Διαδίδονται διάφορα (και ίσως δεν διαδίδονται αβάσιμα) ακόμη και για διχογνωμίες που φαίνεται να εκδηλώνονται στο στρατιωτικό συμβούλιο του Ισραήλ... Προσέξτε… Μιλάμε για το στρατιωτικό συμβούλιο και όχι για την πολιτική κυβέρνηση της χώρας…
του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Η ανησυχία βεβαίως για την τύχη των ομήρων, είναι θεμιτή και καθ’ όλα αυτονόητη, όμως αυτή η παράμετρος, αφορά πρωτίστως - πέρα και πάνω από τα κόμματα - την Ισραηλινή κοινωνία η οποία δικαιούται και να οργίζεται και να αγανακτεί, χωρίς ωστόσο να λησμονεί την ποιότητα των τεράτων που έχει απέναντί της. Και οφείλει να μην την λησμονεί, διότι κάθε παραχώρηση στα τέρατα - ανεξάρτητα από την σκοπιμότητα ή την αναγκαιότητα που την επέβαλε - ανατροφοδοτεί την βουλιμία τους και συντηρεί την επιθετική και μισάνθρωπη συμπεριφορά τους…
Σε ότι αφορά όμως στην ατζέντα του στρατιωτικού συμβουλίου, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Το περιεχόμενό της θα πρέπει να αποσυνδέεται πλήρως από τους όποιους συναισθηματισμούς και να επικεντρώνεται αυστηρά και επίμονα στις επιχειρησιακές ανάγκες αλλά και ευρύτερα στις γεωστρατηγικές ιεραρχήσεις του κράτους το οποίο υπηρετεί και οφείλει να το υπηρετεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ας γίνουμε λοιπόν σαφέστεροι, όσο και εάν αυτό ακούγεται κυνικό...
Α. Το Ισραήλ σύρθηκε σε μια σύγκρουση η οποία έχει συγκεκριμένα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά, πέρα και ανεξάρτητα από τις προθέσεις και τις ιδιαίτερες στοχεύσεις του. Αυτήν την σύγκρουση οφείλει να την διαχειριστεί, χωρίς να παραβλέπει το κόστος της Ομηρείας αλλά και χωρίς εκπτώσεις στα...