Εσύ, μπορείς να αναμένεις εις τους αιώνας των αιώνων, την άρση των capital controls…

Στις περιπτώσεις των «άυλων τίτλων», τα κέρδη ή οι ζημίες είναι λογιστικά και  οριστικοποιούνται με την με οποιονδήποτε τρόπο λήξη της σχέσης του κατόχου με αυτά.

Γράφει ο Βαγγέλης Αλιφέρης

(Μέλος της προσωρινής Π.Γ. του Μετώπου για μια ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ)

Για παράδειγμα, ένα πακέτο μετοχών (επένδυση) αγορασμένο στην τιμή των 10.000 ευρώ, όταν σήμερα τιμάται για 5.000 ευρώ, η λογιστική ζημία αυτού είναι 5.000 ευρώ ή -50%.

Αν  για το ίδιο διάστημα, το πακέτο αυτό ετιμάτο για 15.000 ευρώ, τότε, θα υπήρχε λογιστικό κέρδος 5.000 ευρώ ή +50%.

Έτσι, αν ο κάτοχος θελήσει ή υποχρεωθεί να λήξει την σχέση του με αυτό ρευστοποιώντας το, στην μεν πρώτη περίπτωση θα έχει...

πιστοποιημένη (πραγματική) χασούρα της τάξης του -50% και άρα θα εισπράξει μόνο 5.000 ευρώ, στη δε δεύτερη, θα έχει πιστοποιημένο (πραγματικό) κέρδος +50% και θα εισπράξει συνολικά 15.000 ευρώ.

Για την ίδια ακριβώς περίπτωση, τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι εντελώς διαφορετικά έξι μήνες πριν ή έξι μήνες μετά. Θα μπορούσε ακόμα και να έχει αντιστραφεί ή και να διευρυνθεί περαιτέρω το αποτέλεσμα που λογιστικά υφίσταται σήμερα. Και πάλι όμως, εάν δεν ρευστοποιούσε, το όποιο αποτέλεσμα θα έμενε στα χαρτιά και μόνο, μέχρι την στιγμή εκείνη που το κέρδος θα είχε κάνει την εμφάνισή του, οπότε και θα αποφάσιζε να κάνει το λογιστικό κέρδος, υπαρκτό. Πραγματικό. Θα ρευστοποιούσε άμεσα...!

Μία παρόμοια λειτουργία, διέπει όλα τα τραπεζικά (υπο)προϊόντα (επενδύεις τα αποκαλούν), όπως ομόλογα, αμοιβαία κεφαλαία κλπ σκουπίδια, που παράγουν μαζικά οι τραπεζικοί όμιλοι. Τα επονομαζόμενα και ως «χρηματοπιστωτικά προϊόντα». Το ίδιο επίσης, ισχύει και για το πιο απλό τραπεζικό προϊόν, την απλή κατάθεση.

Εσύ λοιπόν τους ακουμπάς τα όμορφα λεφτουδάκια σου που έχεις βγάλει με πόνο και δάκρυ και αυτοί σου δίνουν μία όμορφη καλοσχεδιασμένη και με πολύ ωραία χρώματα κόλλα Α4, (ή βιβλιαράκι στην περίπτωση της απλής κατάθεσης) που γράφει επάνω πως… «υπόσχεται» πως (κάποια στιγμή) θα έχεις (μόνο) κέρδη, τα οποία, μόλις τα ζητήσεις, η τράπεζα αυτοστιγμής θα στα παραδώσει ζεστά ζεστά. Στην απλή κατάθεση δε, «νιώθεις» και μια επιπλέον «σιγουριά», αφού βλέπεις το ποσό να αναγράφεται στις σελίδες του, με τα ίδια σου τα μάτια κάθε μέρα…!

Κάπως έτσι κυλούσαν τα πράγματα τις τελευταίες δεκαετίες, με την τραπεζική πίστη (εμπιστοσύνη) να αυξάνεται διαρκώς (τραπεζική επέκταση), μιας και με εξαίρεση το χρηματιστήριο του 1999, όλοι τσιμπολογούσαν και από κάποιο μικρό ή μεγαλύτερο κέρδος.

Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που «κάποιοι» αποφασίσουν να μην τηρήσουν την υπόσχεση που σου έδωσαν και να μην σου επιστρέψουν τα χρήματα που, αν και με ρίσκο, τους εμπιστεύθηκες;

Εδώ τα πράγματα είναι εξαιρετικά απλά (γι’ αυτούς).

Αφού πρώτα σπεκουλάρουν την τιμή του άυλου (υπο)προϊόντος που κατέχεις, ώστε αυτό να σου «αποφέρει» σίγουρη χασούρα, εφευρίσκουν ένα σωρό ωραίες λέξεις, τις οποίες τοποθετώντας τες σε μία εκπληκτική, από άποψης γραμματικής σύνταξης, σειρά και δημιουργώντας μία ωραία πρόταση, σου λένε πως… «το ρίσκο που πήρες, δεν είχε θετικό για σένα αποτέλεσμα». Με απλά λόγια, «έπαιξες κι έχασες»…! Στην απλή κατάθεση (κούρεμα), τα πράγματα είναι ακόμη πιο οδυνηρά για σένα, αφού δεν εμπεριείχε ούτε ψήγμα ρίσκου εξ αρχής.

Αυτά, όταν τους έχεις δώσει εσύ τα ωραία σου λεφτά.

Γιατί, όταν αυτοί σου έχουν δώσει τα ακόμα ωραιότερα λεφτά τους (δάνειο) κι εσύ τους έχεις δώσει, σε αντιστροφή των ρόλων, μία υπόσχεση (δανειακή σύμβαση) ότι θα τους τα επιστρέψεις, τότε τα πράγματα αλλάζουν. Αδιαφορούν πλήρως για τις αιτίες της αδυναμίας αποπληρωμής των οφειλών σου (βλέπεις εδώ την χαρακτηρίζουν οφειλή) και όσες όμορφες λέξεις κι αν βρεις, όσο όμορφα κι αν τις τακτοποιήσεις την μία δίπλα στην άλλη, ακόμη κι αν επικαλεστείς ζήτημα επιβίωσης, αυτοί σου συμπεριφέρονται σαν τον χειρότερο εχθρό της πατρίδας σου. Τον προδότη… Με ό, τι ποινή αυτό επιφέρει…!

Και το (ρητορικό) ερώτημα που τίθεται, είναι το εξής:

Αφού μιλάμε για τα ίδιας ποιότητας και αξίας χαρτονομίσματα και τις ίδιες ποιοτικά εκατέρωθεν υποσχέσεις, γιατί προκύπτουν διαφορετικές λύσεις και αποτελέσματα;

Η απάντηση (και δεν είναι ρητορική), είναι απλή:

Όταν το χρήμα (νόμισμα), μετατρέπεται - μεταφράζεται από εργαλείο της οικονομίας για την εξυπηρέτηση των πολιτών στην μεταξύ τους ανταλλαγή προϊόντων, σε προϊόν που παράγεται (γάλα, κρέας, σιτηρά κ.ά.), ανάγεται σε ύψιστο αγαθό, που συσχετίζεται μάλιστα με την ύπαρξη, την διατήρηση και την ασφάλεια της πατρίδας σου (τα μνημόνια μας λένε, επιβλήθηκαν για λόγους Εθνικού Συμφέροντος και για τον λόγο αυτό, μας λένε, είναι νόμιμα), θεοποιείται και λατρεύεται ως τέτοιο, αδιαφορώντας πλήρως για τις ζωές των ανθρώπων, τότε, ο ιδιοκτήτης αυτού (εκδότης - τραπεζίτης), συμπεριφέρεται ως ο απόλυτος άρχων επί ζώντων και νεκρών και επί συνόλου της πλάσης…!

Προσωπικά, δεν διατηρώ κανενός είδους εμπιστοσύνη στις αφελληνισμένες και ξεπουλημένες αντί πινακίου φακής, (κατ’ όνομα) Ελληνικές τράπεζες και για τον λόγο αυτό, ακόμη και το ποσό του 1cent να υπάρξει στον λογαριασμό μου, σπεύδω να το αποσύρω και εντέλει να το προστατέψω από τα επικίνδυνα χέρια του άρπαγα τραπεζίτη, της μαφίας των Βρυξελλών, των θεσμών της (ΕΕ-ΕΚΤ και ΔΝΤ ως τρίτο μέλος της μαφιόζικης τρόικα) και του εθελόδουλου πολιτικού μας προσωπικού.

Εσύ, μπορείς να αναμένεις εις τους αιώνας των αιώνων, την άρση των capital controls και να θρέφεις την ελπίδα, πως κάποιος κάπου κάποτε, θα σου δώσει τα χρήματά σου πίσω, που πριν από πολλά πολλά χρόνια, του είχες εμπιστευθεί με την μορφή της απλής κατάθεσης…

Σημ.: Αφορμή για το άρθρο μου αυτό, στάθηκε δημοσίευμα του τύπου, που μιλά για μία απώλεια της αξίας των περιουσιακών στοιχείων των Ελλήνων στα χρόνια της μνημονιακής κατοχής 2009-2018, της τάξης των 600 δις ευρώ. 

Και αφού κατάφεραν με αυτό τον τρόπο, να υφαρπάξουν (εμμέσως) ένα τόσο μεγάλο ποσό από τα χέρια των Ελλήνων, τι είναι αυτό στο οποίο μπορεί να πιστεύει κανείς, ότι δεν θα το κάνουν στα μετρητά; Σε όσα μετρητά έχουν απομείνει και κυκλοφορούν ακόμα στην Ελλάδα...!