Οι εκλογές στην γειτονική Τουρκία, αντιμετωπίζονται ως ένα κρίσιμο ορόσημο με ευρύτερο γεωπολιτικό ενδιαφέρον, αφού τόσο η δυναμική του αποτελέσματός τους, όσο και οι διεργασίες που ενδέχεται να πυροδοτήσουν οι νέοι πολιτικοί συσχετισμοί, θα καθορίσουν εν πολλοίς ΚΑΙ την φυσιογνωμία αλλά ΚΑΙ το ειδικό βάρος που θα προσλάβουν οι γεωπολιτικοί της προσανατολισμοί στο σκηνικό της επόμενης μέρας…
Αυτός είναι και ο λόγος που οι Τουρκικές εκλογές αλλά και οι συνακόλουθες εξελίξεις, συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον, όχι μονάχα των περιφερειακών μικρών και μεγαλύτερων δρώντων, αλλά και των κορυφαίων κέντρων ισχύος του πλανήτη.
Στην Ελλάδα, η προεκλογική διεργασία ολοκληρώνεται σε ένα ιδιότυπο καθεστώς ομηρίας το οποίο εγκαινιάστηκε με το άτυπο ελληνοτουρκικό μορατόριουμ που παραμέρισε προσωρινά τις εντάσεις, γεγονός που επεδίωξε και η Ελληνική αλλά και η Τουρκική πολιτική ελίτ.
Η Τουρκική πολιτική ελίτ το επεδίωξε προκειμένου να αξιοποιήσει την προεκλογική περίοδο, ασχολούμενη όχι με τις παραδοσιακές διμερείς εντάσεις και αντιπαραθέσεις κατατριβής, αλλά για να τονίσει στους ισχυρούς ότι είναι παρούσα, ότι ΔΕΝ είναι δεδομένη και ότι επιμένει να διεκδικεί αυξημένο ρόλο στην νέα Αρχιτεκτονική της Ισχύος.
Η Ελληνική πολιτική ελίτ από την άλλη, επεδίωξε να εξασφαλίσει αυτό το μορατόριουμ, για να μπορεί να επιδοθεί απερίσπαστη στην παραδοσιακή πολιτική Κατινιά, στην μικρότητα και στην κενολογία μιας φαιδρής πολιτικής αντιπαράθεσης που αποσκοπεί στο να φανατίσει και να συσπειρώσει κομματικά κουκιά με περιορισμένη έως ανύπαρκτη ικανότητα πολιτικής σκέψης, που...
Στην απόλυτα προβλέψιμη και στην καταφανώς δεδομένη Ελλάδα, οι εκλογές δεν παρουσιάζουν ενδιαφέρον που θα μπορούσε να συγκινήσει, όχι τα κέντρα Ισχύος που διαχειρίζονται το μέλλον του πλανήτη, αλλά ούτε καν τους φτωχοπρόδρομους της εγγύς μας γειτονιάς, οι οποίοι τολμούν (όπως η Αλβανία του τυχοδιώκτη Ράμα) να προκαλούν, να ταπεινώνουν και να προσβάλουν, χωρίς να παίρνουν την ενδεδειγμένη απάντηση από τους καιροσκόπους της Ελληνικής πολιτικής τάξης.
Πολύ δε περισσότερο, οι Ελληνικές εκλογές και το διαφαινόμενο αποτέλεσμά τους, δεν προβληματίζουν την επιθετικά αναθεωρητική Τουρκία, η πολιτική τάξη της οποίας γνωρίζει πάρα πολύ καλά πως μόλις κλείσει τους λογαριασμούς της με τις φαύλες προσδοκίες των υπερατλαντικών επιτελείων, θα βρει την περιφερειακή ατζέντα όπως ακριβώς την άφησε και στο σημείο που την παρκάρισε πριν από το «μορατόριουμ για καφέ». Και φυσικά θα αρκεί μια χορογραφημένη μικρής έκτασης προβοκάτσια για να επανέλθουν τα πάντα στην προτέρα κατάσταση και με πολλαπλά αποδυναμωμένη την Ελληνική επιχειρηματολογία, έναντι των απρόθυμων Ευρωπαίων και λοιπών εταίρων και συμμάχων μας.
Η περίοδος της φαυλότητας την οποία «αγόρασε» η κυβέρνηση μέσα από απαράδεκτες μυστικές συμφωνίες, υπήρξε το ιδανικό περιβάλλον στο οποίο έσπευσαν να επενδύσουν οι πάντες πουλώντας φούμαρα, αλλαγές, επαναστάσεις, ρήξεις, ανατροπές, αντιστάσεις και λοιπά φλύαρα υποπροϊόντα πολιτικής σκοπιμότητας, επιδιδόμενοι σε παράλληλους μονολόγους και με το βλέμμα στραμμένο στην νομή της εξουσίας, της κοινοβουλευτικής γκλαμουριάς και φυσικά της διόλου ευκαταφρόνητης κρατικής επιχορήγησης που παραμένει αδιασάλευτη και διαχρονική συστημική αξία.
Η Απλή Αναλογική, ήρθε για να τονώσει την επίπλαστη «περηφάνια» στην ομήγυρη του αγοραίου μικρομεγαλισμού, όπου κανείς δεν συνεργάζεται με κανέναν, διότι οι πάντες θεωρούν ότι είναι καλύτεροι από όλους τους υπόλοιπους, στον τρόπο αναδιανομής του ξεροκόμματου στους μη έχοντες συμπολίτες μας.
Η Ελλάδα οδηγείται στις πρώτες εκλογές, με το πολιτικό της προσωπικό να κλείνει από τώρα το μάτι στις δεύτερες, με απαγορεύσεις κομμάτων και με την απουσία κουλτούρας πολιτικής συνεργασίας να κυριαρχεί, σε ένα περιβάλλον πρωτοφανούς και αδιέξοδης πολιτικής νοσηρότητας. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, ο πολιτικός αντίλογος ευτελίζεται. Στον σκληρό πυρήνα της θεματολογίας του, δεν βρίσκονται τα μεγάλα προβλήματα που σχετίζονται με την υπόσταση της πατρίδας μας και την στρατηγική επιβίωση του Ελληνισμού. Και ο πολιτικός ανταγωνισμός επικεντρώνεται στο κυνήγι διαχειριστικών ευκαιριών και όχι στην ανάληψη στρατηγικών πολιτικών δεσμεύσεων για τις προκλήσεις της επόμενης μέρας.
Δεν είναι λοιπόν διόλου τυχαίο το γεγονός ότι ο κυρίαρχος συστημικός προβληματισμός επικεντρώνεται πρωτίστως στο ζήτημα της κυβερνησιμότητας, ενώ όταν οι πολιτικές δυνάμεις υποχρεώνονται να τοποθετηθούν επί του πρακτέου, τότε οι πάντες καταφεύγουν σε γενικόλογους νεολογισμούς μιλώντας οι μεν για «κυβέρνηση ευθύνης» και οι δε για «προοδευτική κυβέρνηση» και λοιπά κουραφέξαλα. Ωστόσο και οι μεν και οι δε, επιλέγουν την καθ’ όλα ένοχη σιωπή, όταν «σκάνε» ανησυχητικές πληροφορίες για μυστικές συναντήσεις και δι’ αντιπροσώπων συμφωνία για συγκρότηση «κυβέρνησης ειδικού σκοπού», που θα μπορεί να εξασφαλίζει ευρύτατη κοινοβουλευτική στήριξη προκειμένου να βγουν στο σφυρί, κεκτημένα, κυριαρχία και αδιαπραγμάτευτα Εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα.
Είναι ενδεδειγμένη λύση μια «κυβέρνηση ειδικού σκοπού» στις παρούσες συνθήκες;;;
Κατά την γνώμη μας ΝΑΙ. Είναι… Όχι όμως υπό το καθεστώς της επιτηρούμενης χορογραφίας με ενορχηστρωτές τους Αμερικανονατοϊκούς «συμμάχους» μας και σε καμία περίπτωση με προκαθορισμένη την αρμοδιότητα να συνηγορήσει στην συρρίκνωση του κυριαρχικού αποτυπώματος της χώρας και εν τέλει του Εθνικού αποτυπώματος του Ελληνισμού στο σύνολό του.
Η «κυβέρνηση ειδικού σκοπού» είναι σήμερα περισσότερο αναγκαία όσο ποτέ άλλοτε, για λόγους ιστορικούς αλλά και ευρύτερους γεωπολιτικούς. Οι περιφερειακές ισορροπίες επαναπροσδιορίζονται. Μικροί και μεγάλοι δρώντες, διατυπώνουν και προωθούν την δική τους επικαιροποιημένη ατζέντα, διεκδικώντας ενισχυμένο ρόλο στην υπό διαμόρφωση νέα περιφερειακή αρχιτεκτονική. Η Ελλάδα δεν μπορεί να συνεχίσει να πορεύεται αμέριμνη σε ένα περιβάλλον εξαιρετικά ασταθές, κουνώντας την πλαστική σημαία του Διεθνούς Δικαίου και επαναλαμβάνοντας εμμονικά ότι επιφυλάσσεται να ασκήσει τα νόμιμα δικαιώματά της εις το απροσδιόριστο διηνεκές.
Η Ελλάδα εάν θέλει να θεμελιώσει ρόλο στο περιφερειακό γίγνεσθαι, με τρόπο και σε βαθμό ικανό να εξασφαλίσει την στρατηγική επιβίωση του Ελληνισμού και να αναβαθμίσει την ευρύτερη γεωστρατηγική της θέση, οφείλει να εκπέμψει αποφασιστικότητα, αυτοπεποίθηση και αδιαπραγμάτευτη εθνική ομοθυμία. Αυτό προϋποθέτει ότι το πολιτικό της προσωπικό θα αποκτήσει επιτέλους επίγνωση αυτού που συνιστά αντικειμενικά η χώρα στο περιφερειακό στερέωμα, αλλά και της ιστορικής ευθύνης που του αναλογεί, προκειμένου να το διαχειριστεί εποικοδομητικά, πριν απωλέσει και την τελευταία ευκαιρία.
Ας αφήσουν επομένως κατά μέρος τις μεγαλοστομίες οι εκπρόσωποι των πολιτικών κομμάτων και ας συνειδητοποιήσουν όσο είναι καιρός, πως η αντιπαράθεση ιδεών, πολιτικών, προγραμματικών θέσεων και αντιθέσεων, έχει νόημα να διεξάγεται σε μια χώρα που έχει υπόσταση, μέλλον και προοπτική, αλλά είναι τραγικό να αποτελεί το αποκλειστικό στοίχημα των πολιτικών ταγών μιας πατρίδας της οποίας η δημογραφική κατάρρευση είναι μεταξύ άλλων κακών και προάγγελος του επερχόμενου γεωπολιτικού της ακρωτηριασμού και αυτό δυστυχώς δεν συμπεριελήφθη ούτε ως τριτεύουσα υποσημείωση σε αυτό το απαράδεκτο προεκλογικό σόου.
Ιδού λοιπόν πεδίον δόξης λαμπρόν, για μια Κυβέρνηση πραγματικά «ειδικού σκοπού» αλλά και περιορισμένου χρόνου διάρκειας το πολύ ενός έτους, η οποία επιβάλλεται να συγκροτηθεί στις 22 Μαΐου με την πρώτη κιόλας διερευνητική εντολή και με την αδιαπραγμάτευτη υποχρέωση να φέρει σε πέρας το παρακάτω πλαίσιο προγραμματικών στόχων:
1.Την αυτονόητη εκτέλεση του προϋπολογισμού με την επιπρόσθετη δέσμευση ότι θα συμπεριληφθεί κατά την διαδικασία της εκτέλεσής του και μέχρι την εκπνοή της θητείας της συγκεκριμένης κυβέρνησης, η θεσμοθέτηση του συνόλου των δεσμεύσεων των πολιτικών κομμάτων για την βελτίωση της οικονομικής θέσης των εργαζομένων και των συνταξιούχων καθώς και για την ισχυροποίηση του ΕΣΥ και της δημόσιας εκπαίδευσης όλων των βαθμίδων. Πλήρης απορρόφηση και στοχευμένη αξιοποίηση των Ευρωπαϊκών κονδυλίων.
2.Επεξεργασία και άμεση εφαρμογή ενός ολοκληρωμένου προγράμματος ικανού να ανακόψει την δημογραφική κατάρρευση της χώρας και να οδηγήσει σε ραγδαία αντιστροφή των δεδομένων, με προσανατολισμό και στην οργανωμένη και σταθερή ενίσχυση της Ελληνικής περιφέρειας.
3.Επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 νμ
4.Ανακήρυξη και σταδιακή έναρξη της διαδικασίας οριοθέτησης της ΑΟΖ.
5.Συγκρότηση Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας.
6.Ανάκληση της Εθνικής υπογραφής από το Σύμφωνο του Μαρακές. Συνολική επανεξέταση στην κατεύθυνση της αυστηροποίησης της Εθνικής μεταναστευτικής πολιτικής και ιδιαίτερα της πολιτικής απονομής ασύλου και πολιτογράφησης. Συγκρότηση μηχανισμού για την ουσιαστική επανεξέταση του συνόλου των περιπτώσεων που επιδίδονται σε παραβατική συμπεριφορά.
7.Ενεργοποίηση μηχανισμού συστηματικής παρακολούθησης της τήρησης των συμπεφωνηθέντων από την πολιτική ηγεσία και τους διοικητικούς μηχανισμούς των Σκοπίων.
8.Άμεση οριοθέτηση και εφαρμογή χωρίς εκπτώσεις ενός ενεργού πλαισίου κλιμάκωσης των πιέσεων στην Αλβανία, τόσο σε διμερές όσο και σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, προκειμένου να εφαρμόσει πλήρως όλα όσα υποχρεούται για την προστασία και την ουσιαστική κατοχύρωση των δικαιωμάτων της Ελληνικής μειονότητας στην Β. Ήπειρο.
9.Επεξεργασία και άμεση εφαρμογή ενός νέου πλαισίου παρουσίας και λειτουργίας των ΜΚΟ εντός της Ελληνικής επικράτειας.
10.Επεξεργασία ενός πλαισίου κινήτρων, ρυθμίσεων και παράπλευρων υποστηρικτικών πολιτικών που θα μπορούσαν να στηρίξουν την ιδέα της ανάδειξης της Θεσσαλονίκης σε ισχυρό Εθνικό οικονομικό κέντρο στο πλαίσιο μιας διαρκούς, ενεργής, ισορροπημένης και εξωστρεφούς πολιτικής, με ευρύτερο περιφερειακό ρόλο. Το παραπάνω πλαίσιο, ουσιαστικά επεξεργασμένο ως προς την δομή, την μορφή και τους κανόνες της λειτουργίας του, θα μπορούσε να κληροδοτηθεί για άμεση εφαρμογή στην επόμενη (μη ειδικού σκοπού) κυβέρνηση, με την σύμφωνη γνώμη των κομμάτων.
Όλα τα παραπάνω, προφανώς παραπέμπουν σε μια διαφορετική πολιτική κουλτούρα του πολιτικού προσωπικού, σε μια χώρα που οι πολίτες της θα απαιτούν λύσεις, αρνούμενοι να στοιχηθούν πίσω από επικοινωνιακά πυροτεχνήματα κενά περιεχομένου. Σε μια χώρα που οι πολίτες της θα απαιτούν και δεν θα διχάζονται παρασυρμένοι από την κίβδηλη ρητορική των καιροσκόπων που δυστυχώς στον τόπο μας, την περίοδο της πανδημίας υπήρξε έκρηξη υπερπαραγωγής.
Όλα τα παραπάνω, τόσο για το πολιτικό προσωπικό που θα τα αποτολμήσει, όσο και για την κοινωνία που θα τα απαιτήσει και εν τέλει θα τα επιβάλει, θα συνιστούν μια κορυφαία μεταστροφή στην Εθνική στάση που θα επηρεάσει τις εξελίξεις, την συμπεριφορά των ισχυρών, το περιεχόμενο της περιφερειακής ατζέντας, τον τρόπο με τον οποίο θα εκλαμβάνουν οι πάντες την χώρα μας ως πρωταγωνιστική συνιστώσα στις εξελίξεις της επόμενης μέρας. Θα το τολμήσουμε;;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου