Ο Έλληνας πρωθυπουργός, προβλέψιμος ων παρά τους συνήθεις πέτσινους λεονταρισμούς του και επιβεβαιώνοντας πλήρως όλα αυτά τα οποία θεωρούνταν εν πολλοίς αναμενόμενα, κλιμακώνει τον πολιτικό του βηματισμό υπό το κράτος της προσωπικής πολιτικής του ανασφάλειας, για πιθανές ανατροπές που θα μπορούσαν να ανασυνθέσουν ευρύτατα το ψηφιδωτό της αποκαλούμενης «δεξιάς πολυκατοικίας», αποστερώντας του έτσι το «δικαίωμα» της ανεμπόδιστης νομής της και κυρίως της ολοκληρωτικής της καθυπόταξης, με σκοπό την εξυπηρέτηση των προσωπικών πολιτικών του φιλοδοξιών και σχεδίων.
Την ίδια στιγμή, φαίνεται να υποδέχεται με εμφανή αμηχανία τις διαφαινόμενες ανατροπές στην Ευρωπαϊκή και την διεθνή σκακιέρα, με κορυφαία εξ αυτών την ολική επαναφορά Τραμπ και την συνακόλουθη δραστική μετατόπιση της Αμερικανικής γεωστρατηγικής στον αστερισμό του απρόβλεπτου.
Πρόκειται για μια εξέλιξη που οδηγεί σε ολοκληρωτική και βίαιη κατάρρευση το μοντέλο του woke γιουσουφακισμού στο οποίο προσάρμοσε και εν τέλει ενσωμάτωσε πλήρως τους πρωθυπουργικούς εκλογικούς τακτικισμούς, ενώ όλα δείχνουν ότι...
Έτσι… Η περεταίρω ενίσχυση της αβεβαιότητας για το πολιτικό του μέλλον μέσα σε αυτό το περιβάλλον των θεμελιωδών ανατροπών, είναι η κρίσιμη παράμετρος που καθηλώνει τον κ. Μητσοτάκη ολοκληρωτικά στην απέλπιδα αναζήτηση μιας ουσιαστικά ανύπαρκτης «Ευρωπαϊκής απάντησης» στην λαίλαπα Τραμπ, γεγονός που τον καθιστά επιρρεπή ακόμη και σε εκδηλώσεις φαιδρού μικρομεγαλισμού, που δυστυχώς προσαυξάνουν το βέβαιο Εθνικό κόστος.
Την ίδια στιγμή, στο εσωτερικό της χώρας, επιστρατεύονται τα τελευταία αποθέματα «ασφαλείας» που θα μπορούσαν να προσφέρουν μια σχετική τόνωση στην ταυτοτική αξιοπιστία ενός παραπαίοντος πρωθυπουργού, ο οποίος επιδιώκει μια όπως – όπως επανασυσπείρωση της «παράταξης» που τον ανέδειξε, προκειμένου να την χρησιμοποιήσει στην συνέχεια ως όχημα που θα του εξασφαλίσει την πολυπόθητη πολιτική του μακροημέρευση.
Ήταν λοιπόν απολύτως αναμενόμενο, ότι οι διαδικασίες που σχετίζονται με την προεδρική εκλογή, θα αποτελούσαν μέρος μιας αλληλουχίας φτηνών τακτικισμών στην υπηρεσία αυτής ακριβώς της επιδίωξης. Από αυτήν την άποψη, η επιλογή Τασούλα, ΚΑΙ μεταξύ των αναμενομένων ήταν, αλλά ΚΑΙ ουσιαστική στροφή στο ισχύον σύστημα των κυρίαρχων πολιτικών αντιλήψεων του συγκεκριμένου πρωθυπουργού ΔΕΝ συνιστά.
Ήταν ένας ακόμη τακτικισμός σκοπιμότητας από τους ελάχιστους διαθέσιμους που έχουν απομείνει στην πρωθυπουργική φαρέτρα. Ένας τακτικισμός στον οποίο κατέφυγε χωρίς ιδιαίτερη σκέψη, με μοναδική επιδίωξη να καταφέρει να ανακόψει την δυναμική την οποία θα μπορούσαν να προσλάβουν οι διεργασίες που συντελούνται στα Δεξιά της ΝΔ και κυρίως το πιθανό ενδεχόμενο να υπάρξει πολιτική πρωτοβουλία από τον κ. Σαμαρά, η οποία θα μπορούσε πραγματικά να σαρώσει, υφαρπάζοντας την παραδοσιακή εκλογική βάση της ΝΔ, ή ακόμη και διευρύνοντας έτι περεταίρω την πολιτική της απήχηση μέσα στην κοινωνία.
Ο τακτικισμός αυτός, προς ώρας τουλάχιστον φαίνεται να αποδίδει. Περιορισμένα και επισφαλώς αλλά πάντως αποδίδει. Ο βασικότερος λόγος, είναι το γεγονός ότι ο κ. Σαμαράς ως ο μόνος ικανός να φέρει σε πέρας το βαρύ όσο και σύνθετο καθήκον της γενικευμένης πολιτικής ανασύνταξης του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου, δεν έχει σταθμίσει επαρκώς τις πραγματικές πολιτικές του δυνατότητες, πρωτίστως για δύο λόγους
Ο πρώτος είναι το σύνδρομο της ΠΟΛ.ΑΝ, το οποίο φαίνεται ότι παραμένει ενεργό και ότι υπάρχουν στο εγγύς περιβάλλον του πρώην πρωθυπουργού, άνθρωποι που φροντίζουν να το υπενθυμίζουν αναπαράγοντας ατολμία, αναποφασιστικότητα και ενδεχομένως ακόμη και ηττοπάθεια, γεγονός που περιορίζει δραστικά το εύρος των πολιτικών πρωτοβουλιών που θα μπορούσαν να αναληφθούν.
Ο δεύτερος, είναι η μονόπλευρη υπερεκτίμηση έως απολυτοποίηση του ειδικού βάρους που μπορεί να έχει ο πολιτικός μηχανισμός σε επίπεδο κορυφής σε ότι αφορά στην ανάληψη στοχευμένων πρωτοβουλιών και φυσικά η παράλληλη με αυτό, σταθερή υποτίμηση μιας στοχευμένης οργανωτικής πολιτικής με στόχο την δημιουργία ενός ευρύτατου μηχανισμού, ενός πραγματικού δικτύου πολιτικής μάχης, που θα μπορούσε να κινητοποιήσει δυνάμεις σε ολόκληρη την επικράτεια και εν τέλει να κάνει την διαφορά.
Είναι φανερό ότι ο πρώην πρωθυπουργός οφείλει να επανεκτιμήσει την στάση του και πάνω απ’ όλα οφείλει να αντιστοιχίσει συγκεκριμένες πολιτικές πρωτοβουλίες, που επείγει να αναληφθούν, με τον σκληρό πυρήνα της πολιτικής κριτικής που έχει ασκήσει, απέναντι στους καταστροφικούς χειρισμούς της κυβέρνησης Μητσοτάκη, διευκολύνοντας έτσι την πολιτική έκφραση - ΚΑΙ σε επίπεδο εκλογικό - μιας δυναμικής ικανής να συμβάλλει καταλυτικά - μεταξύ άλλων - ΚΑΙ στην γεωστρατηγική ανασύνταξη της χώρας.
Η στήριξη που προσέφερε ο πρώην πρωθυπουργός στην επιλογή Τασούλα, ήταν μια λάθος επιλογή. Όχι γιατί ο κ. Τασούλας δεν θα μπορούσε να εξασφαλίζει αυτοτελώς την πολιτική στήριξη της ευρύτερης παράταξής του, αλλά διότι στην συγκεκριμένη χρονική συγκυρία και με το σύνολο της ηττοπαθούς κυβερνητικής στρατηγικής ατζέντας (η οποία τοποθετήθηκε στο επίκεντρο της κριτικής του κ. Σαμαρά) να παραμένει ανοικτό, δεν μπορούμε να μιλάμε πλέον για ΠΟΛΙΤΙΚΗ στήριξη του κ. Τασούλα. Μιλάμε για ΕΚΛΟΓΙΚΗ στήριξη μιας καταφανώς εργαλειοποιημένης πρωθυπουργικής επιλογής, στην οποία κατέφυγε ο κ. Μητσοτάκης, όχι για να στηρίξει τον θεσμό (τον οποίο άλλωστε ο ίδιος γελοιοποίησε με την προηγούμενη επιλογή του) αλλά για να ισχυροποιήσει την δική του θεσμική θέση, επικαλούμενος επικοινωνιακά την αποδοχή και εν τέλει την παμψηφία εκ μέρους του συνόλου της «πολυκατοικίας».
Πρόκειται λοιπόν για ένα πολιτικό δεκανίκι, το οποίο ΔΕΝ έπρεπε να προσφέρει ο πρώην πρωθυπουργός στην κυβέρνηση Μητσοτάκη και στον πρωθυπουργό που τον απέπεμψε. Η απόφασή του αυτή, ΔΕΝ παραδειγματίζει… ΔΕΝ αποπνέει συγκεκριμένο μήνυμα πολιτικής αμφισβήτησης… ΔΕΝ καταδεικνύει την οδό την οποία θα πρέπει να διαβεί η εκλογική βάση του κόμματός του, εάν θέλει να παρέμβει πρωταγωνιστικά στην κατεύθυνση της ανάκτησης της αξιοπρέπειας της χώρας.
Ο κ. Σαμαράς, δεν πρέπει να επιτρέψει στον κ. Μητσοτάκη να κεφαλαιοποιήσει την συγκεκριμένη πολιτική αστοχία. Εάν λοιπόν εννοεί πραγματικά αυτά τα οποία σπεύδει ακόμη και τώρα να διαμηνύσει, οφείλει να ουδετεροποιήσει χωρίς ταλαντεύσεις αυτόν τον λαθεμένο πολιτικό χειρισμό και να τον αποσυνδέσει πλήρως και εμπράκτως από την αδιαπραγμάτευτη πολιτική αποφασιστικότητα την οποία θα πρέπει να επιδείξει ΤΩΡΑ και εν μέσω κρίσιμων και εξαιρετικά σημαντικών περιφερειακών εξελίξεων.
Ο κ. Σαμαράς, εάν αυτό που έχει στο μυαλό του είναι να διαδραματίσει ρόλο στις εξελίξεις, τότε θα πρέπει να εγκαταλείψει τα συμπλέγματα της ηττοπάθειας που έρχονται από το παρελθόν. Και με εργαλείο, όχι μονάχα την πολιτική ανασύνταξη της παράταξής του αλλά προσβλέποντας στην πανεθνική ανασύνταξη του συνόλου των υγιών πατριωτικών δυνάμεων που διαχέονται σε όλους τους πολιτικούς χώρους, θα πρέπει να προετοιμάζεται με τον πολιτικό του μηχανισμό, με την πολιτική του διακήρυξη, και κυρίως με ένα ολοκληρωμένο οργανωτικό επιτελείο, προκειμένου να βγει μπροστά, αμέσως μετά την ολοκλήρωση των διαδικασιών για την ανάδειξη του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, να αποδομήσει πλήρως και να σαρώσει ολοκληρωτικά την εθνικά επικίνδυνη ατζέντα Μητσοτάκη, αποστερώντας του οριστικά την πρωτοβουλία των κινήσεων.
Ο κ. Σαμαράς είναι πρώην πρωθυπουργός και ως τέτοιος οφείλει να κάνει την διαφορά, πρωτίστως στο επίπεδο της αποφασιστικότητας και της ευθύνης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου