Η προκλητική συμπεριφορά των Σκοπίων, με προεξάρχουσα αυτήν του ιδίου του κυρίου Ζάεφ, έπαψε πλέον να κυριαρχεί στην επικαιρότητα. Ωστόσο παραμένει εξαιρετικά ανησυχητικό το γεγονός ότι στην Ελλάδα ο «εθνικός αντίλογος» επί αυτών των θεμάτων, ακόμη και όταν διατυπώνεται, επιμένει να εξαντλείται σε νουθεσίες, σε αφορισμούς και σε αναθέματα, που αποπροσανατολίζουν τους πολίτες και εν τέλει εδραιώνουν ένα κατάφορα αρνητικό ισοζύγιο σε βάρος της χώρας μας και της θέσης της στην περιφερειακή σκακιέρα…
Συστημικοί στρατηγιστές... Συστημική δημοσιογραφία... Και φυσικά η ίδια η πολιτική ηγεσία του τόπου, επιλέγουν συνειδητά να ασχολούνται με το φαίνεσθαι και αρνούνται πεισματικά να αξιολογήσουν τα τεκταινόμενα με όρους πολιτικούς και στο πλαίσιο μιας δυναμικής διεργασίας που αφορά σε μια ευρύτερη περιφερειακή μόχλευση η οποία βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και ως τέτοια έχει αμιγώς γεωστρατηγικά χαρακτηριστικά.
Στο πλαίσιο αυτής της προσέγγισης, τα γειτονικά Σκόπια αντιμετωπίζονται ως ένα πεδίο στο οποίο οι πολιτικοί τους ταγοί, προσπαθούν να ισορροπήσουν σε ένα καθεστώς πιέσεων, αντιπαραθέσεων και εσωτερικής πολιτικής αστάθειας ή στην χειρότερη περίπτωση, εκλαμβάνονται ως ένας πονηρούλης μπαγασάκος μιας ατίθασης γειτονιάς, που παραβιάζει ξεδιάντροπα το διπλωματικό σαβουάρ βίβρ και θεωρείται ότι αρκούν δυο ελληνικά τσαλίμια και ορισμένες πνευματώδεις υπομνήσεις από τους «σοβαρούς» Έλληνες πολιτικούς για να αποκατασταθούν οι κλονισμένες ισορροπίες.
Η αλήθεια ωστόσο είναι πολύ διαφορετική…
Και οι «παρασπονδίες» στις οποίες επιδίδεται η πολιτική ηγεσία της γειτονικής χώρας, δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου, μιας κατάστασης που είναι πραγματικά ανησυχητική και την οποία ως χώρα επιμένουμε να αρνούμαστε να κοιτάξουμε κατάματα, ενώ αποφεύγουμε συστηματικά να πούμε επιτέλους τα πράγματα με τ όνομά τους.
Τα Σκόπια, δεν είναι ο απείθαρχος και ασυνεπής γείτονας που προσπαθεί με κινήσεις σπασμωδικές να δραπετεύσει από τα δεσμά μιας συμφωνίας ή οποία δήθεν αποκατέστησε την ιστορική αλήθεια και συνέβαλε στην εμπέδωση ενός πνεύματος σταθερότητας στην πολύπαθη Βαλκανική. Είναι ένα γεωπολιτικό μέγεθος που...
διεκδικεί τον δικό του ιδιαίτερο και βαρύνοντα ρόλο, σε συνθήκες μιας διαρκούς και εξελισσόμενης σύγκρουσης, στο πλαίσιο της οποίας όλοι οι εμπλεκόμενοι επιχειρούν να προσαρμόσουν το μπόι τους στις απαιτήσεις και στις υψηλές φιλοδοξίες της επόμενης μέρας. Σε όσους είχαν την αυταπάτη ότι οι Πρέσπες ήταν ένας απαραίτητος συμβιβασμός που θα εξοβελίσει τους τυχοδιωκτισμούς και θα φέρει την σταθερότητα, η ίδια η πραγματικότητα φαίνεται ότι επιφυλάσσει πολλές και δυσάρεστες εκπλήξεις.
Στα Βαλκάνια οι εθνικιστικοί ανταγωνισμοί ανασυντάσσονται και ένας νέος κύκλος αποσταθεροποίησης βρίσκεται ήδη προ των πυλών. Στο διακεκαυμένο και συγκρουσιακό περιβάλλον της Βαλκανικής…
- Οι αντιπαραθέσεις είναι στρατηγικές, αφού η όποια έκβασή τους, θα προσδιορίσει και την τελική φυσιογνωμία της Βαλκανικής ως χώρος συνάντησης κορυφαίων ανταγωνιστικών στρατηγικών αλλά και αλληλοεξαρτώμενων συμφερόντων…
- Οι σχεδιασμοί που οδηγούν στην κλιμάκωση αυτών των αντιπαραθέσεων, είναι εξόχως επιτελικοί, γι’ αυτό και δεν θα πρέπει να εκλαμβάνονται απλώς ως αποτέλεσμα του θυμικού απείθαρχων ηγετών και θερμοκέφαλων πληθυσμιακών ομάδων…
Η εμπλοκή των ισχυρών δρώντων στα τεκταινόμενα, είναι απροκάλυπτη και αυτό συμπαρασύρει τόσο τα βαθύτατα εξαρτημένα προτεκτοράτα όσο και τις κατ επίφασην χειραφετημένες κρατικές οντότητες, σε περίεργους και επικίνδυνους μαξιμαλισμούς. Και φυσικά…
Μια κρίσιμη παράμετρος, είναι το γεγονός πως η δυναμική της αποσταθεροποίησης στην Βαλκανική, αποκτά όλο και πιο ισχυρό πολιτισμικό πρόσημο και αυτό είναι μια εξέλιξη που ουδείς δικαιούται να υποτιμήσει.
Επί της ουσίας, όλες αυτές οι επιμέρους συμπεριφορές που παραπέμπουν είτε σε απροκάλυπτη περιφρόνηση των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου είτε σε συστηματική παραβίαση διμερών και διακρατικών Συμφωνιών, πιστοποιούν ότι υπάρχει μια αυξημένη περιφερειακή κινητικότητα σε ολόκληρο το τόξο από την Βαλκανική, την Μ. Ανατολή, την ΝΑ Μεσόγειο έως και τις χώρες του Μαγκρέμπ, που περισφίγγει γεωπολιτικά την χώρα μας και την Κύπρο και ανατροφοδοτεί τους όρους του γεωπολιτικού τους στραγγαλισμού. Πρόκειται για μια διεργασία δυναμική, διαρκή, ενίοτε και απρόβλεπτα μεταβαλλόμενη, η οποία φροντίζει να καταστήσει σαφές προς κάθε κατεύθυνση ότι:
- Η μεταψυχροπολεμική Αρχιτεκτονική δεν έχει κλειδώσει και οι ανταγωνιστικές ισορροπίες της δεν έχουν οριοθετηθεί με τρόπο που να αποσαφηνίζονται πλήρως οι κανόνες της νέας συγκρουσιακής επανεκκίνησης…
- Οι ανατροπές που τροφοδοτούνται είναι διαρκείς… Και ότι…
- Οι γεωστρατηγικοί προσεταιρισμοί παραμένουν εξαιρετικά ευμετάβλητοι…
Σε αυτό το ιδιαίτερα ρευστό και ασταθές περιβάλλον, θα πρέπει να συνυπολογίζεται μεταξύ άλλων και ο διττός χαρακτήρας των παραμέτρων που ανατροφοδοτούν συστηματικά τους μηχανισμούς της αποσταθεροποίησης και ο οποίος σχετίζεται με τους διαρκείς και ανεξέλεγκτους τυχοδιωκτισμούς της Τουρκίας, αλλά και με τους τυχοδιωκτικούς μαξιμαλισμούς μικρών δρώντων που εργαλειοποιούνται πολύπλευρα από την Τουρκική εξωτερική πολιτική.
Στο έδαφος αυτών των διαπιστώσεων…
Υπάρχει ένας πραγματικός οργασμός πρωτοβουλιών, τόσο σε διπλωματικό επίπεδο όσο και επί του πεδίου. Κρίσιμες αλλά και απολύτως ενδεικτικές, για όλα όσα συντελούνται διατυπώσεις, αποτυπώνονται τόσο στις δηλώσεις όσο και στα επίσημα ανακοινωθέντα φορέων και εμπλεκομένων μερών, μηδέ και του ιδίου του ΟΗΕ εξαιρουμένου. Τα πάντα επιβεβαιώνουν ότι η περιφερειακή τάξη τελεί υπό ευρεία αναμόρφωση και η προσπάθεια των πρωταγωνιστών να πλασαριστούν σε καλύτερες θέσεις και με πολλαπλά αναβαθμισμένο ρόλο και λόγο στην νέα ισορροπία ισχύος είναι εμφανής. Εμφανής είναι και η επιδίωξη όλων, να διαχειριστούν «επιθετικά» τον μελλοντικό γεωπολιτικό τους βηματισμό έναντι πάντων.
Η Ελλάδα δυστυχώς δείχνει να μην αντιλαμβάνεται τον δυναμικό χαρακτήρα αυτής της διεργασίας και επιμένει να αντιμετωπίζει τις προκλήσεις με όρους κανονιστικούς και κατά κανόνα σερνόμενη πίσω από τις εξελίξεις, σε μια προσπάθεια να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα και να ανακόψει όπως – όπως μια σειρά από καινούρια και δυσκολοδιαχειρίσιμα τετελεσμένα.
- Το πιστοποιεί η αμφιλεγόμενη φυσιογνωμία της συστημικής στρατηγικής σκέψης η οποία παραμένει κατά κανόνα ετεροπροσδιοριζόμενη, διαμορφώνεται καθ’ υπαγόρευση και σύμφωνα με τις απαιτήσεις τρίτων, ενώ εξαντλείται κατ’ αποκλειστικότητα σε λογικές διαχείρισης ήττας και απενοχοποίησης ενός συγκεκριμένου συστήματος αντιλήψεων που οδηγεί σε απαράδεκτους και ανεπίτρεπτους συμβιβασμούς.
Πρόκειται για μια παράμετρο που δεν θα πρέπει να υποτιμηθεί, αφού επί της ουσίας αποτελεί την Κερκόπορτα που οδηγεί στην κατάρρευση της χώρας με όχημα την στρατηγική της αυτοκατάργηση.
- Το επιβεβαιώνει η πλήρης ανυπαρξία στρατηγικού σχεδιασμού, σε μια εποχή που κυριαρχεί η επιθετικά αναθεωρητική ατζέντα η οποία επιδιώκει να τροποποιήσει Συνθήκες, κανόνες Δικαίου, παραδοσιακούς γεωστρατηγικούς άξονες συγκλίσεων και εν τέλει το ίδιο το αποτύπωμα των συνόρων στον περιφερειακό χάρτη.
Πρόκειται για μια κρίσιμη διαπίστωση που δεν μπορεί να συνεχίσει να αντιμετωπίζεται ως μια παραδοσιακή μεταπολεμική κακοδαιμονία της βαθύτατα εξαρτημένης πατρίδας μας, αλλά ως μια απόλυτα νοσηρή κατάσταση που συντηρεί και αναπαράγει ένα καθεστώς γενικευμένης εθνικής στρατηγικής παραλυσίας σε ένα περιβάλλον πλήρως αποσταθεροποιημένο και εξόχως βουλιμικό.
Οι επιπτώσεις στην τακτική διαχείριση των περιφερειακών προκλήσεων, είναι δραματικές...
Η Ελλάδα παραμένει παρακολούθημα σε ένα περιβάλλον που ξεχειλίζει εξελίξεις, ενώ θα μπορούσε να διεκδικήσει και να διασφαλίσει για τον εαυτό της ρόλο πρωταγωνιστικό. Η πατρίδα μας, παρά το μικρό της μέγεθος, διαθέτει ισχυρά συγκριτικά πλεονεκτήματα που της διασφαλίζουν σοβαρή προστιθέμενη στρατηγική αξία, αλλά αυτά τα πλεονεκτήματα ουδείς έσπευσε να τα ενσωματώσει στο διαχειριστικό της οπλοστάσιο με τρόπο μαχητικό.
Το σοβαρό γεωπολιτικό της κεφάλαιο ουσιαστικά εκχωρήθηκε στην εξυπηρέτηση στρατηγικών αναγκών τρίτων, σε μια εποχή που θα έπρεπε να το μετουσιώσει σε ένα ισχυρό πακέτο προνομιακών μετοχών, στο πλαίσιο μιας πολυδύναμης στρατηγικής συμμαχίας που θα μπορούσε να της εγγυηθεί...
- Σύνορα...
- Προνομιακό περιφερειακό καθεστώς πολυδύναμου (και όχι μόνο ενεργειακού) γεωπολιτικού κόμβου...
- Πλαίσιο μακρόπνοης διεθνούς προστασίας...
- Στοχευμένο αναπτυξιακό περιβάλλον αλλά και...
- Δυνατότητα ενός γενικευμένου επαναπροσδιορισμού ενός βιώσιμου παραγωγικού και οικονομικού μοντέλου, μακριά από τον παρασιτισμό και τις πλαστικές ψευδοαναπτυξιακές καρικατούρες.
Η πολιτική τάξη της χώρας, αποδείχτηκε ανίκανη αλλά και απρόθυμη να εργαλειοποιήσει υπέρ του εθνικού συμφέροντος, τον κρίσιμο ρόλο που καλείται να διαδραματίσει η χώρα στο πλαίσιο της νέας Νατοϊκής Αρχιτεκτονικής, προκειμένου να αποσπάσει τα μέγιστα δυνατά – πραγματικά στρατηγικού χαρακτήρα – ωφελήματα, με πρώτιστα αυτά της επίλυσης του Κυπριακού αλλά και της πλήρους εφαρμογής των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου στο σύνολο του Αρχιπελάγους και μάλιστα με πρόσθετες διεθνείς εγγυήσεις.
Οι επικαιροποιημένοι και έξυπνοι διπλωματικοπολιτικοί χειρισμοί εξέλειπαν πλήρως. Η πατρίδα μας εγκλωβισμένη αμετάκλητα στον ρόλο της δεδομένης κι απολύτως προβλέψιμης δύναμης, σαγηνεύτηκε από τα γνωστά ταρατατζούμ των περιφερειακών συνευρέσεων και δεν ασχολήθηκε καν με την ανάγκη να επεξεργαστεί ένα ολοκληρωμένο σχέδιο πολυδιάστατης περιφερειακής παρέμβασης, ώστε να μπορεί να αποσπάσει τα μέγιστα ΚΑΙ εν όψει των διαφαινόμενων ανατροπών στην Τουρκία αλλά ΚΑΙ στο πλαίσιο του ιδιαίτερου ρόλου που θα μπορούσε να έχει τόσο με τις ΗΠΑ όσο και με την Ρωσία αλλά και την Κίνα.
Το προνομιακό ιστορικό πλεονέκτημα της δίδυμης γεωπολιτικής υπόστασης του Ελληνισμού σε μητροπολιτική Ελλάδα και Κύπρο, αντί να αξιοποιηθεί στοχευμένα με στόχο την ουσιαστική και πολύπλευρη ισχυροποίηση του Εθνικού χώρου, αντιμετωπίζεται με όρους κανιβαλισμού ως ενοχλητικό καρκίνωμα σε μια ιστορική εποχή που σε ένα περιβάλλον ευρύτατης περιφερειακής ανασύνταξης, θα μπορούσε και θα έπρεπε να αναβαθμιστεί σε υποδειγματικό στρατηγικό πλεονέκτημα, μοναδικό σε ολόκληρο τον πλανήτη. Η Τουρκία, αντιλαμβανόμενη πλήρως την σοβαρότητα αυτού του πλεονεκτήματος, δεν έσπευσε απλώς να το ακυρώσει επί του πεδίου, αλλά αποτολμά πλέον ανερυθρίαστα και με περίσσιο θράσος να το οικειοποιηθεί, διευρύνοντας τα τετελεσμένα του Αττίλα.
Το μεγάλο πακέτο τέλος των αδιαφιλονίκητων ιστορικών Δικαίων του Ελληνισμού, αντί να εργαλειοποιηθεί πλήρως και να αποτελέσει έναν από τους κορυφαίους άξονες πάνω στους οποίους μπορούν να σφυρηλατηθούν πραγματικά στρατηγικές περιφερειακές συμμαχίες, ουσιαστικά εγκαταλείπεται ως μηδέποτε υπάρξαν.
Και δυστυχώς αυτό συμβαίνει σε μια περίοδο που θα έπρεπε να αποτελέσει το όχημα για την στρατευμένη αφύπνιση και άλλων ιστορικών λαών, που είναι αποφασισμένοι να χτίσουν ένα πραγματικά επιθετικό ανάχωμα στον νεο-οθωμανισμό, ικανό να τον στείλει οριστικά στην κόλαση με τους μεσαιωνικούς Φρανκενστάιν.
Ενώ παράλληλα θα έπρεπε να αποτελέσει το αυθεντικό και πρωτογενές υλικό, για την Νέα Μεγάλη Ιδέα του Ελληνισμού, αλλά και για την διαμόρφωση ενός ολοκληρωμένου Εθνικού Στρατηγικού Δόγματος. Αλλά περί αυτών θα επανέλθουμε αναλυτικά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου