Στο θυμικό των ανθρώπων, η γαλλοτουρκική αντιπαράθεση, εμφανίζεται πρωτίστως ως σύγκρουση πολιτισμική και θρησκευτική. Ωστόσο, το πραγματικό της υπόβαθρο είναι πολύ πιο ευρύ, αφού είναι αμιγώς γεωπολιτικές οι πρωταγωνιστικές παράμετροι που την συνθέτουν…
Από την άποψη αυτή, όλα τα ενδεχόμενα παραμένουν ανοικτά… ΚΑΙ ως προς την έκταση που ενδέχεται να προσλάβει… ΚΑΙ σε ότι αφορά στους προσεταιρισμούς αλλά και στις αντιπαραθέσεις που θα δούμε να διαμορφώνονται στην πολυπλοκότητα της εξέλιξής της… αλλά ΚΑΙ ως προς την ίδια της την έκβαση σε τελευταία ανάλυση…
Είναι λοιπόν απαραίτητο, να μην εξαντλήσουμε το ενδιαφέρον μας στον πόλεμο των εντυπώσεων και σε όσα αναδεικνύονται από την επικοινωνιακή διαχείριση που επιστρατεύει η κάθε πλευρά, αλλά να προσεγγίσουμε τα πάντα, ως μέρος του ευρύτερου συγκρουσιακού περιβάλλοντος μέσα στο οποίο κλιμακώνεται αυτή η αντιπαράθεση, στο πλαίσιο του οποίου βεβαίως θα πρέπει να αξιολογήσουμε και τον τρόπο με τον οποίο τοποθετείται και η χώρα μας απέναντι στις εξελίξεις.
Η μεταψυχροπολεμική εποχή, αποτιμάται ως μια περίοδος σημαντικών διαφοροποιήσεων στην παραδοσιακή συγκρουσιακή ατζέντα και αυτή η εξέλιξη δεν αφορά μονάχα στο περιεχόμενο των στόχων της.
- Επεκτείνεται στην δραματική αναμόρφωση της λίστας των πρωταγωνιστών…
- Στην ουσιαστική διεύρυνση του θέατρου των συγκρούσεων και των εν γένει αντιπαραθέσεων που κυοφορούνται…
- Στην ανακατανομή ισχύος που εν πολλοίς καθορίζει και την ταυτότητα των νέων περιφερειακών αλλά και των ευρύτερων εξαρτήσεων…
Η επιθετική διείσδυση της Τουρκίας…
Στο περιβάλλον αυτών των ανατροπών, η υπερενισχυμένη παρουσία της Τουρκίας ως ανερχόμενη και φιλόδοξη περιφερειακή δύναμη υπήρξε ταχύτατη και αυτή η εξέλιξη ήταν συνέπεια της ιστορικής συνύπαρξης τεσσάρων τουλάχιστον δυναμικών παραμέτρων...
- Α. Της γεωγραφικής της θέσης, αφού ως μεγάλο γεωπολιτικό μέγεθος, είναι τοποθετημένη στο ευρασιατικό πεδίο της σύγκρουσης στρατηγικών των παραδοσιακά ισχυρών (ΗΠΑ, Ρωσίας, Κίνας) αλλά και άλλων σημαντικών περιφερειακών δρώντων (Πακιστάν, Ισραήλ, Ινδίας κοκ)
- Β. Της εθνικής της ομοιογένειας με τους τουρκογενείς πληθυσμούς της Ασίας που απέκτησαν αυτόνομη κρατική υπόσταση μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και είναι τοποθετημένες στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας.
- Γ. Της θρησκευτικής της ομοιογένειας με τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς τριών ηπείρων, οι οποίοι έχουν συγκροτημένη υπόσταση ως κρατικές οντότητες αλλά και ως ενεργοί θύλακες «φυτεμένοι» εν μέσω χριστιανικών και όχι μόνο κοινωνιών.
Και εν τέλει μιας πολύ συγκεκριμένης και πολυδύναμης γεωπολιτικής πίτας, η οποία ουδέποτε υπήρξε «ορφανή» και της οποίας η Τουρκία σπεύδει να υπεξαιρέσει το μεγαλύτερο δυνατό κομμάτι, παραγκωνίζοντας έτσι παραδοσιακά ισχυρές δυνάμεις που απολάμβαναν το «κεκτημένο» του αυξημένου γεωπολιτικού (ενίοτε και μητροπολιτικού) τους ρόλου ήδη από την εποχή της αποικιοκρατίας.
Όλα τα παραπάνω, αξιοποιούνται ενεργητικά από την Τουρκική Εξωτερική πολιτική ως μια ενιαία και αδιαίρετη ενότητα παραμέτρων, σε ένα περιβάλλον που συνυπάρχουν σοβαρές αντιθέσεις και ανταγωνισμοί μεταξύ των παραδοσιακών του πρωταγωνιστών, οι οποίοι αναπροσαρμόζουν την στρατηγική τους (ΗΠΑ, Βρετανία κλπ) ή επιζητούν έναν νέο αυξημένο ρόλο, σε έναν εμφανώς διευρυμένο ζωτικό χώρο οικονομικής και γεωπολιτικής επιρροής (Ρωσία, Κίνα, Γερμανία κοκ).
Η επιθετική διείσδυση της Τουρκίας και η διεκδίκηση εκ μέρους της ενός ρόλου πρωταγωνιστικού στα περιφερειακά δρώμενα, ήταν φυσικό να σηματοδοτήσει μια δυναμική ευρύτερης αποσταθεροποίησης, γενικότερες ανατροπές στην μεταπολεμική ισορροπία ισχύος και φυσικά δραματική τροποποίηση των κανόνων του παιχνιδιού.
Η Τουρκία εισέβαλε σε ένα σκηνικό που παραδόθηκε στην περιδίνηση μιας πρωτοφανούς ρευστότητας, αποφασισμένη να ανατρέψει τα στάνταρντς του, γνωρίζοντας ότι τα κέρδη της θα προκύψουν από τον γενικευμένο επαναπροσδιορισμό τους. Όλοι οι υπόλοιποι επιχειρούν να διαχειριστούν με παραδοσιακά εργαλεία την βουλιμία του επιτιθέμενου, (γιατί επιτιθέμενος είναι η Τουρκία έναντι όλων των παραδοσιακών της συμμάχων) και αυτό σε ένα βαθμό ερμηνεύει και τις αυταπάτες τους, τα αδιέξοδα αλλά και την αναποτελεσματικότητα των χειρισμών τους.
Τουρκία και Γαλλία…
Κατά την διάρκεια αυτής της επιθετικής διείσδυσης, η Γαλλία είναι η πρώτη ισχυρή χώρα που καταγράφει απώλειες στην ευρύτερη περιοχή της ΝΑ Μεσογείου και συνακόλουθα είναι η πρώτη ισχυρή χώρα που συνειδητοποιεί το κόστος της ανοχής, γι’ αυτό και ενεργοποιείται επιδιώκοντας να ανακόψει τις διαφαινόμενες εξελίξεις.
Το πειρατικό Τουρκολιβυκό μνημόνιο, η εισβολή στην Συρία, η συστηματική προσπάθεια της Τουρκίας να προσδέσει στο άρμα της γεωπολιτικής της επιρροής τις χώρες του Μαγκρέμπ, τροποποιούν υπέρ της Τουρκίας και σε βάρος της Γαλλίας το περιφερειακό γεωπολιτικό ισοζύγιο, και αυτό προφανώς ενεργοποιεί το Παρίσι. Πολύ δε περισσότερο που αυτές οι ανατροπές, δρομολογούνται σε ένα περιβάλλον απάθειας και παθητικής αποδοχής εκ μέρους των Ευρωνατοϊκών συμμάχων ή ακόμη και με την ανοικτή ενθάρρυνση των Βρετανών, οι οποίοι προσβλέπουν σε έναν δραστικό περιορισμό της Γαλλικής παρουσίας.
Η προσπάθεια της Γαλλίας επομένως, να ανακόψει αυτήν την εξέλιξη άλλοτε με την άμεση εμπλοκή της, άλλοτε θυμίζοντας και εν πολλοίς καταγγέλλοντας τον «εγκεφαλικό θάνατο» του ΝΑΤΟ και άλλοτε επιδιώκοντας να κτίσει παράλληλες και «εξωθεσμικές» στρατηγικές συμμαχίες σε αντιτουρκική κατεύθυνση, είναι ερμηνεύσιμη και απολύτως αναμενόμενη. Κυρίως όμως αυτό συνιστά μια πολύ ενδιαφέρουσα εξέλιξη, που στο όνομα καμίας σκοπιμότητας δεν θα πρέπει να υποτιμηθεί…
Για την Τουρκική εξωτερική πολιτική αλλά και για τον Ερντογάν προσωπικά, η Γαλλία δεν είναι κυρίως το σύμβολο ενός άλλου πολιτισμού και μιας αντι-ισλαμικής κουλτούρας. Είναι πριν απ’ όλα και πάνω απ’ όλα, μια ισχυρή γεωπολιτική οντότητα, μόνιμο μέλος του ΣΑ του ΟΗΕ, από την οποία ροκανίζει ισχύ και προσβλέπει στην καθολική γεωπολιτική της απομείωση. Την ίδια στιγμή, η Τουρκία γνωρίζει πάρα πολύ καλά πως χθες ήταν νωρίς… Αύριο ίσως να είναι αργά… Σήμερα είναι μάλλον μια βολική συγκυρία που την διευκολύνει να στοχεύσει στην αποδυνάμωση της Γαλλίας ΚΑΙ ως κορυφαίας πολεμικής μηχανής της Ευρώπης.
Η βίαιη εισβολή της Τουρκίας στην γεωπολιτική διεργασία που σχετίζεται με τον επαναπροσδιορισμό της νέας περιφερειακής ισορροπίας ισχύος, αναγορεύεται σε κρίσιμη παράμετρος που τροποποιεί την κουλτούρα του πολέμου, τόσο επί του πεδίου όσο και στο υβριδικό επίπεδο, μεταξύ άλλων ΚΑΙ με την εργαλειοποίηση του ισλαμικού φονταμενταλισμού.
Πρόκειται για μια τακτική επιλογή με στρατηγική βαρύτητα και με πολυμορφική δυνατότητα αξιοποίησης, που την είδαμε να υλοποιείται στην Συρία, να καθορίζει την έκβαση της εμφύλιας αντιπαράθεσης στην Λιβύη, να ενεργοποιείται στο Αρτσάχ, να ενσωματώνεται στην επιθετική τουρκική Διπλωματία ως εργαλείο του οποίου η στοχευμένη αξιοποίηση, αποσπά ετεροβαρείς υπέρ της Τουρκίας συμφωνίες όπως η Ευρωτουρκική συμφωνία για το αποκαλούμενο προσφυγικό, και φυσικά την βλέπουμε στην πιο ανήθικη και χυδαία της εκδοχή, να εργαλειοποιείται πλήρως στον ακήρυχτο πόλεμο με την Γαλλία και κατ’ επέκταση με την Ευρώπη συνολικότερα.
Μακρόν Ερντογάν και η ταυτότητα της επερχόμενης σύγκρουσης…
Ο Μακρόν από την πρώτη στιγμή έσπευσε να απολυτοποιήσει την αξιακή – πολιτισμική και θρησκευτική διάσταση αυτής της επίθεσης, και το έκανε για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Το έκανε πριν απ’ όλα… Διότι αντιλαμβάνεται πως ο απόηχός της κλονίζει αδιαπραγμάτευτες σταθερές που κυριαρχούν στην Γαλλική κοινωνία… Διότι είναι σε θέση να γνωρίζει πως η αποκαθήλωσή τους δημιουργεί, ανατροφοδοτεί και ενδυναμώνει την ανασφάλεια και την κοινωνική αποσταθεροποίηση… Διότι αντιλαμβάνεται πως ένα περιβάλλον αποσταθεροποίησης θα εγκαινιάσει μια παρατεταμένη περίοδο γεωπολιτικής εσωστρέφειας για την Γαλλία, σε μια περίοδο καθοριστική για τις περιφερειακές εξελίξεις… Το έκανε διότι τελικά αντιλαμβάνεται πως η «εξαγωγή παραγόντων αποσταθεροποίησης» είναι μέρος της Τουρκικής επιθετικής στρατηγικής, και εργαλείο πολύτιμο ικανό να εκβιάσει συμβιβασμούς και υπαναχωρήσεις, ενώ η απειλή της αποσταθεροποίησης, μπορεί να διευκολύνει τις επιδιώξεις της για ευρύτερους γεωστρατηγικούς προσεταιρισμούς.
Από την άλλη, ο ίδιος ο Ερντογάν φρόντισε από την πρώτη στιγμή, ΚΑΙ πριν από την επίθεση αλλά ΚΑΙ κατά την διάρκεια την κλιμάκωσης που βρίσκεται σε εξέλιξη, να θυμίσει στον Μακρόν και μέσω αυτού στους ισχυρούς της Ευρώπης, το μαύρο αποικιοκρατικό τους παρελθόν, και την δουλειά που κατά την γνώμη του ΔΕΝ έχουν, ΟΥΤΕ στην ΝΑ Μεσόγειο, ΟΥΤΕ στον Λίβανο, ΟΥΤΕ γενικότερα στην Μέση Ανατολή κοκ…
- Και δεν το έκανε μόνο για να συμψηφίσει με άλλα εγκλήματα το δόλιο και εγκληματικό παιχνίδι του…
- Δεν το έκανε μονάχα για να προσεταιριστεί ή να ουδετεροποιήσει μικρότερες περιφερειακές δυνάμεις, στο πλαίσιο μιας αντιπαράθεσης ισχύος που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη…
Το έκανε κυρίως για να θυμίσει σε όλους, ότι το διακύβευμα είναι πρωτίστως γεωπολιτικό και ότι ο ίδιος είναι διατεθειμένος να χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα προκειμένου να κερδίσει το δικό του στοίχημα με την Ιστορία.
Απέραντη Νιρβάνα…
Δυστυχώς αλλά ούτε αυτές οι δηλώσεις αποδείχτηκαν επαρκείς έτσι ώστε να αφυπνίσουν τελικά την Ευρώπη από την επικίνδυνη Νιρβάνα και να διαλύσουν τις αυταπάτες της, και ας βρίσκεται απειλητικά πλέον αντιμέτωπη με το τίμημα της ανοχής της ΚΑΙ απέναντι στην παράνομη Μετανάστευση ΚΑΙ απέναντι στα ολέθρια συνεπακόλουθα μιας στρεβλής αντίληψης για την πολυπολιτισμικότητα στην οποία επένδυσε σωρεία καταστροφικών νεολογισμών τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά ΚΑΙ απέναντι σε μια κακή συνεργατική σχέση με έναν αδίστακτο γείτονα που έσπευσε να καταδείξει ήδη από την δεκαετία του 50 τις πραγματικές του προθέσεις.
Ακόμη και τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, οι πάντες – μεταξύ αυτών ΚΑΙ η Ελληνική κυβέρνηση – δείχνουν πρόθυμοι και έτοιμοι να αναβιώσουν την «Διπλωματία των σεισμών», όχι στην βάση της οφειλόμενης και απολύτως ρεαλιστικής προσέγγισης που επιβάλουν οι εξελίξεις και τα ανθρώπινα δράματα, αλλά στην λογική της φαρσοκωμωδίας παρελθόντων ετών, με τους μεν βουτηγμένους μέχρι τον λαιμό στις αυταπάτες τους, και τον εγκληματία Ερντογάν να αδιαφορεί πλήρως για το δράμα του λαού του και να εκδίδει νέες πειρατικές NAVTEX την ίδια ώρα που τα σωστικά συνεργεία ανασύρουν πτώματα από τα ερείπια της Σμύρνης.
Επίλογος…
Όλα τα παραπάνω αποδεικνύουν, πως έχουμε μπει πλέον σε μια εποχή κατά την οποία το πραγματικό περιεχόμενο και η τελική κατεύθυνση των ανατροπών που θα συντελεστούν, θα εξαρτηθεί από τον χαρακτήρα και τον δυναμισμό των αποφάσεων που θα λαμβάνονται. Η φυσιογνωμία που θα προσλάβει τελικά αυτή η διαδικασία, ΔΕΝ θα προκύψει αυτόματα και ΔΕΝ θα είναι προϊόν της οργής και της αγανάκτησης των ανθρώπων, αλλά θα εξαρτηθεί από την αποτελεσματικότητα των εκβιασμών, και φυσικά από το ποιοι και πόσο επιρρεπείς θα αποδειχτούν στα παζάρια του παρασκηνίου. Από αυτήν την άποψη, δεν είναι διόλου δεδομένη η οριστική στάση που θα κρατήσει ο Μακρόν και η Γαλλική κυρίαρχη πολιτική τάξη, γι΄ αυτό και καλό θα είναι να μην τα φορτώσουν και πάλι οι λαοί σε κανενός είδους «από μηχανής Μεσσία», αλλά να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν, στο μέτρο των ιστορικών προκλήσεων με τις οποίες βρίσκονται αντιμέτωποι ΚΑΙ αυτήν την φορά.
Η επιθετική κλιμάκωση εκ μέρους της Τουρκίας, συνιστά πραγματική απειλή, γιατί βρίσκεται σε απόλυτη αντιστοίχιση με τον ιστορικό ρόλο που διεκδικεί η Τουρκία στις νέες συνθήκες. Συνιστά όμως ταυτόχρονα και μια πρώτης τάξεως ευκαιρία. Μια ευκαιρία που δεν θα πρέπει να επιτρέψουν οι λαοί στις πολιτικές τους ηγεσίες να την προσπεράσουν συμβιβασμένες με ένα προσωρινό ισοζύγιο επίπλαστων υποσχέσεων πίσω από τις οποίες θα εξυφαίνονται καινούριες κοινωνικές και εθνικές τραγωδίες.
Η Γαλλία προφανώς δεν έχει ένα καθαγιασμένο ιστορικό παρελθόν, αλλά δεν έχει και απολύτως κανένα νόημα αυτήν την στιγμή να μπούμε σε μια συζήτηση περί διαγραμμάτων, και ενώ η προώθηση της νέο-οθωμανικής ατζέντας βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη ακόμη και σε επίπεδο επιχειρησιακό. Η αποτροπή της διαφαινόμενης εξέλιξης είναι το πρωτεύον. Και η Γαλλία αυτή την στιγμή, είναι η μοναδική ισχυρή παρουσία που για τους δικούς της λόγους έσπευσε να σηκώσει το γάντι και να σταθεί απέναντι στην Τουρκική επιθετικότητα.
Οι μικρότερες περιφερειακές δυνάμεις που βρίσκονται στην επικίνδυνη περιδίνηση αυτής της λαίλαπας, έχουν την υποχρέωση με τη δράση τους, με την στάση τους και με τον δικό τους στρατηγικό σχεδιασμό, να αποκλείσουν την πιθανότητα να μετατραπεί αυτό το γάντι σε σκυτάλη μεταβίβασης η επιμερισμού αρμοδιοτήτων με την νέο-οθωμανική Τουρκία σε ρόλο συμπρωταγωνιστικό, γιατί τότε η μπάλα θα έχει χαθεί οριστικά και αμετάκλητα.
Ειδικά η Ελλάδα και η Κύπρος όπως ήδη τονίσαμε, δεν έχουν δικαίωμα να σιωπήσουν. Αντιθέτως… Έχουν την υποχρέωση να είναι αυτές που θα διαμηνύσουν στον Γάλλο πρόεδρο την πολιτική αποφασιστικότητά τους να μην τροφοδοτήσουν περαιτέρω το θράσος του Ερντογάν με επιπρόσθετες υπαναχωρήσεις σε οποιοδήποτε επίπεδο. Κυρίως όμως είναι αυτές που έχουν την υποχρέωση, να επαναφέρουν με τρόπο ολοκληρωμένο το ζήτημα της ευρύτερης δυνατής αμυντικής συνεργασίας, στην βάση ενός μακρόπνοου προγράμματος συγκεκριμένων στόχων που θα σχετίζεται ΚΑΙ με την στρατηγική φυσιογνωμία ΤΟΣΟ του Ελληνικού Αρχιπελάγους, ΟΣΟ και της ΝΑ Μεσογείου συνολικότερα.
Και αυτή θα είναι η καλύτερη παρακαταθήκη για την στιγμή εκείνη στο μέλλον κατά την οποία θα πρέπει να αποδοθούν οι ιστορικές ευθύνες για όλα όσα έγιναν και δεν έγιναν, για όλα εκείνα που αφορούν ακόμη και στο εγγύς παρελθόν των Γαλλικών επεμβατικών δράσεων και παρεμβάσεων…
Θα είναι ταυτόχρονα και μια σημαντική συμβολή στην πάλη των λαών που θα πρέπει να στηριχτούν στον αγώνα για την κοινωνική και την Εθνική τους χειραφέτηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου