Αλλαγή στο DNA της στρατηγικής μας αντίληψης για να μην οδηγηθεί η ευφορία από την προσέγγιση Χάφταρ σε διαχειριστικό εκφυλισμό

Η ενεργητική προσέγγιση Χάφταρ, αναντίρρητα συνιστά μια στροφή στην τακτική της Ελληνικής Διπλωματίας, η οποία κάτω από την πίεση των εξελίξεων, θα μπορούσε να αναβαθμιστεί σε στρατηγική μεταστροφή – έστω και μερική – της Ελληνικής Εξωτερικής πολιτικής, στην κατεύθυνση σημαντικής ενίσχυσης της Εθνοκεντρικότητάς της...

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Πρόκειται για μια εξέλιξη που έρχεται αρκετά καθυστερημένα, εξ αιτίας ΚΑΙ της νοσηρής αντίληψης του παρασιτικού προστατευτισμού στην οποία έχει παραδοθεί διαχρονικά η πολιτική τάξη της χώρας, κι από αυτήν την άποψη, είναι πάρα πολύ νωρίς για να αξιολογήσει κανείς το βάθος της, την αποφασιστικότητα των κυβερνητικών στελεχών, και κυρίως τον βαθμό της ενσωμάτωσής της, σε ένα ευρύτερο πλαίσιο χειρισμών αναφορικά με την διαχείριση κρίσιμων εθνικών υποθέσεων.

Προφανώς δεν συμμεριζόμαστε τις εύκολες και απλουστευτικές προσεγγίσεις που αντιμετωπίζουν με υπερφίαλο μαξιμαλισμό και υπερδοσολογία αισιοδοξίας τους κυβερνητικούς χειρισμούς. Η κυβέρνηση εν συνόλω παραμένει ανησυχητικά ευάλωτη σε ελληνοπρεπέστατη kolotoumpa, εξ αιτίας πιέσεων, εκθέσεων, ανέξοδων υποσχέσεων αλλά και ενδεχόμενων εκβιαστικών αντιπερισπασμών.

Και προφανώς δεν θεωρούμε διόλου επαρκείς ούτε βεβαίως και καθησυχαστικές, τις δηλώσεις κυβερνητικών αξιωματούχων, μηδέ και του πρωθυπουργού εξαιρουμένου, για δυναμική απάντηση της χώρας τόσο σε διπλωματικό όσο και σε επιχειρησιακό επίπεδο, στην περίπτωση που δεν γίνουν σεβαστά τα αυτονόητα.

Όχι γιατί αυτές οι δηλώσεις δεν είναι ευπρόσδεκτες και απολύτως αναγκαίες. Αλλά γιατί είναι βέβαιο πως ΔΕΝ θα καρποφορήσουν εάν...

λειτουργήσουν αποσπασματικά και έξω από ένα συνολικό και στρατηγικά επεξεργασμένο πλαίσιο υποστηρικτικών χειρισμών, και κυρίως εάν δεν συνοδευτούν από την αναγκαία συνολική στρατηγική επαναπροσέγγιση προγενέστερων δεσμεύσεων που έχουν επιδεινώσει την θέση της χώρας στο γεωπολιτικό μικροπεριβάλλον του Αιγαίου, των Βαλκανίων και της ΝΑ Μεσογείου.

Από την άλλη μεριά, ο πάντα υπαρκτός κίνδυνος της πλημμελούς υποστήριξης στην πράξη, των δεσμεύσεων που έχουν αναληφθεί μέσα από αυτές τις δηλώσεις, μπορεί να τροφοδοτήσει απολύτως προβλέψιμα και καταστροφικά πισωγυρίσματα,  που θα επιδεινώσουν δραματικά την θέση της χώρας.

Ας είμαστε λοιπόν ξεκάθαροι…

Η καθυστερημένη αλλά απολύτως αναγκαία στροφή στην τακτική της Ελληνικής Διπλωματίας με την προσέγγιση Χάφταρ, είναι ένα δυναμικό στοιχείο στην Εξωτερική μας πολιτική, το οποίο για να καταστεί ταυτόχρονα και αποτελεσματικό, θα πρέπει να σηματοδοτήσει και μια σειρά από συγκεκριμένες αλλαγές στο DNA της στρατηγικής μας αντίληψης.

Η πρώτη αλλαγή, σχετίζεται με την ανάγκη να υιοθετήσει η χώρα μια συνολική στρατηγική εθνικής επιβίωσης, η οποία προϋποθέτει…

• Όραμα με ταυτότητα δυναμικά προσαρμοζόμενο στην φυσιογνωμία της νέας εποχής…
• Οριστική και αμετάκλητη ρήξη με τις λογικές της παρασιτικής δορυφοροποίησης και απογαλακτισμός από την λογική της δουλοπρέπειας, σε πρώτη φάση στα ζητήματα που σχετίζονται με την διάρθρωση της εθνικής της υποδομής και την δόμηση του περιφερειακού της ρόλου…
• Επαναπροσδιορισμό των κυρίαρχων φυσιογνωμικών της χαρακτηριστικών, ως εργαλείο υπεράσπισης του Ελληνικού Έθνους συνολικά, το οποίο θα πρέπει να εκλαμβάνεται ως ενιαία κι αδιαίρετη ενότητα στο πλαίσιο ΚΑΙ της διπλής κρατικής της υπόστασης (Ελλάδα, Κύπρος, Ελληνικές Εθνικές μειονότητες και ομογένεια της διασποράς).

Η δεύτερη αλλαγή, επεκτείνεται στην υποχρέωση να διαρρήξει η χώρα άμεσα και μονομερώς, κάθε παραλυτική σχέση με τα δεσμά και τα βαρίδια του παρελθόντος, που προσδίδουν νομιμοφάνεια και υποδηλώνουν συγκατάθεση, σε αναθεωρητικές πρακτικές που αμφισβητούν την εδαφική της ακεραιότητα και την απρόσκοπτη δυνατότητά της να ασκεί τα κυριαρχικά δικαιώματά της, απερίσπαστα και αυτονόητα (πχ Συμφωνία της Μαδρίτης).

Η τρίτη αλλαγή, αφορά στην ανάγκη καθολικού επαναπροσδιορισμού των κριτηρίων με βάση τα οποία θα πρέπει να επανακαθοριστεί το πλαίσιο και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που θα διέπουν, τόσο τις διεθνείς της σχέσεις εν συνόλω, όσο και τις στρατηγικές της συμμαχίες πιο ιδιαίτερα, έτσι ώστε να υπηρετείται ένας μακροχρόνιος ενεργητικός σχεδιασμός, μακριά από κάθε λογική ετεροβαρούς και καταχρηστικής  υποβάθμισής της σε γεωπολιτικό αναλώσιμο. Και φυσικά…

Η τέταρτη αλλαγή, έχει να κάνει με την ανάγκη ενσωμάτωσης όλων των παραπάνω, σε έναν δυναμικό και ευπροσάρμοστο συνδυασμό που θα μπορεί να υπηρετεί και την ανάγκη ενός δραστικού, πραγματικά αναγεννητικού αναπτυξιακού μεταμορφισμού της χώρας, στην βάση ενός στρατηγικού σχεδίου, με κινητήριο μοχλό μια σειρά από κρίσιμους και κυρίως στρατηγικούς τομείς της Εθνικής Οικονομίας και της Εθνικής παραγωγής, η αποφασιστική ενδυνάμωση των οποίων θα τονώνει σημαντικά τον δείκτη της στρατηγικής της αυτοτέλειας.

Είναι φανερό, ότι η καθυστερημένη αλλά αναγκαία στροφή που εκδηλώνεται με την προσέγγιση Χάφταρ, υπήρξε αποτέλεσμα των συνεπειών και των τετελεσμένων που δρομολογήθηκαν εξ αιτίας και της «παραδοσιακής» Ελληνικής αβελτηρίας στην διαχείριση των κρίσιμων Εθνικών υποθέσεων, αλλά και της επαναλαμβανόμενης ψυχρολουσίας την οποία υπέστη η χώρα από την δολιότητα των «συμμάχων» της στους οποίους έχει εναποθέσει παραδοσιακά, πέτσινες προσδοκίες ως συνέπεια ΚΑΙ του παρασιτικού προστατευτισμού στις αυταπάτες του παραδέρνει διαχρονικά το πολιτικό της προσωπικό αλλά και μέρος της Ελληνικής κοινωνίας.

Είναι ωστόσο αναγκαίο, να αναπληρωθεί ο χρόνος που χάθηκε, και για να γίνει αυτό, η Ελληνική κυβέρνηση οφείλει να επιδείξει την απαραίτητη ΕΤΟΙΜΟΤΗΤΑ αλλά και ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ,  στο πλαίσιο μιας εκτεταμένης διπλωματικής αντεπίθεσης που θα «βομβαρδίσει», τόσο τον γείτονα – πειρατή όσο και την Διεθνή κοινότητα αλλά και την «κοινότητα των συμμάχων», με ουσιαστικά νομικοπολιτικά και διπλωματικά τετελεσμένα, υλοποιώντας ένα σχέδιο γενικευμένου θεσμικού αντιπερισπασμού, τον οποίο ουδείς πλέον θα μπορεί να αγνοήσει.

Είναι ταυτόχρονα επιβεβλημένο, να επιδείξει την κατάλληλη αποφασιστικότητα αλλά και την ενδεδειγμένη ετοιμότητα, ώστε να υποστηρίξει ΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΑΚΑ, τόσο τα απαράγραπτα Εθνικά Δίκαια όσο και τα νέα νομικοπολιτικά και διπλωματικά τετελεσμένα που θα «ρίξει στην πιάτσα» με όρους Διεθνούς Δικαίου.

Εάν αυτά δεν συμβούν, τότε πάρα πολύ σύντομα η ευφορία που δημιούργησε ο διπλωματικός αντιπερισπασμός με την προσέγγιση Χάφταρ, θα οδηγηθεί σε διαχειριστικό εκφυλισμό με μηδενικό πρακτικό αποτέλεσμα, και στην καλύτερη των περιπτώσεων θα χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο αλλοτρίωσης των λαϊκών προσδοκιών και αυτό θα συνιστά ασυγχώρητο έγκλημα σε αυτήν την ιστορική συγκυρία.

Δυστυχώς αλλά τα μηνύματα ΔΕΝ είναι καλά. Οι κυβερνητικοί «φραστικοί» λεονταρισμοί, επικοινωνιακά τουλάχιστον ήταν μονόδρομος το να είναι τέτοιοι. Η πρώτη κίνηση εκφυλιστικού συμψηφισμού όμως, ήρθε με την μη ακύρωση κάθε συζήτησης για την αποστολή Ελληνικών συστημάτων Αεράμυνας, στο δολοφονικό καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας.

"ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ"