Προσχήματα επιστρατεύτηκαν πολλά από όλους εκείνους που επιχείρησαν να απαξιώσουν το πολιτικό εγχείρημα των 91. Σε αυτήν την χώρα άλλωστε, το μόνο που περίσσευε διαχρονικά, ήταν τα προσχήματα… ΚΑΙ για τις πολιτικές που υιοθετήθηκαν και οδήγησαν τον τόπο μας στην καταστροφή, αλλά ΚΑΙ για όλα όσα θα έπρεπε να γίνουν και τελικά δεν έγιναν, αφού οι περισσότεροι εξ ημών συμβιβαστήκαμε με αυτούς που μας καλούσαν συστηματικά να παραμείνουμε απλοί θεατές της καταστροφής μας…
Η πρωτοβουλία των 91, θα έπρεπε να τροφοδοτήσει διεργασίες, αλλά και έναν υγιή δυναμισμό μέσα στην κοινωνία. Έναν δυναμισμό που θα μπορούσε να απαιτήσει και εν τέλει να επιβάλει το αυτονόητο. Την επαναφορά δηλαδή της έννοιας της ΕΘΝΙΚΗΣ αξιοπρέπειας και της αδιαπραγμάτευτης στοχοπροσήλωσης στην υπεράσπιση του ΕΘΝΙΚΟΥ συμφέροντος, κατά την διαχείριση κρίσιμων περιφερειακών προκλήσεων και όχι μόνο…
Αντί αυτού, η συγκεκριμένη πρωτοβουλία ενεργοποίησε - άθελά της - την παραδοσιακή εθνική μας μιζέρια, χάρη στην οποία καταφέρνουμε πάντα να βλέπουμε μπροστά μας το δάκτυλο και να χάνουμε το φεγγάρι. Δυστυχώς όμως αλλά μαζί με αυτό, να χάνουμε ευκαιρίες, δυνατότητες και κυρίως χάνουμε δεκαετίες βουτηγμένες στην αναποφασιστικότητα, στην αδράνεια και στην πολιτική απραξία, από την οποία όταν υποτίθεται ότι αφυπνιζόμαστε, το κάνουμε για να ενισχύσουμε δημοσκοπικά την Ζωή, ή για να ξανακοιμηθούμε ήσυχοι θεωρώντας ότι είναι πολιτικά ευφυές το...
Φυσικά… Και αυτήν την φορά, όπως κάθε φορά που η εθνική μας μιζέρια αναλαμβάνει ρόλο πρωταγωνιστικό στην διαχείριση της πολιτικής μας καθημερινότητας, αυτό που συμβαίνει είναι να απολυτοποιείται το ειδικό βάρος πρωτίστως δύο πραγμάτων: Α) Του «δικαιώματος» όλων στην κριτική, με την μηδενιστική της εκδοχή να κάνει κυριολεκτικά πάρτι σε ένα περιβάλλον ακατάσχετης φλυαρίας. Και… Β) Της εμμονικής ενασχόλησης με τα παρελθόντα, κατά την οποία θριαμβεύει το «δικαίωμα» όλων να πουλούν φτηνό εξυπνακισμό, «εκτοξεύοντας» ο «ένας στο κοντό του και ο άλλος στο μακρύ του», με συνέπεια να στραγγαλίζεται κάθε δυνατότητα συζήτησης για τα μέλλοντα, στην κατεύθυνση της διερεύνησης και της ανάδειξης συγκεκριμένων δυνατοτήτων, που επείγει όσο ποτέ άλλοτε να αξιοποιηθούν.
Οι ευθύνες των 91 γι’ αυτήν την εξέλιξη είναι διακριτές. Προϊόν μικρής έως ανύπαρκτης πολιτικής εμπειρίας και όχι συνειδητής επιλογής (θέλω να πιστεύω). Προφανώς, εδώ δεν θα κάνουμε τους μετά Χριστόν προφήτες και βεβαίως δεν θα προσπαθήσουμε να απομειώσουμε ούτε κατ’ ελάχιστον, την πολιτική αξία της πρωτοβουλίας που έχει αναληφθεί. Οφείλουμε όμως να καταγράψουμε συνοπτικά τα αυτονοήτως αναμενόμενα που δεν αξιολογήθηκαν όπως θα έπρεπε να αξιολογηθούν, καθώς και τις αυτονόητες πρόνοιες που ενώ θα έπρεπε να ληφθούν, υποτιμήθηκαν και αυτό έχει κόστος.
Το πρώτο πράγμα λοιπόν που θα έπρεπε να περιμένουν οι πάντες, είναι την ετοιμότητα του συστήματος Μητσοτάκη, να ενεργοποιήσει τις πιο επικοινωνιακές ευτελείς εφεδρείες του για να επιτεθεί, να λοιδορήσει και εν τέλει να απαξιώσει το συγκεκριμένο εγχείρημα. Οι 91 άφησαν ΚΑΙ τον εαυτό τους αλλά ΚΑΙ το πολιτικό τους εγχείρημα εκτεθειμένο και ευάλωτο σε αυτές τις επιθέσεις.
Ανοίγοντας εδώ μια παρένθεση, θα πρέπει να τονίσουμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των 91, είναι άνθρωποι με εξαιρετικές περγαμηνές και με εξαιρετικά ενδιαφέροντα πολιτικό λόγο. Μονοθεματικό στην πλειοψηφία των περιπτώσεων αλλά ενδιαφέροντα. Η μικρή έως ανύπαρκτη πολιτική και οργανωτική εμπειρία όμως, τους άφησε εκτεθειμένους ακόμη και στην διαδικτυακή κακοήθεια.
Αυτό, ας τον σκεφτούν σοβαρά όσοι επιμένουν να θεωρούν ότι η πολιτική είναι παιδικό παιγνίδι και ότι στο πλαίσιο αυτής της της ιδιότητας, μπορεί να ασκηθεί επιτυχώς από αξιόλογα κατά τα λοιπά πρόσωπα όπως η κ. Καρυστιάνου. Η πολιτική εν συνόλω και ως ευρύτατο μέγεθος, δεν προσφέρεται για επιπόλαιους συναισθηματικούς πειραματισμούς. Επομένως, η διαχείριση των κρίσιμων εθνικών υποθέσεων, δεν μπορεί να αφεθεί στην λαγνεία των συναισθηματισμών κανενός είδους.
Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών, απέδειξαν ότι ακόμη και οι ελάχιστες σοβαρά κριτικές προσεγγίσεις που διατυπώθηκαν (διότι υπήρξαν και τέτοιες), ενσωματώθηκαν βίαια - και παρά τις προθέσεις αυτών που τις εξέφρασαν - στο ιδιότυπο χωνευτήρι των φτηνοπληρωμένων τρολς που εκχυδάισαν πλήρως τον πολιτικό λόγο.
Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό ότι, στο πλαίσιο αυτής της αήθους επίθεσης, μέχρι και την εκδοχή του σατανισμού επιστράτευσαν τα τρόλς της ΝΔ και η ψέκα, στην προσπάθειά τους να απαξιώσουν το πολιτικό εγχείρημα των 91. Μπροστά σε αυτό το φαινόμενο, κάποιοι από τους 91, εμφανίζονται να λιποψυχούν σαν ζαλισμένα κοτόπουλα και σπεύδουν να ανασκευάσουν, ήδη από το πρώτο crash test που υπέστησαν στο «πολιτικό στίβο».
Και επειδή σε αυτόν τον τόπο γνωριζόμαστε γενικώς, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι αρκετοί μεταξύ των κατά τα λοιπά αυστηρών επικριτών των 91, δεν θα ασκούσαν καν κανενός είδους κριτική, εάν είχαν εξέχουσα θέση στο πάνελ των διοργανωτών. Δεν ψέγουμε κανέναν γι’ αυτό. Το καταγράφουμε απλώς, ως ένα σύμπτωμα της γνωστής ελληνικής πολιτικής ιδιοτυπίας…
Ας κρατήσουμε λοιπόν κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι, τόσο οι μεν που έσπευσαν βιαστικά να λιποψυχήσουν, όσο και οι δεν που πλειοδότησαν σε αφοριστική και μηδενιστική κριτική, δεν χάνουν ευκαιρία να δηλώνουν ότι νοιάζονται μόνο για την έρμη πατρίδα και όχι για την αφεντιά και την προσωπική προβολή τους... Δίκην προθέσεων προφανώς δεν θα κάνουμε, αλλά το δικαίωμα στην δεύτερη σκέψη το διατηρούμε…
Ως προς την ουσία τώρα… Θα πρέπει να τονίσουμε ότι καμία σοβαρή προσπάθεια δεν μπορεί να στηρίζεται κατ’ αποκλειστικότητα στον ενθουσιασμό και στα πυροτεχνήματα... Στην πολιτική τίποτε δεν μπορεί να επαφίεται στον αυτόματο πιλότο... Χρειάζεται σχέδιο... Οδικός χάρτης κινήσεων και στοχευμένων χειρισμών... Προβλεψιμότητα και πολιτική ετοιμότητα για να διαχειριστείς πολιτικές και άλλες τρικλοποδιές... Πολιτικό υλικό για να τροφοδοτήσει αιφνιδιασμούς και πρωτοβουλίες με συνέχεια στον κατάλληλο χρόνο... Διαχείριση του timing... Και φυσικά οργανωτικοπολιτικό επιτελείο αποφασισμένο να μην εγκαταλείψει την πρωτοβουλία των κινήσεων στα τρολς...
Χωρίς αυτά, το πάνω χέρι θα το πάρουν το μισθολόγιο, η κακοήθεια και η παντός καιρού βιομηχανία της μιζέριας... Ποιός ωφελείται από το ναυάγιο της προσδοκίας;;; Καμιά απολύτως "υψηλή υπόθεση του λαού μας" στο όνομα της οποίας ασκήθηκε κριτική...
Τίποτε από όλα τα παραπάνω ΔΕΝ υπήρξε… Κι αυτό είναι έγκλημα, όταν αποφασίζεις να εμπλακείς σοβαρά με τον πολιτικό στίβο. Οι συνέπειες δεν άργησαν να φανούν… Οι επιθέσεις ΔΕΝ αντιμετωπίστηκαν… Η χυδαιότητα ΔΕΝ ξεβρακώθηκε… Το κρίσιμο πολιτικό διακύβευμα ΔΕΝ παρέμεινε να πρωταγωνιστεί στην ατζέντα…
Έτσι… Η οργανωτική προχειρότητα των μεν και η αυτοκαταστροφική "σοβαρότης" των δε, έκαναν και πάλι το θαύμα τους... Το σύστημα Μητσοτάκη πήρε παράταση... Η χώρα ίσως να έχασε μια ακόμη ευκαιρία... Και μαζί της πιθανότατα «κάηκε» μια γενιά αξιόλογων ανθρώπων, που καταγράφονται μεταξύ των 91 και που δύσκολα θα ξαναβγούν από το καβούκι τους μετά από αυτό... Δυστυχώς...
Η εμπλοκή του ονόματος Σαμαρά ήταν μοιραία και αναπόφευκτη…
Μόνο που αυτοί που τον ενέπλεξαν με ΑΥΤΟΝ τον τρόπο σε ΑΥΤΗΝ την συζήτηση, δεν είχαν την απαραίτητη πολιτική ετοιμότητα να αιτιολογήσουν επαρκώς, πειστικά και κυρίως πολιτικά την επιλογή τους. Σε αντίθεση με την ψέκα και τα φτηνά διαδικτυακά τρολς που περιέστρεψαν την συζήτηση γύρω από τα εύκολα και τους αφορισμούς για τα παρελθόντα, επιστρατεύοντας την δική τους ημιμάθεια και επενδύοντας στην ημιμάθεια που επιδεικνύει γενικώς το πόπολο – αποδέκτης. Ας ξεκαθαρίσουμε όμως μερικά απλά και αυτονόητα πράγματα:
Πρώτον: Η εμπλοκή του ονόματος Σαμαρά ήταν αναπόφευκτη, διότι αυτός ήταν που ανέδειξε με τις δημόσιες παρεμβάσεις του κατά την διάρκεια της προηγούμενης περιόδου, την κυριαρχία της επικίνδυνης ατζέντας του συμβιβασμού και της μειοδοσίας, καταγγέλλοντας ευθέως την κυβέρνηση και προσωπικά τον πρωθυπουργό της χώρας.
Δεύτερον: Η καταγγελλόμενη κυβέρνηση και ο απολύτως και πολλαπλά εκτεθειμένος πρωθυπουργός της χώρας, ΔΕΝ τόλμησαν να αντεπιτεθούν στον πρώην πρωθυπουργό, επικαλούμενοι τα φαιδρά «επιχειρήματα» του «μνημονιακού Σαμαρά» στα οποία κατέφυγαν αφειδώς τα τρολς και η ψέκα. Μπήκε άραγε στον κόπο κάποιος από όλους αυτούς, οι οποίοι υποτίθεται ότι άσκησαν γόνιμη πολιτική κριτική, να αναρωτηθεί σοβαρά γιατί δεν αποτόλμησε ο πρωθυπουργός που τον απέπεμψε, να χρησιμοποιήσει και ο ίδιος τα επιχειρήματα τα οποία χρησιμοποίησαν όλοι αυτοί και να το κάνει επώνυμα, θεσμικά και πολιτικά και όχι με τον φερετζέ των τρολς του 30λεπτου;;;
Τρίτον: Η κίνηση των 91, παρά τις παραλείψεις και τα λάθη της, έθεσε το ζήτημα της μειοδοσίας και της ανάγκης για ριζική πολιτική μεταστροφή στην διαχείριση των κρίσιμων εθνικών υποθέσεων.
Και ορισμένα τελευταία κρίσιμα ερωτήματα…
Είναι ή δεν είναι αλήθεια ότι ο Α. Σαμαράς υπήρξε ο μόνος ο οποίος τόλμησε ολοκληρωμένα, θεσμικά, πολιτικά και με τον αέρα ή εάν θέλετε με τις δεσμεύσεις που απορρέουν από την ιδιότητα του πρώην πρωθυπουργού, να αμφισβητήσει και εν τέλει να αποδομήσει πλήρως τις «ναυαρχίδες» του ενδοτισμού και του πολιτικού εκφυλισμού τις οποίες έχει υιοθετήσει το καθεστώς Μητσοτάκη;;;
Είναι ή δεν είναι αλήθεια ότι ανεξαρτήτως από τον τρόπο που αντιλαμβάνεται κανείς την «μνημονιακή» θητεία του πρώην πρωθυπουργού, αυτή η θητεία ΔΕΝ συνιστά εμπόδιο στην απόλυτη εναντίωσή του με πολιτικές που αποδομούν και εν τέλει ακρωτηριάζουν την χώρα;;;
Είναι ή δεν είναι αλήθεια ότι η πιθανή επαναφορά των πρώην πρωθυπουργού στο πολιτικό προσκήνιο, θα μετουσιωθεί σε εν δυνάμει κυβερνητικό πρόγραμμα και σε πρόγραμμα εκατό ημερών με βάση τα οποία θα επαναξιολογηθεί εκλογικά και πολιτικά και όχι με το αναμάσημα των εκβιαστικών πολιτικών της περασμένης δεκαπενταετίας;;;
Είναι η δεν είναι αλήθεια ότι το καθεστώς Μητσοτάκη συνιστά στις μέρες μας την κορυφαία εθνική απειλή και ότι ο μόνος που μπορεί σοβαρά να το αποδομήσει είναι ο πρώην πρωθυπουργός με την άμεση επανεμπλοκή του στα πολιτικά πράγματα του τόπου;;;
Καλές οι φλυαρίες λοιπόν, αλλά εάν υπάρχουν άλλες σοβαρές προτάσεις… Ιδού η Ρόδος… Ας τις ακούσουμε…
Επίλογος…
Ουδείς μπορεί να είναι βέβαιος για το τι θα πράξει τελικά ο πρώην πρωθυπουργός, ούτε για το εάν τα απόνερα των αστοχιών της κίνησης των 91, θα επιταχύνουν ή θα αποθαρρύνουν τελικώς την θεσμική πολιτική του επανεμφάνιση.
Αυτό όμως που είναι βέβαιο - και ισχύει ανεξάρτητα από τις προθέσεις του καθενός - είναι το γεγονός ότι η πολιτική κριτική που ξεδιπλώθηκε στο περιβάλλον που επέλεξαν τα τρολς και η ψέκα, ικανοποιεί το θυμικό αλλά δεν προάγει την πολιτική σκέψη μιας κοινωνίας που έμαθε να φυτοζωεί στον συμβιβασμό και στο «δεν βαριέσαι». Το μόνο που ευνοεί, είναι το σάπιο και πολλαπλά επικίνδυνο καθεστώς του «αναντικατάστατου».
Καλή η κριτική λοιπόν… Όμορφη και η προβολή της αποψάρας μας, όταν οι συνθήκες το ευνοούν… Κάποια στιγμή όμως θα πρέπει να έρθει και η ώρα της αυτοκριτικής για τους χειρισμούς μας κύριοι, διότι πολιτική από το πληκτρολόγιο και με μηδενική πολιτική εμπειρία ΔΕΝ γίνεται. Και όταν επιχειρείται, τότε έχει κόστος… Τόσο απλά…
Στον Καιάδα λοιπόν ο Σαμαράς και όσοι από τους 91 τον στήριξαν ευθέως και χωρίς περιστροφές. Για πείτε μου όμως… Πως ακριβώς και με ποιους Τσε Γκεβάρηδες πρωταγωνιστές βλέπετε να οριοθετείται η ατζέντα της επόμενης μέρας… Για πείτε μου που θέλω κάτι να δω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου