Οι ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ της επόμενης μέρας για ένα ΣΥΣΤΗΜΑ που τελεί σε καθεστώς γενικευμένης απορρύθμισης και δομικής αποσταθεροποίησης, έχουν στρατηγικό αποτύπωμα, και αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να μας διαφεύγει...
Αφορούν σε κορυφαίες εξισώσεις κατανομής ισχύος που επαναδιατυπώνονται… Επεκτείνονται σε κρίσιμα ζητήματα που σχετίζονται με μια εκτεταμένη παρέμβαση που θα τροποποιήσει πλήρως την φυσιογνωμία των θεσμών τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο… Ενσωματώνουν ένα επιθετικό μοντέλο επαναπροσδιορισμού των σχέσεων των πολιτών με το κράτος, με την εργασία, με το ρυθμιστικό περιβάλλον στο σύνολό του. Και εν τέλει… Θα σηματοδοτήσουν ένα νέο μοντέλο διεθνών σχέσεων με περισσότερη εξάρτηση, με απροκάλυπτη υποτέλεια και με επιθετικά εκφυλιστικές πολιτικές που θα τροποποιήσουν την γεωπολιτική φυσιογνωμία χωρών, περιφερειών αλλά και μεγάλων γεωγραφικών ενοτήτων…
Από την πρώτη μέρα εφαρμογής των μέτρων προειδοποιήσαμε για έναν έρποντα διχασμό που την επόμενη περίοδο θα τον βρούμε ΟΛΟΙ μπροστά μας.
Τα περιοριστικά μέτρα ήταν απλώς η αφορμή. Οι βαθύτερες αιτίες σχετίζονται με την...
πολιτική ανωριμότητα μιας μερίδας του πληθυσμού που επιμένει να ασχολείται επιπόλαια, επιφανειακά και επί της ουσίας ανεύθυνα με το όλο ζήτημα.
Τα περιοριστικά μέτρα ήταν απλώς η αφορμή. Οι βαθύτερες αιτίες σχετίζονται με την...
πολιτική ανωριμότητα μιας μερίδας του πληθυσμού που επιμένει να ασχολείται επιπόλαια, επιφανειακά και επί της ουσίας ανεύθυνα με το όλο ζήτημα.
Από την αρχή ξεκαθαρίσαμε ότι ΚΡΙΤΙΚΗ ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ στα περιοριστικά μέτρα, ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΠΟΔΟΧΗ της κυβερνητικής πολιτικής συνολικά, και κυρίως δεν συνιστά και δεν πρέπει να συνιστά κανενός είδους ανοχή σε όσα πρόκειται να ακολουθήσουν.
Κριτική πειθαρχία στα περιοριστικά μέτρα είναι ένας κατά συνθήκην συμβιβασμός κάθε λογικά σκεπτόμενου ανθρώπου, που συνειδητοποιεί την ανάγκη να ανακοπεί η επιθετική εξάπλωση της βιολογικής κατάρας, και που δεν διαθέτει διαφορετικό τρόπο - άρα και διαφορετική πρόταση - για την αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος.
Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί απλούστατα, όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με ένα ΔΙΛΗΜΜΑ στου οποίου το ένα μέρος είναι η παράμετρος «ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΖΩΗ», στο άλλο μέρος πρέπει να είναι υποχρεωτικά η παράμετρος «ΕΥΘΥΝΗ».
Κριτική και προτάσεις χωρίς ευθύνη δεν συνιστούν ΔΙΚΑΙΩΜΑ που ασκείται στο πλαίσιο της δημοκρατίας, αλλά προκλητική ΚΑΤΑΧΡΗΣΗ.
Τις ημέρες που μεσολάβησαν, οι παράγοντες που κινούνται στο νοσηρό περιβάλλον του διχασμού πλήθυναν.
Προφανώς έχει τεράστια ευθύνη γι’ αυτό η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, με μια σειρά άστοχων και προκλητικών χειρισμών, και κριτική πειθαρχία σημαίνει να αναδεικνύεις, να στηλιτεύεις και να απαιτείς μέτρα ακόμη και την παραδειγματική τιμωρία όλων αυτών που πρωταγωνίστησαν σε προκλητικότητα και αστοχία.
Ευθύνη όμως έχουμε και ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ, για την ευκολοπιστία με την οποία στοιχιζόμαστε πίσω από καιροσκοπισμούς και ανοησίες που αναπαράγονται στο διαδίκτυο και που υιοθετούνται άκριτα, αβασάνιστα , ενίοτε ΚΑΙ πανηγυρικά.
- Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που οι «ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΛΟΓΟΙ» του διαδικτύου παπαγαλίζουν τα «ύποπτα» ΦΕΚ για τον εμβολιασμό αλλά ούτε που μπήκαν στον κόπο να δουν τι ακριβώς προβλέπει το Σύνταγμα της χώρας…
- Δεν είναι τυχαίο που οι «ΕΥΓΟΝΙΣΤΕΣ» του διαδικτύου, παίζουν στα δάκτυλα τον Γκέητς και μιλούν για ανόητους όταν αναφέρονται εμβόλια, αλλά δεν μέτρησαν ποτέ το κόστος της ανοησίας του νοσούντος που δεν προστατεύτηκε ενώ μπορούσε, και ο οποίος θα διεκδικεί το δικαίωμά του στην θεραπεία μεταβιβάζοντας στην κοινωνία το κόστος της ανοησίας του…
- Δεν είναι τυχαίο που οι «ΒΙΟΛΟΓΟΙ» του διαδικτύου, παίζουν στα δάκτυλα κάθε μεταμοντέρνα φαντασίωση που αφορά στο γνωστό «τσιπάκι», χωρίς ίσως να συνειδητοποιούν ότι είναι ήδη τσιπαρισμένοι από παντού ή κάνουν απλά πως δεν το αντιλαμβάνονται…
Δεν είναι τυχαία όλα αυτά…
Αυτά ΠΛΑΣΑΡΕΙ το σύστημα (και ξέρει καλά τη δουλειά του)…
Σε αυτά ΤΣΙΜΠΑΝΕ οι ευκολόπιστοι και υλοποιούν μια χαρά αυτό που τους «ανατέθηκε» στο ρόλο του κομπάρσου, που μπορεί και αντιλαμβάνεται ένα μονάχα μέρος της σκηνής αλλά δεν ξέρει απολύτως τίποτε για το σενάριο.
Βεβαίως οι ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ της επόμενης μέρας για ένα ΣΥΣΤΗΜΑ που τελεί σε καθεστώς γενικευμένης απορρύθμισης και δομικής αποσταθεροποίησης, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ…
- ΟΥΤΕ το τσιπάκι, γιατί αυτό το πρόβλημα το έχει λύσει ήδη σε χρόνο ανύποπτο…
- ΟΥΤΕ το εμβόλιο, για το οποίο μοχθεί η επιστήμη αλλά δεν το έχει ανάγκη το σύστημα για να υλοποιήσει τα νοσηρά σενάρια των ψεκασμένων.
Αυτά τα προβλήματα δεν είναι παρά η αποτίμηση της ιδιότυπης κοινωνικής κακοδαιμονίας, η οποία δεν αποδεικνύει απλά ότι η βλακεία είναι αήττητη, αλλά υπενθυμίζει κυρίως ότι κάθε ανοχή σε αυτήν, είναι καταστροφική για την ίδια την κοινωνία.
Οι πραγματικές προκλήσεις για το σύστημα έχουν στρατηγικό αποτύπωμα, και αυτό δεν πρέπει να μας διαφεύγει...
- Αφορούν σε κορυφαίες εξισώσεις κατανομής ισχύος που επαναδιατυπώνονται…
- Επεκτείνονται σε κρίσιμα ζητήματα που σχετίζονται με μια εκτεταμένη παρέμβαση που θα τροποποιήσει πλήρως την φυσιογνωμία των θεσμών τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο…
- Ενσωματώνουν ένα επιθετικό μοντέλο επαναπροσδιορισμού των σχέσεων των πολιτών με το κράτος, με την εργασία, με το ρυθμιστικό περιβάλλον στο σύνολό του. Και εν τέλει…
- Θα σηματοδοτήσουν ένα νέο μοντέλο διεθνών σχέσεων με περισσότερη εξάρτηση, με απροκάλυπτη υποτέλεια και με επιθετικά εκφυλιστικές πολιτικές που θα τροποποιήσουν την γεωπολιτική φυσιογνωμία χωρών, περιφερειών αλλά και μεγάλων γεωγραφικών ενοτήτων…
Σε αυτό το περιβάλλον με έκδηλα τα συγκρουσιακά του χαρακτηριστικά, αυτό που χρειάζεται ένα Σύστημα που επιχειρεί να ανανεώσει επιθετικά το συμβόλαιό του με τον χρόνο, δεν είναι εμβολιασμένους γενικώς ή τσιπαρισμένους γενικώς πολίτες.
Αυτό που χρειάζεται είναι κοινωνίες παροπλισμένες, ανίκανες να χειραφετηθούν και ανίκανες να ανακόψουν τα επιθετικά του σχέδια.
Οι κοινωνίες λοιπόν οφείλουν να γνωρίζουν, πως αν δεν κερδίσουν αυτές το στοίχημα της πολιτικής τους χειραφέτησης και δεν ανακόψουν την τερατογένεση που επιταχύνεται με τρόπο δραματικό, τότε αυτό που θα προκύψει θα καταπιεί στο διάβα του τα πάντα.
Όσοι λοιπόν επιμένουν να καμαρώνουν για την εμμονή τους στην ανυπόστατη και αδιέξοδη μυθομανία, καλό θα είναι να αρχίσουν να συνειδητοποιούν τον βαθμό της συνενοχής τους στα φαινόμενα του κοινωνικού διχασμού.
Αυτό που χρειάζεται είναι κοινωνίες παροπλισμένες, ανίκανες να χειραφετηθούν και ανίκανες να ανακόψουν τα επιθετικά του σχέδια.
Οι κοινωνίες λοιπόν οφείλουν να γνωρίζουν, πως αν δεν κερδίσουν αυτές το στοίχημα της πολιτικής τους χειραφέτησης και δεν ανακόψουν την τερατογένεση που επιταχύνεται με τρόπο δραματικό, τότε αυτό που θα προκύψει θα καταπιεί στο διάβα του τα πάντα.
Όσοι λοιπόν επιμένουν να καμαρώνουν για την εμμονή τους στην ανυπόστατη και αδιέξοδη μυθομανία, καλό θα είναι να αρχίσουν να συνειδητοποιούν τον βαθμό της συνενοχής τους στα φαινόμενα του κοινωνικού διχασμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου