Η πυρηνική απειλή είναι μια υπαρκτή απειλή, όχι μονάχα επειδή είναι υπαρκτό ένα εξαιρετικά σημαντικό οπλοστάσιο που την καθιστά εκ των πραγμάτων ενεργή και ιδιαίτερα ανησυχητική ως προς το πραγματικό εύρος των συνεπειών της… Αλλά πρωτίστως διότι η παράνοια, ως ανθρώπινη «αρετή», παραμένει παρούσα και καθορίζει σε σημαντικό βαθμό τις εξελίξεις αλλά και τις ασταθείς ισορροπίες στο διεθνές σύστημα…
Οι λοιπές προσεγγίσεις, οι οποίες επιχειρούν να σκιαγραφήσουν για λογαριασμό των υπηρεσιών και των πολιτικοστρατιωτικών επιτελείων την πιθανολογούμενη μεταπυρηνική πραγματικότητα, είναι μονάχα θεωρίες, οι οποίες συνυπολογίζουν κατά την διατύπωσή τους, συγκεκριμένες σταθερές «εργαστηρίου» και κυρίως συγκεκριμένες μεταβλητές από μια λίστα αυθαίρετων παραμέτρων που αφορούν στην πιθανή ανθρώπινη διαχείριση. Δεν παύουν όμως να είναι προσαρμοσμένες απόλυτα στην οπτική του εκάστοτε δρώντα, γεγονός που τις καθιστά εκ των πραγμάτων αυθαίρετες αλλά και εξαιρετικά επισφαλείς.
Είναι φανερό ότι διαφορετικά είναι τα δεδομένα που σταθμίζονται όταν ένας πυρηνικός δρων επεξεργάζεται πυρηνική στρατηγική από την σκοπιά του δυνητικά επιτιθέμενου… Διαφορετικά εάν η φαντασία του «διαχειριστή» κατακλύζεται από νοσηρά σενάρια στα οποία πιθανολογείται ότι οι πάντες εποφθαλμιούν και επιβουλεύονται την υπόστασή του, οπότε συμπεριφέρεται ως επιθετικά αμυνόμενος προκειμένου να εξυπηρετηθούν σκοπιμότητες και σχεδιασμοί που ανατροφοδοτούνται από την νοσηρότητα της σκέψης των επιτελών του… Και εντελώς διαφορετικά, εάν οι απαντήσεις που...
Επίσης, διαφορετικό είναι και το πιθανολογούμενο αποτέλεσμα, εάν υποτεθεί ότι οι ανάγκες μιας περιφερειακής σύγκρουσης, αποδεσμεύσουν κανόνες περιορισμένης και ελεγχόμενης χρήσης μέρους του τακτικού πυρηνικού οπλοστασίου που έχει στην διάθεσή του ένας γεωπολιτικός δρων και παντελώς απρόβλεπτο το εύρος των πραγματικών συνεπειών που θα μπορούσαν να προκύψουν, εάν η παράνοια διαβεί τον Ρουβικώνα και υπάρξει επιτελείο που θα επενδύσει τις αυταπάτες του στην χρήση του στρατηγικού πυρηνικού του οπλοστασίου.
Η καταγεγραμμένη ιστορική εμπειρία, ευτυχώς για την εποχή μας αλλά δυστυχώς για την προβλεπτική μας δυνατότητα, είναι ελάχιστη. Το εύρος των συμπερασμάτων τα οποία μπορεί να τροφοδοτήσει, είναι αντιστρόφως ανάλογο του εύρους των επιτευγμάτων τα οποία έχουν συντελεστεί στα σχετιζόμενα με τους πυρηνική τεχνογνωσία. Είναι λοιπόν φανερό ότι τα «εργαλεία» που έχουν στην διάθεσή τους οι αναλυτές, δεν προσφέρονται για ασφαλείς εκτιμήσεις και δυνητικά στοχευμένες προβλέψεις.
Η εξαιρετικά προβληματική στάση της Ρωσίας…
Η διαρκής επίκληση της πυρηνικής απειλής, στην οποία καταφεύγει συστηματικά η Ρωσική πολιτική ηγεσία, είναι μια εξαιρετικά ανησυχητική εξέλιξη, πρωτίστως γιατί παραπέμπει σε ένα επιτελείο το οποίο βρίσκεται σε πανικό. Κάθε σοβαρός γεωπολιτικός δρων, πολύ δε περισσότερο όταν διεκδικεί μια μόνιμη θέση στο «Πάνθεον των Υπερδυνάμεων», οφείλει να γνωρίζει ότι η πυρηνική ρητορική, ΔΕΝ είναι μια καραμέλα που προσφέρεται για καθημερινή χρήση.
Οι δίαυλοι τους οποίους έχει στην διάθεσή της μια Υπερδύναμη για να γνωστοποιήσει το επικαιροποιημένο της πυρηνικό δόγμα στα επιτελεία των αντιπάλων και των ανταγωνιστών, προκειμένου να προλάβει εξελίξεις και να ανατρέψει επιχειρησιακούς σχεδιασμούς που διαισθάνεται ότι την απειλούν, είναι συγκεκριμένοι και σίγουρα μεταξύ αυτών ΔΕΝ συγκαταλέγεται το καθημερινό δελτίο ανοησιών του Μεντβέντεφ, ούτε οι δραματικοί μονόλογοι του Πούτιν στα «δελτία των 8».
Όταν μια «Υπερδύναμη» καταφεύγει σε φτηνές μεθόδους για να επικοινωνήσει το πυρηνικό της δόγμα μέχρι την κυρά Κατίνα της διπλανής πόρτας, ενώ ο πραγματικός αποδέκτης θα πρέπει να είναι τα επιτελεία των αντιπάλων της, τότε το συμπέρασμα που προκύπτει αβίαστα είναι ότι…
Το επιτελείο που εκπροσωπεί την συγκεκριμένη «Υπερδύναμη», ΔΕΝ συνιστά μια σοβαρή ηγετική και επιτελική ομάδα, αλλά μια σέχτα ανασφαλών σφετεριστών που φοβούνται και τον ίσκιο τους υπό το βάρος των εξελίξεων, τόσο στην περιφερειακή σκηνή όσο και στο εσωτερικό της ίδιας τους της χώρας…
Το πραγματικό πρόβλημα λοιπόν, ΔΕΝ είναι το εάν η Ρωσία διαθέτει υψηλή στρατηγική στην οποία ενσωματώνεται και η πιθανότητα καταφυγής στην χρήση πυρηνικών έναντι των αντιπάλων της. Είναι αυτονόητο ότι διαθέτει μια κάποια στρατηγική από την στιγμή που έχει στην κατοχή της ένα σημαντικό πυρηνικό οπλοστάσιο. Το πραγματικό πρόβλημα σχετίζεται με τον τρόπο που επιλέγει να διαχειριστεί επικοινωνιακά αυτήν την παράμετρο.
Και δυστυχώς… Η σημερινή Ρωσία των Πούτιν – Μεντβέντεφ κλπ, μετά από τα αλλεπάλληλα στραπάτσα τα οποία υπέστη στους λασπότοπους της Ουκρανίας με τα οποία αποδομήθηκε πλήρως ο μύθος του πανίσχυρου και πανέτοιμου συμβατικού της οπλοστασίου, αποδεικνύει ότι δεν διστάζει να καταφύγει σε μεθόδους Β. Κορέας για να προβάλει πυρηνική ισχύ, χωρίς όμως την απαιτούμενη προβολή του μέτρου και της σύνεσης που απαιτείται για την υπεύθυνη διαχείριση αυτής της ισχύος.
Είναι λοιπόν φανερό, ότι η αγωνιώδης προσπάθεια των Πούτιν – Μεντβέντεφ να συντηρήσουν πάση θυσία στην επικαιρότητα τον πυρηνικό μπαμπούλα, δεν γίνεται επειδή θέλουν να διαμηνύσουν στην απέναντι πλευρά ότι προτάσσουν ένα συγκεκριμένο σενάριο καταστροφής το οποίο δεν θα πρέπει να αγνοηθεί από όποιον ενδιαφέρεται πραγματικά για το καλό της Ευρώπης και του πλανήτη.
Η συγκεκριμένη προσπάθεια επιστρατεύεται για να αντισταθμίσει πολιτικές και άλλες ανασφάλειες της Ρωσικής πολιτικής ηγεσίας και έχει ως αποκλειστικό αποδέκτη, όχι το ΝΑΤΟ και τους Αμερικανούς, αλλά την ίδια την ρωσική κοινωνία.
Επίλογος…
Η διαχείριση της πυρηνικής ισχύος, αποτελούσε ανέκαθεν ένα κεφαλαιώδες ζήτημα στους κύκλους των σοβαρών στρατηγιστών, οι οποίοι διατύπωσαν διάφορες θεωρίες και σενάρια (βλ. πυρηνική στρατηγική υψηλού ρίσκου, κυριαρχία της κλιμάκωσης, σενάριο ασύμμετρης αμοιβαίας καταστροφής κλπ τα οποία παραθέτει και περιγράφει εξαιρετικά ο καθηγητής Κων. Γρίβας) πάνω στις οποίες ήρθαν να «κουμπώσουν» και κάποια αντίστοιχα «απαντητικά» πρωτόκολλα τα οποία επίσης επεξεργάζονται οι πάντες «δια παν ενδεχόμενο».
Κατά την γνώμη του γράφοντος πάντως, η μετασοβιετική – νεοψυχροπολεμική Ρωσία, από την στιγμή που αποφάσισε να δοκιμάσει στην πράξη (με την ελπίδα να το δικαιώσει) το αφήγημα της πανίσχυρης και πανέτοιμης Υπερδύναμης που έχτιζε επιμελώς κατά την διάρκεια των τελευταίων τριών δεκαετιών και αντί της δικαίωσης, το είδε να απομυθοποιείται και να αποδομείται σταθερά, τόσο στο μέτωπο των επιχειρήσεων όσο και στις περιφερειακές διεργασίες που συντελούνται ευρύτερα στον μετασοβιετικό χώρο της Κ. Ασίας, φαίνεται ότι αντιμετωπίζει σοβαρά ζητήματα και με τον συνολικό προσανατολισμό της πυρηνικής της στρατηγικής, γεγονός που αποτυπώνεται ΚΑΙ στα αντανακλαστικά της Κίνας αλλά ΚΑΙ στον τρόπο με τον οποίο σπεύδει να μετατρέψει κάθε δυνητική αφορμή, σε ευκαιρία αναπαραγωγής των γνωστών παραληρηματικών δηλώσεων Μεντβέντεφ και όχι μόνο.
Πρόκειται για μια εξέλιξη που έρχεται να επιδεινώσει δραματικά την πολυπλοκότητα, αλλά και το πλέγμα των ασαφειών όσο και του απρόβλεπτου που διέπει την αντιπαράθεση των πυρηνικών στρατηγικών που διαχέεται στον πλανήτη.
Όλα τα παραπάνω, συνιστούν μια καινούρια κατάσταση που δεν δικαιολογεί επιπόλαιους εφησυχασμούς, αφού ουδείς γνωρίζει ούτε το εάν ούτε φυσικά το πότε οι εγγενείς παραλογισμοί που αποτυπώνονται προς το παρόν σε ασκήσεις επί χάρτου, θα αναβαθμιστούν σε πειρασμούς ικανούς να ανοίξουν τις πύλες της κολάσεως για τον πλανήτη.
Από την άποψη αυτή, τα κρίσιμα ζητήματα που σχετίζονται με την ελεγχόμενη διαχείριση του υπάρχοντος πυρηνικού οπλοστασίου, θα πρέπει να αποτελέσουν μέρος του αναγκαίου διεθνούς προβληματισμού για την δημιουργία ενός νέου πλαισίου – συστήματος διεθνούς ασφαλείας που θα υπηρετεί πραγματικά την ασφάλεια και την παγκόσμια Ειρήνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου