα συστημικά πολιτικά και ακαδημαϊκά κέντρα, ενώ δεν λείπουν και οι περιπτώσεις κατά τις οποίες γίνεται προσπάθεια ακόμη και για την απροκάλυπτη ποινικοποίησή του. Όλα τα παραπάνω, παραπέμπουν σε μια καταφανή συστημική ένδεια, απόλυτα αναντίστοιχη με τις πραγματικές δυνατότητες, με τις ανάγκες του τόπου μας, αλλά και με τις προκλήσεις της εποχής.
Θεμελιώδης επίπτωση αυτής της κραυγαλέας αναντιστοιχίας ανάμεσα στην φύση των προκλήσεων από την μια και στην «εθνική συστημική» απάντηση από την άλλη, είναι η ανυπαρξία ενός πλαισίου εντός του οποίου η...