Δεν είναι ανοησία και ας συνεπικουρείται από αφελείς. Είναι ένα επικίνδυνο σύνδρομο που επενδύει στην καταστροφή μας

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Το πρόβλημα με την απειλή του κορονοϊού είναι υπαρκτό. 

Ο τρόπος με τον οποίο σπεύδουν να αξιοποιήσουν τις πρωτογενείς επιπτώσεις του οι πολιτικές ηγεσίες διεθνώς σε βάρος των λαών τους, είναι δόλιος. 

Ο συνδυασμός των πρωτογενών επιπτώσεων από τη μια, και των συνεπειών για λογαριασμό των οποίων επιστρατεύεται η πολιτική αξιοποίησή τους από την άλλη, ισοδυναμεί με ρήτρα παγκοσμίου πολέμου σε ότι αφορά στις οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις του...

Από την άλλη μεριά... 

Η δομή της εξάρτησης που θεμελιώθηκε τις προηγούμενες δεκαετίες, καθιστά απαγορευτική κάθε σκέψη για δυνατότητα εθνικής διεξόδου από το κρισιακό περιβάλλον που ήδη μορφοποιείται διεθνώς, αν αυτή δεν συνοδευτεί από σοβαρές πολιτικές ανατροπές και ένα ντόμινο αποσυνθετικών εξελίξεων που θα αντιστρέψει πλήρως τους όρους στις παραδοσιακές «συμμαχικές» δομές. 

Ο πήχης της «επανεκκίνησης» δεν προβλέπεται να τοποθετηθεί σε σταθερές που ορίζονται από παραδοσιακά κεκτημένα. Θα ξεκινήσει από πολύ χαμηλότερα και για πολλές περιφερειακές χώρες θα σηματοδοτήσει και την δραματική...
μεταβολή της φυσιογνωμίας τους.

Τι σημαίνει η συνύπαρξη και η δυναμική αλληλεπίδραση των παραπάνω παραγόντων…

Σημαίνει πρώτον ότι η ύφεση που έρχεται θα είναι καταστροφική. 

Σημαίνει δεύτερον ότι η κατεύθυνση της εξόδου από αυτήν είναι απολύτως αβέβαιη και για πολλούς αχαρτογράφητη. 

Σημαίνει τρίτον ότι ένα επικίνδυνο μείγμα γεωπολιτικών προσεταιρισμών και νεοαποικιακής λεηλασίας βρίσκεται στα σκαριά με ασαφές ωστόσο το σύνολο ή ένα μεγάλο μέρος των πρωταγωνιστικών παραμέτρων του.

Σε αυτό το περιβάλλον μιας δυναμικά μεταβαλλόμενης αβεβαιότητας, η πατρίδα μας... 

ΔΕΝ έχει στρατηγική διεξόδου… 

ΔΕΝ έχει πολιτική ηγεσία ικανή να την επεξεργαστεί… 

Και επιπροσθέτως βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα της διακεκαυμένης ζώνης που οριοθετείται ως το επίκεντρο των σοβαρών στρατηγικών συγκρούσεων που θα καθορίσουν την φυσιογνωμία της επόμενης μέρας.

Διαθέτει ωστόσο ισχυρά συγκριτικά γεωστρατηγικά πλεονεκτήματα που ή θα αξιοποιηθούν για να κάνουν την διαφορά ή θα επισφραγίσουν τους όρους της νεοαποικιοκρατικής υποτέλειάς της.

Η κοινωνία οφείλει να δώσει απάντηση σε αυτό το δίλημμα που σχετίζεται με την ίδια την επιβίωσή της. Και όπως αντιλαμβάνεται κανείς, εδώ βρίσκεται η πραγματική πρόκληση για τον Έλληνα πολίτη που εντέχνως και με την συνεπικουρία των αφελών, του πλασάρουν την ιδέα του «κρατούμενου» ή του «φυλακισμένου». 

Αυτή η ανοησία, δεν είναι απλώς ο ορισμός της φαιδρότητας. Είναι ένα επικίνδυνο σύνδρομο που αν εδραιωθεί… Αν εμείς πειστούμε πως το πολιτικό μας στοίχημα είναι τα χαμένα Σαββατοκύριακα και η βόλτα του κατοικιδίου, τότε το παιχνίδι θα έχει χαθεί οριστικά και πιθανόν αμετάκλητα.

"ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ"