Παγκόσμιο παράδοξο: Ο υπερπληθυσμός του πλανήτη και η πληθυσμιακή γήρανση της… “γηραιάς ηπείρου”

Θέμα χρόνου είναι η κατάρρευση της Ευρώπης, τουλάχιστον, έτσι όπως την γνωρίζαμε μετά την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Και στο οικονομικό και στο πολιτικό, αλλά και στο πολιτιστικό – πολιτισμικό επίπεδο.

Η πληθυσμιακή γήρανση της… “γηραιάς” ηπείρου, ως αποτέλεσμα της δημογραφικής πολιτικής (γενοκτονία ως προς την Ελλάδα), εδράζεται ξεκάθαρα πάνω στην αλαζονεία της οικονομικής κατά βάση, αλλά και πολιτικής ελίτ, για την απόκτηση ολοένα και μεγαλύτερου κομμάτι του πλούτου που παράγουν οι πολίτες της.

Γράφει ο Βαγγέλης Αλιφέρης

Μέλος της προσωρινής Π.Γ. του Μετώπου για μια ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ)

Γεννήσεις, σημαίνει κοινωνική – επιδοματική πολιτική.

Σημαίνει επίσης εισοδηματική πολιτική προστασίας των οικογενειών.

Αυτό, είναι κάτι που λατρεύουν να μισούν οι απάτριδες κεφαλαιοκράτες, αφού είναι ευρέως γνωστό, πως...

 το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα. Μετακομίζει διαρκώς από χώρα σε χώρα, προκειμένου να αποκομίζει διαρκώς κέρδη χωρίς ρίσκα.

Μία κοινωνική πολιτική, η οποία ταυτόχρονα θα προστατεύει τα εισοδήματα των οικογενειών, απαιτεί εξορθολογισμό της αναδιανομής του παραγόμενου πλούτου, μα πριν απ’ όλα, προστασία και αύξηση της παραγωγής.

Για να παραχθεί πλούτος, θα πρέπει πρωτίστως μία χώρα να βρίσκεται σε κοινωνική και εθνική συνοχή και ειρήνη. Θα πρέπει να έχει την δυνατότητα παραγωγής και επάρκειας διατροφικών ειδών, ώστε να μειώνονται στο ελάχιστο οι εισαγωγές και κατ’ επέκταση η απώλεια συναλλάγματος. Σε αντίθετη περίπτωση, ο έξωθεν δανεισμός, είναι μονόδρομος.

Ένας μονόδρομος, που οδηγεί στον φαύλο κύκλο δανεισμός – υπερχρέωση – αδυναμία εξυπηρέτησης τοκοχρεολυσίων – πτώχευση – ξεπούλημα υποδομών – αρπαγή προσωπικής περιουσίας.

Θα πρέπει επίσης, να έχει και το αντίστοιχο εργατικό προσωπικό για να ανταπεξέλθει στην παραγωγή και την περεταίρω αύξηση αυτής.

Εδώ είναι και το ζουμί της υπόθεσης.

Η αναπλήρωση του ελλείματος των εργατικών χεριών, είναι φύσιν αδύνατο να γίνει ακαριαία ή τουλάχιστον σε ένα εύλογα μικρό χρονικό διάστημα.

Ακόμα κι αν εκκινούσε σήμερα μια δημογραφική πολιτική, θα χρειάζονταν τουλάχιστον 18 χρόνια μέχρι να ενηλικιωθούν οι πρώτοι “καρποί”, ώστε να ενταχθούν στην παραγωγική αλυσίδα. Όπως ακριβώς συνέβη και με την δημογραφική κατάρρευση. Δεν ξυπνήσαμε ένα πρωί, μετρηθήκαμε και βγήκαμε γερασμένοι…!

Ήταν μια μεθοδική και αργόσυρτη διαδικασία, που κράτησε τουλάχιστον τέσσερεις δεκαετίες, πριν “ανακαλύψουμε” την δημογραφική γήρανση του πληθυσμού.

Στο διάστημα αυτό και με πρόσχημα την οικονομικότερη παραγωγή και άρα τα φθηνότερα προϊόντα προς “όφελος” των Ευρωπαίων (και γενικότερα των δυτικών) πολιτών, το… “χωρίς σύνορα” κεφάλαιο, μετέφερε την παραγωγή του σε Ασιατικές χώρες, με… “χωρίς δικαιώματα” πολίτες.

Κι ενώ υποτίθεται αυτό θα έφερνε αύξηση του βιοτικού επιπέδου των Ευρωπαίων πολιτών, περισσότερο ελεύθερο χρόνο και ενδεχομένως αύξηση των αποταμιεύσεών τους, οδήγησε τελικά στην δραματική αύξηση της ανεργίας, στην υποβάθμιση των προϊόντων που καταναλώνουμε, στην αύξηση των ασθενειών (καρκίνος) λόγω κατανάλωσης τέτοιων υποπροϊόντων και φυσικά, στην υπογεννητικότητα.

Την ίδια στιγμή, τα κέρδη των υπερεθνικών εταιρειών (πολυεθνικών) αυξήθηκαν κατακόρυφα και επεβλήθη εμμέσως η υπερσυγκέντρωση δεκάδων ή και εκατοντάδων παραγωγικών μονάδων, στα χέρια ολίγων και “εκλεκτών”, ενώ οι πολίτες, αδυνατούν πλέον να προμηθευτούν έστω και τα απαραίτητα για τα προς το ζην…!

Το πρόβλημα πια ήταν υπαρκτό και χειροπιαστό.

Θα έπρεπε να βρεθεί μία λύση, η οποία, αφενός δεν θα στερούσε “πόρους” από την παρασιτική πολιτικοοικονομική ελίτ μέσω αξιοπρεπών μισθών, φόρων και κοινωνικών επιδομάτων , αφετέρου, δεν θα χρειαζόταν μια πολύχρονη αναμονή δημιουργίας του απαραίτητου εργατικού δυναμικού, μέσω δημογραφικής πολιτικής αύξησης των γεννήσεων.

Ενός εργατικού δυναμικού όμως, που δεν θα διεκδικούσε τα κεκτημένα δικαιώματα των αγώνων των Ευρωπαίων πολιτών.

Η λύση που προκρίθηκε ήταν απλή και δοκιμασμένη στους αιώνες: Μαζική μετακίνηση εξαθλιωμένων λαών, υπό την κάλυψη της μετανάστευσης και της προσφυγιάς.

Τα όσα συμβαίνουν σήμερα στην Ελλάδα και γενικότερα στις χώρες του Ευρωπαϊκού νότου, είναι απότοκος των εγγενών προβλημάτων που προκύπτουν από την μαζικότητα αυτής της… βίαιης πολλές φορές μετακίνησης.

Οι ενορχηστρωτές, θα πρέπει να μεριμνήσουν για την στέγαση και την σίτιση αυτών των πληθυσμών. Χωρίς φυσικά να βάλουν το χέρι στην τσέπη, μετακυλίοντας απλά το πρόβλημα, στους πολίτες που τους “υποδέχονται”.

Έτσι, με την υψηλή φορολόγηση αποκτούν τους πόρους που χρειάζονται για να τραφούν οι “εισαγόμενοι” φθηνοί και εξαθλιωμένοι εργάτες και να… “επιδοτηθούν” οι κατοικίες όπου θα στεγαστούν. Σε πρώτη φάση σε “Κέντρα υποδοχής”, για να συνηθίζουν στην ιδέα της παρουσίας τους οι πρώην κύριοι της χώρας υποδοχής πολίτες, σε μισθωμένα από κονδύλια αγνώστου προελεύσεως (αν και είναι δεδομένο πως τα κεφάλαια αυτά, προέρχονται από την συμμετοχή των φόρων των Ευρωπαϊκών λαών στην Ε.Ε.) διαμερίσματα σε δεύτερη φάση, ώστε να συνηθίζουν στην ιδέα της συγκατοίκησης της χώρας τους, με ανθρώπους που ουδεμία γλωσσική, εθιμική, πολιτισμική, θρησκευτική σχέση έχουν και σε τρίτη φάση, την παγίωσή τους στις κοινωνίες όπου καταλήγουν, σε ακίνητα πολιτών Ευρωπαίων, όπου μέσω των δημεύσεων, κατασχέσεων και πλειστηριασμών των ακινήτων, αυτοί χάνουν την ιδιοκτησία τους και οι “άρπαγες”, θα τους τα ενοικιάζουν ή θα τους τα πωλούν μελλοντικά.

Και η πίτα ολόκληρη λοιπόν και ο σκύλος χορτάτος; Δε γίνεται…!

Παρ’ όλ’ αυτά, διαφορές μεταξύ των γηγενών Ευρωπαίων και των μετακινούμενων μαζών είναι τόσο μεγάλες, που οι αντιδράσεις έχουν πάρει μορφή βίας.

Φυσικά και δεν πρόκειται για ρατσιστικά φαινόμενα, αφού για πολύ καιρό πριν την υλοποιούμενη “δημογραφική ενίσχυση” με μη Ευρωπαίους, ουδέποτε είχαν εκφραστεί ενάντια στους πολίτες αυτών των λαών.

Ακόμη και τα όποια φαινόμενα αυτού του τύπου υπήρχαν, ήταν μεμονωμένα και μικρής έκτασης.

Φαίνεται λοιπόν ξεκάθαρα πια, πως δεν τους βγαίνει ούτε το “μεταναστευτικό” ως λύση στο δημογραφικό, μα ούτε κατ’ επέκταση και το οικονομικό.

Και αυτό γιατί, αν προσέξετε τις εθνικότητες των “εισαγομένων” εργατικών χεριών, είναι από χώρες που ενώ έχουν φυσικό πλούτο, εντούτοις δεν έχουν καμμία ή έχουν ελάχιστη παραγωγή.

Ούτε Κινέζοι, ούτε Νοτιοκορεάτες, ούτε Ιάπωνες, ούτε Ρώσοι έρχονται με την μορφή των εργατών…

Αυτό σημαίνει πως η φθηνή παραγωγή θα εξακολουθεί να υφίσταται και οι Ευρωπαϊκές ελίτ, θα πρέπει να κατακρημνίσουν μισθούς, επιδόματα και κοινωνικό κράτος, προκειμένου να ανταγωνιστούν στα ίσα αυτές τις χώρες κολοσσούς της παγκόσμιας βιομηχανίας και αγοράς.

Θα το τολμήσουν;

Πιστεύω πως ναι…

Και αυτό θα είναι το μοιραίο, όσο και το τελευταίο τους λάθος, που θα τους οδηγήσει στην κατάρρευση…!

Αν πρώτα δεν έχουν οδηγήσει σε κατάρρευση ολόκληρη την Ευρώπη…!