Υποθέσεις μπορεί ο οποιοσδήποτε να κάνει πολλές. Ουδείς όμως μπορεί να πει με βεβαιότητα ποια θα είναι τελικά η έκβαση των δραματικών συγκρούσεων που βρίσκονται σε εξέλιξη, μεταξύ του Ισραήλ και των Παλαιστινίων…
Το κρίσιμο ζήτημα άλλωστε -από πολιτική άποψη- δεν είναι η έκβαση των συγκρούσεων αυτή καθ’ εαυτή, αλλά το γεγονός ότι αυτές οι συγκρούσεις κλιμακώνονται σε ένα νέο περιβάλλον, με δραματικά τροποποιημένους τους όρους που τις ανατροφοδοτούν ιστορικά, με εξαιρετικά αναβαθμισμένες τις στρατηγικές επιδιώξεις των περιφερειακών εμπλεκομένων και με τα θεμελιώδη διακυβεύματα που σχετίζονται με αυτήν την ιστορική σύγκρουση, να οδηγούνται αναπόφευκτα σε σημείο οριακό.
Όλα τα παραπάνω συνηγορούν υπέρ της ανάγκης να προσεγγίζεται πλέον το πρόβλημα έξω από το παραδοσιακό μοτίβο δεκαετιών, το οποίο κατά κανόνα εξαντλείται σε αφορισμούς, αναθέματα και δικαιολογημένη ως ένα βαθμό μονομέρεια στην εκτίμηση των γεγονότων και κυρίως στην απόδοση των ευθυνών. Μια τέτοια μεθοδολογία δεν θεωρείται πλέον επαρκής. Δεν προσφέρει στον διάλογο τις απαντήσεις που λείπουν. Δεν μπορεί να φωτίσει κρίσιμες πλευρές των γεγονότων που έχουν αυξημένο ειδικό βάρος στην έκβαση των εξελίξεων. Αρκείται σε μια επιφανειακή ερμηνεία των αιτιών, που αντί να φωτίζουν, συσκοτίζουν το πρόβλημα, συντηρούν αδιέξοδα άλλοθι και αναπαράγουν μια ανιστόρητη και...
πλήρως αντιπαραγωγική θέαση υπό τις παρούσες συνθήκες. Καλό θα είναι λοιπόν να εγκαταλείψουμε τις απλουστευτικές προσεγγίσεις περί δήθεν προσωπικών στρατηγικών Νετανιάχου ο οποίος δήθεν εξώθησε τα πράγματα στην σύγκρουση για να τις εξυπηρετήσει πληρέστερα και να αρχίσουμε επιτέλους να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους.
Η σύγκρουση που βρίσκεται σε εξέλιξη ήταν αναπόφευκτη…
Και το ξέσπασμά της ήταν απλώς ζήτημα χρόνου. Τα περί απόφασης εξώσεων οικογενειών Παλαιστινίων από τα σπίτια τους για να στεγαστούν σε αυτά Ισραηλινοί έποικοι, είναι αιτιάσεις που δεν αντέχουν σε σοβαρή κριτική. Όχι γιατί το γεγονός αυτό καθ’ εαυτό δεν είναι αληθινό. Είναι αληθινό. Αλλά από μόνο του δεν αρκεί για να ερμηνεύσει τα γεγονότα που ακολούθησαν. Η Χαμάς επέδειξε αξιοσημείωτη ετοιμότητα να επιτεθεί και η επίθεση με ρουκέτες υπήρξε διαρκής και εκτεταμένη. Αυτή η εικόνα δεν παραπέμπει σε αντίδραση οργής, αλλά σε μια καλά προετοιμασμένη επιχείρηση που αναζητούσε ένα πρόσχημα για να εκδηλωθεί και εάν δεν το εύρισκε στην Ισραηλινή απόφαση για τις εξώσεις, θα το δημιουργούσε η ίδια με την κλασική μέθοδο της προβοκάτσιας που είναι ευρέως διαδεδομένη στην ευρύτερη περιοχή.
Η αντιδράσεις που ακολούθησαν στην Γάζα μετά την Ισραηλινή απάντηση, αλλά και τα συνθήματα που κυριάρχησαν στις προσευχές και στις διαδηλώσεις των Παλαιστινίων, παραπέμπουν σε μια κοινωνία παραδομένη πλήρως στην λαγνεία του νεο-οθωμανικού Ισλαμοφασισμού και τα φυσιογνωμικά της χαρακτηριστικά δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με έναν λαό που αγωνίζεται για το δικαίωμά του σε μια πατρίδα. Συνθήματα όπως: «Είμαστε εδώ, για τον Αλλάχ, έλα Τουρκία, έλα Ερντογάν!», «Ερντογάν-Ερντογάν» και «για όνομα του Θεού, Τουρκία», δεν συνιστούν συνθήματα εθνικού αγώνα και δεν παραπέμπουν σε κανενός είδους αγωνιστικό πατριωτικό φρόνημα ενός δοκιμαζόμενου λαού. Αντιθέτως, αυτό που αποκαλύπτουν είναι μια πλήρως διαβρωμένη κοινωνία η οποία με όχημα τον θρησκευτικό φανατισμό, εργαλειοποιείται με όρους πραγματικής υποτέλειας από την τουρκική εξωτερική πολιτική, γιατί εκεί ακριβώς την έσπρωξαν οι ηγέτες που έχει επιλέξει.
Το πραγματικό δίλημμα επομένως, δεν είναι το εάν δικαιούνται οι Παλαιστίνιοι να έχουν την δική τους πατρίδα. Προφανώς το δικαιούνται. Όπως το δικαιούνται και οι Ισραηλινοί και καλό θα είναι να μην λησμονούμε ότι στις 15 Μαΐου του 1948, μια μόλις ημέρα μετά από την ανακήρυξη της ίδρυσης του κράτους του Ισραήλ, οι συνασπισμένες στρατιωτικές δυνάμεις της Ιορδανίας, του Λιβάνου, της Αιγύπτου, του Ιράκ και της Συρίας, επιτέθηκαν στο νεοσύστατο κράτος για να το αφανίσουν, γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια την σχετική απόφαση της ΓΣ του ΟΗΕ που αποφάσισε στις 29 Νοεμβρίου του 1947 (και στον απόηχο της διακήρυξης Μπάλφουρ 30 χρόνια νωρίτερα και στα ερείπια της Οθωμανικής αυτοκρτατορίας) την ίδρυση ενός Εβραϊκού και ενός Αραβικού κράτους.
Τι έκαναν δηλαδή οι Άραβες; Αντί να ασχοληθούν με την δημιουργία του Παλαιστινιακού κράτους στην βάση της σχετικής απόφασης, έθεσαν σκοπό της ζωής τους τον αφανισμό του κράτους του Ισραήλ, επειδή πίστευαν ότι αυτή η περιοχή τους ανήκει και ας ήταν στην ουσία η αρχαία κοιτίδα των Εβραίων.
Στα χρόνια που μεσολάβησαν…
Και εν μέσω της διαρκούς Αραβοϊσραηλινής σύγκρουσης αλλά και των δυο Ιντιφάντα που έχουν ξεσπάσει, το Ισραήλ - βεβαίως με την αμέριστη βοήθεια των Αμερικανών - ασχολήθηκε με την οικοδόμηση και την θωράκιση του κράτους του, μέσα σε ένα καταφανώς εχθρικό περιβάλλον. Οι Παλαιστίνιοι από την άλλη, προφανώς δεν ήσαν οι ευνοημένοι της Ιστορίας, είχαν ωστόσο μια σειρά από πολύ συγκεκριμένες δυνατότητες που τις διαχειρίστηκαν αυτοκτονικά. Οι Συμφωνίες του Οσλο (1993 & 1995) οδήγησαν στην αναγνώριση της Παλαιστινιακής Αρχής ως φορέα αυτόνομης αλλά και περιορισμένης εξουσίας των Παλαιστινίων, ενώ προσδιόρισαν τα σύνορα των δύο πλευρών, το καθεστώς της Ιερουσαλήμ, την στρατιωτική παρουσία του Ισραήλ και την τύχη των περιοχών που θα εκκενώνονταν από τις δυνάμεις του Ισραήλ.
Αρκετά χρόνια αργότερα και πιο συγκεκριμένα τον Μάρτη του 2013, κατά την διάρκεια της επίσκεψής του στο Ισραήλ και σε ομιλία του προς τους νέους Ισραηλινούς σε συνεδριακό κέντρο της Ιερουσαλήμ ο Μπαράκ Ομπάμα προκάλεσε έκπληξη με την κριτική ανάλυση που έκανε για τις σχέσεις του Ισραήλ με την Παλαιστίνη. «Αν στόχος του Ισραήλ είναι να εδραιωθεί ως ένα δημοκρατικό, εβραϊκό κράτος, τότε ο δρόμος προς την επίτευξή του είναι η δημιουργία ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους». Και επιπλέον τόνισε:...
«Βάλτε τον εαυτό σας στη θέση τους - κοιτάξτε τον κόσμο με τα μάτια τους. Δεν είναι δίκαιο να μην μπορεί ένα παιδί Παλαιστινίων να μεγαλώσει σε ένα δικό του κράτος, να ζει με την παρουσία ενός ξένου στρατού που ελέγχει καθημερινά τις μετακινήσεις των γονιών του. Δεν είναι δίκαιο όταν η βία των εποίκων εναντίον των Παλαιστινίων μένει ατιμώρητη. Δεν είναι δίκαιο να εμποδίζονται Παλαιστίνιοι να καλλιεργήσουν τη γη τους· να περιορίζεται η δυνατότητα μετακίνησης ενός φοιτητή στη Δυτική Οχθη, να εκτοπίζονται παλαιστινιακές οικογένειες από τα σπίτια τους. Ούτε η κατοχή ούτε η εκδίωξη είναι η απάντηση. Οπως ακριβώς οι Εβραίοι έχτισαν ένα κράτος στην πατρίδα τους, έτσι και οι Παλαιστίνιοι έχουν δικαίωμα να είναι ένας ελεύθερος λαός στη δική τους γη».
«Ο αμερικανός πρόεδρος κατάφερε να αλλάξει την ημερήσια διάταξη» έγραψε στην εφημερίδα Ma’ariv η ισραηλινή δημοσιογράφος Σαλόν Γερουσαλμί, σχολιάζοντας: «Αν και ο Νετανιάχου ήθελε να συζητηθεί μόνο το θέμα του Ιράν, ο Ομπάμα κατάφερε ξαφνικά να επιβάλει ως προτεραιότητα στην ατζέντα το ζήτημα της ειρηνευτικής διαδικασίας με τους Παλαιστίνιους».
Πως διαχειρίστηκαν οι Παλαιστίνιοι την συγκεκριμένη ιστορική ευκαιρία;;;
«Κατά την άποψή μου, η συγκεκριμένη επίσκεψη του Ομπάμα φαντάζει κάπως περίεργη» είπε ο Μπουσταφά Αμπντέλ Χαντί, πρόεδρος του παλαιστινιακού Ιδρύματος Αμπού Ραγιά. «Νομίζω δεν θα αποφέρει κανένα αποτέλεσμα. Απλώς είπε στους Ισραηλινούς πως αυτό που προέχει είναι η ασφάλεια της χώρας τους».
Και βέβαια,η επίσκεψη του αμερικανού προέδρου στην Ραμάλα «συνοδεύτηκε» από την εκτόξευση δύο τουλάχιστον ρουκετών από παλαιστινιακά εδάφη.
Αυτά, είναι γεγονότα που συνέβησαν μόλις τον Μάρτη του 2013. Τα αναφέρουμε όχι για να βγάλουμε λάδι τους Αμερικανούς μακελάρηδες, αλλά για να καταδείξουμε πως στην ιστορική διαδρομή των εθνών παρουσιάζονται ΚΑΙ ευκαιρίες. Στο παρασκήνιο λοιπόν ΚΑΙ αυτών των παρεμβάσεων, διαφαίνεται η δυνατότητα μιας δυναμικής επανεκκίνησης όλων των διπλωματικοπολιτικών πρωτοβουλιών που θα άνοιγαν επιτέλους και μετά από πολλές αποτυχίες του παρελθόντος, τον δρόμο της επίλυσης του προβλήματος. Η ευκαιρία χάθηκε…
Επειδή λοιπόν τα ζητήματα δεν έχουν και δεν μπορεί να έχουν μονομερείς αναγνώσεις, καλό είναι να θυμόμαστε ότι εκτός από τα εγκλήματα του Ισραήλ που είναι πολλά, υπάρχει και η αμφίδρομη σχέση με τις αιτίες που τα προκάλεσαν, χωρίς αυτό να παραπέμπει σε καμία απολύτως πρόθεση συμψηφισμού ανόμοιων πραγμάτων. Και κυρίως υπάρχουν οι ιστορικές ευκαιρίες που κλώτσησαν οι Παλαιστίνιοι, παραδομένοι στο αντιισραηλινό μένος τους και στον ανεξέλεγκτο ισλαμικό ριζοσπαστισμό και παραδίδοντας έτσι τον τόπο τους στον έλεγχο των συμμοριών της Χαμάς και του Ισλαμικού Τζιχάντ, και ρίχνοντας στα τάρταρα και κάθε θεμιτή εθνική τους προσδοκία.
Τι σημαίνει πρακτικά να παραδίδεις την χώρα σου στο έλεος των ριζοσπαστικοποιημένων φονταμενταλιστών; Η σημερινή κατάσταση στα παλαιστινιακά εδάφη το επιβεβαιώνει πλήρως. Ένας πληθυσμός πολύπαθος αλλά δυστυχώς πλήρως εργαλειοποιημένος από τους μισανθρώπους των φανατικών Ισλαμιστών και υποταγμένος πλήρως στις διαθέσεις τους. Και για όποιον αμφισβητεί ότι αυτή η κατάντια είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση, δεν έχει παρά να ρίξει μια ματιά στο σημερινό Σινά, 54 χρόνια μετά τις συγκρούσεις του Ισραήλ με την Αίγυπτο. Μια περιοχή παραδομένη στο έλεος των δολοφονικών συμμοριών της Τζιχάντ και του αδελφάτου της Ισλαμικής τρομοκρατίας. Μια περιοχή δηλαδή για την οποία μονάχα ντροπή μπορεί να αισθάνεται ο πλανήτης.
Προφανώς η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στα παλαιστινιακά εδάφη, τροφοδοτεί με κίνητρα και υλικό ακροδεξιές και φανατικές θρησκευτικές σέχτες μέσα στο Ισραήλ με αποτέλεσμα ΚΑΙ να επεκτείνονται οι συγκρούσεις με τους Ισραηλινούς πολίτες Αραβικής καταγωγής και εντός της Ισραηλινής επικράτειας, αλλά ΚΑΙ να ασκούνται ισχυρές πιέσεις για περαιτέρω σκλήρυνση της Ισραηλινής στάσης έναντι των Παλαιστινίων συνολικά, με αποτέλεσμα ο φαύλος κύκλος να καθίσταται ανεξέλεγκτος.
Στο Ισραήλ βεβαίως δεν είναι Αρσακειάδες…
Αλλά αν θέλουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να προσεγγίζουμε αυτή την σύγκρουση με τα δεδομένα προγενέστερων εποχών και να αντιμετωπίζουμε την δράση των Παλαιστινίων ωσάν να έχουν εξ ορισμού το ακαταλόγιστο για τα πάντα.
Καμία χώρα δεν μπορεί να ανεχτεί στο μαλακό της υπογάστριο ένα ανεξάρτητο κράτος στο οποίο θα ασκούν διοίκηση ριζοσπαστικοποιημένες συμμορίες φανατικών Ισλαμιστών. Πολύ περισσότερο το Ισραήλ. Και για όποιον δεν το αντιλαμβάνεται αυτό, καλό θα είναι να θυμίσουμε τα λόγια της αειμνήστου πρωθυπουργού του Ισραήλ της Γκόλντα Μέιρ,η οποία δήλωνε χαρακτηριστικά: “Μπορούμε να συγχωρήσουμε τους Άραβες για το ότι σκοτώνουν τα παιδιά μας. Δεν μπορούμε να τους συγχωρήσουμε για το ότι μας αναγκάζουν να σκοτώνουμε τα παιδιά τους. Θα έχουμε ειρήνη με τους Άραβες (Παλαιστίνιους), μόλις αγαπήσουν τα παιδιά τους, περισσότερο από ότι μισούν εμάς.”
Κανένας λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος δεν προσφέρει θετική υπηρεσία στην εθνική υπόθεση των Παλαιστινίων, αποσιωπώντας ή κλείνοντας το μάτι στα εγκλήματα των συμμοριών της Χαμάς, στο όνομα του Δικαίου του εθνικού αγώνα των Παλαιστινίων. Η Χαμάς είναι ο νεκροθάφτης της υπόθεσης των Παλαιστινίων. Στις σύγχρονες συνθήκες, αυτή είναι κατά βάθος ο δολοφόνος τους και όχι το Ισραήλ και αλίμονο σε αυτούς που θα αργήσουν να καταλάβουν αυτήν την αλήθεια. Αν λοιπόν θέλουν οι Παλαιστίνιοι να επαναφέρουν με όρους ουσιαστικούς στο προσκήνιο την Εθνική τους υπόθεση, οφείλουν να στείλουν χθες στον Τουρκοδιάβολο την Χαμάς και να εγκαινιάσουν μια σοβαρή και σταθερή πολιτική πλήρους αποριζοσπαστικοποίησης του πληθυσμού τους. Τελεία…
Ειδικά για την χώρα μας… Καλό θα είναι να αποστασιοποιηθούμε πλήρως από την αδιέξοδη ιδεοληψία. Η Χαμάς δεν δολοφονεί μονάχα την υπόθεση των Παλαιστινίων. Λειτουργεί, παράλληλα με αυτό, και ως ενεργούμενο της Τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, στην προσπάθειά της να υπονομεύσει μεταξύ άλλων και τις περιφερειακές συνεργασίες του Ισραήλ σε όλα τα επίπεδα αλλά και να προωθήσει από το παράθυρο την τουρκική νεο-οθωμανική ατζέντα. Η Ελλάδα λοιπόν οφείλει, στο πλαίσιο της συνολικής της διαχείρισης, να τοποθετηθεί μετά των λοιπών της περιφερειακών συμμάχων, καθαρά και προκαταβολικά απονομιμοποιώντας πλήρως το δικαίωμα της Παλαιστινιακής αρχής να συνάψει διμερείς ή άλλες συμφωνίες με επιπτώσεις σε τρίτες χώρες και τέτοιες είναι πρωτίστως οι συμφωνίες που θα σχετίζονται με το Δίκαιο της Θάλασσας. Και οφείλει να το κάνει, πριν «σκάσει» κάποιο νέο υβριδικό διμερές μνημόνιο στα ανατολικά της Κύπρου για τις θαλάσσιες ζώνες.
Επίλογος…
Η κατάσταση βρίσκεται ήδη σε σημείο οριακό και η πιθανότητα να πυροδοτήσει ένα ντόμινο ευρύτερων εξελίξεων είναι περισσότερο πιθανή από κάθε άλλη φορά στο παρελθόν. Προφανώς κανείς δεν μπορεί να αισθάνεται ικανοποιημένος όταν υπάρχουν θύματα. Αλλά οφείλουμε να είμαστε ξεκάθαροι.
- Αν το Ισραήλ δεν βάλει τώρα και οριστικά ταφόπλακα στην ανεξέλεγκτη δράση των ισλαμιστών της Χαμάς και του Τζιχάντ, τότε και οι δύο αυτές τρομοκρατικές οργανώσεις θα βάλουν οριστικά ταφόπλακα στην Παλαιστίνη και θα μεταλαμπαδεύσουν δυναμική εμφυλίου στο εσωτερικό του.
- Αν το Ισραήλ δεν τσακίσει τώρα το δόλιο σχέδιο της Τουρκίας που εργαλειοποιεί αδίστακτα το Παλαιστινιακό, τότε οι ανατροπές που θα δρομολογηθούν στην ΝΑ Μεσόγειο θα φέρουν τους πάντες αντιμέτωπους με πολύ δυσάρεστες εκπλήξεις…
Ας λείπουν λοιπόν οι εξυπνακισμοί των δήθεν ευαίσθητων. Δεν διαθέτουν ούτε δράμι περισσότερο από την δική μας ευαισθησία. Οφείλουν όμως να επιστρατεύσουν και το τελευταίο απόθεμα λογικής που υπάρχει διαθέσιμο, διότι οι καιροί δεν επιτρέπουν παραδοσιακές δικαιωματικές κουτουράδες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου