Τα δικαιώματα που δεν απεμπολούνται, υπάρχουν για να ΑΣΚΟΥΝΤΑΙ. Αδιάλειπτα… Αυτοτελώς… Και καθ’ ολοκληρίαν.

Η πραγματικότητα επείγει να απομυθοποιηθεί και το γεγονός ότι η κυρίαρχη πολιτική τάξη δεν δείχνει διατεθειμένη να το πράξει, συνιστά πρόβλημα…

του Κ.ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Πρόκειται για επιλογή που δεν δίνει προστιθέμενη αξία στην διαπραγματευτική και διεθνή θέση της χώρας. Αντιθέτως αφαιρεί και από την ήδη κουτσουρεμένη υπάρχουσα.

Τι θα μπορούσε ωστόσο να σημαίνει απομυθοποίηση της πραγματικότητας στις παρούσες συνθήκες;;;

Σημαίνει πριν απ’ όλα συνειδητοποίηση μιας σειράς από ιστορικές υποχρεώσεις που έχει η χώρα, πρώτα έναντι του εαυτού της και δευτερευόντως έναντι τρίτων, με τις οποίες οφείλει να ασχοληθεί άμεσα, με τρόπο οριστικό και αμετάκλητο, χωρίς περαιτέρω αναβολές και χωρίς δεύτερες σκέψεις.

Πρόκειται όντως για ιστορικές υποχρεώσεις της χώρας ή μήπως αυτή η περιγραφή και η προσέγγιση έχει μια κάποια δόση υπερβολής;;;

Αναντίρρητα πρόκειται για ιστορικές υποχρεώσεις. Για να είμαστε ακριβέστεροι, πρόκειται για την διαχείριση κρίσιμων και αυτονόητων ζητημάτων που...

σχετίζονται με την γεωπολιτική της υπόσταση, και τα οποία κατήντησαν να προσλάβουν ιστορικό χαρακτήρα εξαιτίας της διακομματικής ατολμίας και της αναποφασιστικότητας του πολιτικού της προσωπικού.

Η απροθυμία ουσιαστικής και οριστικής ενασχόλησης με αυτά τα ζητήματα, δεν συντηρεί απλώς μια αθεράπευτα νοσηρή κατάσταση που δήθεν δεν επιδεινώνεται έτι περαιτέρω, και της οποίας δήθεν δεν προσαυξάνεται το κόστος της μεταγενέστερης διαχείρισής, όπως ισχυρίζονται ορισμένοι.

Η πραγματική κατάσταση όντως επιδεινώνεται… Μαζί της αποδομείται συνολικά η γεωπολιτική υπόσταση και η διεθνής θέση της χώρας… Και επειδή στην Γεωπολιτική όπως και στην φύση, δεν υπάρχει η έννοια του «κενού», το «ζωτικό έλλειμμα» του ενός σπεύδει να το μετατρέψει σε «ζωτικό πλεονέκτημα» ο άλλος ή οι άλλοι, από την στιγμή που μιλάμε για περιβάλλον με περισσότερους του ενός δρώντες.

Λίγο η διαχρονική δουλοπρέπεια του πολιτικού προσωπικού… Λίγο η πατροπαράδοτη ατολμία και τα φοβικά σύνδρομα από τα οποία διακατέχεται… Λίγο η νοσηρή αντίληψη του παρασιτικού προστατευτισμού στο περιβάλλον της οποίας συντηρούνται και αναπαράγονται ολέθριες αυταπάτες… Και όλα αυτά μαζί σε συνδυασμό με τον καιροσκοπισμό που διαπερνά την πολιτική ελίτ της χώρας, το ενδιαφέρον της οποίας εξαντλείται στην νομή της εξουσίας και σπανίως έως ουδόλως επεκτείνεται στην εθνικά επωφελή άσκησή της, δημιούργησαν στην πορεία του χρόνου μια καινούρια κατάσταση… Νέες σύνθετες απειλές… Καινούρια δυσκολοξεπέραστα τετελεσμένα…

Ο κυρίαρχος τρόπος με τον οποίο εκδηλώθηκαν όλα τα παραπάνω, ήταν η κατασκευή προσχημάτων και η επίκληση νεολογισμών, με τα οποία δικαιολογούταν στα μάτια των πολιτών η ΜΗ ενασχόληση, το σπρώξιμο κάτω από το χαλί, και η συντήρηση μιας καταστροφικής και επικίνδυνης νοσηρότητας.

Η ατολμία βαφτίστηκε «δικαίωμα». Και πότε οι πρωθυπουργοί, πότε οι υπουργοί τους και πότε οι υπηρεσιακοί παράγοντες όλων των αποχρώσεων, έβγαιναν περιστασιακά για να δηλώσουν το εξής αμίμητο: Ότι δηλαδή «η χώρα δεν απεμπολεί τα δικαιώματά της, αλλά επιφυλάσσεται να τα ασκήσει, στον κατάλληλο χρόνο και όταν η ίδια θα κρίνει πως είναι απαραίτητο»…

Στον βαθμό όμως που αυτή η τακτική, αφορά… Πότε στην επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 νμ… Πότε στο σταθερά απαντητικό σύρσιμο της Ελλάδας πίσω από τις Τουρκικές προκλήσεις στα ζητήματα της υφαλοκρηπίδας… Πότε σε φαινόμενα ανεπίτρεπτων ανοχών αναφορικά με την άσκηση κυριαρχίας στην Θράκη… Με αποκορύφωμα φυσικά την τραγική ολιγωρία που επιδεικνύεται στα σχετιζόμενα με την οριοθέτηση της ΑΟΖ…

Τότε είναι βέβαιο πως βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια επίσης τραγική όσο και ανεύθυνη διαχείριση  των κρίσιμων εθνικών υποθέσεων, εξ αιτίας της οποίας έφτασε η στιγμή που θα πρέπει να πληρωθεί και ο λογαριασμός, και το τίμημα δυστυχώς προδιαγράφεται βαρύτατο.

Και αν όλα όσα έχουν προηγηθεί επί δεκαετίες ολόκληρες, οδήγησαν στα συσσωρευμένα και πολλαπλά αδιέξοδα της τελευταίας περιόδου, η πραγματικά δυσάρεστη διαπίστωση, είναι η εμφανής απροθυμία του πολιτικού προσωπικού, να αλλάξει ρότα έστω και την ύστατη στιγμή, να απομυθοποιήσει την πραγματικότητα, να συνειδητοποιήσει τις πραγματικές παραμέτρους που συνθέτουν το νέο περιβάλλον, να πράξει τα αυτονόητα και να πει επιτέλους τα πράγματα με το όνομά τους. Αυτό πρακτικά σημαίνει τρία πράγματα…

• Πρώτον: Σημαίνει πως τα δικαιώματα που δεν απεμπολούνται, υπάρχουν για να ΑΣΚΟΥΝΤΑΙ. Για να ασκούνται απρόσκοπτα… Αδιάλειπτα… Αυτοτελώς… Και καθ’ ολοκληρίαν. Δικαιώματα που δεν ασκούνται, αποδυναμώνονται… εποφθαλμιούνται… Σταδιακά ροκανίζονται… Και εντέλει αμφισβητούνται. Δηλαδή από αυτονόητα έρχεται η στιγμή που αναγορεύονται σε ζητούμενα, πριν μετουσιωθούν σε εθνικές τραγωδίες…

Οι εκκρεμότητες λοιπόν που ΕΜΕΙΣ αναγνωρίζουμε ότι υπάρχουν στην αδιαμφισβήτητη «γαλάζια πατρίδα» μας, και πολύ περισσότερο αυτές που εμπίπτουν στην κατηγορία των αδιαμφισβήτητων δικαιωμάτων μας (Χωρικά Ύδατα, ΑΟΖ) οριοθετούνται αύριο κιόλας, χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση και χωρίς πολλές σκέψεις….

• Δεύτερον: Σημαίνει πως «φίλοι και σύμμαχοι», νοούνται ΜΟΝΟ σε περιβάλλοντα σχέσεων που ΔΕΝ είναι ετεροβαρείς, και σφυρηλατούνται ΜΟΝΟ με χειρισμούς και αποφάσεις που ΔΕΝ είναι μεροληπτικά ζημιογόνοι για την χώρα.

Η κλιμάκωση της Τουρκικής επιθετικότητας… Η γενικευμένη ρευστότητα στο εγγύς και ευρύτερο γεωπολιτικό περιβάλλον… Τα φαινόμενα Ποντιοπιλατισμού που εκδηλώθηκαν σε μια ιστορική στιγμή όπου οι πάντες έχουν την υποχρέωση να αναλάβουν ευθύνη… Αλλά και οι δυνατότητες για νέες στρατηγικές συμμαχίες που αίφνης έχουν προκύψει… Συνιστούν μια καινούρια κατάσταση που ΔΕΝ επιτρέπεται να περάσει απαρατήρητη, μεταξύ άλλων ΚΑΙ για τον επαναπροσδιορισμό αυτών των ιδιοτήτων.

Για την πατρίδα μας, αυτές οι εξελίξεις συνθέτουν ένα περιβάλλον μέσα στο οποίο μπορεί να δράσει πρωταγωνιστικά, αφήνοντας οριστικά πίσω της τις λογικές διαχείρισης της μιζέριας, και τους επικίνδυνους εφησυχασμούς πίσω από γενικόλογες δηλώσεις στήριξης, με μηδενικό πρακτικό αντίκρισμα την ώρα της κρίσης.   

Και μπορεί να το κάνει. Μπορεί να δράσει πρωταγωνιστικά, προειδοποιώντας, ξεκαθαρίζοντας, απαιτώντας, οικοδομώντας… Διαμορφώνοντας με δυο λόγια αυτόφωτη, αδιαπραγμάτευτη και εθνοκεντρική στρατηγική, στο νέο περιβάλλον των απειλών αλλά και των κρίσιμων νέων προκλήσεων, που θα συνδιαμορφώσουν τον χάρτη των ισορροπιών της επόμενης μέρας.

• Τρίτον: Σημαίνει πως πρέπει επιτέλους να σταματήσει η υποκρισία και το κρυφτό με τα αυτονόητα. Η χώρα είναι αποδέκτης ρητορικής πολέμου από την μεριά της Τουρκίας. Bullying πολέμου είναι αυτό που υφίσταται καθημερινά, από μια θρασύδειλη δύναμη που ανιχνεύει καλά τα φοβικά σύνδρομα πριν αποφασίσει να επενδύσει στην μαγκιά της. Αλλά και κάθε αυριανή απόπειρα να επιβληθεί ντε φάκτο το προϊόν της ανομίας  των Ερντογάν -  Σάρατζ, προφανώς θα επιχειρηθεί με ανάληψη δράσεων επί υδάτων και αέρος, και όχι στο περιβάλλον της κλασικής διπλωματίας.

Τι ακριβώς δαιμονοποιούμε λοιπόν με απαράδεκτες δηλώσεις όπως αυτή της κ. Μπακογιάννη, ή με την λογική των ΜΗ δηλώσεων στις οποίες παραδέρνει ολόκληρο το πολιτικό σύστημα; Τον κίνδυνο του πολέμου;;;

Έχει κανείς την αυταπάτη ότι η Τουρκία μετά την διεθνή κατακραυγή θα σπεύσει να ζητήσει συγνώμη για την αναστάτωση που προκάλεσε και θα πάρει πίσω και το αθλιογράφημα και τις προκλητικά απαράδεκτες δηλώσεις και πρακτικές;;;

Πιστεύει κανείς στα σοβαρά ότι μετά ΚΑΙ την έγκριση του αθλιογραφήματος από το τουρκικό κοινοβούλιο, δεν θα επιχειρηθεί η ντε φάκτο εφαρμογή του στην πράξη με σκοπό την δημιουργία νέων δυσκολοδιαχειρίσιμων τετελεσμένων;;;

Το βέβαιο πάντως είναι ότι οι πόλεμοι δεν αποτρέπονται με αναθέματα, αφορισμούς και ξόρκια. Πολύ δε περισσότερο όταν η δύναμη που απειλεί είναι η θρασύδειλη Τουρκία.

Κι από την άλλη μεριά, οι απειλές και οι προκλήσεις που παραμένουν αναπάντητες, δεν παράγουν περιβάλλον Ειρήνης και σταθερότητας. Παράγουν γεωπολιτική βουλιμία, νέα πεδία αμφισβητήσεων, γκρίζα περιβάλλοντα, περισσότερη ανομία, και ένα νέο εκρηκτικό μείγμα εκεί που συναντιέται το θράσος των πειρατών με την ηττοπάθεια των "συνετών" και των συνεσταλμένων.

"ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ"