Ουκρανικό… Συστημικά στρατηγικά διλήμματα και φτηνοί τακτικισμοί από τους πουθενάδες της Ευρώπης

Λέγονται και γράφονται πολλά για την λογική και το περιεχόμενο του ιδιότυπου “παζαριού” στο οποίο καταφεύγει ο Αμερικανός πρόεδρος Τραμπ στην προσπάθειά του να δοθεί ένα τέλος στον καταστροφικό Ρωσοουκρανικό πόλεμο και να δρομολογηθούν ευρύτερες διευθετήσεις που θα δημιουργήσουν μια διαφορετική κατάσταση σε ολόκληρη την Ευρασία, αλλά και συνολικά στο διεθνές σύστημα, στα ζητήματα που σχετίζονται με την ανακατανομή των ρόλων και την νέα ισορροπία ισχύος σε έναν κόσμο που αλλάζει δραματικά…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Φυσικά η κριτική από μόνη της δεν κοστίζει απολύτως τίποτε σε αυτούς που την ασκούν. Όταν όμως αναλαμβάνεις συγκεκριμένες πρωτοβουλίες και καλείσαι να πάρεις συγκεκριμένες αποφάσεις, τότε υπάρχουν διλήμματα τα οποία διατυπώνονται με τρόπο αμείλικτο και κατεπείγοντα από την ίδια την ζωή και τις εξελίξεις. Απέναντι σε αυτά λοιπόν, οφείλουν να τοποθετούνται οι πάντες με σαφήνεια και αποφασιστικότητα, παρά το όποιο κόστος που είναι βέβαιο ότι θα υπάρξει. Ας προσπαθήσουμε να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά…

Α. Η Ρωσική στρατιωτική επέμβαση στην Ουκρανία δεν ήταν κανενός είδους «Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση», παρά την βασιμότητα των προσχημάτων τα οποία επικαλέστηκε η Ρωσική πολιτική ηγεσία στο φαιδρό διάγγελμα του προέδρου της τον Φεβρουάριο του 2022. Ήταν απροκάλυπτη εισβολή μιας χώρας σε μια άλλη κυρίαρχη χώρα, με σκοπό την κατάληψη εδάφους, την εδραίωση της Κατοχής και εν τέλει την μόνιμη αλλαγή των διεθνώς αναγνωρισμένων συνόρων. Η ψευδώς αποκληθείσα «Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση» επομένως, ήταν από την πρώτη στιγμή ένας...

πόλεμος πλήρους κλίμακας, που άνοιξε τον ασκό του Αιόλου και πυροδότησε εξελίξεις, ανατροπές και δευτερογενείς συγκρούσεις σε ολόκληρη την Ευρασία.

Β. Η αντίσταση την οποία επέδειξαν και συνεχίζουν να επιδεικνύουν οι Ουκρανοί είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη. Και φυσικά δεν αναφερόμαστε εδώ και προφανώς δεν εκθειάζουμε την εμπλοκή των ενόπλων νεοναζιστικών ταγμάτων του Αζόφ, ιδιαίτερα κατά την πρώτη περίοδο των πολεμικών επιχειρήσεων. Αναφερόμαστε πρώτα και πάνω απ’ όλα, στην επιμονή με την οποία υπερασπίζονται την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας τους οι Ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις, από την πρώτη κιόλας στιγμή του πολέμου, ο οποίος συμπλήρωσε ήδη τρία χρόνια και δυστυχώς συνεχίζεται με αμείωτη ένταση.

Γ. Στο καταγεγραμμένο αποτέλεσμα των πολεμικών επιχειρήσεων, αυτό που αποτυπώνεται επισήμως είναι εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί και τραυματίες ένοπλοι αλλά και πολίτες και από τα δυο εμπλεκόμενα μέρη. Καταγράφονται επίσης: Κατάληψη μέρους της Ανατολικής Ουκρανίας από τις Ρωσικές ένοπλες δυνάμεις, η οποία αντιστοιχεί στο 20% περίπου της Ουκρανικής επικράτειας, τεράστιες καταστροφές, αλλά και ένας επιχειρησιακός αντιπερισπασμός των Ουκρανών οι οποίοι έχουν καταλάβει και αυτοί Ρωσικά εδάφη στην ευρύτερη περιοχή του Κούρσκ, διευρύνοντας έτσι την ταπείνωση που υφίστανται ήδη οι Ρώσοι, με τα αλλεπάλληλα στραπάτσα που έχουν καταγραφεί, από την έναρξη των πολεμικών επιχειρήσεων.

Δ. Πέρα και ανεξάρτητα από τα όποια αποτελέσματα επί του πεδίου πάντως, η ταπείνωση την οποία έχουν υποστεί και συνεχίζουν να υφίστανται οι Ρωσικές ένοπλες δυνάμεις, υπήρξε απρόσμενη αλλά σε κάθε περίπτωση χαρακτηριστική. Η ικανότητα των Ρώσων επιτελών να διαχειριστούν επιτυχώς ακόμη και τα αυτονόητα στο επίπεδο των συμβατικών επιχειρήσεων, απομυθοποιήθηκε πλήρως. Η δυνητική μετάπτωση της Ρωσίας, από Υπερδύναμη σε παρακολούθημα της Κινεζικής στρατηγικής και η απόλυτη εξάρτησή της από περιφερειακές δυνάμεις (Β. Κορέα, Ιράν, Τουρκία κλπ) προκειμένου να μπορέσει να διαχειριστεί στοιχειωδώς τις άμεσες και παράπλευρες απαιτήσεις της στρατιωτικής σύγκρουσης, είναι εξελίξεις αρκούντως αποκαλυπτικές γι’ αυτό που συμβαίνει πραγματικά στην μέχρι πρότινος συστημική υπερδύναμη. Και μπορεί - όπως έχουμε ήδη τονίσει - ο Ρώσος πρόεδρος να πλειοδοτεί και πάλι σε ανούσιους λεονταρισμούς και να επιδίδεται ήδη με φανατισμό σε μια πρόβα πανηγυρισμών προκειμένου να ανακηρύξει την «νίκη» του σε βάρος της Ουκρανίας, αλλά πλέον οι πάντες είναι σε θέση να γνωρίζουν ότι η επόμενη μέρα του πολέμου, βρίσκει μια Ρωσία γεωπολιτικά αποδυναμωμένη και περισσότερο ευάλωτη σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη φορά στο παρελθόν και αυτή είναι μια κατάσταση την οποία επιχειρεί να «δεσμεύσει» ο Τραμπ σε συγκεκριμένη κατεύθυνση, πριν αναγκαστεί εκ των πραγμάτων να την εκποιήσει ο Πούτιν στους Κινέζους, με δέλεαρ την Ρωσική πυρηνική «προίκα», που θεωρείται άκρως απαραίτητη ως εργαλείο επιβολής και γεωπολιτικών εκβιασμών γενικότερα.

Όπως λοιπόν επισημάναμε ήδη σε σχετικό μας άρθρο (βλέπε ΕΔΩ), ο Αμερικανός πρόεδρος Τραμπ, προσφέρει στον Πούτιν αυτά που θα ήθελε να ακούσει, διότι αυτό που αποσκοπεί, ΔΕΝ είναι να ικανοποιήσει κάποιου είδους καπρίτσια και εμμονές, αλλά να εμποδίσει την εργαλειοποίηση μιας πυρηνικής δύναμης από την Κίνα, ενώ στην καλύτερη περίπτωση, φαίνεται ότι θα επιδιώξει ακόμη και να ενσωματώσει την Ρωσία, με συγκεκριμένο ρόλο, σε έναν πρόσθετο αναχωματικό δακτύλιο της Δυτικής Αρχιτεκτονικής.

Είναι φανερό ότι για να ενδώσει ο Πούτιν και να αποδεχτεί την ενσωμάτωση της Ρωσίας σε αυτό το γεωπολιτικό παίγνιο, θα πρέπει τα κίνητρα που του προσφέρονται να είναι ισχυρά και αδιαφιλονίκητα... Τόσο για τον ίδιο, όσο και για το υπερφίαλο ρωσικό αφήγημα, το οποίο έχει υποστεί πρωτοφανές στραπάτσο στους Ουκρανικούς λασπότοπους κατά την διάρκεια των τρίχρονων πολεμικών επιχειρήσεων...

Βρε καλώς την Ευρώπη…

Σε αυτό το περιβάλλον της διαφαινόμενης διευθέτησης, η αποτυχημένη Ευρώπη διεκδικεί ρόλο και λόγο, φοβούμενη την περαιτέρω γεωπολιτική της περιθωριοποίηση και την αποβολή της από το πάνελ των συνδιαμορφωτών της στρατηγικής για λογαριασμό της Δυτικής συμμαχίας. Από κοντά και διάφοροι περιφερόμενοι «αναλυτές» οι οποίοι κατά την διάρκεια της προηγούμενης περιόδου, επέλεξαν να χαϊδεύουν αυτιά και να κανακεύουν ολέθριες και καταστροφικές αποφάσεις των ηγετών αυτής της παρακμιακής Ευρώπης.

Όλοι αυτοί, οι οποίοι έριξαν την Ουκρανία βορά στην ανεξέλεγκτη Ρωσική βουλιμία, προτρέποντας τους ηγέτες της να στοιχηθούν πίσω από λαθεμένα, τυχοδιωκτικά και εν τέλει καταστροφικά για την ίδια επίδικα, σήμερα εμφανίζονται να ανησυχούν δήθεν για την τύχη των Ουκρανικών εδαφών και για την βαρύτητα της Ουκρανικής άποψης, στην υπό διαμόρφωση λύση. Δυστυχώς όμως, αλλά εδώ που έχουμε οδηγηθεί, θα πρέπει τα πράγματα να αρχίσουν να λέγονται με το όνομά τους, διότι οι φτηνοί, υποκριτικοί και εκ του ασφαλούς επιστρατευόμενοι τακτικισμοί, «πουλάνε» ακόμη στην εσωτερική πολιτική αγορά, αλλά ΔΕΝ είναι δυνατόν να οδηγήσουν σε λύση. Ας είμαστε λοιπόν ξεκάθαροι σε ορισμένες κρίσιμες παραδοχές…

Πρώτον: Ο Τραμπ ΔΕΝ παρεμβαίνει στα περιφερειακά τεκταινόμενα ως καλός Σαμαρείτης. Παρεμβαίνει ως εκπρόσωπος μιας Υπερδύναμης, η οποία επιδιώκει να ενισχύσει περαιτέρω τον ρόλο της στο διεθνές σύστημα και δυστυχώς ή ευτυχώς είναι υποχρεωμένος να βλέπει την διευθέτηση μιας περιφερειακής σύγκρουσης, υπό το πρίσμα της συμβολής της στην διαμόρφωση του ισοζυγίου της ισχύος και έχοντας πάντα το βλέμμα στραμμένο στην δυναμική της επόμενης μέρας.

Δεύτερον: Οι πολεμικές συγκρούσεις και ιδιαίτερα οι μακροχρόνιες πολεμικές συγκρούσεις, ΔΕΝ γίνονται για να περνούν την ώρα τους οι εμπόλεμοι. Έχουν υπόβαθρο που σχετίζεται με τον σκληρό πυρήνα της κυριαρχίας, δηλαδή έχουν υπόβαθρο κατάφορα ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΟ. Επομένως, η λήξη τους, είναι κατά κανόνα επώδυνη αφού προϋποθέτει νικητές και ηττημένους με τρόπο απολύτως διακριτό, ενώ σε ότι αφορά στην ουσία του, ο τερματισμός των πολεμικών επιχειρήσεων προσδιορίζεται με μεταβολή στην κυριότητα επί των εδαφών.

Η αλήθεια φαντάζει ωμή αλλά είναι αυτονόητη και ως τέτοια είχαν υποχρέωση να μην την αγνοήσουν όσοι προέτρεψαν την Ουκρανία να μην τηρήσει τα συμπεφωνηθέντα, προσφέροντας έτσι άλλοθι σε μια αναθεωρητική δύναμη που αναζητούσε αφορμή για να ξεκινήσει πολεμικές επιχειρήσεις. Όταν λοιπόν έπρεπε να ανησυχήσουν για τα Ουκρανικά εδάφη, ΔΕΝ το έκαναν. Ο υποκριτικός χαρακτήρας της όψιμης «ανησυχίας» την οποία επιδεικνύουν σήμερα, δεν κρύβεται πίσω από κλαψουρίσματα και επικοινωνιακή επίκληση του διεθνούς Δικαίου.

Τρίτον: Λύση στην Ρωσοουκρανική σύγκρουση, σημαίνει μετάβαση σε ένα νέο μεταπολεμικό καθεστώς εντός του οποίου οι πάντες ενδιαφέρονται να κεφαλαιοποιήσουν κέρδη και ζημίες. Ο Τραμπ, ρεαλιστικά σκεπτόμενος και ρεαλιστικά δρων, (μιας και η Γεωπολιτική είναι συνισταμένη ανταγωνιστικά συγκροτημένων συμφερόντων και  συγκρουσιακά διακείμενων αντιθέσεων και ΟΧΙ παράθεση κανόνων καλής συμπεριφοράς και υποδειγματικών μεθόδων αμοιβαίας κατανόησης) έχει απόλυτη επίγνωση αυτής της αλήθειας. Για να την κατανοήσουμε, έχει σημασία να καταγράψουμε με σαφήνεια και επακριβώς, ποια είναι τα ζητούμενα και ποια είναι τα πραγματικά δεδομένα:

• Α. Το πρωταρχικό ζητούμενο είναι να οδηγηθούν οι εμπλεκόμενοι σε μια ειρήνευση που να είναι βιώσιμη και διαρκής.
• Β. Βιώσιμη και διαρκής ειρήνευση δεν μπορεί να προκύψει εάν δεν καταστεί απολύτως σαφές μεταξύ των εμπλεκομένων, ποιος είναι ο νικητής και ποιος ο ηττημένος αυτής της μακροχρόνιας σύγκρουσης.
• Γ. Βιώσιμη και διαρκής ειρήνευση, επίσης ΔΕΝ μπορεί να προκύψει, εάν προηγουμένως οι εμπλεκόμενοι δεν συνειδητοποιήσουν επαρκώς και στο πραγματικό του μέγεθος, το κόστος που είχε για τον καθένα ξεχωριστά, η εμπλοκή του σε αυτήν την μακροχρόνια πολεμική αναμέτρηση και δεν «προσυπογράψουν» τα σχετικά παραστατικά αναγνώρισης αυτού του κόστους, με ταυτοπρόσωπη παρουσία στο ταμείο της Γεωπολιτικής.
• Δ. Βιώσιμη και διαρκής ειρήνευση ΔΕΝ μπορεί επίσης να προκύψει, εάν δεν εξασφαλιστεί στους εμπλεκομένους, η δυνατότητα να «πουλήσουν» ο καθένας στο δικό του κοινό, μια κατάκτηση ικανή να συμψηφίσει στα μάτια αυτού του κοινού, τις δυσβάστακτες απώλειες ΚΑΙ σε εδάφη αλλά ΚΑΙ σε ανθρώπους, προκειμένου να αισθάνονται οι πάντες ότι αυτή η θυσία δεν έγινε άδικα.

Υπάρχουν λοιπόν εδώ ορισμένα κρίσιμα ερωτήματα που μοιραία θα πρέπει να υποβάλουμε σε όλους αυτούς που τα υποκριτικά τους δάκρια γεμίζουν ποτάμια για τα κατεχόμενα από τους Ρώσους εδάφη της Ουκρανίας, αλλά δεν διέθεσαν ούτε μια σταγόνα από το δάκρυ τους, για τα 51 χρόνια της Τουρκικής κατοχής στο Ευρωπαϊκό έδαφος της Κύπρου.

Ερώτημα πρώτο: Μπορεί να προκύψει ειρήνευση βιώσιμη και διαρκής, εάν ο Πούτιν συμφωνήσει αύριο το πρωί να επιστρέψει ΟΛΑ τα Ουκρανικά εδάφη τα οποία κατέλαβε κατά την διάρκεια αυτού του τριετούς πολέμου;;;

Γιατί να το κάνει;;; Και εάν το κάνει, τότε τι άλλο θα του έχει μείνει για να «πουλήσει» στους πολίτες του, ως απόκτημα αυτού του καταστροφικού και εξευτελιστικού πολέμου;;;

Μα γιατί αυτό απαιτεί ο σεβασμός στο διεθνές Δίκαιο θα ισχυριστεί κάποιος.

Σωστά… Μόνο που ο Πούτιν δεν είναι εδώ ως αμερόληπτος θεματοφύλακας των κανόνων του διεθνούς Δικαίου. Είναι ο ηγέτης μιας αναθεωρητικής δύναμης, ο οποίος αποφάσισε να βάλει την χώρα του σε έναν πόλεμο για να υπηρετήσει ένα συγκεκριμένο αφήγημα. 

• Ο περίπατος ΔΕΝ του βγήκε… 
• Εγκλωβίστηκε σε αυτόν τον πόλεμο… 
• Εξευτελίστηκε πλήρως από τους Ουκρανούς… 
• Απώλεσε την αξιοπιστία του έναντι παραδοσιακών του συμμάχων, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα την απώλεια του κεντρασιατικού μετασοβιετικού χώρου… 
• Εξέπεσε στην ανάγκη της Τουρκίας, του Ιράν και της Β. Κορέας για να ανταποκριθεί στοιχειωδώς στις απαιτήσεις αυτού του πολέμου… 
• Υποβάθμισε το γεωπολιτικό μέγεθος της χώρας του σε παρακολούθημα της Κινεζικής στρατηγικής… 

Και φυσικά θυσίασε στον βωμό του αυτοκρατορικού μεγαλοϊδεατισμού του, εκατοντάδες χιλιάδες Ρώσους στρατιώτες, για ένα αποτέλεσμα καταφανώς αναντίστοιχο με το προφίλ της Ρωσικής Υπερδύναμης… Αναντίστοιχο αλλά υπαρκτό. Και αποτιμάται στο 20% των Ουκρανικών εδαφών.

Πως θα σταθεί αύριο στον λαό του, εάν δεν μπορεί να παρουσιάσει ούτε αυτά τα εδαφικά κέρδη ως αντιστάθμισμα αυτού του γιγαντιαίου στραπάτσου το οποίο έχει υποστεί;;;

Να μην μπορέσει να σταθεί θα ισχυριστεί κάποιος άλλος. Να τον στήσουν στον τοίχο οι Ρώσοι στρατηγοί που απέμειναν χωρίς να αυτοκτονηθούν και να έχει και αυτός την τύχη του Τσαουσέσκου. Σωστά… Μόνο που εδώ προκύπτει αβίαστα ένα…

Δεύτερο ερώτημα: Να εκτεθεί και να εκτελεστεί λοιπόν ο Πούτιν. Συμφωνούμε… Και η επόμενη μέρα τι ακριβώς επιφυλάσσει; Η Ρωσία δεν είναι απλώς μια χώρα που θα κληθεί να αντικαταστήσει τον ηγέτη της και κάπου εκεί θα κλείσει οριστικά το κεφάλαιο «Ουκρανία». Είναι μια πυρηνική δύναμη με αυτοκρατορικό παρελθόν και υπερφίαλες βλέψεις, η οποία εάν κληθεί να διαχειριστεί ΜΟΝΟ τα απόνερα ενός ολοκληρωτικά ταπεινωμένου ηγέτη και τους εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς στρατιώτες της σε ένα κατά τα λοιπά «μηδενικό» μεταπολεμικό ταμείο, τότε θα ριζοσπαστικοποιηθεί έτι περεταίρω και θα καταφύγει αναγκαστικά σε ένα επόμενο ηγετικό επιτελείο, που θα είναι ορκισμένο να πάρει εκδίκηση ΚΑΙ για την ταπείνωση ΚΑΙ για τους νεκρούς της.

• Αυτό θέλουμε;;;
• Θα φέρει αυτό μια ειρήνευση διαρκή και βιώσιμη;;;
• Θα διασφαλίσει αυτό ότι η Ρωσία της επόμενης μέρας θα μπορεί με σοβαρές πιθανότητες να ενσωματωθεί ως σοβαρό δευτερογενές στρατηγικό ανάχωμα στην ευρύτερη δυτική Αρχιτεκτονική;;;

Σε καμία περίπτωση. Διότι αυτό που θα φωλιάσει στις ψυχές των ανθρώπων και στους όρκους των επόμενων πολιτικών ηγετών, θα είναι η διάθεση για εκδίκηση και αυτό μόνο την αποσταθεροποίηση και εν τέλει την περαιτέρω διάχυση του πολέμου μπορεί να εγγυηθεί. Και η ήδη αποδυναμωμένη και εν πολλοίς σμπαραλιασμένη Ουκρανία, θα αποτελέσει και πάλι στόχο ενός τέτοιου παραλογισμού.

Τρίτο ερώτημα: (Και μάλιστα απολύτως δικαιολογημένο)… Και επομένως τι κάνουμε;;; Θα πει κάποιος… Επιβραβεύει η διεθνής κοινότητα με την στάση της, την εισβολή, την υφαρπαγή εδαφών, την νομιμοποίηση της κατοχής και εν τέλει την αλλαγή των συνόρων;;; Και εάν αύριο απαιτηθεί να προχωρήσουμε σε έναν αντίστοιχο συμβιβασμό και στην Κύπρο, τι ακριβώς θα κάνουμε;;;

• Πρώτον: Σε ότι αφορά στην Ουκρανία, το ερώτημα δεν απευθύνεται στην διεθνή κοινότητα. Η θεσμική της εκπροσώπηση άλλωστε, έχει προ πολλού χρεοκοπήσει στις συνειδήσεις των πολιτών… Το Ουκρανικό, είναι ένα ευρύτερο στοίχημα που αφορά στην ισορροπία της ισχύος… Σχετίζεται με την Αρχιτεκτονική ασφαλείας σε ένα διεθνές σύστημα που επαναπροσδιορίζει την φυσιογνωμία του με την ενεργητική παρέμβαση των πρωταγωνιστών… Και με την διαμεσολάβηση Τραμπ, επιδιώκεται να αποτελέσει τον καταλύτη η διαχείριση του οποίου θα πρέπει να γίνει με όρους ικανούς να διασφαλίσουν μια βιώσιμη και διαρκή αποκλιμάκωση στην ευρύτερη περιοχή.

Η Ρωσία λοιπόν θα ανακτήσει απλώς τα εδάφη στα οποία πλειοψηφεί ο Ρωσικός πληθυσμός και τα οποία παραχώρησε στην Ουκρανία ο Χρουστσόφ ωσάν να επρόκειτο για την προίκα της μητέρας του… Θα εξασφαλίσει επίσης την Ουκρανική «ουδετερότητα», η οποία επί της ουσίας δεν απασχολεί κανέναν εκτός από τους ανοϊκούς Ευρωπαίους χαρτογιακάδες που παραδέρνουν στην ανασφάλεια και σε λογικές αυτοκαταστροφής…

Και η Ουκρανία (διά του Ζελένσκι) θα συμβιβαστεί με το αυτονόητο, δηλαδή με τις πεπερασμένες της δυνατότητες απέναντι στην κατά πολύ ισχυρότερη Ρωσία, εξασφαλίζοντας όμως μαζί με την ουδετερότητά της και τις απαραίτητες εγγυήσεις ασφαλείας για το περαιτέρω απαραβίαστο και αμετάβλητο των συνόρων της. Και παράλληλα η πολιτική της ηγεσία θα μπορεί να «πουλήσει» στο εσωτερικό της χώρας, τον πόλεμο της αξιοπρέπειας τον οποίο έδωσαν οι ένοπλες δυνάμεις της και κυρίως το γεγονός ότι οι Ουκρανοί υπερασπιζόμενοι την πατρίδα τους, ταπείνωσαν κατά γενική ομολογία την Ρωσία του Πούτιν, η οποία δεν δίστασε να απειλεί κατ’ επανάληψη με την χρήση πυρηνικών, για να μετατοπίσει την συζήτηση από το τσαλακωμένο της γόητρο που κουρελιάστηκε στο πεδίο.

• Δεύτερον: Σε ότι αφορά στην Κύπρο. Τα διλήμματα είναι πραγματικά, αλλά δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να τίθενται με την μορφή του ρητορικού ερωτήματος μεταχρονολογημένα. Η πολιτικές ηγεσίες στην Ελλάδα αλλά και οι σύμμαχοί μας στην Ευρώπη, απάντησαν σε αυτά τα διλήμματα την ώρα που τέθηκαν επί τάπητος και απάντησαν με συγκεκριμένο τρόπο επιλογής τους.

Επέτρεψαν την εισβολή… Όταν έπρεπε να πολεμήσουν όπως οι Ουκρανοί για να πετάξουν τους Αττίλες στην θάλασσα…

Ανέχονται την Κατοχή… Και συζητούν διάφορα τερτίπια που θα προσδώσουν νομιμοφάνεια με Ελληνική υπογραφή στο διαρκές έγκλημα του Αττίλα…

Συνεχίζουν και σφυρίζουν αδιάφορα μαζί με τους Ευρωπαίους και τους υπερατλαντικούς συμμάχους της χώρας, αντί να απαιτούν χθες, τον απόλυτο αφανισμό της Τουρκιάς από το Ευρωπαϊκό έδαφος που εισέβαλε με τα όπλα, κατέχει παράνομα, λερώνει, ατιμάζει και προσβάλει με την παρουσία της.

Όσοι αναζητούν άλλοθι λοιπόν για να ρίξουν στάχτη στα μάτια των Ελλήνων πολιτών ΚΑΙ στην Ελλάδα αλλά ΚΑΙ στην Κύπρο για όλα όσα ΔΕΝ έκαναν ΟΥΤΕ στο πεδίο, ΟΥΤΕ στο τραπέζι της Διπλωματίας, ας σταματήσουν να υποκρίνονται.

Τα χρόνια που πέρασαν είναι 51…  

Και 51 ολόκληρα χρόνια δεν τολμά κανείς από δαύτους να μιλήσει σοβαρά για ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ. Δεν τους εμπόδισε η Ουκρανία… Δεν τους πήρε ο πόνος για την Ουκρανία… Αυτό που τρέμουν, είναι το ντόμινο των αποκαλύψεων για τις αυτοκαταστροφικές επιλογές που στήριξαν, αποδυναμώνοντας έτι περαιτέρω την Ελλάδα ΚΑΙ το πακέτο των υποχρεώσεών της απέναντι στην Κύπρο, αδιαφορώντας πλήρως για την κλιμάκωση της Τουρκικής προκλητικότητας. Θα επανέλθουμε…

"ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ"