Παιδιά μην το κουράζετε… Κλακαδόρους μεταξύ των πολιτών και των κυβερνήσεων που να αρκούνται στην επιφανειακή προσέγγιση των γεγονότων και να αναφωνούν ένα «καταδικάζω την εισβολή των Ρώσων» ψάχνει και ο Ζελένσκι...
Γι’ αυτό και πήρε σβάρνα τις κοινοβουλευτικές ρούγες κατ’ εντολή των Αμερικανών. Άλλωστε η βρώμικη δουλειά, ιστορικά πάντα χτίζεται στο έδαφος της ανοχής των «θλιμμένων», που ΔΕΝ κουράζουν ιδιαίτερα την σκέψη τους και ΔΕΝ αναζητούν τις κρίσιμες απαντήσεις, εκεί που επιβάλλεται να δοθούν. Εάν θέλετε να ανήκετε σε αυτήν την συμπαθή κατά τα λοιπά κατηγορία, κάντε το. Είναι δικαίωμά σας…
Αλλά μην νομίζετε ότι υπάρχει σοβαρός άνθρωπος σε αυτόν τον πλανήτη, που να μένει στο ανάθεμα για όλα τούτα και να μην κάνει σοβαρή δουλειά με την διαχείριση των αιτιών που οδηγούν στον πόλεμο και στην καταστροφή. Και κυρίως μην νομίζετε ότι υπάρχει σοβαρός άνθρωπος που μένει στο ανάθεμα χωρίς να σκέφτεται σοβαρά τις παραμέτρους που θα προσδιορίσουν την φυσιογνωμία της επόμενης μέρας.
Και φυσικά βγάλτε από το μυαλό σας την ψευδαίσθηση, πως...
όσοι αποτολμούν να καταπιαστούν με όλα αυτά, είναι λιγότερο ευαίσθητοι και λιγότερο ανθρωπιστές από την αφεντιά σας.
Ο πόλεμος είναι μια διαδικασία που προφανώς παράγει θύματα και καταστροφή. Ωστόσο… Είναι μια διαδικασία που επιστρατεύεται για να επιλύσει συγκεκριμένες ιστορικές εξισώσεις. Εάν αυτή την διάσταση δεν την κατανοήσουν οι λαοί, τότε οι μηχανισμοί που ανατροφοδοτούν τους πολέμους, δεν ανακόπτονται.
Ο πόλεμος λοιπόν καλείται να διαχειριστεί ένα ισοζύγιο ΑΙΤΙΩΝ και ΣΤΟΧΕΥΣΕΩΝ και οι επιτελείς που επιφορτίζονται με αυτήν την υποχρέωση, γνωρίζουν καλά πως το υπόβαθρο και των δύο - και των αιτιών δηλαδή αλλά και των στοχεύσεων - είναι πρωτίστως ιστορικό και δευτερευόντως οτιδήποτε άλλο. Κανένας πόλεμος δεν γίνεται απλώς για να καταγραφούν θύματα και κατεστραμμένη υποδομή. Άρα και κανένας πόλεμος δεν μπορεί να ενεργοποιεί μονάχα το θυμικό μας και να αφήνει παρκαρισμένη στα αζήτητα την σκέψη μας και την πολιτική μας κρίση.
Αν λοιπόν δεν σκεφτούμε πάνω σε όλα τούτα… Αν δεν προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε το «εξ αιτίας» και το «διά ταύτα» ενός πολέμου, τότε δεν κάνουμε πολιτική συζήτηση. Κάνουμε ένα διαρκές μνημόσυνο για τα θύματα. Βαθιά ανθρώπινη αντίδραση είναι αυτή, αλλά δυστυχώς δεν αρκεί.
Η πατρίδα μας παραμένει εγκλωβισμένη στην λογική του διαρκούς μνημοσύνου για τα θύματα της Μικρασιατικής καταστροφής, των Σεπτεμβριανών, της Κύπρου κλπ κλπ κλπ… Γι’ αυτό και δεν διαθέτει στρατηγική απάντηση ικανή να ανακόψει την διαρκή απειλή του πολέμου που πλανιέται πάνω από το Αιγαίο και την ΝΑ Μεσόγειο… Γι’ αυτό και η αποκατάσταση των Εθνικών της δικαίων, δεν έχει βρει τον τρόπο να διεμβολίσει σοβαρά και να πάρει επιτέλους την θέση που δικαιούται στην περιφερειακή ατζέντα.
Μπορούμε λοιπόν να συνεχίζουμε να κλαίμε με το δράμα των Ουκρανών και να κερνάμε με την σέσουλα το ανάθεμα στον «εγκληματία» και εισβολέα Πούτιν… Αν όμως δεν κατανοήσουμε ότι αυτός ο πόλεμος μέσα σε εξήντα ημέρες τροποποιεί διαρκώς την φυσιογνωμία του και ότι υπάρχουν βάσιμοι λόγοι που αυτό θα πρέπει να μας ανησυχεί… Τότε ας μην περιμένουμε να βάλει κανένας άλλος φρένο σε αυτά πού έρχονται και που απειλούν να βάλουν τον Ελληνισμό σε αξεπέραστη περιπέτεια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου