Να γιατί η Ελλάδα οφείλει να επιλέξει τον δρόμο του πολλαπλού στρατηγικού αιφνιδιασμού

Η πειρατική συμπεριφορά της Τουρκίας, ακριβώς επειδή συνιστά ποιοτικό άλμα στην κλιμάκωση της διαχρονικής της επιθετικότητας, ενέχει τον κίνδυνο για πολλαπλές λανθασμένες αναγνώσεις πρωτίστως από την Ελληνική κοινωνία και δευτερευόντως βέβαια από τους πολιτικούς παρατηρητές…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Η συμβολή «αναλυτών» και «διεθνολόγων» σε αυτού του είδους την «εκτροπή» της πολιτικής σκέψης, είναι καταφανής. Και ο λόγος, είναι ότι γι’ ακόμη μία φορά - δυστυχώς ΚΑΙ αυτήν την φορά – τα όρια ανάμεσα στην «στρατευμένη» ανάλυση από την μιά, και στην αναγκαία αποτίμηση ρόλων και δεδομένων από την άλλη, παραμένουν ασαφή, στον βαθμό που τόσο οι ίδιοι, όσο και τα μεθοδολογικά και αξιολογικά τους εργαλεία, δεν απογαλακτίζονται από παραδοσιακούς προσεταιρισμούς, αντιλήψεις αλλά και εμμονές, και δεν αποτολμούν να αποκωδικοποιήσουν απροκατάληπτα τις παραμέτρους που συνθέτουν το πρόβλημα στο σύνολό του.

Τα πράγματα ωστόσο έχουν οδηγηθεί πλέον σε σημείο οριακό... 
Οι ανατροπές που έχουν δρομολογηθεί, με πρώτιστη αυτήν που σχετίζεται με τους ρυθμιστικούς κανόνες Δικαίου στον σύγχρονο κόσμο, είναι ευρύτερες, και σε ένα τέτοιο περιβάλλον, είναι φανερό πως δεν χωρούν πλημμελείς απαντήσεις. Και αυτό γιατί οι πλημμελείς απαντήσεις, τροφοδοτούν άστοχους ή και καταστροφικούς χειρισμούς, και η κρισιμότητα των στιγμών ΔΕΝ προσφέρει σε κανέναν την πολυτέλεια για επανορθώσιμα λάθη.

Όταν λοιπόν μιλάμε για πειρατική συμπεριφορά της Τουρκίας, είναι φανερό πως αναφερόμαστε στην ενεργοποίηση μιας σύνθετης διεργασίας, που έχει στο επίκεντρο την καθολική αμφισβήτηση των Διεθνών Συμφωνιών, και συνακόλουθα των κυρίαρχων κανόνων του Διεθνούς Δικαίου.

Η Τουρκία επομένως με αυτήν την συμπεριφορά, δεν θέτει απέναντί της την χώρα μας επειδή απλά την μισεί. Τοποθετεί απέναντί της ένα ευρύτερο γεωπολιτικό και...
θεσμικό status, το οποίο της στραγγαλίζει τα οράματα και τις ευρύτερες ηγεμονικές της επιδιώξεις, στο επίκεντρο του οποίου υπάρχει ΚΑΙ η χώρα μας.

Παράλληλα με αυτό, ενεργοποιεί και έναν μηχανισμό ευρύτερης αποσταθεροποίησης, που άλλους θα τους συμπαρασύρει σε μια περιδίνηση με απρόβλεπτες προεκτάσεις, και άλλους θα τους διευκολύνει στην προσπάθειά τους να πιάσουν το νήμα από εκεί που το άφησε η Τουρκία, με σκοπό να διαχύσουν ευρύτερα την γεωπολιτική ρευστότητα, είτε γιατί εκεί τους οδηγεί το σοβαρότατο έλλειμμα στρατηγικής, είτε γιατί αισθάνονται πεισμένοι πως μπορούν να διεκδικήσουν αναβαθμισμένο ρόλο, κατά την διαδικασία της επανασταθεροποίησης.

Έτσι… Μετά από τις πρώτες στιγμές του αιφνιδιασμού (που κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει) η ευθύνη όλων μας δεν είναι να στρέψουμε το βλέμμα στα εύκολα, αλλά να διώξουμε την καταχνιά της ανεπάρκειας και τα μεροληπτικά σύνδρομα, προκειμένου να κοιτάξουμε κατάματα την μεγάλη εικόνα. Και η μεγάλη εικόνα, είναι πάρα πολύ σαφής στις αποτυπώσεις και στις αφηγήσεις της.

Το πρώτο πράγμα που μας υποδεικνύει, είναι πως η Τουρκία παρά το θράσος της, έχει πάρει το πράσινο φως για να βγει με το πειρατικό της σχέδιο στην Μεσόγειο. Και φυσικά αυτοί που της το διασφάλισαν, έχουν πλήρη επίγνωση του μεγέθους των συνεπειών αυτής της συμπεριφοράς.

• Όταν η Τουρκία φρόντισε να καταστήσει σαφείς τις προθέσεις της, την περιέβαλαν με το κύρος του «σημαντικού συμμάχου»…
• Όταν η Τουρκία άρχισε να κλιμακώνει και εμπράκτως τις προκλήσεις της, την περιέβαλαν με την στοργή του «αναντικατάστατου εταίρου»…
• Όταν η Τουρκία κουρέλιαζε χωρίς δεύτερη σκέψη, ακόμη και αυτούς τους λυκοφιλικούς συμμαχικούς κανόνες, αυτοί σιωπούσαν, συγκάλυπταν και έστρεφαν τα μάτια αλλού, υποκρινόμενοι πως δεν βλέπουν…

Είναι αυτοί που με την ατολμία τους την αποθράσυναν… Αυτοί που όταν η Τουρκία κλιμάκωνε τους εκβιασμούς της της έκλειναν το μάτι υποσχόμενοι επί της ουσίας αντισταθμίσματα… 

Είναι αυτοί που πέρα από τα καραγκιοζιλίκια και τους θεατρινισμούς που φούσκωσαν εδώ τα μυαλά των αφελών και των ανεκδιήγητων, της έκλειναν το μάτι μεταχειριζόμενοι την Ελλάδα ως αναλώσιμη Ιφιγένεια με την διαχείριση του Μεταναστευτικού, αλλά και ως απαξιωμένο κλωτσοσκούφι όταν ξεφτίλιζαν και την απειλούσαν ΠΡΟΚΑΤΑΒΟΛΙΚΑ, με πρόφαση το Ιρανικό τάνκερ στην Μεσόγειο.

Στόλτενμπεργκ… Τραμπ… Μέρκελ… Πομπέο… 
Ο ανεκδιήγητος Αμερικανός πρέσβης που μπαινόβγαινε πιο συχνά κι από τον καφετζή στα υπουργεία, και τώρα απλώς εξαφανίστηκε μαζί με τα σπουδαία και υπερφίαλα λόγια περί πρωταγωνίστριας χώρας, περί πυλώνα σταθερότητας και άλλα κουλά… Είναι μερικοί μόνο από τους κατονομαζόμενους υπαίτιους

Το δεύτερο πράγμα που φροντίζει να καταδείξει η μεγάλη εικόνα, είναι τα ασυγχώρητα Ελληνικά «λάθη». 

• Το καλάμι που καβάλησε το πολιτικό μας προσωπικό… 
• Η νιρβάνα των Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης με την οποία ευνούχισε τον ρόλο του και τις προσδοκίες των πολιτών… 
• Η προκλητική άγνοια την οποία επέδειξε απέναντι στις σαφείς και ρητές τουρκικές προειδοποιήσεις… 
• Η παντελής έλλειψη στρατηγικού σχεδιασμού στην λογική της ανταπάντησης των πιθανολογούμενων σεναρίων… 
• Η προθυμία με την οποία παρέδωσε για χρήση στους Αμερικανούς, κρίσιμη εθνική υποδομή, με αντάλλαγμα μερικά φιλικά χτυπήματα στην πλάτη… Και δυστυχώς τα «λάθη» δεν τελειώνουν εδώ…

Μετουσιώνονται στην απόλυτη ανυπαρξία μιας βιώσιμης στρατηγικής, την οποία οφείλει να διαθέτει ακόμη και ένα περίπτερο, αλλά δεν απέδειξε πως διαθέτει μια χώρα που η ιστορία την τοποθέτησε σε αυτήν την διακεκαυμένη γωνιά του πλανήτη.

Η Ελλάδα υπήρξε παρούσα αν και πλημμελώς, μόνο στο τελετουργικό και στα ταρατατζούμ ορισμένων από τις μεταβολές που συντελέστηκαν στην εγγύς γεωπολιτική μας γειτονιά. Η κατάρρευση της Αραβικής Άνοιξης για παράδειγμα, δεν την βρήκε με στρατηγική και προφίλ πρωταγωνιστή στο υπό διαμόρφωση σκηνικό. Προφανώς οι φωτογραφήσεις των πρωθυπουργών της με τον Σίσι, ΔΕΝ συνιστούν παρουσία πρωταγωνιστή αλλά κομπάρσου.

Παρούσα υπήρξε και με τον αυτοεξευτελισμό της, την αυτοϋπονόμευση και την ανιστόρητη θυματοποίησή της, χάνοντας έτσι οριστικά το Βαλκανικό στοίχημα και μετατρέποντας εαυτόν σε γεωπολιτική Φιλιππινέζα, τόσο με τα ενεργειακά, όσο και με το έκτρωμα των Πρεσπών.  

Παρούσα υπήρξε μόνο ως φτηνό παρακολούθημα των αλλότριων σχεδιασμών, και αυτό δεν της επέτρεψε να αξιοποιήσει ευκαιρίες και να δημιουργήσει στρατηγικά αντισταθμίσματα στην βάση ενός συγκεκριμένου σχεδίου.

Έφτυσε την Συρία… Διαχειρίστηκε φοβικά την ίδια της την ύπαρξη, αντιμετωπίζοντας τον Κυπριακό Ελληνισμό ως φορέα μεταδοτικής νόσου… Αρνήθηκε να αξιοποιήσει υπαρκτές αντιθέσεις στα περιβάλλοντα για να οικοδομήσει την δική της στρατηγική παρακαταθήκη.

Κατέστρεψε πλήρως τις σχέσεις με την Ρωσία… Αγνόησε πλήρως την ύπαρξη του στρατάρχη Χάφταρ στην Λιβύη… Παραιτήθηκε από τα αυτονόητα στο Ανατολικό Αιγαίο και στην Θράκη… Συνηγόρησε να μετατραπούν τα στρατηγικά εδάφη της σε κολαστήρια στα οποία αλωνίζουν Ισλαμιστές.

Και μέσα σε αυτόν τον ορυμαγδό... 
Δεν απετόλμησε να δημιουργήσει μια μαχητική σχέση με το Διεθνές δίκαιο στο πλαίσιο μιας στρατηγικά σχεδιασμένης επιθετικής Διπλωματίας. Αρκέστηκε σε πλατωνικά γλυκόλογα μετατρέποντας τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας σε γραφική καρικατούρα που επιστρατεύεται για να απαντά… Να απαντά και να προκαλεί θυμηδία ακόμη και μεταξύ των Ελλήνων πολιτών.

Σε αυτό ακριβώς το περιβάλλον ήρθε η Τουρκική πειρατική παρέμβαση. Με την χώρα να παραμυθιάζεται από μεγαλοκουβέντες και γαλυφιές, αλλά να είναι επί της ουσίας πλήρως απομονωμένη. Έχοντας αποσύρει από το τραπέζι, ακόμη και τις δειλές διακηρύξεις της περί χωρικών υδάτων κοκ.

Μόνο που αυτό το περιβάλλον, ΔΕΝ ήταν δώρο Θεού. Ήταν συνισταμένη πιέσεων… Ολέθριων πολιτικών επιλογών της εγχώριας ελίτ… Αλλά και της άθλιας νουθεσίας στην οποία πρωταγωνιστεί διαχρονικά η ελίτ αναλυτών, στρατηγιστών και λοιπών παρατρεχάμενων, οι οποίοι το μόνο που έμαθαν, είναι να ετεροκαθορίζουν την σκέψη τους, τις αναλύσεις τους, τις προσεγγίσεις τους, την ζωή τους και δυστυχώς ΚΑΙ την μοίρα της ίδιας της χώρας.

Είναι όλοι αυτοί οι περίεργοι τύποι, που δεν ξεκινούν ως έχουν υποχρέωση, από την ανάγκη να σταθμίσουν νηφάλια τα δεδομένα και τις παραμέτρους, αλλά από την υποχρέωση να υποτάξουν τα πάντα στα θέσφατα… Στο συμμαχικό ιδεώδες… Στην ανακαινισμένη pax Americana… Σε μια αρχιτεκτονική της οποίας αρνούνται πεισματικά να διακρίνουν τα φαινόμενα εκφυλισμού και αμετάκλητης κατάρρευσης.

Στην πολλαπλή πειρατική ενέργεια της Άγκυρας επομένως, η οποία ειρήσθω εν παρόδω ΔΕΝ περιορίζεται μονάχα στα Τουρκολιβυκά μνημόνια, αλλά επεκτείνεται και στην ντε φάκτο επιβολή της Πακιστανικής παρουσίας στην Μεσόγειο, οδηγηθήκαμε διότι δεν εμπόδισε κανένας την μοιραία συνάντηση…

• Του επιθετικού αναθεωρητισμού που διαπερνά την Τουρκική εξωτερική πολιτική στο σύνολό της…
• Με την εγκληματική ολιγωρία του ντόπιου πολιτικού και καθηγητικού κατεστημένου που παραμένει στρατευμένο στις καταστροφικές για την χώρα ψυχροπολεμικές αντιλήψεις…

Και όλων αυτών, με την συντονισμένη επίθεση (ή ανοχή απέναντι στην επίθεση) που δέχεται το Διεθνές Δίκαιο και το Διεθνές σύστημα ασφαλείας που τελεί  υπό καθεστώς ολοκληρωτικής κατάρρευσης.

Ο δρόμος της δουλοπρέπειας, του πιστού σκύλου και του καλού παιδιού, δοκιμάστηκε… Καρατσεκαρίστηκε… 

• ΚΑΙ την μετεμφυλιακή περίοδο… 
• ΚΑΙ στα μεταπολιτευτικά χρόνια… 
• ΚΑΙ με τα τιμωρητικά μνημόνια που ακολούθησαν την απατηλή και προσωρινή ευμάρεια… 
• αλλά ΚΑΙ σήμερα που τα μυαλά των αθλίων φούσκωσαν από παχιά πλην όμως κούφια λόγια… 

Και εν τέλει απέτυχε παταγωδώς.

Η Ελλάδα γι’ ακόμη μια φορά βρίσκεται κοντά στον γεωπολιτικό της ακρωτηριασμό, γιατί δεν τόλμησε να πράξει τα αυτονόητα… Γιατί δεν θέλησε να διακρίνει τις συνολικότερες ανατροπές που συντελούνται στον πλανήτη… Γιατί παρέμεινε άφωνη, άτολμη, δουλοπρεπής και εξαρτημένη.

Και τώρα που πρέπει να ΜΗΝ απεμπολήσει το τελευταίο της "χρυσό πλεονέκτημα" φιλοδοξώντας να γυρίσει την παρτίδα, κάποιοι επιμένουν να την κρατούν καθηλωμένη στην ίδια ρότα με προορισμό τον γεωπολιτικό Καιάδα που της ετοίμασαν.

• Η Ελλάδα οφείλει να επιλέξει τον δρόμο του πολλαπλού στρατηγικού αιφνιδιασμού, κι αυτοί επιμένουν να της δείχνουν την αγκαλιά των «συμμάχων»…
• Η Ελλάδα οφείλει να εκβιάσει εξελίξεις, τροποποιώντας την ατζέντα, και αναγκάζοντας τους πάντες να πάρουν ευθύνη απέναντι σ’ αυτήν και απέναντι στην αλήθεια, κι αυτοί επιμένουν να την κρατούν καθηλωμένη σε λογικές ικεσίας και σε επιλογές συμβιβασμού…
• Η Ελλάδα οφείλει να περάσει στο στάδιο του παραγωγού τετελεσμένων, κι αυτοί επιμένουν να της υποδεικνύουν τρόπους για να παραμείνει διαχρονικό θύμα τους…

Η Ελλάδα αυτήν την στιγμή, οφείλει να συνειδητοποιήσει ότι απέναντί της υπάρχει η Τουρκία, γιατί τα νήματα και τα βρώμικά χέρια της, τα κινούν αυτοί που την πρόδωσαν… αυτοί που την πούλησαν… Αφού πρώτα φρόντισαν να της υπεξαιρέσουν κάθε στρατηγική ικμάδα, για να την εντάξουν στο δικό τους οπλοστάσιο…

Αυτούς είναι που πρέπει να αιφνιδιάσει… 
Αυτούς είναι που πρέπει να φέρει αντιμέτωπους με την αλήθεια, με τις ευθύνες τους, και κυρίως με τις συνέπειες των άφρονων επιλογών τους…

Η ακύρωση της Τουρκίας, περνά μόνο μέσα από την αποσταθεροποίηση των συνολικότερων σχεδιασμών αυτών που την πατρονάρισαν, και αυτό είναι που πρέπει να κάνει χωρίς δεύτερη σκέψη η Ελλάδα.

Απέναντι στους «συμμάχους»;;; 
Ναι… Απέναντι σ’ αυτά τα φίδια που αυτοαποκαλούνται σύμμαχοι, και που τώρα σφυρίζουν αδιάφοροι, και εκδίδουν ταξιδιωτικές οδηγίες, περιμένοντας την επόμενη εκτεταμένη τουρκική κλιμάκωση για την οποία ΚΑΙ πάλι έχει προειδοποιήσει ο Ερντογάν, αλλά και μια νύχτα εφάμιλλη με την νύχτα των Ιμίων, για να συστήσουν αυτοσυγκράτηση και να σύρουν την χώρα σε μια νέα Μαδρίτη.

Η Ελλάδα αυτήν την στιγμή, οφείλει να κοιτάξει την αλήθεια κατάματα, και το πολιτικό της προσωπικό οφείλει να υλοποιήσει να υλοποιήσει την προτροπή του Ρόμελ…

«Αφήστε αξιώματα και προκαταλήψεις. Εσείς αντιμετωπίζετε την κατάσταση. Συλλέξτε τις πληροφορίες σας, αναλύστε τα δεδομένα, αξιολογείστε τις συνθήκες και δράστε αναλόγως. Πάνω απ’ όλα, να έχετε ανοιχτό μυαλό και να σκέφτεστε! Αυτή είναι η συνταγή της επιτυχίας».

Αυτά έλεγε η «Αλεπού της Ερήμου» και προφανώς κάτι παραπάνω ήξερε από τους βαθυστόχαστους γιεσμένηδες της Αθήνας…

"ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ"