Έχουμε εξορίσει την ομορφιά. Οι Έλληνες είχαν πάρει τα όπλα γι’ αυτήν...

Αυτά είναι τα λόγια του Καμύ και μέρα που 'ναι 8 του Μάρτη δηλαδή, μέρα αφιερωμένη στις γυναίκες αναρωτιέται κανείς που εξορίστηκε η ομορφιά των θηλυκών αυτού του τόπου , αυτής της πατρίδας, αυτής της ιδέας.

Γράφει η ΕΥΗ ΚΑΡΑΜΑΝΙΔΟΥ

(Μέλος της προσωρινής Π.Γ. του Μετώπου για μια ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ)

Μέρα που 'ναι, μπαίνει κανείς σε παραλληρισμούς των γυναικών του σήμερα με τις γυναίκες του χθες.

Μέρα που 'ναι, σκαλίζεις τις μνήμες, περηφανεύεσαι για την Ασπασία, την Σαπφώ, την Γοργώ, την Ολυμπία, την Υπατία, την Δεινώ, την Αραγνώτη....

Μέρα που 'ναι, σκαλίζεις μνήμες, περηφανεύεσαι για την Μαντώ, την Λασκαρίνα, τις Σουλιώτισσες, τις Χιώτισσες, τις Μεσολογγίτισσες...

Μέρα που 'ναι, σκαλίζεις μνήμες, περηφανεύεσαι για την Λέλα Καραγιάννη, την Ηρώ Κωνσταντοπούλου, την Μαρία Δημάδη, την Ηλέκτρα Αποστόλου, την γυναίκα της Πίνδου...

Μέρα που 'ναι, σκαλίζεις μνήμες , περηφανεύεσαι για την Μαρία Κάλλας, την Κατίνα Παξινού, την Φλέρυ Νταντωνάκη, την Ειρήνη Παππά......

Μέρα που 'ναι, σκαλίζεις μνήμες και περηφανεύεσαι για τη Δέσποινα Αχλαδιώτη την θρυλική κυρά της Ρω που κατά τη διάρκεια  του Β' παγκοσμίου πολέμου σηκωνόταν κάθε μέρα και είχε το θάρρος να σηκώνει την ελληνική σημαία με ένα μοναδικό τρόπο φιλοπατρίας που δεν μπορεί να αφήσει ασυγκίνητο κανένα Έλληνα.

Μέρα που 'ναι, δεν υπάρχουν σύνορα και περηφανεύεσαι για τον ξεσηκωμό των εργατριών στα ραφτάδικα και τα υφαντουργεία της Νέας Υόρκης το 1857 ζητώντας ανθρώπινες συνθήκες εργασίας.

Μέρα που 'ναι, σε μια άλλη γωνία του πλανήτη περηφανεύεσαι για ένα 17χρονο θηλυκό την 'Αχεντ Ταμίμι, σύμβολο της αντίστασης του Παλαιστινιακού λαού.

Μέρα που 'ναι, σε μια άλλη γειτονιά του πλανήτη γη , δεν έχει παρά να θαυμάσει κανείς τις Κούρδισσες μαχήτριες που πολεμούν μέχρις εσχάτων με τους γνωστούς αντιπάλους, για την τιμή της πατρίδας τους και για την τιμή όλης της ανθρωπότητας.

Μέρα που 'ναι, παρατηρώντας πια και όχι αναπολώντας, η γυναίκα αυτού του τόπου , αυτής της πατρίδας , όλων των πατρίδων του πλανήτη γη, έχει να πολεμήσει με άθλιες συνθήκες δουλειάς, με εξοντωτικά ωράρια, με απάνθρωπη μεταχείριση, έχει να παλέψει πολλάκις, με νόμους , κοινωνία, οικονομία, πολιτική που πολλές φορές παρέχουν πρόσφορο έδαφος για σωματική ή ηθική βία εναντίον της .

Σύμφωνα με τη Σύσταση της CEDAW (Σύμβαση για την Εξάλειψη κάθε Μορφής Διακρίσεων κατά των Γυναικών) η βία δύναται να προκληθεί από παραδοσιακή συμπεριφορά και στερεότυπα που επιβάλλονται στις γυναίκες, ιδιαίτερα στις αγροτικές περιοχές. Άλλες πηγές βίας είναι η πορνογραφία, το σωματεμπόριο γυναικών και η εκμετάλλευση της γυναικείας πορνείας, ο σεξουαλικός τουρισμός, η σεξουαλική παρενόχληση στην εργασία, η υποχρεωτική στείρωση ή άμβλωση και η οικιακή και οικογενειακή βία.

     Απορίας άξιον, από που προέρχονται όλες αυτές οι μορφές βίας κατά των γυναικών στις μέρες μας; Από που αναπαράγονται όλα αυτά τα μοντέλα της άνοης , ανέμελης, άνευ σκέψης, άνευ προβληματισμού, άνευ ουσιαστικής παιδείας , ξανθιάς ,μελαχρινής , μικρή σημασία έχει όλο αυτό.

    Από που θα παραδειγματισθεί η νέα γενιά προκειμένου να παράξει  πολιτισμικό και πολιτικό έργο; Από ελεγχόμενα σχολεία που δεν παιδεύουν αλλά  εκπαιδεύουν; Από τηλεοπτικά σκουπίδια που σπονσονάρουν την πορνεία ως ύψιστο αγαθό;

    Τι είναι αυτό που διδάσκεται ο σημερινός πολίτης πλην του να καταλήξει να γίνει ένα καθεστωτικό υπάκουο γρανάζι σε μια χειραγωγούμενη ολιγαρχική ή κομματοκρατική κατάσταση.

  Από ατελέσφορες πολιτικές που μιλούν για ανθρώπινα δικαιώματα με ένα λόγο ουδόλως ουσιαστικό που δεν διαποτίζει το σύνολο τους και απλά αερολογεί παραβλέποντας ότι η καταπίεση των γυναικών, η φτώχεια, η αμάθεια, η βία  αποτελούν ορισμένα μόνο μελανά σημεία που αμαυρώνουν την εικόνα του σύγχρονου κόσμου. Και όσο αυτός ο σύγχρονος κόσμος θα παραμένει σιωπηλός και απαθής θεατής μπροστά σε αυτό το σφαγείο , τόσο οι τροχιστές του σφαγείου θα επαίρονται για την πολιτική τους ορθότητα και τόσο το αίμα θα ποτίζει τους τοίχους μας τους δρόμους μας, τις ψυχές μας.

   Μέρα που 'ναι και κάθε μέρα ίδια είναι με την προηγούμενη και ίδια θα  'ναι με την επόμενη, ας αρχίσουμε  να σκεφτόμαστε κι αν σκεφτόμαστε ας μετασχηματίσουμε την σκέψη σε δράση διότι διαφορετικά οι σκέψεις θα μείνουν στο χαρτί και προφανώς δεν θα 'ναι τίποτα περισσότερο από λάθος σκέψεις.

Υστερόγραφο 1: Τα ονόματα όλων των γυναικών που παρέλασαν στο  κείμενο είναι ένα μικρό δείγμα της απεραντοσύνης των ομοίων τους, ανώνυμων και επώνυμων στο πέρασμα των αιώνων.

Υστερόγραφο 2: Ο τίτλος του κειμένου είναι δανεισμένος από τον Αλμπέρ Καμύ, 1913-1960, Γάλλος συγγραφέας, Νόμπελ 1957(από την «Εξορία της Ελένης», 1948).

Υστερόγραφο 3: Ευχή να επιστρέψει η ομορφιά στον τόπο που την γέννησε.