Υπάρχει ένα λάθος που κάνουμε όλοι μας στην προσπάθειά μας, να προσεγγίσουμε τα δραματικά γεγονότα στην Ουκρανία και να κατανοήσουμε τον Ευρωπαϊκό αλλά και ευρύτερα τον διεθνή τους αντίκτυπο…
Το λάθος που κάνουμε, είναι ότι επιχειρούμε να ερμηνεύσουμε το σοκ της νεοψυχροπολεμικής Κοσμογονίας που βρίσκεται σε εξέλιξη, με τα ανεπαρκή και πλήρως ξεπερασμένα εργαλεία της μεταψυχροπολεμικής εποχής. Δεν είναι λοιπόν διόλου τυχαίο το γεγονός, ότι παραδοσιακοί εκπρόσωποι χωρών, κινημάτων, αλλά και πολιτικών τάσεων, παραδομένοι στην δύναμη της συνήθειας, επιστρατεύουν και πάλι την πεπατημένη ρητορική, τα παραδοσιακά μεθοδολογικά εργαλεία αλλά και ένα απολύτως προβλέψιμο πακέτο αντιδράσεων, προκειμένου να τοποθετηθούν απέναντι στην νέα κατάσταση που διαμορφώνεται. Το αποτέλεσμα προφανώς δεν θα είναι το αναμενόμενο. Τα αδιέξοδα θα διευρυνθούν και όλα δείχνουν πως δεν θα είναι μονάχα ερμηνευτικά. Θα είναι κυρίως αδιέξοδα στην πολιτική διαχείριση των προκλήσεων και πάνω απ’ όλα θα είναι αδιέξοδα που θα επιβεβαιώσουν μια γενικευμένη στρατηγική ανεπάρκεια, που εμφανίζεται να είναι πλήρως αναντίστοιχη με τις απαιτήσεις της νέας εποχής.
Η Ρωσοουκρανική σύγκρουση, ΔΕΝ είναι ένα αυτοτελές επεισόδιο σε μια προβληματική περιφερειακή σκακιέρα. Ενώ όλα δείχνουν, πως τελικά ο χαρακτηρισμός που της είχαμε αποδώσει ως μια ευρύτερη συστημική συγκρουσιακή διεργασία, ήταν μάλλον επιεικής και δεν αποδίδει πλήρως αυτό που πραγματικά συντελείται σήμερα στην καρδιά της Ευρασίας.
Μια προσεκτική αποτίμηση των δεδομένων, τώρα πλέον που οι πολεμικές επιχειρήσεις βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη, μέσα σε ένα περιβάλλον αμήχανων όσο και αδιέξοδων αντιδράσεων εκ μέρους της Δυτικής Συμμαχίας, επιβεβαιώνει ίσως ότι η σύγκρουση στην Ουκρανία, ισοδυναμεί με την "μεγάλη έκρηξη" στην Γεωπολιτική. Αυτή η σύγκρουση είναι με άλλα λόγια, το γεωπολιτικό big bang που «χρειαζόταν» ο πλανήτης, για την βίαιη μετάβασή του στην...
Προφανώς ο συγκεκριμένος «οδικός χάρτης», μέσα από τον οποίο ενεργοποιείται αυτή η μετάβαση, δεν συνιστά μια ευχάριστη εξέλιξη, αφού επί της ουσίας είναι μια ακόμη ανθρώπινη τραγωδία. Όμως την παραπάνω κρίσιμη διαπίστωση (περί του «αναγκαίου» big bang), ουδείς δικαιούται να την προσπεράσει, αμπελοφιλοσοφώντας για τα τετριμμένα, με εργαλείο την παραδοσιακή πολιτική ραθυμία άλλων εποχών.
Από αυτήν την άποψη, τόσο οι πρακτικές όσο και η αποφασιστικότητα που επιδεικνύει ο πρόεδρος Πούτιν, δεν συνιστούν την τάση ενός δήθεν αδίστακτου ο οποίος δήθεν επέλεξε να εκτραπεί πλήρως και να καταπατήσει προκλητικά το Δίκαιο του πολέμου.
Στους χειρισμούς, στην αποφασιστικότητα και φυσικά στην κλιμάκωση των προειδοποιήσεων στην οποία καταφεύγει ο Ρώσος πρόεδρος έναντι των διευρυμένων στρατηγικών απειλών με τις οποίες βρίσκεται αντιμέτωπη η Ρωσία, αυτό που οφείλουμε να διακρίνουμε, είναι την δυνατότητα που έχει ένας αποφασισμένος ηγέτης, ο οποίος έχει «διαβάσει» σωστά τα διαφαινόμενα αδιέξοδα, να «φέρει τούμπα» τον κόσμο ολόκληρο, θέτοντας επί τάπητος τους νέους κανόνες που θα μπορούσαν να προσδιορίσουν την ταυτότητα του παιγνίου και κυρίως την νέα ισορροπία ισχύος, σε μια γεωπολιτική σκακιέρα που βρίσκεται σε καθεστώς γενικευμένης αναδιάρθρωσης.
Φυσικά η Ρωσική πολεμική μηχανή - για όποιον θέλει να αποτιμήσει νηφάλια την φρίκη ενός πολέμου - δεν είναι στο πεδίο, ΟΥΤΕ περισσότερο ανάλγητη ΟΥΤΕ περισσότερο αδίστακτη από την πολεμική μηχανή της «Αγίας Αμερικανονατοϊκής οικογένειας» η οποία έχει διαπρέψει σε αναλγησία, στο Ιράκ, στην Συρία, στην Λιβύη, στην Κύπρο αλλά και εδώ δίπλα μας στην Βαλκανική, στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν.
Προφανώς δεν είναι στις προθέσεις μας ο οποιοσδήποτε συμψηφισμός ανάμεσα σε φονικότητες. Θα πρέπει ωστόσο να επισημάνουμε, ότι αυτό που κάνει την διαφορά, είναι το γεγονός ότι αυτή η πολεμική μηχανή στην συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία, επιστρατεύεται και ενσωματώνεται πλήρως σε έναν ευρύτερο και ολοκληρωμένο στρατηγικό σχεδιασμό. Τονίζαμε χαρακτηριστικά την ημέρα που ξέσπασαν οι συγκρούσεις στην Ουκρανία, ότι: «Η επιλογή του Ρώσου προέδρου, ήταν να εγκαινιάσει ένα παιχνίδι ΣΚΛΗΡΗΣ ΙΣΧΥΟΣ, με ενσωματωμένη την δυνατότητα να διαχυθεί η δυναμική του και να απορυθμίσει συνολικά την Δυτική Αρχιτεκτονική. Ο Ρώσος πρόεδρος, επέλεξε να ενεργοποιήσει μια συγκεκριμένη πολιτική κουλτούρα που θα αφυπνίσει μέσα στις Δυτικές κοινωνίες, υποβόσκουσες εστίες διχασμού και δυναμικές αποσταθεροποίησης ικανές να απειλήσουν, όχι απλώς την συμμαχική συνοχή αλλά την ίδια την γεωπολιτική υπόσταση ολόκληρων περιφερειών, με συνέπειες απρόβλεπτες και για τις Ευρωατλαντικές δομές στο σύνολό τους».
Αυτό είναι το πρόβλημα με το οποίο βρίσκονται αντιμέτωπες οι Δυτικές πολιτικές ηγεσίες σήμερα και δεν είναι ο καημός τους για να θύματα, αυτός που τις εξαναγκάζει να επιστρατεύσουν και πάλι τον κίβδηλο φερετζέ του Ουμανιστή.
Η Ουκρανική σύγκρουση, αλλάζει την φυσιογνωμία του σύγχρονου κόσμου και οι δευτερογενείς επιπτώσεις της θα τροποποιήσουν πλήρως τους κανόνες του παιχνιδιού. Στην ουσία αυτή η σύγκρουση, εκτρέπει πλήρως τους σχεδιασμούς των Αμερικανών οι οποίοι επιδιώκουν να ανασυγκροτήσουν την γεωπολιτική τους περπατησιά προκειμένου να ανακτήσουν (όπως πιστεύουν) την πολυπόθητη πλανητική ηγεμονία τους, η οποία βρίσκεται σε ολοκληρωτική αποδρομή.
Η ήττα της Αμερικανικής στρατηγικής στο Ουκρανικό, θα οδηγήσει μοιραία σε στρατηγική αναδίπλωση την παραδοσιακή Δυτική Συμμαχία, ενώ θα διευκολύνει μικρούς περιφερειακούς δρώντες που αναζητούν την δική τους αυτόνομη γεωπολιτική περπατησιά μακριά ίσως από υποτελείς εξαρτήσεις. Προφανώς η ήττα της Αμερικανικής στρατηγικής, αναμορφώνει πλήρως και την εικόνα στην κορυφή της Πυραμίδας. Η νέα ισορροπία ισχύος και η λογική του «πολλαπλού αντίπαλου δέους» την οποία μοιραία ενεργοποιεί, μπορεί υπό προϋποθέσεις να έχει την συμβολή της στην δημιουργία των όρων για έναν ασφαλέστερο κόσμο με πρώτο βήμα την εμπέδωση της ανάγκης για μια νέα στρατηγική συμφωνία δραστικού περιορισμού του πυρηνικού οπλοστασίου όλων.
Μπορεί να ακούγεται κυνικό, αλλά η αλήθεια είναι πως η Γεωπολιτική ΔΕΝ προσφέρεται για μίζερες θρησκειολογικές προσεγγίσεις. Κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν μπορεί να γυρίζει την πλάτη στα ζητήματα της περιφερειακής και παγκόσμιας Ειρήνης, όπως και ουδείς μπορεί να αντιμετωπίζει αδιάφορα τις τραγικές επιπτώσεις μιας πολεμικής σύγκρουσης. Θα πρέπει όμως να συμφωνήσουμε ότι η Ειρήνη δεν θεμελιώνεται με γενικόλογα αντιπολεμικά αναθέματα και οι πόλεμοι δεν αποσοβούνται με τις κοινωνίες να κλίνουν την λέξη «ΕΙΡΗΝΗ» σε όλες τις πτώσεις.
Ο λόγος λοιπόν για τον οποίο επιμένουμε να προσεγγίζουμε κριτικά και όχι με αφοριστικά αναθέματα την Ρωσική στρατιωτική επιχείρηση στην Ουκρανία, δεν είναι η αδιαφορία μας για τα θύματα, ούτε βεβαίως ο κυνισμός στην προσέγγιση των τεκταινομένων. Είναι η ανάγκη όλων μας, να δούμε καλύτερα την μεγάλη εικόνα... Τις τάσεις και την δυναμική που ενεργοποιείται μέσα από την συγκεκριμένη εξέλιξη... Και κυρίως όλα αυτά για τα οποία οφείλουμε να μεριμνήσουμε, ως χώρα που είναι πολλαπλά εκτεθειμένη σε πολλαπλούς κινδύνους, με σπουδαιότερο όλων, αυτόν που επέτρεψε στην λογική του παρασιτικού προστατευτισμού, να οδηγήσει στον απόλυτο ευνουχισμό κάθε έννοια εθνικής χειραφέτησης, ακόμη και στα αυτονόητα.
Και επειδή σήμερα η πατρίδα μας, με την απερισκεψία των πολιτικών της ηγετών, υπονομεύει την θέση της ΚΑΙ όταν τοποθετείται την ώρα που θα πρέπει να σιωπά αλλά ΚΑΙ όταν επιλέγει να σιωπά τις στιγμές που οφείλει να ορθώσει το ανάστημά της, καλό θα είναι τουλάχιστον εμείς οι πολίτες, να μάθουμε να μην στοιχιζόμαστε αβασάνιστα πίσω από επιφανειακές και αδιέξοδες προσεγγίσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου