Το πολιτικό κεφάλαιο του Μητσοτάκη, επί της ουσίας έχει ήδη αναλωθεί. Ενώ στο περιβάλλον αυτής της ιδιότυπα απολυταρχικού χαρακτήρα σχέσης που διατηρεί με το κόμμα του, συντηρώντας και ανατροφοδοτώντας ακραία δομικά και φυσιογνωμικά εκφυλιστικά φαινόμενα στο εσωτερικό του, καταγράφεται μια εξόχως ανταγωνιστική, αντιφατική αλλά και αδιέξοδη, μια φαύλη και κυρίως μια αυτοκαταστροφική πολιτική δυναμική, την οποία δεν μπορούμε και σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να παραβλέψουμε…
Από την μια μεριά, στην ηγεσία του κυβερνητικού κόμματος και δυστυχώς και στην πρωθυπουργία της χώρας, βρίσκεται ένας πολιτικός άνδρας ανίκανος, εμπαθής, φοβικός, συμβιβασμένος με όλα όσα δεν θα έπρεπε να είναι και εν τέλει πλήρως αναντίστοιχος με τις απαιτήσεις της εποχής, αλλά και παντελώς ακατάλληλος να διαχειριστεί τις κρίσιμες προκλήσεις με τις οποίες βρίσκεται αντιμέτωπη η χώρα…
Ένας πολιτικός απολύτως προβλέψιμος, απολύτως χειραγωγούμενος, απολύτως επιρρεπής στην διαχείριση – με κάθε κόστος – των προτεραιοτήτων της προσωπικής του ατζέντας, ή οποία βρίσκεται σε απόλυτη διάσταση με την ατζέντα των εθνικών μας προτεραιοτήτων…
Ένας πολιτικός ο οποίος στα χρόνια της πρωθυπουργίας του, ροκάνισε και συνεχίζει να ροκανίζει με τους ανεύθυνους, απερίσκεπτους και καιροσκοπικούς χειρισμούς του, κρίσιμο γεωπολιτικό κεφάλαιο της χώρας. Την απαξίωσε διεθνώς, ευθύνεται προσωπικά για την ουσιαστική περιθωριοποίηση και την δραματική υποβάθμιση της βαρύτητας του λόγου της σε όλα τα διεθνή φόρα, αχρήστεψε με τις φαύλες επιλογές και τους εθνικά ανεύθυνους προσωπικούς χειρισμούς του, σημαντικές ευκαιρίες που δόθηκαν και που η στοχευμένη αξιοποίησή τους, θα μπορούσε να πυροδοτήσει την δυναμική αναβάθμιση του ρόλου της αλλά και ευρύτερα της περιφερειακής της θέσης.
Αυτός ο πολιτικός που, κατά την εμφάνισή του, πλασαρίστηκε από συγκεκριμένα κέντρα τα οποία τον στήριξαν, ως το μεγάλο asset της παράταξής του και της χώρας, εξελίχτηκε σύντομα σε μια φαιδρή και πλήρως απαξιωμένη παρουσία στην διεθνή σκηνή, σε επικίνδυνη μαύρη τρύπα που...
Από την άλλη, το κόμμα που τον ανέδειξε και τον εδραίωσε στην ηγεσία του και στην πρωθυπουργία της χώρας και που σήμερα γεύεται τα επίχειρα αυτής της επιλογής, δείχνει ότι έχει συμβιβαστεί με τον δραματικό εκφυλισμό της πάλαι ποτέ ισχυρής και διακριτής πολιτικής του φυσιογνωμίας. Έχει αποδεχτεί την συμβίωσή του με το ιδιότυπο καθεστώς της γενικευμένης πολιτικής του παράλυσης και εν τέλει έχει μετατραπεί σε έναν γραφειοκρατικό μηχανισμό δύο ταχυτήτων, με το πλειοψηφικό κομμάτι αυτού του μηχανισμού, να έχει ενσωματωθεί πλήρως σε λογικές νομής και κατάχρησης, ενώ ένα σημαντικά μικρότερο τμήμα του, επιμένει να παρεμβαίνει αποσπασματικά και κυρίως περιστασιακά, για να θυμίζει ότι υπάρχουν αρχές και κανόνες που δεν θα πρέπει να παραβλέπονται.
Το προσωπικό δημοσκοπικό αποτύπωμα αυτού του πρωθυπουργού και το δημοσκοπικό αποτύπωμα του κόμματος του οποίου ηγείται, ΔΕΝ ταυτίζονται. Το οξύμωρο όμως και συνάμα το απογοητευτικό στοιχείο αυτής της ιστορίας, είναι το γεγονός ότι ενώ οι πάντες στο κόμμα του, άλλοι σιωπηλά και άλλοι φωναχτά, αναγνωρίζουν ότι το όχημα που σέρνει τον χορό της δημοσκοπικής τους καταβαράθρωσης, είναι ο ίδιος ο πρωθυπουργός και οι ολέθριες προσωπικές επιλογές του, τόσο στην εσωτερική πολιτική διαχείριση όσο και στην εθνικά καταστροφική και ανερμάτιστη Εξωτερική πολιτική που έχει υιοθετηθεί επί των ημερών του, την ίδια στιγμή επιλέγουν να προσπαθούν να διατηρήσουν στο απυρόβλητο της πολιτικής κριτικής αυτήν την φαιδρή πολιτική παρουσία, θεωρώντας ότι με αυτόν τον τρόπο «ασφαλίζουν» το σαπάκι και εμποδίζουν την ολοκληρωτική πολιτική του καταβύθιση.
Και η αντιπολίτευση…
Στον αντίποδα τώρα, υπάρχει μια αντιπολίτευση που αδυνατεί να υιοθετήσει μια περπατησιά νίκης. Όχι γιατί δεν έχει ικανούς τεχνοκράτες που θα μπορούσαν να ιχνηλατήσουν αυτήν την περπατησιά. Και θα είναι λάθος για όλους εμάς, εάν συνεχίσουμε να προσεγγίζουμε αφοριστικά και με λογικές φτηνής απαξίωσης την ανικανότητα αυτής της αντιπολίτευσης, να κεφαλαιοποιήσει το καταστροφικό αποτέλεσμα της κυβερνητικής πολιτικής. Οι αιτίες αυτής της ανικανότητας είναι βαθύτερες.
Κυβέρνηση και αντιπολίτευση, με την όποια σύνθεση στην εναλλαγή των ρόλων και εάν επιχειρήσει κανείς να προσεγγίσει την ανταγωνιστική τους θέση, δεν αποτελούν ανεξάρτητες και αυτοτελώς πολιτικά πορευόμενες οντότητες στο πολιτικό στερέωμα αυτής της χώρας.
Είναι μέρος ενός συστήματος. Συνεκτικού, αδιάσπαστου και ανατροφοδοτούμενου. Ενός συστήματος που στήθηκε, ανδρώθηκε και ισχυροποιήθηκε, σε ένα συγκεκριμένης κοπής μεταπολιτευτικό καθεστώς, στο οποίο διαχειρίστηκε εξουσία, νομή, συμβιβασμούς, τραγωδίες και αλληλοτροφοδοτούμενες εθνικές ήττες. Ενσωματώθηκε σε αυτό το περιβάλλον. Το κατέστησε μέρος του DNA των πολιτικών κομμάτων που το συναπαρτίζουν.
Στα πολλαπλά κοινωνικά, πολιτικά και εθνικά αδιέξοδα τα οποία δημιουργεί η «μεταμνημονιακή» πολιτική διαχείριση των κυβερνήσεων Μητσοτάκη, η οποία κατέστησε τις φυσιογνωμικά έκφυλες «μεταρρυθμίσεις» αυτοσκοπό, η αντιπολίτευση (μείζονα και ελάσσονα) απαντά με όρους νομής που την βαφτίζει «εναλλακτική πολιτική διαχείριση»…
ΔΕΝ τόλμησε να κάνει την υπέρβαση του εαυτού της γι’ αυτό και ΔΕΝ έπεισε (δεν αισθάνθηκε καν την ανάγκη να πείσει) ότι συνιστά με την παρουσία της και συγκροτεί με τον λόγο της, την υπεύθυνη Εθνική απάντηση που θα ανακόψει τις επικείμενες νέες εθνικές τραγωδίες.
ΔΕΝ διεμβόλισε την πολιτική των συμβιβασμών με ένα επικαιροποιημένο, δυναμικό και κυρίως μαχητικό Εθνικό όραμα…
ΔΕΝ τοποθέτησε στην κορυφή του διαφορετικού πολιτικού της λόγου, μια αδιαπραγμάτευτη Εθνική ατζέντα…
ΔΕΝ τόλμησε να τοποθετήσει απέναντι στο φαύλο καθεστώς μιας επίπλαστης «ηρεμίας», που συντηρεί υπαναχωρήσεις και «ωριμάζει» συμβιβασμούς, μια Νέα Μεγάλη Ιδέα ικανή να αγκαλιάσει τον Ελληνισμό στο σύνολό του και να οριοθετήσει την Νέα Ιθάκη στην ιστορική του στόχευση…
Η αντιπολίτευση στην Ελλάδα, διεκδικεί να της εξασφαλιστεί η πολιτική εμπιστοσύνη για να εφαρμόσει μια ολιγότερο ξεφωνημένη νομή, υποσχόμενη μια πιο συνετή διαχείριση, αποσιωπώντας πλήρως το γεγονός ότι αυτή η πατρίδα, απειλείται ακόμη και με γεωπολιτικό ακρωτηριασμό εάν ΔΕΝ συνέλθουμε, εάν ΔΕΝ αφυπνιστούμε, εάν ΔΕΝ αναλάβουμε τώρα επιθετικές πρωτοβουλίες ικανές να ανακόψουν την πορεία προς την απαξίωση και να τροποποιήσουν πλήρως τους κανόνες του παιχνιδιού.
Με λόγια απλά…
Αυτή η αντιπολίτευση στο σύνολό της ΑΠΕΤΥΧΕ να προβάλει το ανάστημά της στις συνειδήσεις των πολιτών, διότι η δική της επόμενη μέρα περιορίζεται σε ζητήματα νομής της ισχύουσας φαυλότητας σε ένα περιβάλλον ανατροφοδοτούμενων αδιεξόδων, που θα διεκπεραιώνει την καθημερινότητα μιας χώρας – καρπαζοεισπράκτορα στην Ευρώπη, στην Βαλκανική και στην ΝΑ Μεσόγειο και ΔΕΝ επεκτείνεται στην διεκδίκηση ενός ρόλου, ταυτισμένου απόλυτα με την στρατηγική επιβίωση της πατρίδας μας και του Ελληνισμού, αλλά και με την ουσιαστική ενδυνάμωση του ρόλου της και του ειδικού της βάρους στην ευρύτερη περιφερειακή Αρχιτεκτονική.
Αυτή η αντιπολίτευση ΔΕΝ μπορεί να επιτύχει, διότι μαζί με το συστημικό κομμάτι αυτής της κυβέρνησης, έχει ενσωματωθεί πλήρως σε μια συστημική αλυσιδωτή εκφυλιστική διεργασία από την οποία ΔΕΝ έχει την δύναμη να δραπετεύσει, πρωτίστως διότι αντιμετωπίζει φοβικά την ιδέα της πρόκλησης, της πραγματικής χειραφέτησης και την υψηλής Εθνικής στοχοθεσίας.
Εκ κατακλείδι…
Εντάξει ο καημός και τα αναθέματα για την καταστροφική παρουσία Μητσοτάκη στο Ελληνικό πολιτικό στερέωμα, αλλά δυστυχώς αυτά ΔΕΝ αρκούν. Η ίδια η ζωή το απέδειξε με τον πιο χαρακτηριστικό και επώδυνο ίσως τρόπο. Οι εκδηλώσεις οργής και τα αναθέματα που εκφράζονται καιρό τώρα, ΔΕΝ τροφοδότησαν με την απαραίτητη ΑΛΛΗ αντίληψη την περπατησιά της Αντιπολίτευσης, η οποία αναζητεί εναγωνίως θέση και ρόλο στην λούφα της νομής, αρκεί να διαχειρίζεται μια χώρα ουραγό, έρμαιο των επιβουλέων της και στο περιθώριο των περιφερειακών εξελίξεων.
Αυτή η αντιπολίτευση ΔΕΝ μπορεί να δώσει την λύση. Το μόνο που μπορεί να κάνει, είναι να επιταχύνει την πορεία προς την καταστροφή, σε ένα περιβάλλον που ΔΕΝ δικαιολογεί πλέον ατολμίες και φοβικά σύνδρομα. Σε ένα περιβάλλον που αναλαμβάνονται πρωτοβουλίες από τους πάντες – μεγάλους και μικρούς – που διεκδικούν ρόλο στις περιφερειακές εξελίξεις.
Αν υπάρχει ένα μικρό κομμάτι στον σκληρό παραδοσιακό πυρήνα της ΝΔ που δεν έχει παραδοθεί σούμπητο στον εκφυλισμό, οφείλει να αναλάβει πρωτοβουλίες ΤΩΡΑ και να επενδύσει τα μέγιστα σε μια δυναμική που θα μπορούσε να συμπαρασύρει σταδιακά και να θέσει σε κίνηση την συντριπτική πλειοψηφία ολόκληρης της κοινωνίας. Είναι ίσως το μόνο που θα μπορούσε να διαδραματίσει έναν ρόλο πρωταγωνιστικό.
Η άλλη λύση είναι να συνεχίσουμε αυτό που ξέρουμε να κάνουμε καλά. Να πλειοδοτούμε σε φλυαρία… Να διχαζόμαστε για τα πάντα (από την Γάζα μέχρι το σχήμα της τυρόπιτας)… Να μασκαρευόμαστε στα χρώματα της Χαμάς κυνηγώντας τουρίστες και να πρωτοστατούμε σε κοινοβουλευτικές φαιδρότητες με fake φωτογραφίες και fake πρωτοσέλιδα, προκαλώντας όλον τον κόσμο να γελά με την κατάντια μας.
Και ενώ τα κάνουμε όλα αυτά, έχοντας ήσυχη την συνείδησή μας διότι υποτίθεται ότι επιτελέσαμε το καθήκον μας, ο καλός μας γείτονας των ήρεμων νερών, ξεδιπλώνει υψηλή στρατηγική μακράς πνοής στο Αιγαίο και στην ΝΑ Μεσόγειο, ο βόρειος γείτονας που του προσφέρουμε απλόχερα τα Ελληνικά στάδια για να κάνει προεκλογικές συγκεντρώσεις, διεκδικεί μέχρι το Αντίρριο και την Αμφιλοχία… Το ΝΑΤΟ αναθέτει την φύλαξη του Κοσόβου σε αβανταδόρους των τζιχαντιστών και η φαιδρή Ελλάδα ΔΕΝ πρόκαμε ούτε τις προθεσμίες για να εντάξει στο πρόγραμμα SAFE ακόμη και αυτήν την αναιμική «πολεμική» της βιομηχανία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου