Στο περιβάλλον της μετά την Αλάσκα εποχής, η Ουκρανία, πιέζεται από την δύναμη της Ρωσικής ισχύος, αλλά και από την πιθανότητα της εγκατάλειψής της από τους Αμερικανούς, προκειμένου να εκχωρήσει εδάφη της στην Ρωσία, ως μέρος μιας συνολικής συμφωνίας που θα μπορούσε να οδηγήσει στον τερματισμό του πολέμου…
του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Για το γεωπολιτικό κεφάλαιο άλλωστε που άνοιξε και τυπικά στην Αλάσκα, το Ουκρανικό δεν είναι παρά μια μαύρη τρύπα που πρέπει να κλείσει το συντομότερο, προκειμένου να ανοίξουν τα σημαντικά κεφάλαια που σχετίζονται με τον ευρύτερο σχεδιασμό ανακατανομής της ισχύος, στο περιβάλλον της νέας εποχής στην οποία έχει εισέλθει πλέον δυναμικά το διεθνές σύστημα.
Προφανώς η εκχώρηση εδαφών, με όποιο δημοψηφισματικό ή άλλο περιτύλιγμα και εάν παρουσιαστεί προκειμένου να τελεσιδικήσει, συνιστά και θα συνεχίσει να συνιστά μια νομικά ΜΗ ΑΠΟΔΕΚΤΗ πράξη, αφού ανεξαρτήτως προσχημάτων και λοιπών επικλήσεων, συντελείται υπό το κράτος πολεμικής σύγκρουσης ή απειλής πολεμικής σύγκρουσης και εν γένει χρήσης βίας. Αυτό προβλέπει μεταξύ άλλων η Σύμβαση της Βιέννης για το Δίκαιο των Συνθηκών, η οποία καταρτίστηκε στις 23/5/1969.
Με την Ουκρανία πάντως το πρόβλημα είναι περισσότερο σύνθετο και η συνθετότητά του δεν συνίσταται μόνο στο πλαίσιο των τετελεσμένων που...