Καλό θα είναι τα δάκρυα, οι κραυγές της συμπαράστασης, αλλά και οι διάφορες αμφιλεγόμενες εκδηλώσεις αλληλεγγύης που παρελαύνουν γύρω μας αυτήν την περίοδο, να μην ξεγελούν και φυσικά να μην παρασύρουν σε αδιέξοδες σκέψεις και ανυπόστατες προσδοκίες τον μέσο πολίτη…
Με εξαίρεση ίσως κάποιους ελάχιστους απλοϊκά (με την καλή έννοια) καλοπροαίρετους συμπολίτες μας, που θεωρούν ότι λίγη καλή διάθεση και περισσότερη ανθρωπιά, αρκούν ίσως για να δοθεί επιτέλους λύση στο «Παλαιστινιακό» πρόβλημα, όλοι οι υπόλοιποι γνωρίζουν καλά, ότι κάθε φορά που αναφέρονται στο «Παλαιστινιακό», εργαλειοποιούν συνειδητά τον ανθρώπινο πόνο και το δράμα του Αραβικού πληθυσμού της περιοχής, για να ανατροφοδοτούν τον αντισημιτισμό τους και όχι για να προτείνουν διέξοδο βάσιμη και ρεαλιστική.
Το «Παλαιστινιακό» άλλωστε δεν ξεκίνησε και δεν διαιωνίζεται ως πρόβλημα απανθρωπιάς την οποία υποτίθεται ότι επέδειξαν κάποιοι εναντίον κάποιων άλλων. Το «Παλαιστινιακό» είναι προϊόν μιας βαθιά ριζωμένης ιστορικής πολιτισμικής διχόνοιας πρωτίστως, το οποίο εξελίσσεται σταδιακά σε πρόβλημα ελέγχου ζωτικού χώρου, σε μια εξαιρετικά κρίσιμη γεωπολιτικά περιοχή.
Το «Παλαιστινιακό» με άλλα λόγια, είναι προϊόν της συνδυασμένης συνύπαρξης δυο σημαντικών γεωπολιτικών παραγόντων, στην βάση των οποίων εκδηλώθηκε, συντηρήθηκε και αναπαράγεται ως περιφερειακό πρόβλημα - εδώ και δεκαετίες - με ευρύτερες όμως γεωπολιτικές προεκτάσεις.
Πρωταγωνιστές στην δημιουργία του, υπήρξαν οι Αραβικές χώρες της περιοχής με την ακραία και επίμονη επιθετικότητα την οποία επέδειξαν, ενώ η έξαρση του Αραβικού Εθνικισμού η οποία ακολούθησε, υπήρξε η...
Ένα σοβαρό περιφερειακό πρόβλημα, του οποίου η φυσιογνωμία είναι εξόχως γεωπολιτική, δεν μπορεί να αναζητήσει την λύση του με γενικόλογες συναισθηματικές εκκλήσεις στην ανθρωπιά και στην κατανόηση μεταξύ των εμπλεκομένων.
Στα χρόνια που μεσολάβησαν, το συναισθηματικό και κυρίως το συμβολικό φορτίο το οποίο επένδυσαν οι Αραβικές χώρες της περιοχής στο «Παλαιστινιακό», σταδιακά ρευστοποιήθηκε. Η ουσιαστική διαφοροποίηση κρίσιμων περιφερειακών γεωπολιτικών παραμέτρων που τροποποίησε άρδην την οπτική με την οποία προσεγγίζονται πλέον τα περιφερειακά δρώμενα από τους επιτελείς ενός εκάστου γεωπολιτικού δρώντα, η επικαιροποιημένη αντίληψη με την οποία διαχειρίζονται τις περιφερειακές προκλήσεις οι υπερσυστημικοί δρώντες που παρεμβαίνουν τις εξελίξεις με τρόπο καταλυτικό και φυσικά ο διαρκής και κλιμακούμενος τυχοδιωκτισμός με τον οποίο διαχειρίστηκαν έναντι πάντων (και όχι μόνο έναντι του Ισραήλ) όλοι αυτοί οι οποίο ηγήθηκαν του «Παλαιστινιακού κινήματος» διαχρονικά (βλέπε «Μαύρος Σεπτέμβρης» στην Ιορδανία, εμφύλιος στο Λίβανο κλπ), υπήρξαν καταλυτικές παράμετροι που επιτάχυναν αυτήν την ρευστοποίηση, ο οποία οδήγησε στην σταθερή και ουσιαστική αποστασιοποίηση όλων από το «δίκαιο των Παλαιστινίων».
Όλα τα παραπάνω, είναι κρίσιμα ζητήματα, που παραβλέπονται ή προσπερνώνται σκοπίμως, από την συντριπτική πλειοψηφία εκείνων που επιμένουν να παραπλανούν κάθε ευκολόπιστο, εμφανίζοντας ψευδώς το «Παλαιστινιακό» πρόβλημα, ως πρόβλημα απανθρωπιάς του Εβραϊκού κράτους που προσπαθεί να επιβιώσει σε ένα περιβάλλον σκληρού Ισλαμισμού, ο οποίος το πολεμά από την πρώτη κιόλας ημέρα της ίδρυσής του.
Ας είμαστε λοιπόν ξεκάθαροι…
Το «Παλαιστινιακό» πρόβλημα, είναι προϊόν μιας ιστορικής πολιτισμικής διχόνοιας που εξελίχτηκε σταδιακά και αναβαθμίζεται δραστικά σε γεωπολιτικό πρόβλημα γεωστρατηγικού ελέγχου κρίσιμου ζωτικού χώρου, γεγονός που επιτείνεται με την εμπλοκή σε αυτό ισχυρών περιφερειακών δρώντων (βλ. Ιράν, Τουρκία κλπ) με διακηρυγμένη και αδιαμφισβήτητη, μια επιθετικά αναθεωρητική ατζέντα.
Εάν λοιπόν παραβλέψουμε την γεωπολιτική διάσταση αυτού του προβλήματος… Εάν βιάσουμε την πραγματική της φυσιογνωμία, αποδεχόμενοι ότι το γεωγραφικό πρόβλημα της περιοχής, είναι μια χώρα μικρότερη από την Πελοπόννησο και όχι το πέλαγος των Αράβων που από την πρώτη στιγμή επεδίωξε να αφανίσει αυτήν την χώρα με την ισχύ των όπλων… Και κυρίως εάν εγκλωβιστούμε στην λογική ότι ένα περιφερειακό πρόβλημα, στο οποίο εμπλέκονται με όρους ισχύος, πολλοί και ισχυροί περιφερειακοί δρώντες, μπορεί να επιλυθεί με περισσότερη ανθρωπιά και επιστρατεύοντας αναθέματα για τους «ανάλγητους σιωνιστές», τότε αυτό που κάνουμε κύριοι – ηθελημένα ή αθέλητα – είναι να κοροϊδεύουμε την κοινωνία. Απλά και ξεκάθαρα.
Η συντονισμένη – πλην αποτυχημένη – Αραβική απάντηση στην ίδρυση του Ισραήλ και η δυναμική μεταβολή στις γεωστρατηγικές στοιχίσεις της μεταπολεμικής εποχής, ήταν μοιραίο να κατευθύνει το νεοϊδρυθέν Εβραϊκό κράτος στον δρόμο της ισχύος. Και όταν μια χώρα επιλέγει ή αναγκάζεται να ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο, τότε αυτό που τροφοδοτείται ως λογική συνέπεια αυτής της επιλογής, δεν είναι η συνεννόηση, αλλά ο ανταγωνισμός της ισχύος και η επίταση των αντιπαραθέσεων που έφερε τους επόμενους Αραβοϊσραηλινούς πολέμους, την διάχυση της τρομοκρατίας, την δημιουργία των proxies, τις ιντιφάντες, το έγκλημα της 7ης Οκτωβρίου, την καταστροφή της Γάζας και τα σημερινά κρίσιμα διλήμματα στρατηγικής επιβίωσης, που δεν έχουν εύκολες και ανώδυνες απαντήσεις.
Και βεβαίως, όλα τα παραπάνω, φέρνουν και μια συνολικά καινούρια κατάσταση, περισσότερο πολύπλοκη, με πιο σύνθετες προκλήσεις, με την καταφανή αναγκαιότητα να υπάρξουν στρατηγικές συμμαχίες που θα προσδιορίσουν την φυσιογνωμία της επόμενης μέρας και με τους λοιπούς γεωπολιτικούς δρώντες (στους οποίους είναι αυτονόητο ότι συμπεριλαμβάνεται και η χώρα μας) να βρίσκονται αντιμέτωποι με την ανάγκη να πάρουν κρίσιμες αποφάσεις και να διεκδικήσουν ρόλο ενεργητικό στην Αρχιτεκτονική της επόμενης μέρας, διότι η άλλη λύση είναι να συμπεριληφθούν στο μενού των αδηφάγων της περιοχής.
Το «Παλαιστινιακό» αποτελεί μια κρίσιμη παράμετρο στην εξίσωση της περιφερειακής ισχύος και αυτήν την αλήθεια που αυτήν την στιγμή την αντιλαμβάνονται πλήρως ο Νετανιάχου και ο Τραμπ, ενώ υποτιμά κατάφορα ο υπόλοιπος δυτικός κόσμος που έχει βυθιστεί στην λαγνεία των ιδεολογημάτων του, η Ελλάδα ΔΕΝ έχει το περιθώριο να την παραβλέψει γιατί θα το πληρώσει πάρα πολύ ακριβά.
Προφανώς την ανθρώπινη διάσταση του προβλήματος την γνωρίζουμε άπαντες και θα ήταν αδιανόητο να μην μας αγγίζει. Το πρόβλημα όμως δεν θα λυθεί, εάν αυτή η διάσταση αγγίξει περισσότερο εμάς από ότι τους ίδιους τους εμπλεκομένους που καλούνται να πάρουν τις αποφάσεις τους στο συγκεκριμένο συγκρουσιακό περιβάλλον. Ας μην ξεχνάμε εδώ ότι η εμπνευσμένη δασκάλα και πρώην πρωθυπουργός του Ισραήλ, η κ. Γκόλντα Μέιρ, είχε πει κάτι το οποίο είναι η πεμπτουσία της γέννησης του προβλήματος και το οποίο σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει. Είχε πει ότι: «Τα προβλήματα μεταξύ ημών και των Αράβων, θα λυθούν όταν οι Άραβες αγαπήσουν τα δικά τους παιδιά, περισσότερο από όσο μισούν τα δικά μας παιδιά». Υπάρχει πραγματικά σώφρων άνθρωπος που δεν αντιλαμβάνεται το διαχρονικά αληθές αυτής της δήλωσης, όταν βλέπει ακόμη και σήμερα, 56 χρόνια μετά, να γεννιούνται παιδιά για να θυσιαστούν ως ανθρώπινες ασπίδες στο βωμό αυτής της τρέλας;;;
Για όλους αυτούς τους λόγους επιμένουμε να ισχυριζόμαστε ότι οι εκδηλώσεις κατανόησης, όσο και η όποια δικαιολογημένη ανθρώπινη αγανάκτηση για το δράμα των αμάχων, δεν μπορεί να αποσπώνται πλήρως από όλες τις υπόλοιπες κρίσιμες παραμέτρους οι οποίες συνθέτουν το πρόβλημα και που μοιραία θα μας απασχολήσουν την επόμενη μέρα ως Έθνος και ως χώρα, σε ένα περιβάλλον με δρώντες που επιβουλεύονται ευθέως και απροκάλυπτα την εδαφική της ακεραιότητα.
Το «Παλαιστινιακό» πρόβλημα λοιπόν, με την όποια του πραγματική διάσταση, δεν θα επιλυθεί με συνθήματα και πολιτικαντισμούς, αλλά με νηφάλια ανάγνωση της φυσιογνωμίας του και νηφάλια προσέγγιση των δυνητικών λύσεων που βρίσκονται στο τραπέζι. Εδώ λοιπόν θα πρέπει να διατυπωθούν ορισμένα κρίσιμα ερωτήματα και οφείλουμε να είμαστε ξεκάθαροι στις απαντήσεις:
1. Πιστεύει ειλικρινά κάποιος ότι η λύση των δυο κρατών με την μορφή που την οραματίστηκαν ακόμη και οι πλέον ρομαντικοί άνθρωποι (δυτικοί και Άραβες), παραμένει στο τραπέζι μετά από 80 χρόνια τυχοδιωκτισμών που δεν αποσκοπούσαν στην δημιουργία Παλαιστινιακού κράτους αλλά στην διάλυση του Εβραϊκού κράτους, εάν δεν το θελήσει ή δεν το επιτρέψει το Ισραήλ και βεβαίως εάν δεν δρομολογηθεί με τους όρους που αυτό θα επιλέξει;;;
2. Πιστεύει ειλικρινά κάποιος ότι αυτός ο 80ετής αγώνας με κεντρικό στόχο την διάλυση του Ισραήλ, μπορεί να έχει οτιδήποτε κοινό με τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα που έχουν γράψει ιστορία σε ολόκληρο τον πλανήτη;;;
3. Πιστεύει κάποιος ειλικρινά ότι το Ισραήλ πραγματοποιεί γενοκτονία σε βάρος των Αράβων, όταν είναι πάνω από δυο εκατομμύρια – δηλαδή το 20% του πληθυσμού του – οι Άραβες πολίτες του Ισραήλ που απολαμβάνουν το σύνολο των πολιτικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων;;; Με προβλήματα ίσως... Και με εντάσεις... ΝΑΙ... Αλλά ποιός θα μπορούσε να ισχυριστεί σοβαρά ότι σε αυτό το διαρκές συγκρουσιακό περιβάλλον, δεν θα υπήρχαν προβλήματα και εντάσεις. Το αδιαμφισβήτητο γεγονός πάντως είναι ότι το 1948, οι Άραβες πολίτες του Ισραήλ ήσαν μόλις 156.000. Τώρα ξεπερνούν τα δυο εκατομμύρια. Αυτό ΔΕΝ μπορεί να συμβεί σε συνθήκες γενοκτονίας. Άλλωστε η κατ' εξοχήν γενοκτόνος αντίληψη και πολιτική, είναι αυτή που διακηρύσσει ευθέως ότι επιδιώκει τον αφανισμό του κράτους του Ισραήλ από τον πλανήτη. Ας τολμήσουμε για μια μόνο στιγμή να φέρουμε τον εαυτό μας στην θέση των πολιτών αυτού του κράτους...
4. Πιστεύει ειλικρινά κάποιος ότι το Ισραήλ έχει χάσει κάθε νομιμοποίηση να συνεχίζει να πολεμά, όταν η Χαμάς παραμένει ένοπλη, όταν οι Όμηροι παραμένουν στα λαγούμια, Όταν η πρόθεση του Ιράν να ανασυγκροτήσει τους proxies του είναι ομολογημένη και όταν η ίδια η ιστορική εμπειρία επιβεβαιώνει ότι η ανοχή και ο συμβιβασμός με ημίμετρα, ενισχύει το θράσος των τρομοκρατών που επανέρχονται δριμύτεροι;;; Που να ποντάρει για να συμβιβαστεί;;; Στην μπέσα των τρομοκρατών;;; Στην λογική τους;;; Στην αγάπη που επιδεικνύουν για τους αμάχους τους και τον λαό που υποτίθεται ότι αγωνίζονται για τα συμφέροντά του;;;
5. Πιστεύει ειλικρινά κάποιος ότι μπορεί να υπάρξει μέλλον για τον πληθυσμό της Γάζας, εάν δεν ξεριζωθεί πλήρως η Χαμάς και εάν δεν αποκοπεί κάθε δυνατότητα του Ιράν και της Τουρκίας να παρεμβαίνουν στις υποθέσεις της;;;
6. Πιστεύει ειλικρινά κάποιος ότι η επόμενη γενιά των δισεκατομμυρίων που θα διατεθούν για την ανοικοδόμηση της Γάζας, δεν θα ξαναγίνει λαγούμια, ρουκέτες, και ανέμελη ζωή στο Κατάρ, εάν δεν αποκλειστεί πλήρως κάθε δυνατότητα στους τρομοκράτες Ισλαμιστές να τα λυμαίνονται και να τα υπεξαιρούν δι’ ίδιον όφελος;;;
7. Πιστεύει ειλικρινά κάποιος ότι μπορεί να γίνει σοβαρή κουβέντα για ειρήνευση στην περιοχή, εάν η διαφύλαξη αυτής της ειρήνης, δεν εναποτεθεί κατ’ αποκλειστικότητα στα χέρια εκείνων που μόνον όφελος μπορούν να έχουν από την διατήρηση της Ειρήνης;;;
8. Πιστεύει τέλος κάποιος ειλικρινά, ότι ο πληθυσμός της Γάζας μπορεί να έχει μέλλον και δικαίωμα πρόσβασης στα αυτονόητα, εάν επιτραπεί να διαχειριστούν τις τύχες του, συμμορίες πρόθυμες να επανεργαλειοποιήσουν το δράμα του για να επαναφέρουν από το παράθυρο ακόμη πιο ακραίες πολιτικές, όπως αυτές που μετέτρεψαν σε σωρό ερειπίων τα όποια όνειρά του;;;
Είκοσι χρόνια ανεξέλεγκτης παρουσίας της Χαμάς στην Γάζα, ήταν αρκετά… Μόνο απερίσκεπτοι θα μπορούσαν να επαναλάβουν τα ίδια λάθη…
Επίλογος…
Σε ότι μας αφορά, θεωρούμε ότι δεν χρειάζεται να καταφεύγουμε στην ιδιότυπη πασαρέλα των δηλώσεων, προκειμένου να αποδείξουμε το αληθές και το υπαρκτό της ανθρωπιάς μας. Όσοι μας διαβάζουν, οφείλουν να το αποδεχτούν ως προαπαιτούμενο. Το «Παλαιστινιακό» πρόβλημα άλλωστε, ως πρόβλημα που σχετίζεται ευθέως με την νέα ισορροπία της ισχύος στην Αρχιτεκτονική της νέας Μ. Ανατολής, δεν έχει ανάγκη από αφορισμούς και αναθέματα, αλλά από ρεαλισμό και νηφαλιότητα στην προσέγγιση ΟΛΩΝ των παραμέτρων του. Ας πάμε λοιπόν σε αυτά…
Πρώτον: Ο Νετανιάχου μπορεί να έχει κάνει ως πρωθυπουργός τα όποια λάθη του, αλλά δεν είναι άκαπνος και ως εκ τούτου μόνον οι άκαπνοι τολμούν να τον κρίνουν με περισσή ευκολία. Γνωρίζει πάρα πολύ καλά ότι μετά την ολοκλήρωση των επιχειρήσεων για την κατάληψη της Γάζας, ο ίδιος θα αποτελέσει το εξιλαστήριο θύμα προκειμένου να ικανοποιηθεί το θυμικό των Δημοκρατικών στην Αμερική και των ανόητων σε όλον τον υπόλοιπο κόσμο. Η Γάζα όμως, θα έχει τελειώσει οριστικά από το οπλοστάσιο των ισλαμιστών και τον βρώμικο σχεδιασμό της Τουρκίας...
Μοναδική περίπτωση να μην "θυσιαστεί" πολιτικά και ηθικά ο Νετανιάχου, θα είναι να εμπλακούν οι ΗΠΑ στο μέτωπο της Γάζας, με τρόπο καθαρό και αδιαμφισβήτητο... Μπορεί και να γίνει. Και θα γίνει εάν ο Τραμπ είναι τόσο έξυπνος όσο θέλουμε να πιστεύουμε ότι είναι... Μένει να αποδειχτεί...
Ο Νετανιάχου πάντως, που για πολλούς εύκολους στην κριτική, έχει τεράστιες ευθύνες, ενώ για άλλους βαρύνεται με κατηγορίες εξαιρετικά σοβαρές, έκανε μια επιλογή ζωής, την οποία δύσκολα θα έκανε κάποιος ηγέτης στην θέση του. Έκανε την επιλογή να θυσιαστεί για το Ισραήλ και για τον λαό του. Και επαναλαμβάνουμε ότι ο Νετανιάχου ΔΕΝ είναι άκαπνος σαν τους περισσότερους από αυτούς που σπεύδουν να τον επικρίνουν με όπλο τους το πληκτρολόγιο...
Και μόνο για αυτό... Και μόνο για την επιλογή που έκανε δηλαδή, να θυσιαστεί ηθικά και πολιτικά για τον τόπο του, αξίζει τον θαυμασμό και την απεριόριστη πολιτική και προσωπική εκτίμηση όλων μας.
Χωρίς αυτόν δεν θα είχε καταρρεύσει ήδη μόνον το Ισραήλ... Η ΝΑ Μεσόγειος, τα Βαλκάνια και ολόκληρη η Ευρωπαϊκή Ένωση, θα είχε ήδη μπει σε τροχιά μη αναστρέψιμης αποσύνθεσης.
Δεύτερον: Η λύση στο «Παλαιστινιακό» δεν θα έχει ως μέτρο τον «ανθρωπισμό» και τις «ευαισθησίες» μας, αλλά το ειδικό βάρος με το οποίο θα επιδράσει στην διαμόρφωση της νέας ισορροπίας ισχύος στην Νέα Μέση Ανατολή. Οτιδήποτε άλλο δεν θα συνιστά λύση, αλλά θρίαμβο της εμμονής στην διαιώνιση του προβλήματος και της περιφερειακής αστάθειας.
Ως τέτοια λοιπόν, η ουσιαστική λύση, δεν θα είναι προϊόν αποφάσεων του ποδαριού, όπως οι επιπολαιότητες του Μακρόν ή του πρωθυπουργού του Καναδά, ούτε άκριτη αποδοχή της παραδοσιακής γεωπολιτικής προστυχιάς με την οποία παρεμβαίνουν οι Βρετανοί στα περιφερειακά δρώμενα.
Η λύση στο «Παλαιστινιακό» θα είναι απολύτως συνυφασμένη με την ισχυροποίηση του Ισραήλ, στο πλαίσιο του οποίου και με την θεσμική διασφάλιση του οποίου, θα αναβαθμιστεί ουσιαστικά η ζωή και η καθημερινότητα των Αράβων της Παλαιστίνης.
80 χρόνια άλλωστε, οι Άραβες της Παλαιστίνης δεν βρήκαν την Λευτεριά τους και δεν δημιούργησαν το κράτος τους. Την Λευτεριά τους την στραγγάλισαν η Χαμάς και οι τυχοδιώκτες πρόδρομοι της Χαμάς, ενώ για το κράτος τους, δεν έδωσαν δεκάρα τσακιστή διότι αυτό που τους απασχόλησε, δεν ήταν να δημιουργήσουν το δικό τους, αλλά να διαλύσουν το Εβραϊκό κράτος. Δεν θα το δημιουργήσουν λοιπόν τώρα, χωρίς την σύμφωνη γνώμη του Ισραήλ, επειδή αυτό αποφάσισαν να γράψουν στα πανό τους οι κυνηγοί τουριστών ανά την Ελλάδα.
Τρίτον: Η Νέα Μ. Ανατολή, διαμορφώνεται ταχύτατα. Το πρώτο πράγμα που επαναπροσδιορίζεται είναι η αυριανή φυσιογνωμία και ο ρόλος των δρώντων την επόμενη μέρα. Το δεύτερο, είναι οι όροι της γεωπολιτικής συνύπαρξης σε αυτό το εξαιρετικά ανταγωνιστικό περιβάλλον. Και φυσικά το τρίτο, είναι το νέο δυναμικό περιβάλλον της Γεωστρατηγικής, στο οποίο χτίζονται οι νέες συμμαχίες, με τρόπο που να μπορούν να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις των αναθεωρητικών δυνάμεων που υπάρχουν και δρούν στην ευρύτερη περιοχή.
Σε αυτό το περιβάλλον, η Τουρκία κινείται δυναμικά και κυρίως επιθετικά ΚΑΙ για να ενισχύσει την θέση της αλλά ΚΑΙ για να αποδυναμώσει οτιδήποτε αντιστρατεύεται ή θα μπορούσε να ανακόψει τις αναθεωρητικές της επιδιώξεις και φιλοδοξίες. Εάν εξασφαλίσει την εδραίωση και τον προσεταιρισμό των τζιχαντιστών στην Συρία και εάν διασφαλίσει τονώνοντας την ευκολοπιστία της διεθνούς κοινότητας, μια ελεγχόμενη από αυτήν διάδοχη κατάσταση στην Γάζα, τότε το παιγνίδι στην ΝΑ Μεσόγειο θα έχει τελειώσει οριστικά.
Δεν έχουμε το περιθώριο ως χώρα να επαναπαυόμαστε στις δάφνες μας, ούτε να κοιτάζουμε αμήχανα τους καιροσκόπους που έχουν γνώμη για όλα και ευθύνη για τίποτε, να ξεφτιλίζουν και το τελευταίο ίχνος σοβαρότητας αυτής της χώρας, κυνηγώντας τουρίστες στα λιμάνια χωρίς να τους εμποδίζει κανείς.
Την επόμενη μέρα, σε αυτό το εξαιρετικά δύσκολο περιβάλλον, ΔΕΝ θα μας έχει μείνει σοβαρότητα… ΔΕΝ θα μας έχουν μείνει σύμμαχοι… ΔΕΝ θα μας έχει μείνει ίχνος αξιοπρέπειας… Και το μόνο που θα διαθέτουμε σε πλεόνασμα, θα είναι η αγανάκτηση των «ανθρωπιστών» και τα συνθήματα των απερίσκεπτων. Αλλά με αυτά τα εφόδια, ΚΑΝΕΙΣ μα ΚΑΝΕΙΣ δεν πρόκειται να μας πάρει στα σοβαρά, γιατί απλούστατα θα είμαστε για τα πανηγύρια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου