Η κλιμάκωση της Τουρκικής επιθετικότητας απέναντι στην Ελλάδα, είναι ευθέως και άρρηκτα συνδεδεμένη με την ανάδειξη της νεο-οθωμανικής αντίληψης σε κυρίαρχο στοιχείο της Τουρκικής Εξωτερικής πολιτικής…
.jpg)
Συνακόλουθα, ο επιθετικός αναθεωρητισμός, ως προσδιοριστικό στοιχείο με βάση το οποίο αντιλαμβάνεται η ηγεσία της Άγκυρας την συμπεριφορά αυτής της χώρας τόσο τα περιφερειακά όσο και στα διεθνή δρώμενα, είναι απόλυτα συνυφασμένος με την γενικότερη επιδίωξή της να διασφαλίσει την πλήρη γεωπολιτική της χειραφέτηση και να παγιώσει την ευρύτερη γεωστρατηγική της αυτονομία. Ως εκ τούτου, πρόκειται για μια μεταστροφή η οποία έχει μόνιμα συστημικά χαρακτηριστικά και όχι για έναν προσωρινό παροξυσμό που θα ατονήσει μετά την επικείμενη εκλογική αναμέτρηση.
Στην πατρίδα μας, αλλά και στην Διεθνή κοινότητα, υπάρχει μια δυστοκία ως προς την αποδοχή αυτής της πραγματικότητας και οι πάντες περιχαρακώνονται μέσα σε ένα περιβάλλον από κίβδηλα άλλοθι και ανυπόστατες παραδοχές, προκειμένου να ερμηνεύσουν κατά το δοκούν αυτήν την συμπεριφορά την οποία καταφανώς αδυνατούν να χαλιναγωγήσουν.
Η ακραία πολεμικού χαρακτήρα ρητορική αλλά και οι δράσεις στις οποίες καταφεύγει η Τουρκία απέναντι στην χώρα μας, είναι μια σημαντική παράμετρος, ιδιαίτερα αποκαλυπτική των Τουρκικών επιδιώξεων, οι οποίες δεν συνθέτουν απλώς μια παράλογη αντίληψη για το «πακέτο» των διμερών διαφορών τις οποίες επιδιώκει με τρόπο αυθαίρετο να εντάξει στην συγκρουσιακή ατζέντα η πολιτική ηγεσία της γειτονικής χώρας. Αυτό που αποκαλύπτουν, είναι την επιδίωξη της Άγκυρας να...
Στα επιτελεία της Δυτικής και πιο ιδιαίτερα της Ατλαντικής συμμαχίας, υπάρχουν στρατηγιστές οι οποίοι αντιλαμβάνονται επαρκώς το που ακριβώς είναι διατεθειμένη να την «πάει την δουλειά» η Τουρκική πολιτικοστρατιωτική ηγεσία, αλλά η πλειοψηφία όλων αυτών, για λόγους που εξηγήσαμε σε σχετικό μας άρθρο (βλέπε ΕΔΩ) αντιμετωπίζουν το «δια ταύτα», μάλλον αμήχανα και με καταφανή ατολμία εξ αιτίας της στρατηγικής ανασφάλειας που αφορά στην επόμενη μέρα στον Καύκασο, στην Κεντρική Ασία και στην Μέση Ανατολή.
Οι περισσότερο αποφασιστικοί εκπρόσωποι και τα γεράκια της Ατλαντικής συμμαχίας, τολμούν δια του κ. Τζον Μπόλτον, να θέσουν ευθέως ζήτημα σχέσης της Τουρκίας με το ΝΑΤΟ αλλά σε αυτήν την φάση τουλάχιστον φαίνεται ότι αυτή η εκδοχή αντιμετωπίζεται με επιφυλακτικότητα, σκεπτικισμό και νομικίστικους αυτοσχεδιασμούς, που προκύπτουν από την προσχηματική προσέγγιση των προβλέψεων της Ιδρυτικής «Συνθήκης του Βορείου Ατλαντικού» (ΝΑΤΟ).
Στο πλαίσιο αυτής ακριβώς της νομικίστικα προσχηματικής προσέγγισης, εξέχουσα θέση κατέχει η διαπίστωση που λέει ότι η «Συνθήκη του Βορείου Ατλαντικού» δεν συμπεριλαμβάνει καταστατικό άρθρο με τιμωρητική διάταξη για τα «απείθαρχα» μέλη. Σωστά… Αλλά αυτή είναι η μισή αλήθεια. Όπως εξ ίσου μισή ήταν και η αλήθεια σκοπιμότητας, η οποία διαπέρασε την αθλιότητα του πρώην Γραμματέα του ΝΑΤΟ Γιόζεφ Λουνς, την οποία πλήρωσε πολύ ακριβά ο Ελληνισμός το 1974 και η οποία αθλιότητα επανήλθε ως «δόγμα Λουνς» τον Μάιο του 1980 για να αποθρασύνει πλήρως την Τουρκική πειρατική αλητεία.
Η άλλη μισή αλήθεια, εμπεριέχεται στα ίδια τα κείμενα της Ιδρυτικής «Συνθήκης» η οποία αν και συντάχτηκε το 1949 σε ένα εντελώς διαφορετικό – σε σχέση με σήμερα – γεωπολιτικό περιβάλλον, δίνει επαρκή περιγραφή για όλα όσα ΟΦΕΙΛΕΙ να κάνει το «κράτος - μέλος» του οργανισμού. Λένε λοιπόν πιο συγκεκριμένα τα άρθρα 1 και 2…
Άρθρον 1
Τα Μέρη αναλαμβάνουν, ως καθορίζεται εν τω Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, όπως διακανονίζουν πάσαν διεθνή διαφοράν εις ην ήθελον ευρέθη εμπεπλεγμένα, δι' ειρηνικών μέσων, κατά τρόπον ώστε η διεθνής ειρήνη και ασφάλεια και η δικαιοσύνη να μη εκτεθούν εις κινδύνους, και όπως εις τας διεθνείς αυτών σχέσεις απέχουν της απειλής ή της χρησιμοποιήσεως βίας καθ' οιονδήποτε τρόπον απάδοντα προς τους σκοπούς των Ηνωμένων Εθνών.
Άρθρον 2
Τα Μέρη θέλουν συμβάλλει εις την περαιτέρω ανάπτυξιν ειρηνικών και φιλικών διεθνών σχέσεων δια της ενισχύσεως των ελευθέρων αυτών θεσμών, δια της επιτεύξεως καλλίτερος κατανοήσεως των αρχών εφ' ων οι θεσμοί ούτοι έχουν εδραιωθή και δια της προαγωγής συνθηκών σταθερότητος και ευημερίας, θέλουσιν επιδιώξει την εξάλειψιν των συγκρούσεων εις την διεθνή αυτών οικονομικήν πολιτικήν και θέλουσιν ενθαρρύνει την οικονομικήν συνεργασίαν μεταξύ τινών ή του συνόλου αυτών.
Και στην συνέχεα έρχεται το άρθρο 8 να αποσαφηνίσει ότι:
Άρθρον 8
Έκαστον των Μερών δηλοί ότι ουδεμία των ήδη εν ισχύι διεθνών υποχρεώσεων μεταξύ αυτού και οιουδήποτε ετέρου Μέρους ή οιασδήποτε τρίτης Δυνάμεως, αντίκειται προς τας διατάξεις της παρούσης Συνθήκης, υπόσχεται δε να μη αναλάβη οιανδήποτε διεθνή υποχρέωσιν αντι-κειμένην προς την παρούσαν Συνθήκην.
Γίνεται λοιπόν φανερό ότι τα άρθρα 1,2 αλλά και 8, περιγράφουν όλα όσα υποχρεούνται να κάνουν τα κράτη – μέλη και τα οποία φυσικά ΔΕΝ κάνει η Τουρκία η οποία με τις επιλογές, τις αποφάσεις της και τους εν γένει χειρισμούς της, παραβιάζει κατάφορα από το προοίμιο της Συνθήκης, μέχρι το σύνολο των θεμελιωδών προβλέψεών της. Οι παραβιάσεις αυτές…
- Τοποθετούν την Τουρκία αυτοδικαίως και αυτομάτως ΕΚΤΟΣ της Ατλαντικής συμμαχίας,
- Την καθιστούν αυτοδικαίως κρινόμενη από τα λοιπά μέλη επομένως αναστέλλουν ουσιαστικά και τυπικά την ισχύ της ψήφου της. Και…
- Τα υπόλοιπα μέλη οφείλουν απλά να επικυρώσουν την ουσιαστική της αποπομπή, επειδή οι πρακτικές και οι επιλογές της, επιβεβαιώνουν ότι η χώρα αυτή έχει αποστασιοποιηθεί και απορρίψει στην πράξη, τον σεβασμό και την ισχύ των θεμελιωδών προβλέψεων της συμμαχίας.
Το γεγονός λοιπόν ότι η Τουρκία παραμένει ακλόνητη και ασυδοτεί, χωρίς να τολμά κάποιος να θέσει ευθέως και τυπικά το αυτονόητο ζήτημα της αποπομπής της, ΔΕΝ σχετίζεται με την ανυπαρξία ειδικού άρθρου στην Ιδρυτική συνθήκη. Η επίκληση αυτής της ανυπαρξίας, είναι ένα βολικό πρόσχημα πίσω από το οποίο συγκαλύπτεται η στρατηγική ανασφάλεια των Αμερικανών οι οποίοι έχουν επίγνωση της αδυναμίας τους και αυτό το γεγονός το αξιοποιεί περίτεχνα η Τουρκία σε μια κρίσιμη ιστορική εποχή που η Αμερικανική μονοπολική παντοκρατορία, αποκαθηλώνεται οριστικά και αμετάκλητα από την νέα Αρχιτεκτονική της Διεθνούς τάξης.
Πάμε τώρα και στην αθλιότητα του Γιόζεφ Λουνς...
Για να καταδείξουμε μεταξύ άλλων ΚΑΙ την φαιδρότητα των ισχυρισμών του, αλλά και την κατάντια της Ελληνικής πολιτικής ελίτ που επιμένει να αντιμετωπίζει ως θέσφατο μια ανοησία που θα έπρεπε ήδη να έχει σταλεί στα αζήτητα της Ιστορίας.
Τι ισχυρίστηκε λοιπόν αυτός ο τρισάθλιος ανίκανος Ολλανδός ο οποίος παρατηρούσε ως θεατής την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974 και επανήλθε το 1980 ως αβανταδόρος της Τουρκίας υποτιμώντας κατάφορα και την λογική και την Ελλάδα;;;
Ζήτησε «Να μην περιλαμβάνονται στην κατανομή συμμαχικών πιστώσεων «αμφισβητούμενες περιοχές, διότι δημιουργούσαν πολιτικά προβλήματα στο ΝΑΤΟ». Έτσι, αυτός ο απίθανος τύπος, επιβάλειμια άποψη η οποία βαφτίστηκε «δόγμα», σύμφωνα με την οποία το ΝΑΤΟ ΔΕΝ επεμβαίνει… ΔΕΝ συζητά… και εν τέλει ΔΕΝ κρίνει πρακτικές και συμπεριφορές μέλους της συμμαχίας οι οποίες στρέφονται σε βάρος άλλου μέλους της συμμαχίας.
Αυτήν ακριβώς την θέση φρόντισε να επικαιροποιήσει σε ένα ρεσιτάλ αυθαιρεσίας (που δυστυχώς έμεινε αναπάντητο) ο Άντερς Φογκ Ράσμουσεν ως Γραμματέας του ΝΑΤΟ το 2010 κατά την διάρκεια επίσκεψής του στην χώρα μας, δηλώνοντας πως: «Είναι βασική μας αρχή ότι το ΝΑΤΟ ως οργανισμός δεν αναμειγνύεται σε πιθανές διαφορές ανάμεσα σε συμμάχους. Θεωρούμε ότι οι σύμμαχοι πρέπει να επιλύουν τέτοια ζητήματα μόνοι τους και είμαι πεπεισμένος ότι θα τα καταφέρουν. … Είναι βασική μας αρχή, και είναι έτσι για πολλά χρόνια, να μην εκφράζει οποιαδήποτε άποψη το ΝΑΤΟ για τέτοια θέματα και να μην παρεμβαίνει σε παρόμοιες διαφορές…»
Και φυσικά στην συνέχεια, ανέλαβαν υπηρεσία τα γνωστά παπαγαλάκια τα οποία φρόντισαν να προσδώσουν «νομιμοφάνεια» σε αυτήν την υπαγορευμένη και κατάφορα φιλοτουρκικά μεροληπτική στάση, αναπαράγοντας τον φαιδρό ισχυρισμό σύμφωνα με τον οποίο στην Ιδρυτική διακήρυξη προβλέπεται ανάληψη δράσης από το ΝΑΤΟ, μόνο στην περίπτωση που μια ΝΑΤΟική χώρα δεχτεί επίθεση από άλλη μη ΝΑΤΟική χώρα. Σε διαφορετική περίπτωση το ΝΑΤΟ μένει – λένε-– απαθές και συνιστά διάλογο και συνεννοήσεις. Η αλήθεια όμως είναι εντελώς διαφορετική και αυτό επιβεβαιώνεται από τις προβλέψεις των άρθρων 5 και 6 της Συνθήκης. Πιο συγκεκρτιμένα:
Άρθρον 5
Τα Συμβαλλόμενα Μέρη συμφωνούν ότι, ένοπλος εηίθεσις εναντίον ενός ή πλειόνων εξ αυτών εν Ευρώπη ή Βορείω Αμερική θέλει θεωρηθεί επίθεσις εναντίον απάντων και, συνεπώς, συμφωνούν ότι, εν περιπτώσει τοιαύτης ενόπλου επιθέσεως, έκαστον εξ αυτών, εν τη ασκήσει του υπό του άρθρου 51 του Χάρτου των Ηνωμένων Εθνών αναγνωριζομένου δικαιώματος της ατομικής ή συλλογικής αυτοαμύνης, θα συνδράμη τα υφιστάμενα την επίθεσιν εν ή πλείονα Μέρη δια της αμέσου λήψεως, τόσον ατομικώς όσον και από συμφώνου μετά των ετέρων Μερών, των μέτρων άτινα θεωρεί αναγκαία περιλαμβανομένης της χρήσεως ενόπλου βίας προς αποκατάστασιν και διατήρησιν της ασφαλείας της περιοχής του Βορείου Ατλαντικού.
Πάσα τοιαύτη ένοπλος επίθεσις ως και παν μέτρον λαμβανόμενον συνεπεία ταύτης θα φέρωνται αμέσως εις γνώσιν του Συμβουλίου Ασφαλείας. Τα μέτρα ταύτα θα λήξουν όταν το Συμβούλιον Ασφαλείας θα έχη λάβει τα αναγκαία μέτρα προς αποκατάστασιν και διατήρησιν της διεθνούς ειρήνης και ασφαλείας.
Άρθρον 6
Προς τον σκοπόν της εφαρμογής του άρθρου 5, η ένοπλος επίθεσις εναντίον ενός ή πλειόνων Μερών λογίζεται ότι περιλαμβάνει ένοπλον επίθεσιν:
εναντίον του εδάφους οιουδήποτε των Μερών εν Ευρώπη ή Βορείω Αμερική, εναντίον των Αλγερινών Νομών της Γαλλίας (Στους πρώην Αλγερινούς Νομούς της Γαλλίας οι σχετικοί όροι της Συνθήκης ταύτης έχουσι καταστεί ανεφάρμοστοι από της 3 Ιουλίου 1962), εναντίον του εδάφους της Τουρκίας ή εναντίον των νήσων υπό την δικαιοδοσίαν οιουδήποτε των Μερών εν τη περιοχή του Βορείου Ατλαντικού βορείως του Τροπικού του Καρκίνου.
εναντίον των δυνάμεων, πλοίων ή αεροσκαφών αυτών ή οιασδήποτε άλλης περιοχής εν Ευρώπη ένθα δυνάμεις κατοχής οιοδήποτε των Μερών ήσαν στρατοπεδεμέναι κατά την χρονολογίαν ότι η Συνθήκη ετέθη εν ισχύ ή της Μεσογείου ή της περιοχής του Βορείου Ατλαντικού βορείως του Τροπικού του Καρκίνου.
Τόσο το άρθρο 5 όσο και το άρθρο 6, αν και συντάχθηκαν την δύσκολη περίοδο του 1949, πουθενά δεν προσδιορίζουν το γεωπολιτικό στρατόπεδο του επιτιθέμενου. Μιλούν για «επίθεση» χωρίς να υπεισέρχονται σε περεταίρω προσδιορισμούς. Επομένως, οποιοσδήποτε επιτεθεί σε Νατοϊκή χώρα… ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ… Δηλαδή ακόμη και χώρα μέλος της συμμαχίας η ηγεσία της οποίας ενδέχεται να παραφρόνησε, θα πρέπει να βρει απέναντί του την πολιτική μηχανή του ΝΑΤΟ η οποία θα είναι αποφασισμένη να τον συντρίψει.
Ουδείς λοιπόν έχει την υποχρέωση να αποδεχτεί την αυθαίρετη ανοησία Λουνς ως «δόγμα», ενώ η Ελληνική πολιτική τάξη είχε την υποχρέωση ,αντί να ερωτοτροπεί σαράντα και πλέον χρόνια με έναν ερμηνευτικό τυχοδιωκτισμό, να φροντίσει έτσι ώστε από την πρώτη στιγμή να πεταχτεί στο καλάθι των αχρήστων.
Αυτά τα ολίγα. Διότι αν μη τι άλλο, καλό θα είναι τουλάχιστον μεταξύ μας να μην δουλευόμαστε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου