Η μεταπολίτευση ιστορικά έχει χρεοκοπήσει. Η υποτιθέμενη αποκατάσταση της Δημοκρατίας, δεν αποτέλεσε το σημείο καμπής για την οριστική εγκατάλειψη του φαύλου μετεμφυλιακού καθεστώτος που οικοδομήθηκε στην πατρίδα μας, καρπός του οποίου υπήρξε μεταξύ άλλων ΚΑΙ η Δικτατορία αλλά ΚΑΙ οι εθνικές τραγωδίες που ακολούθησαν…
Το πολιτικό προσωπικό που έσπευσε να καπηλευτεί την προσδοκία των πολιτών για περισσότερη Ελευθερία, για ουσιαστική Δημοκρατία, αλλά και για μια συνολικά καλύτερη ζωή, ασέλγησε με τρόπο αδίστακτο στις αυταπάτες τους αλλά και στην πολιτική ανοχή που επέδειξαν, προσβλέποντας στις καλύτερες ημέρες που τελικά δεν ήρθαν ποτέ. Έτσι…
- Η μετεμφυλιακή φαυλότητα διατηρήθηκε και επικαιροποιήθηκε…
- Οι ευκαιρίες για την συγκρότηση ενός σύγχρονου και σοβαρού κράτους, εκφυλίστηκαν σε επικοινωνιακά τερτίπια πάνω στα οποία δομήθηκαν οι πολιτικές καριέρες της νέας γενιάς των πρόθυμων πολιτικών διαχειριστών…
Και φυσικά, κάθε φορά που οι περιστάσεις απαιτούν να κάνουμε ταμείο σ αυτήν την χώρα, αυτό που καταγράφεται σταθερά είναι ελλείμματα. Ελλείμματα μέχρι να σβήσει ο Ήλιος.
Ελλείμματα τα οποία δεν είναι μονάχα δημοσιονομικά. Επεκτείνονται και αφορούν στα κρίσιμα δημοκρατικά διακυβεύματα που συρρικνώνονται σταθερά, στην σταθερά απαξιωνόμενη Εθνική μας κουλτούρα ως συνέπεια επιλογών που αναγορεύουν σε αρετή και προτέρημα την Εθνική αμορφωσιά, στην ανυπαρξία ολοκληρωμένης Εθνικής στρατηγικής σε ένα περιβάλλον εξαιρετικά σύνθετων προκλήσεων και απειλών, στο μηδενικό περιφερειακό όραμα, στην φαιδρότητα της πολιτικής διαχείρισης, στην ανυπαρξία αναπτυξιακής φιλοδοξίας στον προκλητικό τρόπο με τον οποίο...
Ελλείμματα τα οποία χαρακτηρίζουν δυστυχώς, ακόμη και τον τρόπο της πολιτικής σκέψης των νεοελλήνων, αφού στο περιβάλλον του δικομματικού πολιτικού εκφυλισμού το οποίο έχει καταστεί κυρίαρχο, οι πολιτικές συγκρίσεις γίνονται πάντα μεταξύ δυο ανεπαρκών και αποτυχημένων, στην λογική της επιλογής του μικρότερου κακού και όχι με βάση υψηλά Εθνικά οράματα και υποδειγματικά διεθνή στάνταρντς.
Δεν θα ήταν υπερβολή, εάν παραλληλίζαμε την σημερινή Ελλάδα, με την Ελλάδα της περιόδου της διακυβέρνησης Τρικούπη, κατά την οποία τα οράματα και οι προσδοκίες της εποχής, κατέρρευσαν υπό το βάρος της χρεοκοπίας, της διαχειριστικής αναποτελεσματικότητας του κράτους και της γραφειοκρατίας των καρεκλοκένταυρων που συντηρεί και αναπαράγει η πελατειακή λογική. Και μετά ήρθε ο πόλεμος… Ένας πόλεμος που έφερε την ήττα και την καταστροφή.
Στην σύγχρονη Ελλάδα βέβαια, οι Εθνικές ήττες συντελούνται χωρίς πόλεμο (προς το παρόν) αφού υπάρχουν πολιτικοί πρόθυμοι να συνθηκολογήσουν, άλλοτε με τις υπογραφές της ντροπής κάτω από κατάπτυστα κείμενα και άλλοτε με την συστηματική και διαρκή παραίτησή τους από την υποχρέωση να πράξουν τα αυτονόητα, για την υπεράσπιση των Δικαίων αυτού του τόπου. Η πτάνα η Ιστορία όμως, πήρε χαμπάρι ότι πηdιόμαστε και αποφάσισε να βγάλει στο κλαρί την μνήμη μας, επαναλαμβάνοντας τα τερτίπια της, αυτήν την φορά ως τραγική και εξαιρετικά επικίνδυνη φάρσα.
Έτσι… Μπορεί η πατρίδα μας αυτήν την στιγμή να μην στενάζει υπό το καθεστώς του «αλάθητου» βασιλιά Γεωργίου εκείνης της εποχής των αρχών του περασμένου αιώνα, η ιστορία όμως φρόντισε να μας κατσικωθεί ένας νέο-πρίγκηπας ή επί το λαϊκότερον ένας «Μεσσίας» που καμαρώνει για το δικό του αλάθητο κι ας έχει διαλύσει τα πάντα με τις επιλογές του.
Η Ελληνική κοινωνία συνεχίζει να βγαίνει στους δρόμους οργισμένη, ενδεχομένως κυριευμένη ακόμη και από ενοχές, για όλα όσα θα έπρεπε να την έχουν απασχολήσει εδώ και αρκετά χρόνια αλλά τα προσπέρασε, ωστόσο η κυρίαρχη πολιτική της συμπεριφορά παραμένει κατά τεκμήριο αμυντική.
Ζητάει - και σωστά - την σοβαρή λογοδοσία ή ακόμη και την παραίτηση της κυβέρνησης στο χέρι της οποίας έκατσε ο «Μουτζούρης», αλλά δεν καταδεικνύει την ετοιμότητά της να στοιχηθεί και να στηρίξει μια ολοκληρωμένη πολιτική πρόταση ικανή να φέρει την πολιτική ανατροπή και να βάλει την Ελλάδα σε μια άλλη πορεία.
Είναι προφανές ότι αυτή η πολιτική πρόταση επί της ουσίας ΔΕΝ έχει διατυπωθεί. Και είναι προφανέστερο όλων, ότι στον τόπο μας και κυρίως στα μυαλά των ανθρώπων, δεν έχει οριοθετηθεί η πολιτική ηγεσία εκείνη που είναι ικανή και αποφασισμένη να την υλοποιήσει.
Το 2023 δεν είναι 1908…
Κι ας είναι τόσο τραγικά όμοια, η κρατούσα κατάσταση στην χώρα. Η δυναμική που διαχέεται μέσα στην κοινωνία, δεν έχει καμία σχέση με την δυναμική εκείνης της εποχής των μάχιμων πολιτών, που έδιναν τον δικό τους αγώνα για να κρατήσουν όρθια την πατρίδα τους. Και φυσικά η παρακαταθήκη των επιτελών εκείνης της εποχής, που ήσαν αποφασισμένοι να αναλάβουν πρωτοβουλίες και να απαιτήσουν τα αυτονόητα, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τον ωχαδερφισμό και την ευθυνοφοβία του σήμερα, που ο καθένας «κοιτάζει την δουλειά του» και «δεν πάει να καίγεται ο κόσμος» στο επόμενο οικοδομικό τετράγωνο.
Είναι λοιπόν φανερό, ότι η δυναμική που δημιούργησε το «Κίνημα στο Γουδί» τις όμορφες αλλά εξαιρετικά δύσκολες ημέρες του 1908, δεν θα προκύψει και πάλι ως δώρο του Θεού σε μια κοινωνία συμβιβασμένων και αναποφάσιστων, επειδή απλώς ξαναζούμε την κατάντια της ιστορίας μας, ως φάρσα στην συγκεκριμένη ιστορική εποχή. Αυτήν την δυναμική, θα πρέπει να την δημιουργήσουμε, τηρουμένων φυσικά των αναλογιών και των αυτονόητων ιδιαιτεροτήτων. Να την δημιουργήσουμε πρωτίστως ως πολιτικό ρεύμα μέσα στην κοινωνία, ικανό να βγάλει στην επιφάνεια και κυρίως να αναθέσει πολιτικό ρόλο σε μια σειρά από αξιόλογους ανθρώπους (προφανώς διαθέτουμε και ονόματα αλλά δεν είναι της ώρας να γίνει συγκεκριμένη αναφορά) που δεν συμπεριλαμβάνονται στις εφεδρείες του πολιτικού συστήματος, ακριβώς επειδή διαθέτουν αντίληψη… Ιστορική γνώση… Πολιτική άποψη… Στρατηγική σκέψη… Αποφασιστικότητα… Και φυσικά πλεόνασμα εκτίμησης στην συνείδηση των πολιτών αλλά και ικανότητα να εμπνεύσουν και να συνεγείρουν τους πολίτες.
Το "Κίνημα στο Γουδί" το αγκάλιασε ο λαός, επέβαλε πολιτικές και ανατροπές που είχε ανάγκη ο τόπος και μετά αυτοδιαλύθηκε στα εξ ών συνετέθη, αφήνοντας πίσω του μια Ελλάδα πιο ισχυρή και μια κοινωνία περισσότερο χειραφετημένη...
Ας τολμήσουμε λοιπόν να ξανακοιτάξουμε απροκατάληπτα τα γεγονότα του 1908 – 1910 και τότε είναι βέβαιο ότι θα κατανοήσουμε πως η διαλεκτική σχέση ανάμεσα στην μαχόμενη κοινωνία και στις ηγετικές προσωπικότητες που θα μπορούσε να αναδείξει η κάθε ιστορική εποχή, είναι προϋπόθεση για πολιτικές ανατροπές και αυτήν την διαλεκτική σχέση μπορούμε και πρέπει να την ξαναχτίζουμε, αν θέλουμε να ανακοπεί η πορεία προς την καταστροφή και να ανοίξει διάπλατα μια νέα σελίδα για τον τόπο.
Το 1908, κάποιοι απλώς το τόλμησαν… Το 2023, όλοι εμείς θα πρέπει να σταματήσουμε να φοβόμαστε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου